รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

แสงแดดอ่อนๆรอดผ่านรูของผ้าม่านบางๆเข้ามากระทบกับร่างที่นอนหลับไหล

แก้ว:อือออออ))แก้วครางออกมาเบาๆก่อนจะพลิกตัวไปกอดหมอนข้าง

~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่ก็ไม่สามารถกระทบโสตประสาทหูของร่างบางได้

.....:ยัยห้อย!ตื่น))เงียบ...

~ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~

แก้ว:โอ๊ยยยย...ตื่นแล้วๆ!))แก้วงัวเงียลุกมาเปิดประตู

แก้ว:เฮ้ย!ขึ้นมาได้ไงเนี่ย?

โทโมะ:หายตัวมามั้ง!เดินขึ้นมาดิ

แก้ว:ไม่ใช่!ฉันหมายถึงนายขึ้นมาบนนี้ทำมั้ย?

โทโมะ:น้ามลให้มาปลุก

แก้ว:เออๆ!เดี๋ยวลงไป

โทโมะ:อาบน้ำแปรงฟันด้วยนะ!เหม็นมากกกกก

แก้ว:ย่ะ!!))แก้วปิดประตูใส่หน้า

~ผ่านไปสักพัก~

โทโมะ:ยัยห้อย!!อาบน้ำหรือตกส้วมตายเนี่ย

แก้ว:โอ๊ย!บ่นอะไรนักหนาเนี่ย))แก้วเปิดประตูออกมา

แก้ว:แล้วจะตามอะไรนักหนาเนี่ย

โทโมะ:ใครบอกว่าฉันมาตามเธอ!ฉันมาตามไอ้ป๊อบต่างหาก

แก้ว:แล้วมาเรียกฉันทำมั้ย?

โทโมะ:พอดีเดินผ่าน

โทโมะ:เดี๋ยวก่อนนะ!ทำมั้ยเธอไม่เรียกฉันว่าพี่แล้วอ่ะ?

แก้ว:ก็บอกแล้วไงว่าจะเรียกวันนึง!นี้หมดวันแล้วฉันก็จะเรียกเหมือนเดิม

โทโมะ:ทำมั้ยเธอไม่เรียกอยากฉันว่าพี่เนี่ย!

แก้ว:ก็นายเคยทำอะไรไว้ละ!

โทโมะ:ทำอะไร?

~15 ปีที่แล้ว~

โทโมะ:น้องแก้ว!ไปเล่นกันเหอะครับ))เด็กชายวัย 7 ขวบเข้ามาเรียกน้องเล็กออกไปเล่นด้วยกัน

แก้ว:เล่นอะไรค่ะพี่โมะ?

โทโมะ:เหอะน่า!ไปถึงก็รู้เองแหละ))โทโมะจูงมือแก้วออกมาที่สนามหน้าบ้าน

แก้ว:พี่โมะจะเล่นอะไรอ่ะ?

โทโมะ:น้องแก้วหลับตาก่อนสิ

แก้ว:หลับทำมั้ยค่ะ?

โทโมะ:เหอะน่า...พี่รับรองว่าพอน้องแก้วลืมตาต้องดีใจมากแน่ๆ))แก้วหลับตาอย่างว่าง่ายด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น

โทโมะ:น้องแก้วครับ!ลืมตาสิ

แก้ว:กรี๊ดดดดดดดดดดดด...ตู้ม!!))แก้วกรี๊ดออกมาเสียงดังและถอดหลังจนร่วงลงไปในสระน้ำ

โทโมะ:5555 ลูกหมาตกน้ำป๋อมแป๋ม

แก้ว:พี่โมะช่วยด้วย พะ...พี่...โมะ...กะ...แก้ว...ว่ายน้ำ...มะ...เป็น...))ร่างบางค่อยๆจมหายลงไป

~ห้องนอนแก้ว~

แก้ว:อืออออ

แม่มล:ฝื้นแล้วหรอลูก

แก้ว:ม๊า!))แก้วลุกขึ้นมากอดแม่แน่น

โทโมะ:แก้ว!พี่ขอโทษนะ))โทโมะทำหน้าเศร้า

แก้ว:ไม่ต้องเลย!แก้วเกลียดพี่โมะที่สุดเลย!!))แก้วลุกขึ้นมาผลักโทโมะจนล้มลงไป

พ่อกิจ:แก้ว!อย่าไปทำพี่เค้าแบบนั้นสิ

แก้ว:ไม่สน!จำไว้เลยนะ!ต่อไปนายไม่ใช่พี่ฉัน!!))แก้ววิ่งออกจากห้องไป

~ปัจจุบัน~

โทโมะ:ฉันขอโทษ

แก้ว:ไม่เป็นไรหรอก

โทโมะ:งั้นฉันไปตามไอ้ป๊อบดีกว่านะ))โทโมะเดินออกไป

~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

โทโมะ:ไอ้ป๊อบตื่นยังว่ะ!ไอ้ป๊อบ ไอ้ป๊อบ!

แก้ว:นาย!เงียบก่อนดิ

ป๊อบปี้:ป๊อบขอโทษนะฟาง

ฟาง:ฮึก ป๊อบทำมั้ยทำแบบนี้ ทำทำมั้ย ทำทำมั้ย อือออออ

แก้ว:เสียงมาจากห้องนอนแขกอ่ะ))แก้วกับโทโมะเดินไปแง้มหูฟังหน้าประตู 

ฟาง:ฟางเกลียดป๊อบ!ได้ยินมั้ยว่าฟางเกลียดป๊อบ!!

ป๊อบปี้:ป๊อบไม่รู้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น แต่ป๊อบพร้อมที่จะรับผิดชอบฟางนะ

ฟาง:ไม่!!!ฟางไม่ต้องการ!!

โทโมะ:ไอ้ป๊อบ!!มึงทำอะไรแฟนกู!!

~ปั้งๆๆๆๆๆๆ~

โทโมะทุบประตูเสียงดัง

โทโมะ:ไอ้ป๊อบ!!มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!

~ปั้งๆๆๆๆๆๆ~

โทโมะ:ไอ้ป๊อบ!!กูบอกให้เปิดไง!!

แม่มล:ทำอะไรกันนะลูก?เสียงดังไปถึงข้างล่างเลย

แก้ว:คือออออออ...

โทโมะ:น้ามลช่วยบอกให้ลูกชายเปิดประตูหน่อยสิครับ

แม่มล:เปิดประตู?

โทโมะ:ห้องนี้ไงครับ!ห้องที่มันอยู่กับแฟนผมนะ))โทโมะพูดเสียงเย็น

แม่มล:เออ...โมะใจเย็นๆนะ

แม่มิโกะ:มีอะไรกันหรอค่ะ?

แม่น้อย:นั้นสิค่ะ!เสียงดังจังเลย

โทโมะ:น้ามลครับ!บอก-ให้-มัน-เปิด-ประ-ตู))โทโมะเน้นทีละคำ

แม่มล:ป๊อบ!ป๊อบเปิดประตูให้ม๊าหน่อยสิลูก

~แอ๊ดดดดด...ปึ๊ก!!~

พอป๊อบปี้เปิดประตูออกมาโทโมะก็ฝากหมัดงามๆให้ทันที

แม่ๆ:ตายแล้ว!

โทโมะ:มึงอย่าอยู่เลยไอ้เพื่อนเวร!!))โทโมะรั่วหมัดใส่ป๊อบปี้ไม่ยั้ง

แม่มิโกะ:พอแล้ว!พอแล้วตาโมะ!แม่บอกให้พอ!!

โทโมะ:ถ้าวันนี้มันไม่ตาย!ผมไม่หยุดแน่!!

ฟาง:พอแล้วโมะ!อย่าทำแบบนี้เลยนะ))ฟางรั้งโทโมะไว้

โทโมะ:ทำมั้ย!!ห่วงมันมากนักไง...อ๋อ!ลืมไปว่าได้กันแล้ว คงห่วงมันมากเลยสิ!ลีลามันดีหรือไงฟางถึงปกป้องมันได้!!

~เพี๊ยะ!!~

มือเรียวฟาดเต็มๆแรงเข้าไปที่หน้าร่างสูง

ฟาง:โมะคิดว่าฟางดีใจนักหรือไง ฮึก!ฟางไม่คิดเลยนะว่าโมะจะเป็นคนแบบนี้ ฮึก

โทโมะ:โมะก็เป็นคนแบบนี้กับผู้หญิงเลวๆแค่นั้นแหละ!!

ป๊อบปี้:ไอ้โมะ!!มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!

โทโมะ:ทำมั้ยว่ะ!ผู้หญิงเลวๆก็ต้องคู่กับผู้ชายเลวๆแบบมึงไง!

ป๊อบปี้:ไอ้เวร!!))ป๊อบปี้พุ่งหมัดตรงไปหาโทโมะ

แก้ว:พอได้แล้ว!!พอ!!!พอสักที!!!))แก้วตะโกนลั่นทำให้สองหนุ่มที่ต่อยกันอยู่หยุดมอง

แก้ว:แก้วไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเฮียกับพี่ฟางแต่นายก็ควรจะฟังเค้าก่อนจะมาใช้อารมร์แบบนี้!

โทโมะ:ภาพมันก็ฟ้องอยู่แล้วนี้ต้องฟังอะไรอีก!

แก้ว:ความจริงไง!ความจริงจากปากทั้งคู่

โทโมะ:ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น))โทโมะพูดจบก็เดินออกไป