Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ
9.4
Fakfaeng_love_TK
แชร์นิยายฟิคชั่น
16) ขอแค่เชื่อใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความทบทวนตัวละครก่อนอ่าน
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
ตอนที่ 16
“คุณดา …. คุณดา”
“. . อือ”
“คุณกานดา ตื่นได้แล้วครับ”ด้วยความง่วงและเหนื่อยล้าทำให้เธอยังสะลึมสะลืออยู่ แต่พอรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆที่มาจากด้านนอกรถ(เปิดกระจก) เธอก็พยายามลืมตาให้เร็วที่สุด
“ทะเล!”เธอรีบลงจากรถ ทิ้งรองเท้าราคาแพงแล้วจับชายชุดสวยวิ่งลงหาด กางแขนออกโต้ลม สูดอากาศเข้าอย่างสดชื่น ยิ้มอย่างมีความสุข
“ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะครับ”ยิ้มน้อยๆก่อนจะเก็บรองเท้าให้แล้วเดินตามไป
“ฉันยอมรับ ฉันไม่ได้มาทะเลนานแล้ว . . .”
“ผมก็เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่ามันมืดแล้ว ผมกะจะพาคุณดาลงไปทะเลใต้เลยนะ 555”
“แค่พัทยาฉันก็ดีใจแล้วล่ะ.. ขอบใจนะที่พามา”หันมายิ้มให้อย่างจริงใจ เค้าได้แต่ยิ้มตอบ แต่สงสัยคืนนี้พวกเค้าคงจะไม่ได้กลับบ้านแล้วล่ะ ….
ครื้นนนๆ ส่าๆๆๆ !!!
“เฮ้ย! ฝนตก”ทั้งคู่รีบวิ่งมาหลบฝนในรถ ก่อนที่เค้าจะสังเกตุเห็นเธอตัวสั่น
“หนาวเหรอครับ?”
“เอ่อ … นิดหน่อย”มันคงจะไม่นิดอย่างที่เธอว่า เค้าเลยถอดเสื้อสูทให้ เธอมองเค้าอย่างงงๆแต่ก็รับไว้
“ใส่ทับไว้ก่อนนะครับ วันนี้เราคงจะต้องหาที่พักแถวนี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับ”
“ฉันไม่กลับ!”รีบสวนกลับทันควัน
“อะ อ้าว?”เกิดอาการงงทันทีเมื่อเธอเปลี่ยนโหมดเร็วขนาดนี้
“ฉันยังไม่พร้อม ฉันอยากอยู่ที่นี้อีกสักสองสามวัน นายอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ!”
“คุณดา! แต่ว่า…”
“เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ ในเมื่อฉันลากนายมาเกี่ยวด้วย ฉันก็จำเป็นต้องบังคับนาย ได้โปรดเถอะ ช่วยฉันหน่อย!”
“….. เฮ้อออ! ~ ก็ได้ครับ แต่ผมช่วยคุณไม่ได้ตลอดนะ”
“แค่แม่ฉันถอนหมั้นก็พอ นะๆๆๆๆ *-*”
“ok ครับๆๆ”รับปากอย่างเสียมิได้ ก่อนจะหาที่พักดีๆ ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เธอก็มีความรู้ดีๆให้ ราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน
‘แค่เวลาสั้นๆฉันยังรู้สึกแบบนี้ แล้วถ้าเวลามันผ่านไปเรื่อยๆฉันจะรู้สึกกับนายขนาดไหน . .’
รถแล่นมาไกลหลายกิโลเมตร แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆปริออกจากปากของเธอเลย ตอนนี้ในใจเค้าแทบจะบ้าที่ทำให้เธอรู้สึกอับอาย
“คุณฟ้า”
“……”
“คุณฟ้า คุณฟ้าไหวมั้ยครับ?”หากปล่อยไว้ต้องไม่ดีแน่ เค้าจึงเป็นคนเริ่มพูดกับเธอก่อน
“….. ฮึก ฟะ ฟ้า”ไม่นานนักน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ รู้สึกเสียใจที่เหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุ รู้สึกผิดที่ทำให้คุณหญิงเสียหน้า ความรู้สึกหลายๆอย่างรุมเข้ามาในเวลาเดียวกันทำให้เธอตั้งตัวรับไม่ทัน
“ฟ้า ฮึก ฟ้าไม่ไหวแล้ว ฟ้าเกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด!!! ฮึกกก ฮืออออออๆ”
“ผมผิดเอง . . ผมไม่น่าพาคุณฟ้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย ผมขอโทษ”ค่อยๆจอดรถข้างทางเพราะดูเหมือนว่าเค้าเริ่มจะไม่มีสมาธิแล้ว หันมาคุยกับเธอพร้อมส่งสายตารู้สึกผิดจริงๆ ทำเอาเธอยิ่งคิดมากกว่าเดิม
“คุณไม่ผิดค่ะคุณณุ ฉันต่างหากที่ผิด!”
“เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะผม! ผมขอโทษคุณฟ้า . . .”
“คุณณุ . . . อ๊ะ!”
“ป๊อป! ฮัลโหล ป๊อปอยู่ไหนอ่ะ?ทำอะไร อยู่กับใคร แล้ว......”
“เอ่อ ฟางๆ ทีละคำถามดิ ป๊อปตอบไม่ทัน”
“แหะๆ ขอโทษ แล้ว......”
“ตอนนี้ป๊อปมาตลาด กำลังซื้อของอยู่ แล้วป๊อปมากับโทโมะ อีกสักพักจะกลับ ฟางมีอะไรจะถามอีกรึเปล่า?”
“ไม่มีแล้ว ว่าแต่ป๊อปโทรมาทำไม?”
“แค่จะถามว่าอยากได้อะไรรึเปล่า จะได้ซื้อไปให้”
“ไม่หรอก”
“หรอๆ งั้นแค่นี้นะ”
“โอ๊ยยยยย!! ฮึกๆ ฮืออออ ”
“คุณฟ้า! เป็นอะไรครับคุณฟ้า?!!”
“คุณณุ! พะ พาฟ้ากลับบ้านที”
“ได้ครับๆ!”รีบขับรถไปอย่างเร่งด่วน เค้าสังเกตอาการเธอมาหลายครั้งแล้ว เธอเป็นอะไรทำไมไม่บอกเค้า ถ้าเค้าทำให้เธออาการกำเริบล่ะ? เค้าจะต้องรู้สึกผิดมากๆเลยนะ . . .
“พี่ฟ้า! เป็นไงบ้าง?!”
“ม่านแก้ว พี่ปวดหัว ช่วยพี่ด้วย!”
“ใจเย็นๆนะพี่ฟ้า เดี๋ยวม่านแก้วพาไปพักนะ”พาพี่สาวเดินไปห้องก่อนจะแอบเล่ชายหนุ่มที่มาส่ง หลังจากที่ปลอบพี่สาวจนหลับไป เธอมองเค้าอีกครั้งแต่ก็เห็นเค้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับ ยังคงยืนรออยู่หน้าประตู
“เข้ามาข้างในก่อนสิคุณภาณุ ข้างนอกยุงเยอนะ”
“เอ่อ...ครับๆ”
“ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ป่านนี้ที่บ้านคุณคงเป็นห่วงแย่”เอาน้ำมาให้เพื่อไม่ให้เสียมารยาท ก่อนจะนั่งคุยกันดีๆ เพราะเธอรู้ว่าเค้าคงมีอะไรอยากถามเธอแน่ๆ
“ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้ครับ ว่าแต่คุณฟ้า..”
“หลับไปแล้วค่ะ พรุ่งนี้เช้าคงจะดีขึ้น”
“ครับ ...แล้วคุณฟ้าเป็นอะไรเหรอครับ ผมสังเกตุมานานแล้ว”
‘กะแล้วเชียวว่าต้องถามถึงเรื่องนี้’
“คงจะปวดหัวธรรมดาอ่ะค่ะ เป็นมาได้พักนึงแล้ว”
“ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น คุณม่านแก้วบอกผมมาเถอะ...”
“มันไม่มีอะไรหรอกคะ”
“ถ้าคุณฟ้าเป็นมากกว่านี้ล่ะครับ แล้วถ้าผมไม่รู้ ช่วยคุณฟ้าไม่ทันคุณม่านแก้วจะทำยังไง?!”เริ่มหงุดหงิดที่เธอไม่ยอมบอกเค้าสักที ยืนขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนเธอเองก็ตกใจ เมื่ออารมณ์ขึ้นจนยากที่จะเอาลง เธอต้องยอมเล่าความจริงให้ฟังก่อนที่เค้าจะลุกเป็นไฟ
“เอิ่มมม.. คุณภาณุใจเย็นๆ นั่งลงก่อน =0=; ok ค่ะ เดี๋ยวม่านแก้วจะเล่าให้ฟัง”เธอตัดสินใจเล่าให้เค้าฟังตั้งแต่เธอมีอาการและภาพหลอนที่พี่สาวเธอเห็น
“คุณฟ้าเคยเห็นภาพผม?”ถึงกับออกอาการงงอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่ค่ะ พี่ฟ้าเล่าให้ฉันฟังหลายครั้งแล้ว พี่ฟ้าเห็นภาพเกือบทุกคนรวมถึงยัยนางแบบนั้นด้วย -0-”
“.....”
“อีกอย่าง มันไม่ได้มาแค่ภาพ เสียงก็มาด้วย”
“แล้วไม่มีวิธีรักษาเลยหรอครับ?”
“ฉันเองก็ไม่ทราบ แต่หมอริสาบอกว่าเวลาที่พี่ฟ้าปวดหัวให้ตั้งสติไว้”
“หมอริสา? คนที่เรียกผมว่าป๊อปปี้น่ะเหรอ?”ยิ่งเกิดอาการงงเข้าไปใหญ่ เธอพยักหน้าตามความจริงก่อนจะดูเวลาที่ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว
“ถ้าคุณภาณุยังไม่อยากกลับก็นอนที่นี้ก็ได้ แต่ไม่มีห้องแล้วนะ เอ่อ....คุณนอนแถวนี้ได้มั้ย?”
“ผมนอนที่ไหนก็ได้ครับ”
“อืมๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ รอแป๊ปนึงนะ”หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างเข้านอน ชายหนุ่มนอนคิดถึงเรื่องของหญิงสาวทั้งคืน มาหลับเอาก็ตอนเกือบเช้า...
ติ๊ดๆ
“หืม? ข้อความเครื่องพี่ฟ้านิ?”อาจจะดูเสียมารยาทที่เปิดอ่าน แต่ถ้าเป็นข้อความสำคัญก็จะได้ปลุกพี่สาวที่นอนหลับอยู่
‘นี่แกไม่เชื่อฉันหรอ? ฉันถือว่าฉันเตือนแกแล้วนะนังปลายฟ้า! แกเตรียมตัวเห็นคนที่แกรักเจ็บปวดได้เลย!!!’
“…!!!”
… 2 วันต่อมา (9.30 น.)
“เฮ้ยยยยยยย!!! รอด้วยๆๆ”
“เร็วๆสิไอ้ดนัย! มาช้าจริงๆเลย”วันนี้พวกเค้าทั้งสี่คนจะไปหายายของสองพี่น้องตามที่เค้าเคยสัญญาไว้ ดนัยที่เพิ่งถูกชวนก็รีบเก็บของเพราะน้องสาวเพิ่งติดต่อกลับมาว่าอยู่พัทยาเมื่อเช้านี้เหมือนกัน
“จะให้เร็วได้ยังไงห๊ะ! แกเพิ่งโทรไปบอกฉันเมื่อเช้าแล้วใครมันจะไปเก็บของทัน ไอ้บ้า! ไหนจะต้องคอยหลบไม่ให้แม่ฉันเห็นอีก”
“เอาน่านายกบ ที่จริงไปสายๆหน่อยก็ได้ คุณภาณุเค้าแกล้งนายเฉยๆ อิอิ ><”
“หึๆ”
“แกล้ง? ... ไอ้ณุ แกตายยยยยยยย!”วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆ ทำให้คนอีกคนที่ยืนดูอยู่เพลียจิต ตกลงแล้วสองคนนี้โตกันรึยัง? - -
“ไปกันเถอะม่านแก้ว พี่ล็อกบ้านแล้ว”
“พี่ฟ้าไหวนะ?”
“อื้ม ^^”เมื่อเดินทางไปได้สักพัก ดนัยที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับก็หันไปดูสองสาวที่ตอนนี้หลับหัวชนกันเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้ณุ ตั้งแต่เกิดเรื่องแกได้กลับบ้านมั้ยว่ะ?”
“ไม่ ฉันพักอยู่ที่บ้านสองสาว”
“ห๊ะ! นี่แสดงว่าแกไม่ได้อาบน้ำใช่มะ!!”
ป๊าบบบบบบบ!!
“บ้านแกสิ! ฉันแอบโทรให้ลุงหมายเอาเสื้อผ้ามาให้”
“อ๋อ แล้วนี่แกได้คุยกับแม่แกยัง?”
“…..”
“ชัดเจน! ..ไอ้ณุ เมื่อวันงานน่ะ หลังจากที่แกพาคุณฟ้าไปแม่แกก็เป็นลม พอตื่นมาตอนเช้าก็ไม่ยอมทานข้าว แถมยังมาพาลใส่ฉันอีก แล้วแบบนี้แกจะคุยกับแม่แกยังไงว่ะ?”ฟังที่ดนัยพูดก็เริ่มคิดหนัก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ใจเย็นๆนะเว้ย แม่แกยิ่งเป็นมะเร็งอยู่”
“แต่ฉันว่าไม่”
“แกหมายความว่าไง?!”เริ่มงงกับสิ่งที่เค้าพูด
“แกคิดดูสิ แม่ฉันไม่เห็นอาการเหมือนคนป่วยเลย ตลอดเวลาที่ฉันอยู่บ้านฉันก็สังเกตเวลาท่านทานอาหาร ท่านก็ทานได้ทุกอย่าง แล้วแบบนี้แกจะให้ฉันคิดยังไงว่ะ!”
“อืม...ก็จริงของแก”หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรจนมาถึงจุดหมาย ก่อนจะปลุกสองสาวให้ตื่น เมื่อรู้สึกตัวคนน้องก็ไม่รอช้ารีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหาคุณยายที่รักทันที
“คุณยายค๊าาา!”
“ใครมาอีก? ..ม่านแก้ว! โอ๊ยยยย!ยายคิดถึงหนูมากๆเลยรู้มั้ยลูก”
“หนูก็คิดถึ๊งงงง คิดถึง คุณยายค่ะ ฟอดดดดดดดด!!~”เข้ากอดคุณยายแน่นก่อนจะหอมแก้มให้หายคิดถึง
“แล้วคุณยายไม่คิดถึงฟ้าหรอค่ะ?”เดินเข้ามาพร้อมกับสองหนุ่มที่ตอนนี้ถือของพะรุงพะรัง
“โอ๋ๆๆ คิดถึงสิ มาให้ยายกอดหน่อยเร็ว”สามยายหลานกอดกันกลมด้วยความคิดถึง สองหนุ่มที่เพิ่งขนของเสร็จมองด้วยความปราบปลื้ม ก่อนที่ทั้งสามจะผละออกจากกัน
“
สวัสดีครับคุณยาย วันนี้ผมพาเพื่อนมาด้วย ชื่อ ดนัย ครับ”
“สวัสดีครับ!”
“จ้าๆ มากันเหนื่อย เข้ามาพักกันก่อน มาๆ”เก็บข้าวของแล้วมานั่งคุยกันให้หายคิดถึง ดนัยที่ดูเหมือนจะเข้ากับคุณยายได้เพราะเป็นคนตลก คุยง่าย ทำให้ม่านแก้วโล่งใจไปเปราะนึง เพราะตอนแรกกลัวว่าดนัยจะมาสร้างความวุ่นวายให้(เห็นผมเป็นคนยังไง T^T : ดนัย)
“ค่ะๆ ถ้าพี่กลับวันไหนก็โทรมาที่เบอร์ของนิภพก็แล้วกันนะ”วางสายจากพี่ชายไป แล้วหันมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงต่อพร้อมกับคิดไปเรื่อยว่าถ้าเธอกลับบ้านไปเธอจะตอบคำถามของผู้เป็นแม่ว่าอย่างไร แล้วเธอควรจะทำยังไงไม่ให้นิภพเดือดร้อน(ไปมากกว่านี้)
“คิดอะไรอยู่ครับ?”นิภพเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้เธอ
“ฉันก็คิดเหมือนเดิมนั่นแหละ”รับแก้วกาแฟมาแล้วค่อยๆดื่มทีละนิด
“คุณยืนคิดแบบนี้ตั้งแต่มาพักแล้วนะ ไม่ปวดหัวบ้างหรอ?”
“แค่นี้มันยังไม่น่าปวดหัวเท่ากับเรื่องหมั้นของฉันหรอก…ถ้าเป็นนาย นายจะทำยังไงล่ะ?”
“อืมมมมมม นั้นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะผมไม่เคยโดนจับหมั้น 55555”
“มันน่าตลกตรงไหนเนี่ย? -.-”ช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานี้ ทำให้เธอรู้เกี่ยวกับเค้าหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นนิสัยของเค้าที่ภายนอกดูเหมือนจะเงียบๆ แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่อบอุ่น ชอบเล่นมุก(แป้ก) และอีกหลายมุมที่เธอไม่เคยเห็น
‘
ฉันว่าพอๆกับพี่ดนัยเลย -0-’
“อ้าววว! มุกแป้กอีกแล้ว ._.”
“มันเป็นมุกซะที่ไหนเล่า ไม่ต้องมาทำเป็นงอนเลยนะ”และอีกนิสัยที่เธอไม่คิดว่าเค้าจะมีคือชอบทำตัวเหมือนเด็ก
“ป่าวงอน! -^-”
“เหอะๆ นายบ้าาา!”
“ฮ่าๆๆ คุณยิ้มแล้ว :D”แต่มุกแป้กๆแบบนี้แหละ ที่ทำให้เธอยิ้มได้ แล้วบางครั้งก็ทำเธอเขินด้วย
“ยิ้มหรอ? ยิ้มแล้วไง?”หันหน้าหนีเมื่อรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า
“คุณดา”
“อะไร?”
“เรา.. ลองคบกันมั้ย?”
“ว่าไงนะ?!! 0.0”รีบหันหน้ากลับมาทันที แต่เหมือนจะลืมไปว่าตอนนี้เธอหน้าแดงอยู่
“เฮ้ยย! ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะครับ”
“อะ เอ่อ... ฮึ่ย! ชั่งมันเถอะ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?!”
“เราลองคบกันมั้ย”
“โอ๊ยยยย! ฉันต้องหูฝาดแน่ๆเลย ขออีกรอบสิ?”
“เรา-ลอง-คบ-กัน-มั้ย !!”
“……..”
“ว่าไงครับ?”
“นะ นายรู้สึกยังไงกับฉัน?”ไม่ตอบแต่ถามกลับ
“ผมเหรอ? อื้มมมมมม เวลาผมอยู่กับคุณผมมีความสุขดีนะ สุขจนไม่รู้ว่ามัน....จะเรียกว่ารักได้รึยัง”
“-////-”
“แล้วคุณดาล่ะ รู้สึกยังไงกับผม?”
“ฉะ ฉันไม่รู้!”ตอบแบบติดๆขัดๆเพราะตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว
“เฮ้ออออ! ไม่เป็นไรๆ แล้วตกลง .... ลองคบกันได้มั้ย?”
“คือ....มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?”
“สำหรับผมนะ เรื่องแบบนี้มันไม่มีคำว่าเร็วหรือช้า มันขึ้นอยู่ที่ใจของคนสองคนมากกว่า”
“…..”
“ว่าไงครับ?”
“นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจนะ”
“ขอแค่คุณเชื่อใจผม ผมสัญญา”
“…..”
“…..”
“งั้นดูแลหัวใจฉันดีๆนะ :)”
-เรื่องแบบนี้มันไม่มีคำว่าเร็วหรือช้า มันขึ้นอยู่ที่ใจของคนสองคนมากกว่า-
-Nipob-
----------------------------------------------------------------------------------------------
หายไปนานเลย 555(นานกว่านี้ก็ยังเคยเนอะ) เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย อีกหนึ่งเดือนก็เปิดเทอมแล้ว(T^T)
ตอนนี้ก็น้อยๆคะ ไม่มีอะไรมาก สมองเบลอ&ตีบตัน เข้าทุกว๊านนน ทุกวัน -3-
แต่ช่วงนี้มีเวลาว่างแล้วน๊า จะพยายามอัพให้ได้เยอะที่สุดก่อนเปิดเทอม สู้ๆๆๆ!!~ ♥
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
ตอนที่ 16
“คุณดา …. คุณดา”
“. . อือ”
“คุณกานดา ตื่นได้แล้วครับ”ด้วยความง่วงและเหนื่อยล้าทำให้เธอยังสะลึมสะลืออยู่ แต่พอรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆที่มาจากด้านนอกรถ(เปิดกระจก) เธอก็พยายามลืมตาให้เร็วที่สุด
“ทะเล!”เธอรีบลงจากรถ ทิ้งรองเท้าราคาแพงแล้วจับชายชุดสวยวิ่งลงหาด กางแขนออกโต้ลม สูดอากาศเข้าอย่างสดชื่น ยิ้มอย่างมีความสุข
“ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะครับ”ยิ้มน้อยๆก่อนจะเก็บรองเท้าให้แล้วเดินตามไป
“ฉันยอมรับ ฉันไม่ได้มาทะเลนานแล้ว . . .”
“ผมก็เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่ามันมืดแล้ว ผมกะจะพาคุณดาลงไปทะเลใต้เลยนะ 555”
“แค่พัทยาฉันก็ดีใจแล้วล่ะ.. ขอบใจนะที่พามา”หันมายิ้มให้อย่างจริงใจ เค้าได้แต่ยิ้มตอบ แต่สงสัยคืนนี้พวกเค้าคงจะไม่ได้กลับบ้านแล้วล่ะ ….
ครื้นนนๆ ส่าๆๆๆ !!!
“เฮ้ย! ฝนตก”ทั้งคู่รีบวิ่งมาหลบฝนในรถ ก่อนที่เค้าจะสังเกตุเห็นเธอตัวสั่น
“หนาวเหรอครับ?”
“เอ่อ … นิดหน่อย”มันคงจะไม่นิดอย่างที่เธอว่า เค้าเลยถอดเสื้อสูทให้ เธอมองเค้าอย่างงงๆแต่ก็รับไว้
“ใส่ทับไว้ก่อนนะครับ วันนี้เราคงจะต้องหาที่พักแถวนี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับ”
“ฉันไม่กลับ!”รีบสวนกลับทันควัน
“อะ อ้าว?”เกิดอาการงงทันทีเมื่อเธอเปลี่ยนโหมดเร็วขนาดนี้
“ฉันยังไม่พร้อม ฉันอยากอยู่ที่นี้อีกสักสองสามวัน นายอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ!”
“คุณดา! แต่ว่า…”
“เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ ในเมื่อฉันลากนายมาเกี่ยวด้วย ฉันก็จำเป็นต้องบังคับนาย ได้โปรดเถอะ ช่วยฉันหน่อย!”
“….. เฮ้อออ! ~ ก็ได้ครับ แต่ผมช่วยคุณไม่ได้ตลอดนะ”
“แค่แม่ฉันถอนหมั้นก็พอ นะๆๆๆๆ *-*”
“ok ครับๆๆ”รับปากอย่างเสียมิได้ ก่อนจะหาที่พักดีๆ ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เธอก็มีความรู้ดีๆให้ ราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน
‘แค่เวลาสั้นๆฉันยังรู้สึกแบบนี้ แล้วถ้าเวลามันผ่านไปเรื่อยๆฉันจะรู้สึกกับนายขนาดไหน . .’
รถแล่นมาไกลหลายกิโลเมตร แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆปริออกจากปากของเธอเลย ตอนนี้ในใจเค้าแทบจะบ้าที่ทำให้เธอรู้สึกอับอาย
“คุณฟ้า”
“……”
“คุณฟ้า คุณฟ้าไหวมั้ยครับ?”หากปล่อยไว้ต้องไม่ดีแน่ เค้าจึงเป็นคนเริ่มพูดกับเธอก่อน
“….. ฮึก ฟะ ฟ้า”ไม่นานนักน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ รู้สึกเสียใจที่เหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุ รู้สึกผิดที่ทำให้คุณหญิงเสียหน้า ความรู้สึกหลายๆอย่างรุมเข้ามาในเวลาเดียวกันทำให้เธอตั้งตัวรับไม่ทัน
“ฟ้า ฮึก ฟ้าไม่ไหวแล้ว ฟ้าเกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด!!! ฮึกกก ฮืออออออๆ”
“ผมผิดเอง . . ผมไม่น่าพาคุณฟ้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย ผมขอโทษ”ค่อยๆจอดรถข้างทางเพราะดูเหมือนว่าเค้าเริ่มจะไม่มีสมาธิแล้ว หันมาคุยกับเธอพร้อมส่งสายตารู้สึกผิดจริงๆ ทำเอาเธอยิ่งคิดมากกว่าเดิม
“คุณไม่ผิดค่ะคุณณุ ฉันต่างหากที่ผิด!”
“เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะผม! ผมขอโทษคุณฟ้า . . .”
“คุณณุ . . . อ๊ะ!”
“ป๊อป! ฮัลโหล ป๊อปอยู่ไหนอ่ะ?ทำอะไร อยู่กับใคร แล้ว......”
“เอ่อ ฟางๆ ทีละคำถามดิ ป๊อปตอบไม่ทัน”
“แหะๆ ขอโทษ แล้ว......”
“ตอนนี้ป๊อปมาตลาด กำลังซื้อของอยู่ แล้วป๊อปมากับโทโมะ อีกสักพักจะกลับ ฟางมีอะไรจะถามอีกรึเปล่า?”
“ไม่มีแล้ว ว่าแต่ป๊อปโทรมาทำไม?”
“แค่จะถามว่าอยากได้อะไรรึเปล่า จะได้ซื้อไปให้”
“ไม่หรอก”
“หรอๆ งั้นแค่นี้นะ”
“โอ๊ยยยยย!! ฮึกๆ ฮืออออ ”
“คุณฟ้า! เป็นอะไรครับคุณฟ้า?!!”
“คุณณุ! พะ พาฟ้ากลับบ้านที”
“ได้ครับๆ!”รีบขับรถไปอย่างเร่งด่วน เค้าสังเกตอาการเธอมาหลายครั้งแล้ว เธอเป็นอะไรทำไมไม่บอกเค้า ถ้าเค้าทำให้เธออาการกำเริบล่ะ? เค้าจะต้องรู้สึกผิดมากๆเลยนะ . . .
“พี่ฟ้า! เป็นไงบ้าง?!”
“ม่านแก้ว พี่ปวดหัว ช่วยพี่ด้วย!”
“ใจเย็นๆนะพี่ฟ้า เดี๋ยวม่านแก้วพาไปพักนะ”พาพี่สาวเดินไปห้องก่อนจะแอบเล่ชายหนุ่มที่มาส่ง หลังจากที่ปลอบพี่สาวจนหลับไป เธอมองเค้าอีกครั้งแต่ก็เห็นเค้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับ ยังคงยืนรออยู่หน้าประตู
“เข้ามาข้างในก่อนสิคุณภาณุ ข้างนอกยุงเยอนะ”
“เอ่อ...ครับๆ”
“ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ป่านนี้ที่บ้านคุณคงเป็นห่วงแย่”เอาน้ำมาให้เพื่อไม่ให้เสียมารยาท ก่อนจะนั่งคุยกันดีๆ เพราะเธอรู้ว่าเค้าคงมีอะไรอยากถามเธอแน่ๆ
“ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้ครับ ว่าแต่คุณฟ้า..”
“หลับไปแล้วค่ะ พรุ่งนี้เช้าคงจะดีขึ้น”
“ครับ ...แล้วคุณฟ้าเป็นอะไรเหรอครับ ผมสังเกตุมานานแล้ว”
‘กะแล้วเชียวว่าต้องถามถึงเรื่องนี้’
“คงจะปวดหัวธรรมดาอ่ะค่ะ เป็นมาได้พักนึงแล้ว”
“ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น คุณม่านแก้วบอกผมมาเถอะ...”
“มันไม่มีอะไรหรอกคะ”
“ถ้าคุณฟ้าเป็นมากกว่านี้ล่ะครับ แล้วถ้าผมไม่รู้ ช่วยคุณฟ้าไม่ทันคุณม่านแก้วจะทำยังไง?!”เริ่มหงุดหงิดที่เธอไม่ยอมบอกเค้าสักที ยืนขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนเธอเองก็ตกใจ เมื่ออารมณ์ขึ้นจนยากที่จะเอาลง เธอต้องยอมเล่าความจริงให้ฟังก่อนที่เค้าจะลุกเป็นไฟ
“เอิ่มมม.. คุณภาณุใจเย็นๆ นั่งลงก่อน =0=; ok ค่ะ เดี๋ยวม่านแก้วจะเล่าให้ฟัง”เธอตัดสินใจเล่าให้เค้าฟังตั้งแต่เธอมีอาการและภาพหลอนที่พี่สาวเธอเห็น
“คุณฟ้าเคยเห็นภาพผม?”ถึงกับออกอาการงงอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่ค่ะ พี่ฟ้าเล่าให้ฉันฟังหลายครั้งแล้ว พี่ฟ้าเห็นภาพเกือบทุกคนรวมถึงยัยนางแบบนั้นด้วย -0-”
“.....”
“อีกอย่าง มันไม่ได้มาแค่ภาพ เสียงก็มาด้วย”
“แล้วไม่มีวิธีรักษาเลยหรอครับ?”
“ฉันเองก็ไม่ทราบ แต่หมอริสาบอกว่าเวลาที่พี่ฟ้าปวดหัวให้ตั้งสติไว้”
“หมอริสา? คนที่เรียกผมว่าป๊อปปี้น่ะเหรอ?”ยิ่งเกิดอาการงงเข้าไปใหญ่ เธอพยักหน้าตามความจริงก่อนจะดูเวลาที่ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว
“ถ้าคุณภาณุยังไม่อยากกลับก็นอนที่นี้ก็ได้ แต่ไม่มีห้องแล้วนะ เอ่อ....คุณนอนแถวนี้ได้มั้ย?”
“ผมนอนที่ไหนก็ได้ครับ”
“อืมๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ รอแป๊ปนึงนะ”หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างเข้านอน ชายหนุ่มนอนคิดถึงเรื่องของหญิงสาวทั้งคืน มาหลับเอาก็ตอนเกือบเช้า...
ติ๊ดๆ
“หืม? ข้อความเครื่องพี่ฟ้านิ?”อาจจะดูเสียมารยาทที่เปิดอ่าน แต่ถ้าเป็นข้อความสำคัญก็จะได้ปลุกพี่สาวที่นอนหลับอยู่
‘นี่แกไม่เชื่อฉันหรอ? ฉันถือว่าฉันเตือนแกแล้วนะนังปลายฟ้า! แกเตรียมตัวเห็นคนที่แกรักเจ็บปวดได้เลย!!!’
“…!!!”
… 2 วันต่อมา (9.30 น.)
“เฮ้ยยยยยยย!!! รอด้วยๆๆ”
“เร็วๆสิไอ้ดนัย! มาช้าจริงๆเลย”วันนี้พวกเค้าทั้งสี่คนจะไปหายายของสองพี่น้องตามที่เค้าเคยสัญญาไว้ ดนัยที่เพิ่งถูกชวนก็รีบเก็บของเพราะน้องสาวเพิ่งติดต่อกลับมาว่าอยู่พัทยาเมื่อเช้านี้เหมือนกัน
“จะให้เร็วได้ยังไงห๊ะ! แกเพิ่งโทรไปบอกฉันเมื่อเช้าแล้วใครมันจะไปเก็บของทัน ไอ้บ้า! ไหนจะต้องคอยหลบไม่ให้แม่ฉันเห็นอีก”
“เอาน่านายกบ ที่จริงไปสายๆหน่อยก็ได้ คุณภาณุเค้าแกล้งนายเฉยๆ อิอิ ><”
“หึๆ”
“แกล้ง? ... ไอ้ณุ แกตายยยยยยยย!”วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆ ทำให้คนอีกคนที่ยืนดูอยู่เพลียจิต ตกลงแล้วสองคนนี้โตกันรึยัง? - -
“ไปกันเถอะม่านแก้ว พี่ล็อกบ้านแล้ว”
“พี่ฟ้าไหวนะ?”
“อื้ม ^^”เมื่อเดินทางไปได้สักพัก ดนัยที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับก็หันไปดูสองสาวที่ตอนนี้หลับหัวชนกันเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้ณุ ตั้งแต่เกิดเรื่องแกได้กลับบ้านมั้ยว่ะ?”
“ไม่ ฉันพักอยู่ที่บ้านสองสาว”
“ห๊ะ! นี่แสดงว่าแกไม่ได้อาบน้ำใช่มะ!!”
ป๊าบบบบบบบ!!
“บ้านแกสิ! ฉันแอบโทรให้ลุงหมายเอาเสื้อผ้ามาให้”
“อ๋อ แล้วนี่แกได้คุยกับแม่แกยัง?”
“…..”
“ชัดเจน! ..ไอ้ณุ เมื่อวันงานน่ะ หลังจากที่แกพาคุณฟ้าไปแม่แกก็เป็นลม พอตื่นมาตอนเช้าก็ไม่ยอมทานข้าว แถมยังมาพาลใส่ฉันอีก แล้วแบบนี้แกจะคุยกับแม่แกยังไงว่ะ?”ฟังที่ดนัยพูดก็เริ่มคิดหนัก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ใจเย็นๆนะเว้ย แม่แกยิ่งเป็นมะเร็งอยู่”
“แต่ฉันว่าไม่”
“แกหมายความว่าไง?!”เริ่มงงกับสิ่งที่เค้าพูด
“แกคิดดูสิ แม่ฉันไม่เห็นอาการเหมือนคนป่วยเลย ตลอดเวลาที่ฉันอยู่บ้านฉันก็สังเกตเวลาท่านทานอาหาร ท่านก็ทานได้ทุกอย่าง แล้วแบบนี้แกจะให้ฉันคิดยังไงว่ะ!”
“อืม...ก็จริงของแก”หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรจนมาถึงจุดหมาย ก่อนจะปลุกสองสาวให้ตื่น เมื่อรู้สึกตัวคนน้องก็ไม่รอช้ารีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหาคุณยายที่รักทันที
“คุณยายค๊าาา!”
“ใครมาอีก? ..ม่านแก้ว! โอ๊ยยยย!ยายคิดถึงหนูมากๆเลยรู้มั้ยลูก”
“หนูก็คิดถึ๊งงงง คิดถึง คุณยายค่ะ ฟอดดดดดดดด!!~”เข้ากอดคุณยายแน่นก่อนจะหอมแก้มให้หายคิดถึง
“แล้วคุณยายไม่คิดถึงฟ้าหรอค่ะ?”เดินเข้ามาพร้อมกับสองหนุ่มที่ตอนนี้ถือของพะรุงพะรัง
“โอ๋ๆๆ คิดถึงสิ มาให้ยายกอดหน่อยเร็ว”สามยายหลานกอดกันกลมด้วยความคิดถึง สองหนุ่มที่เพิ่งขนของเสร็จมองด้วยความปราบปลื้ม ก่อนที่ทั้งสามจะผละออกจากกัน
“
สวัสดีครับคุณยาย วันนี้ผมพาเพื่อนมาด้วย ชื่อ ดนัย ครับ”
“สวัสดีครับ!”
“จ้าๆ มากันเหนื่อย เข้ามาพักกันก่อน มาๆ”เก็บข้าวของแล้วมานั่งคุยกันให้หายคิดถึง ดนัยที่ดูเหมือนจะเข้ากับคุณยายได้เพราะเป็นคนตลก คุยง่าย ทำให้ม่านแก้วโล่งใจไปเปราะนึง เพราะตอนแรกกลัวว่าดนัยจะมาสร้างความวุ่นวายให้(เห็นผมเป็นคนยังไง T^T : ดนัย)
“ค่ะๆ ถ้าพี่กลับวันไหนก็โทรมาที่เบอร์ของนิภพก็แล้วกันนะ”วางสายจากพี่ชายไป แล้วหันมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงต่อพร้อมกับคิดไปเรื่อยว่าถ้าเธอกลับบ้านไปเธอจะตอบคำถามของผู้เป็นแม่ว่าอย่างไร แล้วเธอควรจะทำยังไงไม่ให้นิภพเดือดร้อน(ไปมากกว่านี้)
“คิดอะไรอยู่ครับ?”นิภพเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้เธอ
“ฉันก็คิดเหมือนเดิมนั่นแหละ”รับแก้วกาแฟมาแล้วค่อยๆดื่มทีละนิด
“คุณยืนคิดแบบนี้ตั้งแต่มาพักแล้วนะ ไม่ปวดหัวบ้างหรอ?”
“แค่นี้มันยังไม่น่าปวดหัวเท่ากับเรื่องหมั้นของฉันหรอก…ถ้าเป็นนาย นายจะทำยังไงล่ะ?”
“อืมมมมมม นั้นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะผมไม่เคยโดนจับหมั้น 55555”
“มันน่าตลกตรงไหนเนี่ย? -.-”ช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานี้ ทำให้เธอรู้เกี่ยวกับเค้าหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นนิสัยของเค้าที่ภายนอกดูเหมือนจะเงียบๆ แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่อบอุ่น ชอบเล่นมุก(แป้ก) และอีกหลายมุมที่เธอไม่เคยเห็น
‘
ฉันว่าพอๆกับพี่ดนัยเลย -0-’
“อ้าววว! มุกแป้กอีกแล้ว ._.”
“มันเป็นมุกซะที่ไหนเล่า ไม่ต้องมาทำเป็นงอนเลยนะ”และอีกนิสัยที่เธอไม่คิดว่าเค้าจะมีคือชอบทำตัวเหมือนเด็ก
“ป่าวงอน! -^-”
“เหอะๆ นายบ้าาา!”
“ฮ่าๆๆ คุณยิ้มแล้ว :D”แต่มุกแป้กๆแบบนี้แหละ ที่ทำให้เธอยิ้มได้ แล้วบางครั้งก็ทำเธอเขินด้วย
“ยิ้มหรอ? ยิ้มแล้วไง?”หันหน้าหนีเมื่อรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า
“คุณดา”
“อะไร?”
“เรา.. ลองคบกันมั้ย?”
“ว่าไงนะ?!! 0.0”รีบหันหน้ากลับมาทันที แต่เหมือนจะลืมไปว่าตอนนี้เธอหน้าแดงอยู่
“เฮ้ยย! ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะครับ”
“อะ เอ่อ... ฮึ่ย! ชั่งมันเถอะ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?!”
“เราลองคบกันมั้ย”
“โอ๊ยยยย! ฉันต้องหูฝาดแน่ๆเลย ขออีกรอบสิ?”
“เรา-ลอง-คบ-กัน-มั้ย !!”
“……..”
“ว่าไงครับ?”
“นะ นายรู้สึกยังไงกับฉัน?”ไม่ตอบแต่ถามกลับ
“ผมเหรอ? อื้มมมมมม เวลาผมอยู่กับคุณผมมีความสุขดีนะ สุขจนไม่รู้ว่ามัน....จะเรียกว่ารักได้รึยัง”
“-////-”
“แล้วคุณดาล่ะ รู้สึกยังไงกับผม?”
“ฉะ ฉันไม่รู้!”ตอบแบบติดๆขัดๆเพราะตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว
“เฮ้ออออ! ไม่เป็นไรๆ แล้วตกลง .... ลองคบกันได้มั้ย?”
“คือ....มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?”
“สำหรับผมนะ เรื่องแบบนี้มันไม่มีคำว่าเร็วหรือช้า มันขึ้นอยู่ที่ใจของคนสองคนมากกว่า”
“…..”
“ว่าไงครับ?”
“นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจนะ”
“ขอแค่คุณเชื่อใจผม ผมสัญญา”
“…..”
“…..”
“งั้นดูแลหัวใจฉันดีๆนะ :)”
-เรื่องแบบนี้มันไม่มีคำว่าเร็วหรือช้า มันขึ้นอยู่ที่ใจของคนสองคนมากกว่า-
-Nipob-
----------------------------------------------------------------------------------------------
หายไปนานเลย 555(นานกว่านี้ก็ยังเคยเนอะ) เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย อีกหนึ่งเดือนก็เปิดเทอมแล้ว(T^T)
ตอนนี้ก็น้อยๆคะ ไม่มีอะไรมาก สมองเบลอ&ตีบตัน เข้าทุกว๊านนน ทุกวัน -3-
แต่ช่วงนี้มีเวลาว่างแล้วน๊า จะพยายามอัพให้ได้เยอะที่สุดก่อนเปิดเทอม สู้ๆๆๆ!!~ ♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
