The Sense

วันต่อมา
@โรงพยาบาล
"แก้ว.. รอผมก่อนสิ"ผมพูด
"ถ้าเดินตามไม่ทัน ก็ไม่ต้องเดิน"แก้วพูดพลางประชด
"แก้วโกรธผมรึเปล่าเนี่ยะ ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ"
"กองคำว่าขอโทษของคุณเอาไว้ตรงนั้นล่ะ แก้วรีบ"
 
ห้องผู้ป่วย
"เฮ้อ เมื่อไหร่แกจะฟื้นเนี่ยะฮ่ะ...ไอ้ลูกชาย แม่ของแกเค้าเป็นห่วงมากนะ"พ่อของผม พูดพลางลูบหัวผม
"โทโมะ.........."หญิงสาวคนนึงพูด
"อ้าว...หนูเบลล์"แม่ของผมพูด
"กลับมาแล้วหรอจ้ะ"
"ค่ะ พอดีเบลล์เพิ่งจะรู้ข่าว...ทำไมโทโมะเป็นแบบนี้ล่ะคะ"เบลล์ถามขึ้น
"เค้ารถคว่ำน่ะจ้ะ"แม่ของผมตอบ
"ฮือ.... โมะคะ เบลล์มาหาโมะแล้วนี่ไง ฟิ้นสิ ฮือๆๆ"เบลล์ร้องไห้คร่ำครวญ พลางเขย่าตัวผม
"เค้าเป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วคะ"เบลล์ถาม
"หลายวันแล้วล่ะจ้ะ"แม่ของผมตอบ
"เบลล์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเบลล์ดูแลโมะเอง"เบลล์พูด
"จ้ะๆ เรากลับกันเถอะพ่อเอ๊ย!"แม่ของผมพูด
"อืมๆ"พ่อของผมพยักหน้ารับ
"พ่อฝากไอ้โมะด้วยนะ หนูเบลล์"พ่อของผมพูด
"ได้ค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ"
 
พ่อกับแม่ของผมก็เดินออกจากห้องไป
 
"ฮื้ม..... โมะนะโมะ จะแต่งงานกันอยู่แล้วเชียว"เบลล์พูด แล้วกุมมือผมเอาไว้แน่น
"โมะ...คุณต้องฟื้นนะคะ ฮึก... คุณต้องฟื้นนะโมะ เบลล์รอคุณอยู่นะ"
 
เบลล์ลุกขึ้นมากอดร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเอาไว้แน่น น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตา ผมเดินเข้าไปข้างหลังเธอ แล้วสวมกอดเธอจากด้านหลัง แล้วก็ร้องไห้ไปกับเธอด้วย 
 
Kaew
แอ๊ด...... 
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง เห็นภาพที่ทำให้ฉันเจ็บ...เจ็บแปลกๆ ฉันเห็นภาพที่มันไม่น่าจะทำให้น้ำตาของฉันเอ่อล้นออกมาจากดวงตา โทโมะกำลังกอดใครน่ะ แฟนหรอ... เอ๊ะ!ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ด้วยนะ ทั้งที่เรื่องของฉันกับเค้ามันเป็นไปไม่ได้ เมื่อเห็นดังนั้นฉันดึงวิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนั้น ที่...ที่ทำให้ฉันเสียใจ