รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

ฟาง:จะลากไปถึงไหนเนี่ย...โอ๊ย!))ฟางสะดุดบันไดขั้นสุดท้ายเพราะป๊อบปี้ลากเธอเอาไม่สนใจเธอเลย
ป๊อบปี้:ฟาง!เป็นอะไรมากหรือเปล่า?))ป๊อบปี้ถามด้วยความเป็นห่วง
ฟาง:เจ็บนะสิ!บอกดีๆไม่ได้หรือไงลากอยู่นั้นแหละ))ฟางหน้ามุ่ย
ป๊อบปี้:ป๊อบขอโทษ
ฟาง:นายควรจะพูดคำนี้อยู่แล้วแหละ
ป๊อบปี้:งั้นรีบไปเหอะออกมานานเดี๋ยวคนอื่นจะตามหา))ว่าแล้วป๊อบปี้ก็ลากฟางเดินต่อ
ฟาง:จะไปไหนเนี่ย!คุยตรงนี้ไม่ได้หรือไง))ฟางเหวี่ยงนิดๆ
ป๊อบปี้:อีกแปบเดียวเองเดี๋ยวก็ถึงแล้ว
ฟาง:งั้นก็ช่วยหยุดลากฉันก่อนได้มั้ยฉันเดินไม่ทัน!))ฟางบอกทำให้ป๊อบปี้หยุดทันที
ป๊อบปี้:ป๊อบขอโทษครับ))ป๊อบปี้ก้มหน้าสำนึกผิด
ฟาง:พูดเป็นคำเดียวหรือไง...แล้วจะพาไปไหนก็รีบไปสิเดี๋ยวคนอื่นก็ตามหาหรอก))ฟางบอกทำให้ป๊อบปี้ยิ้มขึ้นมากู่ืิอนจะจูงมือฟางมาถึงสถานที่ที่เค้าจัดเตรียมไว้
~สระว่ายน้ำของโรงแรม~
สระว่ายน้ำข้างหลังโรงแรมที่ถูกตกแต่งด้วยเทียนหอมส่องแสงเป็นประกายเมื่อกระทบเข้ากับแสงจันทร์ มีโต๊ะตัวนึงตั้งอยู่ริมสระน้ำพร้อมกับอาหารหรูที่ถูกจัดวางอย่างสวยงาม
ฟาง:เนื่องในโอกาสอะไร?))ฟางถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง
ป๊อบปี้:ป๊อบแค่อยากทำให้...ก่อนที่จะได้ไม่ทำมั้นอีกแล้ว))ประโยคหลังชั่งดูเศร้าสร้อยและแผ่วเบาแต่ก็ดังพอจะทำให้หญิงสาวข้างกายเค้าได้ยินและเธอเองก็ใจหายไม่ใช่น้อยกับคำๆนี้
ป๊อบปี้:เชิญเลยครับคุณผู้หญิง))ป๊อบปี้พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นปนทะเล้นพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ฟางนั่ง
ป๊อบปี้:ป๊อบทำเองทุกอย่างเลยนะ))ป๊อบปี้บอกขึ้นขนาดที่กำลังทานอาหารกันอยู่
ฟาง:ไปทำตอนไหน?
ป๊อบปี้:ก็ตอนที่ฟางไปดูยัยแก้วนะ
ฟาง:ขอบคุณนะ
ป๊อบปี้:ไม่เป็นไรหรอกป๊อบเต็มใจ
ป๊อบปี้:ฟาง!ช่วยเรียกป๊อบว่าป๊อบเหมือนเดิมได้มั้ย))ป๊อบปี้พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
ฟาง:แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ละ
ป๊อบปี้:ป๊อบเข้าใจว่าฟางคงเกลียดป๊อบมาก))ป๊อบปี้ืำหน้าเศร้า
ฟาง:ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...แค่มันเสียความรู้สึก
ป๊อบปี้:นี้ก็คบ 3 เดือนแล้วนี้
ฟาง:แล้ว?))ฟางทำหน้างงๆ
ป๊อบปี้:ฟางก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติอะไร
ฟาง:............
ป๊อบปี้:พรุ่งนี้ป๊อบจะไปหย่าให้นะ))คำนี้เหมือนกรรไกรที่ตัดด้ายขาด มันควรจะเป็นคำที่เหมือนพลุในวันฉลองปีใหม่สำหรับฟางแต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันคือกรรไกรที่ตัดทุกความรู้สึกของเธอ ป๊อบปี้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามากอดฟางจากด้านหลัง
ป๊อบปี้:ขอป๊อบอยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย? ป๊อบอยากบอกฟางว่า...ผู้ชายคนนี้รักฟางมานานแล้วนะ รัก ตั้งแต่เรารู้จักกันครั้งแรก มันอาจจะดูปัญญาอ่อนหรือเชื่อไม่ได้เพราะตอนนั้นเราอายุแค่ 6 ขวบ ป๊อบก็คิดว่าป๊อบคงแค่ชอบฟางแบบเพื่อนแต่พอโตขึ้นมาเรื่อยๆความรู้สึกมันกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้น ถึงฟางจะไม่ได้รักป๊อบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ป๊อบไม่ได้จะเรียกร้องอะไร แค่อยากให้ฟางได้รู้ว่าป๊อบจะรักฟางตลอดไปนะ))ป๊อบปี้พูดจบก็คลายอ้อมกอดออกก่อนจะเดินจากไป ฟางได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะเธอรู้สึกสับสนไปหมด
~เอี๊ยดดดด...โครม!!!~
เสียงดังเหมือนฟ้าคำรามทำให้ฟางหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะช๊อคกับภาพตรงหน้า
ฟาง:ป๊อบ!!!!!))ฟางรีบวิ่งไปดูป๊อบปี้ที่ถูกรถที่ขับออกมาจากที่จอดรถชนเข้าแบบเต็มๆ
ฟาง:ป๊อบ!!ป๊อบอย่าเป็นอะไรนะ!!ป๊อบลืมตาสิ...ป๊อบมองหน้าฟางสิ ฮึก ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยตามรถพยาบาลหน่อยค่ะ ฮึก ป๊อบ...ป๊อบอย่าเป็นอะไรนะ ฮืออออออออออ
~ด้านในห้องจัดเลี้ยง~
พนักงาน:คุณครับคุณ))พนักงานคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาพ่อกิจ
พ่อกิจ:มีอะไรแดน วิ่งหน้าตื่นมาเลย
พนักงาน:คุณป๊อบครับ คุณป๊อบถูกรถชนครับ
แม่มล:อะไรนะ!ตาป๊อบลูกม๊า))แม่มลเป็นลมลงไปแต่ดีที่พ่อกิจรับไว้ทัน
แม่มิโกะ:มีอะไรกันค่ะ?))แม่มิโกะเดินเข้ามาถาม
พ่อกิจ:ตาป๊อบถูกรถชนครับ
แม่มิโกะ:ตายแล้ว!
พ่อกิจ:ผมฝากมลหน่อยนะครับเดี๋ยวผมไปดูตาป๊อบก่อน
พ่อชาิติ/พ่อนัด:ผมไปด้วยครับ))ว่าแล้วพวกพ่อๆก็รีบวิ่งออกไป
แก้ว:ม๊าเป็นอะไรค่ะคุณแม่?แล้วพวกป๊าวิ่งไปไหนกันค่ะ?))แก้วเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นพวกพ่อๆวิ่งกันออกไป
แม่มิโกะ:แก้วทำใจดีๆนะลูก))แม่มิโกะบอก แก้วพยักหน้าและรู้สึกไม่ดีชอบกล
แม่มิโกะ:ตาป๊อบ...โดนรถชนลูก
แก้ว:อะไรนะค่ะ!!))แก้วตะโกนออกมาด้วยความตกใจก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหล
แก้ว:เฮีย...เฮีย!!))แก้วรีบวิ่งออกไปทำให้พวกเพื่อนๆรวมถึงโทโมะวิ่งตามออกไปด้วย
~ถนนด้านหลังโรงแรม~
ฟาง:ป๊อบ ป๊อบลืมตาสิ ฮึก ป๊อบต้องไม่หลับนะ ฮือออออ
ป๊อบปี้:ฟะ...ฟาง ป๊อบ ระ...รัก ฟาง นะ))ป๊อบปี้พูดออกมาอยากยากลำบากก่อนจะสลบไป
ฟาง:ป๊อบบบบ...ป๊อบลืมตาสิ! ฟางก็รักป๊อบนะ ป๊อบตื่นมาฟังฟางก่อนสิ ป๊อบบบบ
แก้ว:เฮียยย))แก้วทรุดลงทันทีที่เห็นป๊อบปี้สลบไปแล้ว
เขื่อน:ใจเย็นๆนะแก้ว))เขื่อนเข้ามาประคองตัวแก้วไว้
แก้ว:เขื่อน!เฮียจะไม่เป็นไรใช่มั้ย ใช่มั้ยเขื่อน ฮึก))แก้วกอดเขื่อนแน่นสร้างความไม่พอใจให้โทโมะแต่ก็คงทำอะไรไม่ได้เพราะแก้วเสียใจอยู่
.................................................................................................................
~โรงพยาบาล~
แก้ว:ทำมั้ยหมอยังไม่ออกมาสักทีค่ะป๊า?))แก้วหันไปถามพ่อกิจด้วยความร้อนใจ
พ่อกิจ:ใจเย็นๆนะแก้ว หมอกำลังช่วยพี่เค้าอยู่นะ
แก้ว:เฮียจะไม่เป็นไรใช่มั้ยค่ะ เฮียต้องกลับมาหาแก้วนะ กลับมาแกล้งแก้วเหมือนเดิมไง ฮึก ฮือๆๆๆๆ
แม่มล:ลูกเป็นไงบ้างค่ะคุณ))แม่มลที่พึ่งมาถึงรีบตรงเข้่ามาจับมือสามีไว้
พ่อกิจ:หมอกำลังช่วยอยู่ คุณใจเย็นๆนะ
แม่มล:ตาป๊อบ ทำมั้ยถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
แม่มิโกะ:แม่ว่าแก้วกับโทโมะกลับไปก่อนก็ได้นะลูก วันนี้คงไม่ได้ส่งตัวแล้วแหละ
แก้ว:ไม่เป็นไรค่ะแก้วไม่อยากไปไหน
แม่น้อย:กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พักผ่อนให้สบายตัวดีกว่านะลูกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
แก้ว:แก้วไหวค่ะ แต่ถ้านายจะกลับไปก่อนก็ได้นะวันนี้ฉันคงไม่กลับ))แก้วหันไปบอกโทโมะ
โทโมะ:กลับด้วยกันนั้นแหละ))โทโมะดึงมือแก้วเป็นเชิงให้ลุก
แก้ว:ไม่!!ฉันจะอยู่ที่นี้จนกว่าเฮียจะออกมา
โทโมะ:มันไม่ออกมาง่ายๆหรอกน่า
แก้ว:นานแค่ไหนฉันก็จะรอ!นายจะกลับไปก่อนก็ได้ นายมันคนไม่มีหัวใจอยู่แล้วนี้!คงไม่เป็นห่วงใครหรอกนอกจากตัวเอง!
โทโมะ:นี้เธอ!อย่ามายั่วโมโหฉันนะ
พ่อชาติ:ใจเย็นๆอย่าทะเลาะกันสิลูกนี้มันในโรงพยาบาลนะ
โทโมะ:ไอ้ป๊อบมันก็เพื่อนฉันทำมั้ยฉันจะไม่ห่วงมัน!ที่ฉันจะพาเธอกลับเพราะเห็นว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
แก้ว:ฉันไม่เป็นไรหรอกฉันไหว
โทโมะ:หน้าซีดแบบนี้เนี่ยนะไหว กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันสบายตัวกว่านี้หน่อยเดี๋ยวฉันพากลับมาเฝ้าพี่ชายสุดที่รักเธอเองแหละ))โทโมะบอก
เฟย์:นั้นสิแก้ว กลับไปอาบน้ำให้มันสบายตัวดีกว่านะทางนี้มีคนอยู่เยอะแยะไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพี่ป๊อบออกมาเดี๋ยวเฟย์จะโทรไปบอกเอง
โทโมะ:ใช่!ไปเหอะ))โทโมะลากแก้วออกไป
..................................................................................................................
~บ้าน ไทยานนท์~
แก้ว:นายพาฉันมาที่นี้ทำมั้ย?))แก้วถามขึ้นเมื่อโทโมะจอดรถหน้าบ้าน
โทโมะ:ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราแต่งงานกันแล้ว
แก้ว:ไม่ลืมหรอกน่าแต่ฉันยังไม่ได้ย้ายของเข้าบ้านนายเลยนะแล้วฉันจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่เล่า
โทโมะ:ม๊าเธอเตรียมมาให้บ้างส่วนแล้วแหละอยู่หลังรถนะ))โทโมะเดินไปหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาก่อนจะเดินมาจูงมือแก้วขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
~ห้องนอนโทโมะ~
โทโมะ:เธอไปอาบน้ำก่อนก็ได้))โทโมะยืนกระเป๋าให้แก้ว แก้วรับมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไป 15 นาทีแก้วก็ออกมาพร้อมเสื้อยืด กางเกงขาสั้นสบายๆ
แก้ว:นายไปอาบน้ำสิ เร็วๆนะฉันรีบ))แก้วบอกโทโมะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ โทโมะหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ถึง 10 นาทีก็ออกมาพร้อมเสือยืด กางเองผ้าขายาว
โทโมะ:หลับไปแล้วหรอ ไหนบอกว่ารีบไง))โทโมะเดินเข้ามาใกล้ๆแก้วที่นอนหลับปุ้ยอยู่บนเตียง โทโมะจัดท่านอนของแก้วให้นอนถนัดๆก่อนจะห่มผ้าให้ เค้าโทรไปบอกพ่อชาิติที่โรงพยาบาลว่าวันนี้คงไม่ไปแล้วเพราะแก้วหลับ ถ้ามีอะไรก็โทรมาบอกเค้าด้วยก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆแก้วพร้อมกับกอดไว้หลวมๆ