Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ
9.4
Fakfaeng_love_TK
แชร์นิยายฟิคชั่น
17) เสีย..
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความทบทวนตัวละครก่อนอ่าน
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
ตอนที่ 17
... คืนก่อนวันกลับ
ในคืนวันสุดท้ายก่อนที่พรุ่งนี้จะออกเดินทางแต่เช้า สองหนุ่มขอปลีกตัวไปเก็บของ ส่วนสองสาวก็ขออยู่คุยกับผู้เป็นยายให้จุใจเสียก่อน
“โหยยย! พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว ม่านแก้วยังอยากอยู่เล่นกับคุณยายอยู่เลย -3-”พูดแล้วนอนหนุนตักคุณยายอย่างเอาใจ
“ถ้ามีงานก็กลับเถอะลูก คราวหน้าค่อยมาใหม่ก็ได้”ลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“แต่ฟ้ารู้สึกแปลกๆ ฟ้าอยากอยู่กับคุณยายนานๆ ฟ้ายังไม่อยากกลับเลย”พูดพร้อมสวมกอดคุณยายแน่น ราวกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีก...
“คิดมากน่ะปลายฟ้า”
“นั่นสิพี่ฟ้า ยายของเราหนังเหนียวจะตาย คิคิ”
“แต่ว่า....”
“เอาเถอะๆ ยังไงยายก็จะอยู่ข้างๆเราสองคนเสมอ”
“คุณยาย พูดแปลกๆนะค่ะ”ม่านแก้วลุกมานั่งดีๆก่อนจะเอียงคอถามคุณยายอย่างสงสัย เช่นเดียวกันกับปลายฟ้าที่ค่อยๆคลายอ้อมแขน
“ปลายฟ้า... หนูต้องดูแลน้องดีๆนะ ม่านแก้ว อย่าดื้อกับพี่เค้ามากล่ะ”
“คุณยาย...”
“เฮ้ออออออ~ นี้ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันดีกว่านะ”ลุกเดินเข้าห้องไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้สองพี่น้องนั่งงงกับคำพูดของผู้เป็นยายอยู่ที่เดิม
‘…ยายรักหนูทั้งสองคนมากนะลูก’
… เช้าวันต่อมา
“ผมลานะครับคุณยาย”สองหนุ่มไหว้ลาพร้อมกัน
“จ้า ขับรถดีๆนะ”
“คุณยาย”ปลายฟ้าเดินเข้าไปกอดตามด้วยม่านแก้ว ก่อนที่จะขนของขึ้นรถ
“เดี๋ยวฟ้ากับน้องจะมาหาใหม่นะค่ะ”
“ม่านแก้วคงคิดถึงคุณยายแย่เลย”
“ยายก็คิดถึงทั้งสองคน ดูแลตัวเองดีๆนะลูก”ทั้งสองคนเดินขึ้นรถไปตามด้วยดนัยและภาณุ
หมับ!
“มีอะไรครับคุณยาย?”
“ยายฝากหลานของยายด้วยนะ...”ถึงแม้ว่าจะงงกับคำพูดของคุณยายมากเท่าไรแต่เค้าก็รับปากจะดูแลทั้งสองเป็นอย่างดี รถแล่นมาเรื่อยๆ ก่อนที่ดนัยจะบอกแวะปั้มน้ำมันเพื่อรอน้องสาวของตน
“พี่ออกมาแล้วนะ ปั๊มไหนที่มีร้านก๋วยเตี๋ยวก็เข้ามาเลย .... ร้านก๋วยเตี๋ยวมันก็ไม่มีทุกปั๊มหรอกน่า! เอาเป็นว่าสังเกตุรถไอ้ณุเอาก็แล้วกัน”
“พี่ฟ้าๆ เดี๋ยวม่านแก้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“จ้าๆ”ตนเล่นโทรศัพท์รอไปเรื่อยๆก่อนจะเช็คข้อความ
“เฮือก!”รู้สึกตกใจเมื่อเห็นข้อความขู่ที่ถูกเปิดอ่านหลังวันงาน ทำไมเธอไม่เห็น! มีใครมาเปิดอ่านก่อน!
“คุณณุค่ะ! คุณได้จับโทรศัพท์ของฟ้ารึเปล่าค่ะ?!”
“ปะ เปล่าครับ”ตกใจกับอาการของเธอเล็กนิดก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าตื่นตระหนกจนสงสัย
“มะ ม่านแก้ว!”รีบวิ่งลงจากรถทันทีด้วยความเป็นห่วงน้องสาว
“ม่านแก้ว! ม่านแก้วอยู่ห้องไหน ม่านแก้ว!”ตะโกนทั่วห้องน้ำจนคนหันมามองเป็นตาเดียว ไล่เคาะประตูตั้งแต่ห้องแรกจนน้องสาวออกมาจากห้องท้ายๆ
“มีอะไรพี่ฟ้าเรียกซะดังเชียว คนมองหมดแล้ว”
“เราเป็นคนเปิดดูข้อความในโทรศัพท์พี่ใช่มั้ย?!!”
“อะ เอ่อ ....”พูดไม่ออกเพราะไม่กล้าบอกพี่สาว สีหน้าของเธอในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“ทำไมไม่บอกพี่ว่ามีข้อความแบบนี้ส่งมา!”
“กะ ก็ม่านแก้วไม่อยากให้พี่ฟ้าคิดมาก”ได้แต่ก้มน่าหลบสายตาอันแสนน่ากลัวของพี่สาว ก่อนที่เธอจะนิ่งเหมือนกำลังคิด ไม่พูดอะไร จนในที่สุด...
“ม่านแก้วขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!”รีบดึงน้องสาวมาทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่กานดาและนิภพมาถึง
“เป็นไงบ้างล่ะกานดะ..”ดนัยที่ลงจากรถกำลังจะทักน้องสาวที่เดินมาหา
“คุณณุรีบกลับไปที่บ้านคุณยายเร็ว!”ปลายฟ้าตะโกนมาแต่ไกลพร้อมกับวิ่งขึ้นรถ ม่านแก้วเห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้ดนัยขึ้นรถไปก่อน
“คุณภาณุ!! เร็วๆสิค่ะ!!!”เห็นว่าชายหนุ่มยังนั่งอึ้งอยู่ก็บอกอีกครั้งด้วยท่าทีร้อนรน
“ครับๆๆ”ทำตามที่เธอบอกเพราะไม่กล้าขัด ในตอนนี้เธอกำลังใจร้อน หากถามหรือขัดอาจโดนตวาดก็เป็นได้ ก่อนจะรีบขับรถออกไปอย่างเร็ว
“นิภพ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ?”กานดาที่เห็นอาการแปลกๆของปลายฟ้าก็สงสัย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมว่าเราตามพวกเค้าไปดีกว่า”ทั้งคู่รีบขึ้นรถและขับตามไปติดๆ
“คุณยาย!”ทันทีที่มาถึงเธอก็รีบลงจากรถก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งที่ทำเอาหัวใจของเธอลงไปอยู่ตาตุ่ม
ปัง!!!
“คุณยายยยยยย!!!”รีบวิ่งเข้าไปในบ้านตามด้วยคนอื่นๆ ภาณุซึ่งเห็นเหมือนเงาดำๆผ่านไปหลังบ้านอย่างรวดเร็วก็วิ่งไปดู แต่ไม่ทันเสียแล้ว พวกมันไปเร็วกว่าที่คิด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
“คุณฟ้า!”วิ่งตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะชะงักไป...
“ฮืออออออ! คุณยายยย ฮึก ฮืออออออ! ตื่นมาคุยกับฟ้าสิ! คุณยายยยยยยยยยยย!!!”เธอนั่งกอดร่างของผู้เป็นยายที่ตอนนี้หมดลมหายใจแล้ว ในมือข้างซ้ายของคุณยายกำรูปของหลานสาวแน่น ถึงแม้ว่ารูปนั้นจะเปื้อนเลือดแต่ก็พอมองออก
“!!!”กานดาและนิภพที่ตามมาก็ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“คะ คุณยาย... ฮึก ฮือออๆ ยายจ๋า ตื่นมายิ้มให้ม่านแก้วอีกสักทีสิ ไม่เอานะ ยายตื่นมาคุยกับหนูก่อน ฮึกกกกก!”น้ำตาไหลนองหน้าทั้งสองคนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงที่พร่ำบอกให้ตื่นยังดังเรื่อยๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม . ....
“พวกแกทำงานได้ดีมาก”ยิ้มเหยียดก่อนจะยื่นซองเงินให้
“แค่นี้เองเหรอ? ได้ไงกันครับบบ พวกผมเกือบถูกตำรวจจับนะ เอามาอีกสักหมื่นสิ ;)”
“ฮึ่ย! เรื่องมากจริง!!”ยอมให้เงินอีกก้อนแต่โดยดี
“ฮ่าๆๆ มีอะไรก็เรียกใช้พวกผมได้นะครับบบบบ”รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าสวย ถ้าใครหลายคนเห็นแทบจะไม่เชื่อ และอาจจะหลงกลเธอได้..
‘สวย’ แต่รูป ‘จูบ’ ไม่หอม . .. มันมีอยู่จริง!
“เป็นไงบ้างครับหมอ!”
“กระสุนโดนจุดสำคัญทำให้เสียชีวิตทันที หมอเสียใจด้วยนะครับ”หลังจากการชัณสูตรเสร็จสิ้น สองหนุ่มพยายามหาที่พักก่อน เพื่อให้ตำรวจได้สืบและตรวจสอบที่บ้านของคุณยายอย่างเต็มที่ พร้อมกับจัดการเรื่องงานศพให้ ม่านแก้วร้องไห้มาตลอดทาง ส่วนปลายฟ้าเงียบแต่ยังคงมีน้ำตาไหลอยู่
“ฮึกกกๆ ยายจ๋า... ฮือออออ!!”
“…..”
“ไอ้ณุ ฉันว่าถ้าเราปล่อยให้สองคนนี้อยู่ตามลำพังต้องไม่ดีแน่เลยว่ะ”ดนัยบอกภาณุเบาๆ
“งั้นแกรีบโทรหาคุณกอหญ้าด่วนเลย”ดนัยไม่รอช้ารีบต่อสายหากอหญ้าทันที เมื่ออีกคนทราบข่าวก็ถึงกับใจหายวูบพร้อมกับตัดสายไปอย่างฉับพลัน ดนัยไม่คิดอะไรมากเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคงเป็นห่วงสองพี่น้องไม่แพ้พวกเค้าเลย..
“พี่ณุ พี่ดนัย ไปจัดการเรื่องงานศพก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวดาจะอยู่เป็นเพื่อนคุณฟ้ากับคุณม่านแก้วเอง”
“มันจะดีเหรอดา”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวดาให้นิภพช่วยเอง พี่ๆรีบไปเถอะ”เมื่อมาถึงที่พัก กานดาก็อาสาอยู่ดูแลสองพี่น้อง เพราะรู้สึกสงสารจับใจ
“ม่านแก้ว!”ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา กอหญ้าก็มาถึงพร้อมกับธานนท์ เธอดูจะตกใจกับสภาพของเพื่อนไม่น้อย
“ฮึก...ฮะ ฮึก กะ กอหญ้า! ฮือออออออออๆ!”วิ่งเข้ากอดเพื่อนสาวทันที จนเธอแทบตั้งตัวไม่ทัน เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดี จึงได้แต่กอดปลอบเพราะรู้ว่ายังไม่ควรจะพูดอะไรตอนนี้
“นิภพ มันเกิดอะไรขึ้น”ธานนท์ที่เหมือนจะรู้สถานการณ์จึงหันไปถามนิภพเสียงเบา เค้าก็เล่าตามที่รู้แต่มันก็ทำให้ช็อกได้เหมือนกัน ไม่นานนักทั้งสองหนุ่มก็กลับมา
“คุณฟ้า...เตรียมตัวเถอะครับ”เธอหันมาสบตาเค้าทั้งน้ำตาก่อนจะเช็ดออกอย่างลวกๆ แล้วลุกเดินไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“กะ กอหญ้าา .. ฉันไม่เหลือใครแล้ววว ฮึก .. แกอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ แกอย่าทิ้งฉันนะ! ฮืออออ”
“ฉันเข้าใจแก ฉันจะไม่ทิ้งแก อย่าร้องนะ....”ปลอบแบบนี้อยู่นาน ก่อนจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาทุกคนก็อยู่ในชุดดำ มันเกินกว่าที่ปลายฟ้าจะกลั้นน้ำตาไหว
... วัดแห่งหนึ่ง
ภายในงานมีแต่คนบ้านใกล้เรือนเคียงกับคุณยายทั้งนั้น ซึ่งสองพี่น้องเองก็รู้จักหมด และเชื่อว่าคนเหล่านี้ไม่มีปัญหากับคุณยายของพวกเธอถึงขนาดต้องจ้างมือปืนมาฆ่า!
“เมื่อวานป้าก็เพิ่งคุยกับคุณยาย ไม่นึกเลยว่าจะจากไปเร็วขนาดนี้ ป้าขอแสดงความเสียใจด้วยนะหนูฟ้า”
“...ค่ะป้าน้อย”เธอต้องคอยรับคำเหล่านี้ไปถึงเมื่อไรกัน...จิตใจที่ยังไม่เข้มแข็งพอของเธอเรียกน้ำตาเม็ดโตมาได้ง่ายๆ ถึงจะพยายามเช็ดออกเท่าไรแต่ก็ยังไหลมาเรื่อยๆ
“คุณฟ้าครับ มานั่งพักก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมรับแขกให้เอง”
“……”เธอทำตามที่เค้าบอกอย่างว่าง่าย เพราะรู้ตัวเองว่าตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้ว.. เช่นเดียวกันกับน้องสาว ที่เอาแต่เงียบ ไม่ยอมปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น ไม่ยอมทานน้ำทานข้าวจนเพื่อนสาวเริ่มเป็นห่วง
“แกทานอะไรหน่อยเถอะ ถ้าไม่สบายจะแย่เอานะ”
“ฉันไม่หิว.....”เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
ติ๊ดๆๆ
“คุณแม่”รู้สึกได้ถึงเสียงสั่นของโทรศัพท์ เมื่อรู้ว่าใครโทรมาก็ยากที่จะตัดสายไป จึงเดินไปคุยที่อื่นโดยมีดนัยตามไปด้วย
“มีอะไรครับแม่”
“ภาณุ! ลูกอยู่ไหน ฮึก ทำไมไม่กลับบ้าน!! แล้วนั่น... เสียงพระสวด นี้ลูกอยู่ไหน!”
“ผมอยู่วัดครับ ผมมางานศพของ...”
“นังนั้นใช่มั้ย! แกไปงานศพของนังเด็กคนนั้นใช่มั้ย?! ...หึ! ตายๆไปซะได้ก็ดี!”
“คุณแม่!!!”
“ฮึก...แม่พูดอะไรผิด! เพราะนังเด็กคนนั้น มันทำให้ลูกต้องหนีแม่ไปแบบนี้!!”
“คุณฟ้าไม่ผิด! เพราะคุณแม่ต่างหากที่ทำให้ผมต้องทำแบบนี้!!”
“ภะ ภาณุ!”
“คุณแม่เลิกจับคู่ผมกับน้องดาสักที! เราสองคนไม่ได้รักกัน น้องดามีแฟนอยู่แล้ว ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว แฟนผมยังไม่ตาย!”
“ภาณุ! ที่แม่ทำไปก็เพื่อลูกนะ”
“ชีวิตของผม ผมลิขิตเองได้ครับ!”
“ฮึกกกๆ กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้นะภาณุ!”
“ผมไม่กลับ จนกว่าคุณแม่จะเข้าใจผม!”รีบวางสายทันทีก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ ดนัยเห็นสีหน้าเพื่อนรักไม่ค่อยสู้ดีก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
“แกโอเคนะไอ้ณุ?”
“………”
“ยังไงนั่นก็แม่แกนะ บางครั้งเราก็ต้องนึกถึงใจท่านบ้าง”
“แต่แม่ไม่เคยนึกถึงใจฉันเลย...”ดนัยตัดสินใจปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวสักพัก โดยไม่สังเกตุเลยว่ามีคนหลบอยู่หลังต้นไม้ใกล้ๆ
‘ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณกับคุณแม่ทะเลาะกันใช่มั้ย... ..คุณภาณุ’
(23.30 น.)
“เฮ้อออ”ค่ำคืนที่แสนเศร้า ไม่ปรากฏดวงดาวให้เค้าได้ชมเลยสักดวง ราวกับว่าเป็นใจ(?) เค้าหลบมานั่งอยู่ม้าหินอ่อนข้างต้นไม้หน้าที่พัก ในขณะที่อีกสามหนุ่มนั้นหลับไปแล้ว
“เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก”รู้สึกตัวอีกทีก็เห็น กย.15 อยู่ตรงหน้าแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังมีไฟสลัวๆอยู่ แต่ยุ่งก็เยอะนะจะบอกให้(- -;)
“คุณฟ้า!”
“ค่ะ ฟ้าเอง”ดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นเธอ แม้ว่าดวงตาของเธอจะบวมแดงจากการร้องไห้ แต่ก็ยังน้อยกว่าช่วงแรกๆ
“ขอบคุณนะครับ”รับ กย.15 มาทาเพราะเค้าก็เริ่มรู้สึกคันๆแล้ว(นั่งตั้งนานเพิ่งรู้สึก -0-)
“ไม่เป็นไรค่ะ”นั่งลงข้างๆพร้อมมองท้องฟ้าที่ไม่มีดาวเลยสักดวงเดียว
“…..”
“ใครมาอ่ะแก้ว???”
“เดี๋ยวฉันไปดูให้”
“ใครหรอกะ...................ป๊อป!”
“ฟางเป็นอะไร ทำไมต้องนอนโรงพยาบาล”
“เอ่อ.........คือ”
“บอกมาสิ!”
“ฟาง........”
“…..”เห็นเธอนั่งกุมขมับก็รู้ว่าเธอเป็นอะไร แต่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าเค้ารู้เรื่องที่เธอเห็นภาพหลอน จึงทำเฉยไว้และถามไปเรื่องอื่น
“เอ่อ.. ทำไมคุณฟ้ายังไม่นอนล่ะครับ?”
“คะ คือ..ฟ้านอนไม่หลับน่ะค่ะ หลับตาทีไรมันก็.. นึกถึงแต่คุณยาย”ว่าแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“ผะ ผมขอโทษ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าแค่ยังทำใจไม่ได้เฉยๆ ฮึก...”ก้มหน้าลงกับฝ่ามืออันบอบบาง เค้าดูเธอออก...ตอนนี้เธอพยายามเข้มแข็ง พยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด...
“ฟ้าต้องอดทนกับคำว่าเสียใจ ฮึก...ถ้าฟ้ายังเป็นแบบนี้อยู่คุณยายคงเป็นห่วง”
“……”
“ตอนนี้ฟ้ายังอ่อนแอ ยังมานั่งร้องไห้ทำตัวงี่เง่า ..หึ ถ้าคุณยายยังอยู่ท่านต้องดุฟ้าแน่ๆ”
“คุณฟ้า...”
“ไม่ต้องสนใจกับน้ำตาบนหน้าฟ้าหรอกค่ะ คิดซะว่าเป็นภาพลวงตาก็แล้วกัน”เช็ดน้ำตาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด แต่เธอก็ยังพยายามยิ้ม นี้เองหรอ ที่เค้าเรียกว่า....ยิ้มทั้งน้ำตา
“…..”
“ฟ้าขอโทษนะค่ะ”
“???”
“ฟ้าขอโทษ .. ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณณุกับคุณหญิงทะเลาะกัน”
“!!! คะ คุณฟ้า..”
“ขอโทษด้วย ... ที่ไปแอบฟังคุณคุยโทรศัพท์”
“คุณฟ้าได้ยินหรอ?”
“ต้นไม้ต้นนั้นใหญ่จะตาย ฟ้าหลบอยู่ตรงนั้นก็ยังได้ยิน ...คงทะเลาะกันแรงมากสินะค่ะ”
“…..”
“ยังไงคุณหญิงท่านก็เป็นแม่ของคุณ คุยกันดีๆนะค่ะ”
“ครับ แต่คุณฟ้าอย่าคิดมากนะครับ...เรื่องนี่ผมเองก็ผิด”
“แต่ยังไงเรื่องนี้ฟ้าก็เกี่ยวข้องด้วย ฟ้าคิดแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”จากสถานการณ์ตอนนี้ ที่จริงเค้าเองต้องเป็นฝ่ายปลอบเธอ แต่พอทบทวนประโยคที่เธอพูด เธอกำลังปลอบใจเค้า ทั้งสองคนต่างปลอบใจซึ่งกันและกัน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าต่างฝ่ายต่างก็เผชิญเรื่องไม่ดีทั้งคู่
“คุณฟ้าครับ...”
“ค่ะ?”
“ทำไม.. คุณยายถึงโดนฆ่า”
“…!”เหมือนจะเห็นว่าน้ำตาไหลหนักกว่าเดิม จึงตบหัวตัวเองป๊าบนึงก่อนจะหันไปขอโทษ แต่โดนเธอห้ามไว้
“ผะ ผมขอทะ..”
“อย่าขอโทษฟ้าค่ะ! บอกแล้วไงค่ะว่าอย่าสนใจน้ำตาพวกนี้!”
“…..”
‘ถ้าคุณณุรู้ช้ากว่านี้คงไม่ดีแน่...’
“ถ้าคุณอยากรู้ ฟ้าก็ยินดีที่จะเล่าให้ฟัง แต่คุณต้องสัญญากับฟ้าก่อน”
“สัญญา? ว่าอะไรครับ??”
“เมื่อคุณรู้ความจริงแล้ว คุณห้ามวู่วามเด็ดขาด”
“ทะ ทำไมครับ?!”
“.....”หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดข้อความให้เค้าดู ถึงมันจะมีเพียงแค่สองข้อความ แต่เธอก็เชื่อว่ามันทำให้เค้าเดือดได้...
-ยังไงยายก็จะอยู่ข้างๆเราสองคนเสมอ..-
-Papon-
--------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากจะบอกว่านั่งงมกับตอนนี้สามวันเต็ม 555 นั่งคิดจนคิ้วจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้วววววววว
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค๊า ♥
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
ตอนที่ 17
... คืนก่อนวันกลับ
ในคืนวันสุดท้ายก่อนที่พรุ่งนี้จะออกเดินทางแต่เช้า สองหนุ่มขอปลีกตัวไปเก็บของ ส่วนสองสาวก็ขออยู่คุยกับผู้เป็นยายให้จุใจเสียก่อน
“โหยยย! พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว ม่านแก้วยังอยากอยู่เล่นกับคุณยายอยู่เลย -3-”พูดแล้วนอนหนุนตักคุณยายอย่างเอาใจ
“ถ้ามีงานก็กลับเถอะลูก คราวหน้าค่อยมาใหม่ก็ได้”ลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“แต่ฟ้ารู้สึกแปลกๆ ฟ้าอยากอยู่กับคุณยายนานๆ ฟ้ายังไม่อยากกลับเลย”พูดพร้อมสวมกอดคุณยายแน่น ราวกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีก...
“คิดมากน่ะปลายฟ้า”
“นั่นสิพี่ฟ้า ยายของเราหนังเหนียวจะตาย คิคิ”
“แต่ว่า....”
“เอาเถอะๆ ยังไงยายก็จะอยู่ข้างๆเราสองคนเสมอ”
“คุณยาย พูดแปลกๆนะค่ะ”ม่านแก้วลุกมานั่งดีๆก่อนจะเอียงคอถามคุณยายอย่างสงสัย เช่นเดียวกันกับปลายฟ้าที่ค่อยๆคลายอ้อมแขน
“ปลายฟ้า... หนูต้องดูแลน้องดีๆนะ ม่านแก้ว อย่าดื้อกับพี่เค้ามากล่ะ”
“คุณยาย...”
“เฮ้ออออออ~ นี้ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันดีกว่านะ”ลุกเดินเข้าห้องไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้สองพี่น้องนั่งงงกับคำพูดของผู้เป็นยายอยู่ที่เดิม
‘…ยายรักหนูทั้งสองคนมากนะลูก’
… เช้าวันต่อมา
“ผมลานะครับคุณยาย”สองหนุ่มไหว้ลาพร้อมกัน
“จ้า ขับรถดีๆนะ”
“คุณยาย”ปลายฟ้าเดินเข้าไปกอดตามด้วยม่านแก้ว ก่อนที่จะขนของขึ้นรถ
“เดี๋ยวฟ้ากับน้องจะมาหาใหม่นะค่ะ”
“ม่านแก้วคงคิดถึงคุณยายแย่เลย”
“ยายก็คิดถึงทั้งสองคน ดูแลตัวเองดีๆนะลูก”ทั้งสองคนเดินขึ้นรถไปตามด้วยดนัยและภาณุ
หมับ!
“มีอะไรครับคุณยาย?”
“ยายฝากหลานของยายด้วยนะ...”ถึงแม้ว่าจะงงกับคำพูดของคุณยายมากเท่าไรแต่เค้าก็รับปากจะดูแลทั้งสองเป็นอย่างดี รถแล่นมาเรื่อยๆ ก่อนที่ดนัยจะบอกแวะปั้มน้ำมันเพื่อรอน้องสาวของตน
“พี่ออกมาแล้วนะ ปั๊มไหนที่มีร้านก๋วยเตี๋ยวก็เข้ามาเลย .... ร้านก๋วยเตี๋ยวมันก็ไม่มีทุกปั๊มหรอกน่า! เอาเป็นว่าสังเกตุรถไอ้ณุเอาก็แล้วกัน”
“พี่ฟ้าๆ เดี๋ยวม่านแก้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“จ้าๆ”ตนเล่นโทรศัพท์รอไปเรื่อยๆก่อนจะเช็คข้อความ
“เฮือก!”รู้สึกตกใจเมื่อเห็นข้อความขู่ที่ถูกเปิดอ่านหลังวันงาน ทำไมเธอไม่เห็น! มีใครมาเปิดอ่านก่อน!
“คุณณุค่ะ! คุณได้จับโทรศัพท์ของฟ้ารึเปล่าค่ะ?!”
“ปะ เปล่าครับ”ตกใจกับอาการของเธอเล็กนิดก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าตื่นตระหนกจนสงสัย
“มะ ม่านแก้ว!”รีบวิ่งลงจากรถทันทีด้วยความเป็นห่วงน้องสาว
“ม่านแก้ว! ม่านแก้วอยู่ห้องไหน ม่านแก้ว!”ตะโกนทั่วห้องน้ำจนคนหันมามองเป็นตาเดียว ไล่เคาะประตูตั้งแต่ห้องแรกจนน้องสาวออกมาจากห้องท้ายๆ
“มีอะไรพี่ฟ้าเรียกซะดังเชียว คนมองหมดแล้ว”
“เราเป็นคนเปิดดูข้อความในโทรศัพท์พี่ใช่มั้ย?!!”
“อะ เอ่อ ....”พูดไม่ออกเพราะไม่กล้าบอกพี่สาว สีหน้าของเธอในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“ทำไมไม่บอกพี่ว่ามีข้อความแบบนี้ส่งมา!”
“กะ ก็ม่านแก้วไม่อยากให้พี่ฟ้าคิดมาก”ได้แต่ก้มน่าหลบสายตาอันแสนน่ากลัวของพี่สาว ก่อนที่เธอจะนิ่งเหมือนกำลังคิด ไม่พูดอะไร จนในที่สุด...
“ม่านแก้วขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!”รีบดึงน้องสาวมาทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่กานดาและนิภพมาถึง
“เป็นไงบ้างล่ะกานดะ..”ดนัยที่ลงจากรถกำลังจะทักน้องสาวที่เดินมาหา
“คุณณุรีบกลับไปที่บ้านคุณยายเร็ว!”ปลายฟ้าตะโกนมาแต่ไกลพร้อมกับวิ่งขึ้นรถ ม่านแก้วเห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้ดนัยขึ้นรถไปก่อน
“คุณภาณุ!! เร็วๆสิค่ะ!!!”เห็นว่าชายหนุ่มยังนั่งอึ้งอยู่ก็บอกอีกครั้งด้วยท่าทีร้อนรน
“ครับๆๆ”ทำตามที่เธอบอกเพราะไม่กล้าขัด ในตอนนี้เธอกำลังใจร้อน หากถามหรือขัดอาจโดนตวาดก็เป็นได้ ก่อนจะรีบขับรถออกไปอย่างเร็ว
“นิภพ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ?”กานดาที่เห็นอาการแปลกๆของปลายฟ้าก็สงสัย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมว่าเราตามพวกเค้าไปดีกว่า”ทั้งคู่รีบขึ้นรถและขับตามไปติดๆ
“คุณยาย!”ทันทีที่มาถึงเธอก็รีบลงจากรถก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งที่ทำเอาหัวใจของเธอลงไปอยู่ตาตุ่ม
ปัง!!!
“คุณยายยยยยย!!!”รีบวิ่งเข้าไปในบ้านตามด้วยคนอื่นๆ ภาณุซึ่งเห็นเหมือนเงาดำๆผ่านไปหลังบ้านอย่างรวดเร็วก็วิ่งไปดู แต่ไม่ทันเสียแล้ว พวกมันไปเร็วกว่าที่คิด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
“คุณฟ้า!”วิ่งตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะชะงักไป...
“ฮืออออออ! คุณยายยย ฮึก ฮืออออออ! ตื่นมาคุยกับฟ้าสิ! คุณยายยยยยยยยยยย!!!”เธอนั่งกอดร่างของผู้เป็นยายที่ตอนนี้หมดลมหายใจแล้ว ในมือข้างซ้ายของคุณยายกำรูปของหลานสาวแน่น ถึงแม้ว่ารูปนั้นจะเปื้อนเลือดแต่ก็พอมองออก
“!!!”กานดาและนิภพที่ตามมาก็ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“คะ คุณยาย... ฮึก ฮือออๆ ยายจ๋า ตื่นมายิ้มให้ม่านแก้วอีกสักทีสิ ไม่เอานะ ยายตื่นมาคุยกับหนูก่อน ฮึกกกกก!”น้ำตาไหลนองหน้าทั้งสองคนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงที่พร่ำบอกให้ตื่นยังดังเรื่อยๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม . ....
“พวกแกทำงานได้ดีมาก”ยิ้มเหยียดก่อนจะยื่นซองเงินให้
“แค่นี้เองเหรอ? ได้ไงกันครับบบ พวกผมเกือบถูกตำรวจจับนะ เอามาอีกสักหมื่นสิ ;)”
“ฮึ่ย! เรื่องมากจริง!!”ยอมให้เงินอีกก้อนแต่โดยดี
“ฮ่าๆๆ มีอะไรก็เรียกใช้พวกผมได้นะครับบบบบ”รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าสวย ถ้าใครหลายคนเห็นแทบจะไม่เชื่อ และอาจจะหลงกลเธอได้..
‘สวย’ แต่รูป ‘จูบ’ ไม่หอม . .. มันมีอยู่จริง!
“เป็นไงบ้างครับหมอ!”
“กระสุนโดนจุดสำคัญทำให้เสียชีวิตทันที หมอเสียใจด้วยนะครับ”หลังจากการชัณสูตรเสร็จสิ้น สองหนุ่มพยายามหาที่พักก่อน เพื่อให้ตำรวจได้สืบและตรวจสอบที่บ้านของคุณยายอย่างเต็มที่ พร้อมกับจัดการเรื่องงานศพให้ ม่านแก้วร้องไห้มาตลอดทาง ส่วนปลายฟ้าเงียบแต่ยังคงมีน้ำตาไหลอยู่
“ฮึกกกๆ ยายจ๋า... ฮือออออ!!”
“…..”
“ไอ้ณุ ฉันว่าถ้าเราปล่อยให้สองคนนี้อยู่ตามลำพังต้องไม่ดีแน่เลยว่ะ”ดนัยบอกภาณุเบาๆ
“งั้นแกรีบโทรหาคุณกอหญ้าด่วนเลย”ดนัยไม่รอช้ารีบต่อสายหากอหญ้าทันที เมื่ออีกคนทราบข่าวก็ถึงกับใจหายวูบพร้อมกับตัดสายไปอย่างฉับพลัน ดนัยไม่คิดอะไรมากเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคงเป็นห่วงสองพี่น้องไม่แพ้พวกเค้าเลย..
“พี่ณุ พี่ดนัย ไปจัดการเรื่องงานศพก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวดาจะอยู่เป็นเพื่อนคุณฟ้ากับคุณม่านแก้วเอง”
“มันจะดีเหรอดา”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวดาให้นิภพช่วยเอง พี่ๆรีบไปเถอะ”เมื่อมาถึงที่พัก กานดาก็อาสาอยู่ดูแลสองพี่น้อง เพราะรู้สึกสงสารจับใจ
“ม่านแก้ว!”ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา กอหญ้าก็มาถึงพร้อมกับธานนท์ เธอดูจะตกใจกับสภาพของเพื่อนไม่น้อย
“ฮึก...ฮะ ฮึก กะ กอหญ้า! ฮือออออออออๆ!”วิ่งเข้ากอดเพื่อนสาวทันที จนเธอแทบตั้งตัวไม่ทัน เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดี จึงได้แต่กอดปลอบเพราะรู้ว่ายังไม่ควรจะพูดอะไรตอนนี้
“นิภพ มันเกิดอะไรขึ้น”ธานนท์ที่เหมือนจะรู้สถานการณ์จึงหันไปถามนิภพเสียงเบา เค้าก็เล่าตามที่รู้แต่มันก็ทำให้ช็อกได้เหมือนกัน ไม่นานนักทั้งสองหนุ่มก็กลับมา
“คุณฟ้า...เตรียมตัวเถอะครับ”เธอหันมาสบตาเค้าทั้งน้ำตาก่อนจะเช็ดออกอย่างลวกๆ แล้วลุกเดินไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“กะ กอหญ้าา .. ฉันไม่เหลือใครแล้ววว ฮึก .. แกอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ แกอย่าทิ้งฉันนะ! ฮืออออ”
“ฉันเข้าใจแก ฉันจะไม่ทิ้งแก อย่าร้องนะ....”ปลอบแบบนี้อยู่นาน ก่อนจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาทุกคนก็อยู่ในชุดดำ มันเกินกว่าที่ปลายฟ้าจะกลั้นน้ำตาไหว
... วัดแห่งหนึ่ง
ภายในงานมีแต่คนบ้านใกล้เรือนเคียงกับคุณยายทั้งนั้น ซึ่งสองพี่น้องเองก็รู้จักหมด และเชื่อว่าคนเหล่านี้ไม่มีปัญหากับคุณยายของพวกเธอถึงขนาดต้องจ้างมือปืนมาฆ่า!
“เมื่อวานป้าก็เพิ่งคุยกับคุณยาย ไม่นึกเลยว่าจะจากไปเร็วขนาดนี้ ป้าขอแสดงความเสียใจด้วยนะหนูฟ้า”
“...ค่ะป้าน้อย”เธอต้องคอยรับคำเหล่านี้ไปถึงเมื่อไรกัน...จิตใจที่ยังไม่เข้มแข็งพอของเธอเรียกน้ำตาเม็ดโตมาได้ง่ายๆ ถึงจะพยายามเช็ดออกเท่าไรแต่ก็ยังไหลมาเรื่อยๆ
“คุณฟ้าครับ มานั่งพักก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมรับแขกให้เอง”
“……”เธอทำตามที่เค้าบอกอย่างว่าง่าย เพราะรู้ตัวเองว่าตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้ว.. เช่นเดียวกันกับน้องสาว ที่เอาแต่เงียบ ไม่ยอมปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น ไม่ยอมทานน้ำทานข้าวจนเพื่อนสาวเริ่มเป็นห่วง
“แกทานอะไรหน่อยเถอะ ถ้าไม่สบายจะแย่เอานะ”
“ฉันไม่หิว.....”เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
ติ๊ดๆๆ
“คุณแม่”รู้สึกได้ถึงเสียงสั่นของโทรศัพท์ เมื่อรู้ว่าใครโทรมาก็ยากที่จะตัดสายไป จึงเดินไปคุยที่อื่นโดยมีดนัยตามไปด้วย
“มีอะไรครับแม่”
“ภาณุ! ลูกอยู่ไหน ฮึก ทำไมไม่กลับบ้าน!! แล้วนั่น... เสียงพระสวด นี้ลูกอยู่ไหน!”
“ผมอยู่วัดครับ ผมมางานศพของ...”
“นังนั้นใช่มั้ย! แกไปงานศพของนังเด็กคนนั้นใช่มั้ย?! ...หึ! ตายๆไปซะได้ก็ดี!”
“คุณแม่!!!”
“ฮึก...แม่พูดอะไรผิด! เพราะนังเด็กคนนั้น มันทำให้ลูกต้องหนีแม่ไปแบบนี้!!”
“คุณฟ้าไม่ผิด! เพราะคุณแม่ต่างหากที่ทำให้ผมต้องทำแบบนี้!!”
“ภะ ภาณุ!”
“คุณแม่เลิกจับคู่ผมกับน้องดาสักที! เราสองคนไม่ได้รักกัน น้องดามีแฟนอยู่แล้ว ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว แฟนผมยังไม่ตาย!”
“ภาณุ! ที่แม่ทำไปก็เพื่อลูกนะ”
“ชีวิตของผม ผมลิขิตเองได้ครับ!”
“ฮึกกกๆ กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้นะภาณุ!”
“ผมไม่กลับ จนกว่าคุณแม่จะเข้าใจผม!”รีบวางสายทันทีก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ ดนัยเห็นสีหน้าเพื่อนรักไม่ค่อยสู้ดีก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
“แกโอเคนะไอ้ณุ?”
“………”
“ยังไงนั่นก็แม่แกนะ บางครั้งเราก็ต้องนึกถึงใจท่านบ้าง”
“แต่แม่ไม่เคยนึกถึงใจฉันเลย...”ดนัยตัดสินใจปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวสักพัก โดยไม่สังเกตุเลยว่ามีคนหลบอยู่หลังต้นไม้ใกล้ๆ
‘ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณกับคุณแม่ทะเลาะกันใช่มั้ย... ..คุณภาณุ’
(23.30 น.)
“เฮ้อออ”ค่ำคืนที่แสนเศร้า ไม่ปรากฏดวงดาวให้เค้าได้ชมเลยสักดวง ราวกับว่าเป็นใจ(?) เค้าหลบมานั่งอยู่ม้าหินอ่อนข้างต้นไม้หน้าที่พัก ในขณะที่อีกสามหนุ่มนั้นหลับไปแล้ว
“เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก”รู้สึกตัวอีกทีก็เห็น กย.15 อยู่ตรงหน้าแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังมีไฟสลัวๆอยู่ แต่ยุ่งก็เยอะนะจะบอกให้(- -;)
“คุณฟ้า!”
“ค่ะ ฟ้าเอง”ดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นเธอ แม้ว่าดวงตาของเธอจะบวมแดงจากการร้องไห้ แต่ก็ยังน้อยกว่าช่วงแรกๆ
“ขอบคุณนะครับ”รับ กย.15 มาทาเพราะเค้าก็เริ่มรู้สึกคันๆแล้ว(นั่งตั้งนานเพิ่งรู้สึก -0-)
“ไม่เป็นไรค่ะ”นั่งลงข้างๆพร้อมมองท้องฟ้าที่ไม่มีดาวเลยสักดวงเดียว
“…..”
“ใครมาอ่ะแก้ว???”
“เดี๋ยวฉันไปดูให้”
“ใครหรอกะ...................ป๊อป!”
“ฟางเป็นอะไร ทำไมต้องนอนโรงพยาบาล”
“เอ่อ.........คือ”
“บอกมาสิ!”
“ฟาง........”
“…..”เห็นเธอนั่งกุมขมับก็รู้ว่าเธอเป็นอะไร แต่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าเค้ารู้เรื่องที่เธอเห็นภาพหลอน จึงทำเฉยไว้และถามไปเรื่องอื่น
“เอ่อ.. ทำไมคุณฟ้ายังไม่นอนล่ะครับ?”
“คะ คือ..ฟ้านอนไม่หลับน่ะค่ะ หลับตาทีไรมันก็.. นึกถึงแต่คุณยาย”ว่าแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“ผะ ผมขอโทษ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าแค่ยังทำใจไม่ได้เฉยๆ ฮึก...”ก้มหน้าลงกับฝ่ามืออันบอบบาง เค้าดูเธอออก...ตอนนี้เธอพยายามเข้มแข็ง พยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด...
“ฟ้าต้องอดทนกับคำว่าเสียใจ ฮึก...ถ้าฟ้ายังเป็นแบบนี้อยู่คุณยายคงเป็นห่วง”
“……”
“ตอนนี้ฟ้ายังอ่อนแอ ยังมานั่งร้องไห้ทำตัวงี่เง่า ..หึ ถ้าคุณยายยังอยู่ท่านต้องดุฟ้าแน่ๆ”
“คุณฟ้า...”
“ไม่ต้องสนใจกับน้ำตาบนหน้าฟ้าหรอกค่ะ คิดซะว่าเป็นภาพลวงตาก็แล้วกัน”เช็ดน้ำตาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด แต่เธอก็ยังพยายามยิ้ม นี้เองหรอ ที่เค้าเรียกว่า....ยิ้มทั้งน้ำตา
“…..”
“ฟ้าขอโทษนะค่ะ”
“???”
“ฟ้าขอโทษ .. ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณณุกับคุณหญิงทะเลาะกัน”
“!!! คะ คุณฟ้า..”
“ขอโทษด้วย ... ที่ไปแอบฟังคุณคุยโทรศัพท์”
“คุณฟ้าได้ยินหรอ?”
“ต้นไม้ต้นนั้นใหญ่จะตาย ฟ้าหลบอยู่ตรงนั้นก็ยังได้ยิน ...คงทะเลาะกันแรงมากสินะค่ะ”
“…..”
“ยังไงคุณหญิงท่านก็เป็นแม่ของคุณ คุยกันดีๆนะค่ะ”
“ครับ แต่คุณฟ้าอย่าคิดมากนะครับ...เรื่องนี่ผมเองก็ผิด”
“แต่ยังไงเรื่องนี้ฟ้าก็เกี่ยวข้องด้วย ฟ้าคิดแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”จากสถานการณ์ตอนนี้ ที่จริงเค้าเองต้องเป็นฝ่ายปลอบเธอ แต่พอทบทวนประโยคที่เธอพูด เธอกำลังปลอบใจเค้า ทั้งสองคนต่างปลอบใจซึ่งกันและกัน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าต่างฝ่ายต่างก็เผชิญเรื่องไม่ดีทั้งคู่
“คุณฟ้าครับ...”
“ค่ะ?”
“ทำไม.. คุณยายถึงโดนฆ่า”
“…!”เหมือนจะเห็นว่าน้ำตาไหลหนักกว่าเดิม จึงตบหัวตัวเองป๊าบนึงก่อนจะหันไปขอโทษ แต่โดนเธอห้ามไว้
“ผะ ผมขอทะ..”
“อย่าขอโทษฟ้าค่ะ! บอกแล้วไงค่ะว่าอย่าสนใจน้ำตาพวกนี้!”
“…..”
‘ถ้าคุณณุรู้ช้ากว่านี้คงไม่ดีแน่...’
“ถ้าคุณอยากรู้ ฟ้าก็ยินดีที่จะเล่าให้ฟัง แต่คุณต้องสัญญากับฟ้าก่อน”
“สัญญา? ว่าอะไรครับ??”
“เมื่อคุณรู้ความจริงแล้ว คุณห้ามวู่วามเด็ดขาด”
“ทะ ทำไมครับ?!”
“.....”หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดข้อความให้เค้าดู ถึงมันจะมีเพียงแค่สองข้อความ แต่เธอก็เชื่อว่ามันทำให้เค้าเดือดได้...
-ยังไงยายก็จะอยู่ข้างๆเราสองคนเสมอ..-
-Papon-
--------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากจะบอกว่านั่งงมกับตอนนี้สามวันเต็ม 555 นั่งคิดจนคิ้วจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้วววววววว
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค๊า ♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
