Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
41)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อ้าวพี่หวาย”
แก้วเรียกพี่สาวด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อยเพราะร้อยวันพันปีพี่สาวของเธอไม่เคยจะเข้ามาหาเธอที่สำนักการทนายความเลย ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ
“แก้ว...”
“ว่าไง”
แก้วผลักงานที่กองอยู่ตรงหน้าหลบไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าพี่สาวอย่างเต็มตา ผายมือเชิญให้พี่นั่งลงตรงเกาอี้ตรงข้าม อาการไม่ร่าเริงเหมือนเคยยิ่งทำให้แก้วสงสัยไปอีกว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า
“มีอะไรจะบอกแก้วเหรอคะพี่หวาย”
ถามออกไปตรงแต่หวายก็ยังเหมือนชั่งใจอยู่แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา แก้วพลิกนาฬิกามองที่หลังมือ นี่ก็เที่ยงพอดี จะคุยตรงนี้คนออกจะเยอะไปหน่อย
“เที่ยงพอดีไปคุยต่อที่ร้านอาหารดีไหม”
“ไปซิ”
แก้วเดินนำพี่สาวไปสตาร์ทรถขับนำออกไปยังร้ายอาหารของเฟย์เพื่อนสนิท ที่ดูเหมือนพักนี้เพื่อนเธอจะไม่ค่อยได้อยู่ร้านสักเท่าไหร่คงเป็นเพราะนายแบบเขื่อนพาตระเวนไปเรื่อยเป็นแน่ แต่มาถึงร้านวันนี้เฟย์กลับอยู่
“ยัยแก้ววววว ว”
ละมือที่หันผักอยู่หลังครัวแล้วเดินเร็วๆตรงมาหาแก้วที่ลงจากรถ แก้วจอดรถหลังร้านประจำแหละขืนไปจอดหน้าร้านมีหวังคงไม่มีที่จอดเพราะเที่ยงทีไรร้านนี้คนเต็มเอียดทุกที
“วันนี้อยู่ร้านได้นะ ปกติมาไม่เห็นเลย”
“บ้าน่า...ร้านฉันก็ต้องอยู่ซิปะไปข้างในกัน เชิญค่ะพี่หวาย”
ลากแก้วเดินเข้าในร้านด้วย ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้หวายก่อนจะช่วนเข้าร้านไปด้วยกัน
“น้ำเย็นๆมาแล้วครับบบ บ”
ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะอยู่กันครบจริงๆ เขื่อนที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเดินเอาน้ำมาเสริฟให้ แต่หน้าตาที่หล่อออร่าจับยังฉายแววเด่นอยู่ดีว่าไม่ใช่พนักงานในร้านแน่ หน้าหล่อคมผมเปิดหน้าที่ดูยังๆมันก็เทวดาชัดๆ แก้วได้แต่นึกดีใจที่เสือเจ้าชูอย่างเขื่อนยอมถอดเคี้ยวเล็กเพื่อเพื่อนของเธอ
“วันนี้ไม่มีงานเดินแบบเหรอค่ะพี่เขื่อน”
“มีเย็นๆครับก็เลยแอบมาเป็นลูกมือนิดๆ”
“เฟย์ไม่มีค่าจ้างหรอกนะ พี่ค่าตัวแพงจะตาย”
“ไม่เอาค่าจ้างได้ไหม”
มือหนาโอบไหล่เฟย์อย่างรักใคร่ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อลงมาคลอเคลีย
“อืออ...เดี๋ยวเถอะนะ พอเลย”
มือน้อยๆปัดปายไปที่ใบหน้าหล่อจนเขื่อนต้องยอมถ่อยห่างออกไป นิสัยแบบนี่หล่ะมังที่ทำให้เขื่อนไปไหนไม่รอดจะมีสักกี่คนที่ไม่หลงคารมณ์เขื่อนอย่างน้อยก็เฟย์คนหนึ่งแล้ว เขาว่าผู้หญิงยิ่งได้มายากเท่าไหร่ผู้ชายก็ยิ่งรักมากเท่านั้น เพราะกว่าจะได้มาแทบสาหัส...
“อ้าวแล้วตกลงแก้วจะได้กินน้ำตาลแทนข้าวใช่ไหมคะเนี่ย”
พูดล้อเขื่อน
“อะๆเดี๋ยวไปทำให้แปปนึ่งนะ”
เฟย์พูดแล้วปลดแขนเขื่อนเดินกลับหลังร้ายทิ้งให้แก้วนั่งอยู่กับหวายแค่สองคน
“พี่หวาย...มีเรื่องอะไรคะ”
“เปล่านิพี่จะมีอะไร”
“เฮ้ออ แก้วมองตาก็รู้แล้วพี่ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆบอกแก้วมาเถอะคะ มันคงสำคัญมาก”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ามันสำคัญกับแกรึเปล่า...”
“พี่ก็ลองบอกแก้วมาซิค่ะถ้ามันสำคัญแก้วจะได้ไปทำแต่ถ้าไม่ก็ช่างมันประไหร”
หวายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมายืนให้แก้ว
“ไหนดูซิว่าคืออะไร”
แกะเปิดดูอย่างรวดเร็ว ดวงตาเรียวกราดไปยังตัวหนังสือที่อยู่ใต้ตราครุฑอย่างรวดเร็วกวาดอ่านไปจนจบบรรทัดสุดท้าย ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเมื่อสักครู่ถูกบดบังไปด้วยริ้วรอยแห่งความเครียด
“ยัยแก้ว ใจเย็นก่อนซิปัญหานี้มันมีทางออกอยู่แล้ว แต่พี่ว่ามันไม่ใช่
เรื่องของเรานะ”
“แก้วรู้มันไม่ใช่เรื่องของเรา แต่แก้วทนอยู่เฉยๆไม่ได้”
หวายได้แต่ถอนหายใจหนักๆ คิดแล้วไม่มีผิดว่าพอแก้วรู้จะต้องเป็นแบบนี้ แต่เธออดไม่ได้ที่จะบอกกขนาดว่าเจ้าตัวคนที่เกิดปัญหาเองยังสั่งไม่ให้บอกเลย
“พี่ทานข้าวไปนะ แก้วไปธุระแปปนึ่ง”
บอกแล้ววิ่งออกจากร้าน
“แก้ว เดี๋ยวซิ แก้ว แก้ว”
ร้องเรียกจะวิ่งตามแต่ช่วงขาที่ยาวกว่าของแก้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“พี่หวายมีอะไรเหรอคะ”
เฟย์ที่เดินถือจานอาหารมาถามอย่างงุนงง
“เอิ่ม...คือ...”
+
+
+
โรงพยาบาล
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เคาะประตู้หน้าห้องทำงานโทโมะอยู่นานสองนานแต่ก็ไร้สี่แววคนมาเปิด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ผมบอกแล้วครับวันนี้งดรับคนไข้แล้ว”
น้ำเสียงนี้โทโมะแน่ๆแต่ผิดตรงที่ดูเหมือนเจ้าของจะอยู่ในอารมณ์ไม่พร้อมคุยกับใครทั้งสิ้น แก้วดิ้งลูกบิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
“เข้ามาทำไม”
โทโมะที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่พูดออกมาทั้งๆที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
“แก้วแค่มาหาพี่ไม่ได้เหรอคะ”
โทโมะเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“พี่นึกว่าคนอื่นหน่ะครับ”
ใบหน้าที่เคร่งเครียดบอก แก้วเดินอ้อมไปทางข้างในโต๊ะทำงานที่โท
โมะนั่งอยู่
“ทำไมทำหน้าตาอย่างนั้น?”
“หืมม ม”
โทโมะเลิกคิ้วงงๆปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“พี่ค่ะ”
“ครับ”
"มีอะไรจะบอกแก้วไหม”
“ทำไมถามพี่แปลกๆครับเนี่ย”
“แก้วถามเผื่อพี่มีอะไรอยากจะบอก”
โทโมะเงียบไปแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ความคิดที่ตีรัวอยู่ในหัวมันทำให้เขาตัดสินใจไม่ได้
“ครับพี่มีเรื่องจะบอก”
“คะ”
แก้วพยักหน้าจ้องลึกลงไปในดวงตาสีเข้ม
“แก้วเลิกยุ่งกับพี่เถอะ เราเลิกกันตั้งแต่วันนี้เลยได้ไหม”
แก้วแทบช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หรือสิ่งที่เขาสมควรจะบอกกับเธอ ที่เธอคิดมันไม่ใช่เรื่องนี้นิ ที่เธออยากได้ยิมมมันไม่ใช่เรื่องนี้
“ทำไมค่ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไป
“เลิกยุ่งกับพี่ซะ”
โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่แก้วรีบขว้ามือไว้
..............................................................................................................................................
เฮือก~มาแล้วน๊า โย่วเย่ อ่านแล้วเม้นๆโหวดด้วยค๊าบบบบอยากให้มาบ่อยก็เม้นๆโหวดๆ-*-
คิดถึงรีดเดอร์นะค๊าบบบ อีกหน่อยคงมาอัพทุกวัน อิอิ(ถ้าเม้นถ้าโหวดน๊าะกิกิ)
ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟฟ
แก้วเรียกพี่สาวด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อยเพราะร้อยวันพันปีพี่สาวของเธอไม่เคยจะเข้ามาหาเธอที่สำนักการทนายความเลย ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ
“แก้ว...”
“ว่าไง”
แก้วผลักงานที่กองอยู่ตรงหน้าหลบไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าพี่สาวอย่างเต็มตา ผายมือเชิญให้พี่นั่งลงตรงเกาอี้ตรงข้าม อาการไม่ร่าเริงเหมือนเคยยิ่งทำให้แก้วสงสัยไปอีกว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า
“มีอะไรจะบอกแก้วเหรอคะพี่หวาย”
ถามออกไปตรงแต่หวายก็ยังเหมือนชั่งใจอยู่แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา แก้วพลิกนาฬิกามองที่หลังมือ นี่ก็เที่ยงพอดี จะคุยตรงนี้คนออกจะเยอะไปหน่อย
“เที่ยงพอดีไปคุยต่อที่ร้านอาหารดีไหม”
“ไปซิ”
แก้วเดินนำพี่สาวไปสตาร์ทรถขับนำออกไปยังร้ายอาหารของเฟย์เพื่อนสนิท ที่ดูเหมือนพักนี้เพื่อนเธอจะไม่ค่อยได้อยู่ร้านสักเท่าไหร่คงเป็นเพราะนายแบบเขื่อนพาตระเวนไปเรื่อยเป็นแน่ แต่มาถึงร้านวันนี้เฟย์กลับอยู่
“ยัยแก้ววววว ว”
ละมือที่หันผักอยู่หลังครัวแล้วเดินเร็วๆตรงมาหาแก้วที่ลงจากรถ แก้วจอดรถหลังร้านประจำแหละขืนไปจอดหน้าร้านมีหวังคงไม่มีที่จอดเพราะเที่ยงทีไรร้านนี้คนเต็มเอียดทุกที
“วันนี้อยู่ร้านได้นะ ปกติมาไม่เห็นเลย”
“บ้าน่า...ร้านฉันก็ต้องอยู่ซิปะไปข้างในกัน เชิญค่ะพี่หวาย”
ลากแก้วเดินเข้าในร้านด้วย ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้หวายก่อนจะช่วนเข้าร้านไปด้วยกัน
“น้ำเย็นๆมาแล้วครับบบ บ”
ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะอยู่กันครบจริงๆ เขื่อนที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเดินเอาน้ำมาเสริฟให้ แต่หน้าตาที่หล่อออร่าจับยังฉายแววเด่นอยู่ดีว่าไม่ใช่พนักงานในร้านแน่ หน้าหล่อคมผมเปิดหน้าที่ดูยังๆมันก็เทวดาชัดๆ แก้วได้แต่นึกดีใจที่เสือเจ้าชูอย่างเขื่อนยอมถอดเคี้ยวเล็กเพื่อเพื่อนของเธอ
“วันนี้ไม่มีงานเดินแบบเหรอค่ะพี่เขื่อน”
“มีเย็นๆครับก็เลยแอบมาเป็นลูกมือนิดๆ”
“เฟย์ไม่มีค่าจ้างหรอกนะ พี่ค่าตัวแพงจะตาย”
“ไม่เอาค่าจ้างได้ไหม”
มือหนาโอบไหล่เฟย์อย่างรักใคร่ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อลงมาคลอเคลีย
“อืออ...เดี๋ยวเถอะนะ พอเลย”
มือน้อยๆปัดปายไปที่ใบหน้าหล่อจนเขื่อนต้องยอมถ่อยห่างออกไป นิสัยแบบนี่หล่ะมังที่ทำให้เขื่อนไปไหนไม่รอดจะมีสักกี่คนที่ไม่หลงคารมณ์เขื่อนอย่างน้อยก็เฟย์คนหนึ่งแล้ว เขาว่าผู้หญิงยิ่งได้มายากเท่าไหร่ผู้ชายก็ยิ่งรักมากเท่านั้น เพราะกว่าจะได้มาแทบสาหัส...
“อ้าวแล้วตกลงแก้วจะได้กินน้ำตาลแทนข้าวใช่ไหมคะเนี่ย”
พูดล้อเขื่อน
“อะๆเดี๋ยวไปทำให้แปปนึ่งนะ”
เฟย์พูดแล้วปลดแขนเขื่อนเดินกลับหลังร้ายทิ้งให้แก้วนั่งอยู่กับหวายแค่สองคน
“พี่หวาย...มีเรื่องอะไรคะ”
“เปล่านิพี่จะมีอะไร”
“เฮ้ออ แก้วมองตาก็รู้แล้วพี่ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆบอกแก้วมาเถอะคะ มันคงสำคัญมาก”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ามันสำคัญกับแกรึเปล่า...”
“พี่ก็ลองบอกแก้วมาซิค่ะถ้ามันสำคัญแก้วจะได้ไปทำแต่ถ้าไม่ก็ช่างมันประไหร”
หวายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมายืนให้แก้ว
“ไหนดูซิว่าคืออะไร”
แกะเปิดดูอย่างรวดเร็ว ดวงตาเรียวกราดไปยังตัวหนังสือที่อยู่ใต้ตราครุฑอย่างรวดเร็วกวาดอ่านไปจนจบบรรทัดสุดท้าย ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเมื่อสักครู่ถูกบดบังไปด้วยริ้วรอยแห่งความเครียด
“ยัยแก้ว ใจเย็นก่อนซิปัญหานี้มันมีทางออกอยู่แล้ว แต่พี่ว่ามันไม่ใช่
เรื่องของเรานะ”
“แก้วรู้มันไม่ใช่เรื่องของเรา แต่แก้วทนอยู่เฉยๆไม่ได้”
หวายได้แต่ถอนหายใจหนักๆ คิดแล้วไม่มีผิดว่าพอแก้วรู้จะต้องเป็นแบบนี้ แต่เธออดไม่ได้ที่จะบอกกขนาดว่าเจ้าตัวคนที่เกิดปัญหาเองยังสั่งไม่ให้บอกเลย
“พี่ทานข้าวไปนะ แก้วไปธุระแปปนึ่ง”
บอกแล้ววิ่งออกจากร้าน
“แก้ว เดี๋ยวซิ แก้ว แก้ว”
ร้องเรียกจะวิ่งตามแต่ช่วงขาที่ยาวกว่าของแก้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“พี่หวายมีอะไรเหรอคะ”
เฟย์ที่เดินถือจานอาหารมาถามอย่างงุนงง
“เอิ่ม...คือ...”
+
+
+
โรงพยาบาล
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เคาะประตู้หน้าห้องทำงานโทโมะอยู่นานสองนานแต่ก็ไร้สี่แววคนมาเปิด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ผมบอกแล้วครับวันนี้งดรับคนไข้แล้ว”
น้ำเสียงนี้โทโมะแน่ๆแต่ผิดตรงที่ดูเหมือนเจ้าของจะอยู่ในอารมณ์ไม่พร้อมคุยกับใครทั้งสิ้น แก้วดิ้งลูกบิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
“เข้ามาทำไม”
โทโมะที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่พูดออกมาทั้งๆที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
“แก้วแค่มาหาพี่ไม่ได้เหรอคะ”
โทโมะเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“พี่นึกว่าคนอื่นหน่ะครับ”
ใบหน้าที่เคร่งเครียดบอก แก้วเดินอ้อมไปทางข้างในโต๊ะทำงานที่โท
โมะนั่งอยู่
“ทำไมทำหน้าตาอย่างนั้น?”
“หืมม ม”
โทโมะเลิกคิ้วงงๆปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“พี่ค่ะ”
“ครับ”
"มีอะไรจะบอกแก้วไหม”
“ทำไมถามพี่แปลกๆครับเนี่ย”
“แก้วถามเผื่อพี่มีอะไรอยากจะบอก”
โทโมะเงียบไปแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ความคิดที่ตีรัวอยู่ในหัวมันทำให้เขาตัดสินใจไม่ได้
“ครับพี่มีเรื่องจะบอก”
“คะ”
แก้วพยักหน้าจ้องลึกลงไปในดวงตาสีเข้ม
“แก้วเลิกยุ่งกับพี่เถอะ เราเลิกกันตั้งแต่วันนี้เลยได้ไหม”
แก้วแทบช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หรือสิ่งที่เขาสมควรจะบอกกับเธอ ที่เธอคิดมันไม่ใช่เรื่องนี้นิ ที่เธออยากได้ยิมมมันไม่ใช่เรื่องนี้
“ทำไมค่ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไป
“เลิกยุ่งกับพี่ซะ”
โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่แก้วรีบขว้ามือไว้
..............................................................................................................................................
เฮือก~มาแล้วน๊า โย่วเย่ อ่านแล้วเม้นๆโหวดด้วยค๊าบบบบอยากให้มาบ่อยก็เม้นๆโหวดๆ-*-
คิดถึงรีดเดอร์นะค๊าบบบ อีกหน่อยคงมาอัพทุกวัน อิอิ(ถ้าเม้นถ้าโหวดน๊าะกิกิ)
ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
