แผนรักสุดซ่า ยัยหน้าม้าตัวดี

 
      ... เนื่องจากช่วงนี้ ฟางแก้วเฟย์ติดสอบ สอบ สอบ และสอบ จึงไม่ค่อยได้เจอหวานใจของพวกเทอซักเท่าไร
 
{ แก้ว: หวานใจ!!! มิทราบว่าใครห้ะ # กำหมัด   ฟาง : บ้า ใครห้ะ หวานใจ # กำหมัด  เฟย์ : หวานใจไร ไม่่
 
มี}   (ไรท์เตอร์ : จ้าๆ โทดๆ )
 
   " ช่วงนี้เรียนหนักเป็นบ้าเลยว่ามะ "  ฟางบ่นขึ้นขณะที่กำลังจะกลับบ้าน
 
 
  " อื้ม แต่ก็สบายใจนะ เพราะไม่มีไอ้หน้าหมีมาคอยรับเธอ "  แก้วเอ่ยปนยิ้มแห้งๆ
 
 
  " ทำไมหล่ะ คนมันรักกันอ่ะ "  เฟย์ตรงเข้าขัดจังหวะทันที
 
 
  " พวกแกพูดเรื่องไรกัน ชั้นไม่รู้เรื่อง ไปละ อยู่กับพวกแกแล้วอารมณ์เสีย  "   ฟางเดินตึงตังจากไป
 
 
                            .......................................................
 
   " ฟางมาแ้ล้วค่าา พี่จินนี่ "  ฟางเอ่ยทักทายเจ้าของร้านเบเกอรี่สุดน่ารัก
 
 
   " อ้าว!!! น้องฟาง นี่หายแล้วเหรอ " จินนี่ตรงเข้ามาหาฟาง
 
 
   " ฟางหายแล้วค่ะ "  ฟางทำหน้าสดใส ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
   "                                            .................................................
 
   " สวัสดีค่าาา รับอะไรดีคะ " ฟางวิ่งแจ้นเข้าไปหาลูกค้า ปกติร้านของจินนี่มีหลายสาขา แต่สาขานี้ขายดีที่สุดก็ว่า
 
ได้เพราะมีผู้จัดการที่ดี (จินนี่ : เขินนะ)  วันนี้งานที่ร้านคงไปด้วยดีถ้าเอ่ออ
 
                    กริ๊งๆ  (เสียงกระดิ่งที่ผูกไว้ับประตูดังขึ้น แสดงว่ามีลูกค้ามา)
 
   " สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ "  พี่แอนพนักงานรุ่นพี่เอ่ยทักลูกค้าด้วยสัมพันธมิตรที่ดี
 
    " อืม แล้วเดี๋ยวให้นัง เอ๊ยย ฟางมารับออเดอร์ชั้นด้วยหล่ะ "  ลูกค้าคนนั้นเอ่ยสั่งพี่ีแอน พี่แอนได้แต่พยักหน้า
 
หงึกๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปเรียกฟางที่ขลุกตัวอยู่ในครัว
 
    " น้องฟางจ๊ะ มีผู้หญิงคนนึงอยากให้น้องฟางไปรับออเดอร์เค้าหน่อย "  พี่แอนเอ่ยบอกฟาง
 
 
   " ค่ะพี่แอน "  ฟางรับคำยิ้มๆ ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนที่เต็มไปด้วยแป้งออก
 
 
  " เอ่อ สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ "  ฟางทักผู้หญิงคนนั้นจากด้านหลัง ดูไปดูมามันคล้ายๆกับ...
 
 
  " คุณเนย!!! "  ฟางดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรนัก
 
 
  " สวัสดี นังฟาง พอดีชั้นจะมาสั่งเค้กวันเกิดแฟนล่วงหน้าหน่ะ เธอช่วยหน่อยแล้วกัน "  เนยเอ่ยด้วยยิ้มเจื่อนๆ ซึ่ง
 
แฝงไปด้วยความแค้นทั้งสิ้น
 
 
  " ค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการเป็นเค้กอะไรดีค้ะ "  ฟางพูดอย่างมีมารยาท เพราะถึงเธอจะไม่ชอบยัยนี่ซักเท่าไร แต่
 
ตอนนี้ยัยนี่คือลูกค้าของร้านหนิ
 
 
   " อันนี้ช้นก็ไม่รู้อ่ะนะ แต่ให้เป็นรูปหัวใจ ขนาดก็แล้วแต่เธอ แค่ให้เป็นรูปหัวใจก็พอ  อ๊ออ เขียนว่า HBD ป๊อปปี้ที่
 
รักด้วยนะ "  เนยเอ่ยอย่างนางร้าย พร้อมทั้งทำสีหน้าและแววตาเหยียดหยามฟาง
 
    " ค่ะ แค่นี้ใช่มั๊ยคะ เอ่อว่าแต่จะรับวันไหนดี "
 
 
    " ต๊ายยย !!!วันเกิดป๊อปปี้ เธอยังไม่รู้ เอาเป็นว่าชั้นไม่บอก เธอไปสืบเอาเอง อ่ะ ถ้าถึงกำหนดก็ไปส่งตามที่อยู่นี่"
 
   " ค่ะ" ฟางรับกนะดาษใบเล็กจากมือเนย จากนั้นเนยก็เดินออกไปจากร้านอย่างดื้อๆ
 
                          เวลา 22 .00  (เวลาเลิกงาน)
 
  " ทำไมชั้นจะต้องมาสือเรื่องนี้ด้วยหล่ะ ยัยนี่ทำเพื่ออะไรกันแน่ "  ฟางเดินพึงพำอยู่คนเดียว เธอเลือกที่จะเดิน
 
กลับบ้านแทนการนั่งรถโดยสาร เพราะเปลืองเงิน - - (ไม่เข้าข่ายงก น๊าา )
 
                       พรึ่บบบ!!!  อยู่ๆไฟข้างทางก็ดับลง ความมืดก็มาเยือน
 
   " เฮ้ยยย จะมาดับอะไรตอนนี้เนี่ย "  ฟางรีบคว้าหาโทรศัพท์มือถือเพื่อจะได้พอเป็นแสงไฟเพื่อส่องทางซักนิด
 
แต่อยู่ๆ หมาแถวๆนั้นก็หอนขึ้น ฟางได้แต่ยืนตาโตอยู่ เธอไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนดี ความกลัวเริ่มเข้ามาแทรกใน
 
ความคิดเธอเรื่อยๆ  เธอจึงรีบกดหาเบอร์ที่ไม่ได้ติดต่อมานาน ก่อนจะตัดสินใจโทรหาเค้า
 
    (สวัสดีครับ ป๊อปปี้พูดครับ)
 
 " นะ นาย นายมาหาชั้นหน่อย "  ฟางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฝนก็ทำท่าจะตก ฟ้าก็ร้องซะดังไหนจะแลบอีก
 
เธอตัดสินใจไปหลบที่ข้างรั้วบ้านคนแถวๆนั้น  ก่อนที่ฝนจะตกลงมา และนี่คือสิ่งที่เธอกลัวที่สุด การที่อยู่คนเดียว
 
 
ท่ามกลางความมืด ฝน และยังมีเสียงฟ้าร้องเป็นเสียงซาวน์อีก ....
 
 
 
 
 
 
 

 
 
              มาแต่งใหม่ให้แล้วค่าา  พอดีเรียนหนัก แล้วเพิ่งรู้เมื่อ 2 3 วันนี้ว่าคอมมันพัง กว่าจะซ่อมได้
 
                              
 
 

 
 
 
                                         ยังไงก็ฝากติดตามด้วยเน้ออออ