รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

จองเบ:อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วแต่แกต้องมาทำกาบภาพบำบัดนะไม่งั้นไม่หายเดินไม่ได้ไม่รู้ด้วย))จองเบพูดติดตลกเมื่อตรวจป๊อบปี้เป็นครั้งสุดท้ายเสร็จ
ป๊อบปี้:ไม่หายก็ชั่งมันสิว่ะ
จองเบ:เฮ้ยป๊อบ!กูไม่ชอบเลยนะที่มึงเอาแต่พูดแบบนี้ มึงยังไม่ได้ลองเลยจะท้อแล้วหรอว่ะ?
ป๊อบปี้:พิการนะเว้ยไม่ได้ขาแพลงจะได้สองวันหาย
จองเบ:ฉันรู้ว่าแกยังทำใจไม่ได้แต่ก็มีโอกาสรักษานะแกจะปล่อยมันไปหรอ แกไม่ห่วงพ่อ ห่วงแม่ ห่วงน้อง ห่วงคนที่บริษัทหรอว่ะ! มึงเป็นหัวหน้าครอบครัวนะเว้ยป๊อบ แล้วฟางอีกมึงไม่ห่วงฟางหรอ
ป๊อบปี้:ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวหย่าให้
จองเบ:ทำมั้ยมึงพูดแบบนี้ว่ะ!))จองเบพูดพร้อมหันไปมองหาฟางที่หน้าเสียไปเลย
ป๊อบปี้:ก็ครบกำหนดแล้วนี้ทำมั้ยจะหย่าไม่ได้ ตกลงกูกลับได้แล้วใช่มั้ยกูจะได้กลับขี้เกียจอยู่โรงบาลนานๆมันน่าเบื่อ
จองเบ:งั้นเดี๋ยวกูตามบุรุษพยาบาลให้ละกัน))จองเบกดเรียกบุรุษพยาบาลให้มาพาป๊อบปี้ไปที่รถ
จองเบ:มันคงยังทำใจไม่ได้อย่าคิดมากเลยนะฟางถ้ามันจะอารมณ์ร้อนพูดจาไม่ดีไปบางนะ
ฟาง:ไม่คิดมากหรอก
จองเบ:ยังไงก็ฝากดูแลมันหน่อยละกันนะ อย่าลืมพามันมาทำกายภาพด้วยละ
ฟาง:งั้นฟางกลับก่อนนะรอนานเดี๋ยวโวยวาย))ฟางลาจองเบก่อนจะไปที่รถ
~รถฟาง~
ฟาง:ขอโทษนะที่ให้รอ พอดีคุยกับหมอนะ
ป๊อบปี้:ไม่ให้รอถึงชาติหน้าเลยละ))ป๊อบปี้ประชด
ฟาง:ไม่เอาหรอกเดี๋ยวป๊อบคิดถึง
ป๊อบปี้:ใครจะคิดถึงเธอ เร็วๆสิฉันอยากพักผ่อน!))ป๊อบปี้พูดทำให้ฟางเศร้าลงไปแต่ก็ช่วยพยุงป๊อบปี้เข้าไปนั่งในรถก่อนที่ต้องเองจะอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับและขับออกไป
.................................................................................................................
~ไร่ไทยานนท์~
แก้ว:นี้นายฉันไปท้ายไร่ได้มั้ย?))แก้วถามโทโมะขนาดทานข้าวเช้า ตั้งแต่กลับมาทั้งคู่ก็ไม่ค่อยจะได้คุยกันเท่าไรเพราะโทโมะเอาแต่ทำงาน
โทโมะ:จะไปทำมั้ย?
แก้ว:ฉันอยากได้บรรยากาศสงบๆเขียนแบบอ่ะ
โทโมะ:ที่บ้านไม่สงบหรือไง
แก้ว:สงบ!แต่มันคิดไม่ออกอ่ะ นายเข้าใจฟิวป่ะ บรรยากาศเย็นสบาย มีเสียงน้ำไหล มีต้นไม้ดอกไม้
โทโมะ:งั้นเดี๋ยวฉันเอาต้นไม้ดอกไม้น้ำตกไปไว้ในห้องให้แล้วเปิดแอร์เอารับรองได้บรรยากาศแบบที่เธอต้องการแน่
แก้ว:เอ๊ะนี้!อย่ากวนได้มั้ย บอกมาเลยจะให้หรือไม่ให้!))แก้วเริ่มโมโหที่โทโมะไม่ยอมตอบดีๆ
โทโมะ:ไม่ให้!
แก้ว:ฉันเป็นภรรยานายนะไม่ใช่นักโทษ!จะกักบริเวณกันไปถึงไหนเนี่ย
โทโมะ:รู้ตัวด้วยหรอว่าเป็นเมียฉันอ่ะ))แก้วรู้ตัวว่าเผลอพูดออกไปก็รีบหลบสายตาเจ้าเล่ห์นั้นทันที
โทโมะ:ถ้ารู้ตัวไหนลองทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีหน่อยสิ))โทโมะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
แก้ว:ทำหน้าที่อะไรเล่า))แก้วพูดเบาๆ
โทโมะ:แล้วคนเป็นสามี-ภรรยากันนี้ต้องทำอะไรละจ๊ะ หือ))โทโมะเข้ามาใกล้จนจมูกชนกับแก้มของแก้ว
แก้ว:นี้นาย!หลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอห๊ะ!!))แก้วหันกลับไปฟาดโทโมะเต็มแรง
โทโมะ:เจ็บนะยัยบ้า!!
แก้ว:สมน้ำหน้า))แก้วบอกแล้วเดินหนีไป
โทโมะ:จะไปไหน))โทโมะรีบดึงข้อมือไว้
แก้ว:ก็นายไม่ให้ฉันไปฉันก็จะขึ้นห้องแล้ว
โทโมะ:ไม่ให้ไปแค่นี้ชวนขึ้นห้องเลยหรอ ร้ายนะเราเนี่ย
แก้ว:ไอ้บ้า!!ปล่อยเลยนะ))แก้วพยายามสะบัดมือออก
โทโมะ:ไม่ปล่อย กินข้าวให้หมดก่อน
แก้ว:ฉันอิ่มแล้ว
โทโมะ:มานั่งกินดีๆ...หรืออยากโดน))โทโมะพูดเสียงนิ่งทำให้แก้วรู้ว่าเค้าไม่เล่นแล้ว
แก้ว:รู้แล้วๆๆ ปล่อยก่อนสิฉันกินไม่ถนัด
โทโมะ:กินให้หมดด้วยนะฉันไปทำงานก่อน
แก้ว:ไปไหนก็ไปเหอะ
โทโมะ:งั้นขึ้นห้องกัน))โทโมะจับมือแก้วอีกรอบพร้อมออกแรงดึง
แก้ว:บ้า!!ไปทำงานเลยไป!>////<))แก้วไล่ โทโมะหัวเราะอารมณ์ดีออกไปทำงาน
~ห้องนอน~
แก้ว:โอ๊ย!คิดยังไงก็คิดไม่ออกอ่ะ))แก้วโวยวายเมื่อตัวเองขยำกระดาษทิ้งเป็นแผ่นที่สิบ
แก้ว:เอาไงดีว่ะแก้ว เลื่อนยัยแจมมาหลายวันแล้วด้วยอ่ะถ้าเลื่อนอีกมันฆ่าแกตายแน่))แก้วกุมขมับ
แก้ว:คิดไปออกจริงๆนะ
แก้ว:ไปท้ายไรดีมั้ยว่ะ?
แก้ว:แต่นายผีดิบไม่ให้ไปนี้หว่า
แก้ว:แล้วทำมั้ยฉันต้องไปสนใจคำพูดนายนั้นด้วย
แก้ว:อีกอย่างกว่านายนั้นจะกลับมาก็ประมาณห้าโมงเย็นยังไงฉันก็กลับทันไม่โดนจับได้แน่ๆ
แก้ว:งั้นไปดีกว่า))หลังจากตบตีกับความคิดของตัวเองเรียบร้อยแก้วก็หยิบอุปกรณ์ทั้งหมดใส่กระเป๋าใบใหญ่รีบย่องออกไปทันทีเพื่อไม่ให้จันทร์รู้
~บ้านท้ายไร่~
แก้ว:ดีนะเฟย์ให้กุญแจมาดอกนึง))แก้วพูดแล้วไขกุญแจเข้าไปในบ้าน
แก้ว:ขอหาอะไรกินก่อนละกันหิวเว่อร์))ว่าแล้วแก้วก็เปิดตู้เย็นหาของกินทันที เมื่ออิ่มแล้วแก้วก็ออกมานั่งริมระเบียงก่อนจะจัดการดีไซน์ชุดต่อทันที
~บ้านใหญ่~
จันทร์:อ้าวคุณโทโมะทำมั้ยกลับมาเร็วจังค่ะ?))จันทร์ที่เห็นนายหัวเข้ามาในบ้านก็ถามขึ้นเพราะนี้มันพึ่งนะบ่ายโมงกว่าๆเอง
โทโมะ:ฉันจะมาเอาเอกสารนะ ว่าแต่คุณแก้วลงมาทานข้าวเที่ยงหรือยัง?
จันทร์:ยังเลยค่ะ จันทร์ไม่กล้าขึ้นไปตามนะค่ะเพราะคุณแก้วสั่งห้ามรบกวน
โทโมะ:งั้นเดี๋ยวฉันไปตามเองเธอจัดโต๊ะเลยละกัน
จันทร์:ค่ะ
~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
โทโมะ:แก้ว!แก้วเปิดประตูหน่อย แก้ว!))ไม่มีสัญญาตอบรับจากภรรยาที่ท่านเรียก
โทโมะ:แก้ว!ถ้าไม่เปิดฉันพังเข้าไปจริงๆนะ))โทโมะบอกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเค้าจึงลองหมุนลูกบิดประตูดูและมันก็ไม่ได้ล็อค โทโมะเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ไม่พบใครสักคน