Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

หนึ่งอาทิตย์ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าไร้ประโยชน์ หลังจากที่เดินออกมาจากเธอแล้วเมื่อ7วันก่อนโทโมะก็ไม่ได้
เข้าไปทำงานอีกเลยเขียนว่าลาพักร้อนสามเดือน เป็นเรื่องแปลกที่หมอจะลางานที่สามเดือนมันนานเกินไปสำหรับ
คนเป็นหมอ...ห้องสี่เหลี่ยมกว้างสีดูสะอาดตากำลังถูกคนตัวสูงจัดแต่งใหม่อีกรอบ บรรยากาศเดิมๆมันยิ่งทำให้คิด
ถึง แต่ดูเหมือนยิ่งจะตบแต่งห้องนี้ใหม่เท่าไหร่มันยิ่งเห็นแต่ภาพเธอชัดขึ้นเท่านั้นมันคงเป็นเพราะว่า...(?)
 
 
“ว่าไง...ทำอะไรอยู่”
 
 
พี่มากิเดินเข้ามาแล้วมองไปรอบๆห้อง
 
“ถ้าทำอย่างนี้สู้ออกไปหาเธอเลยไม่ดีกว่าเหรอ”
 
“อยู่อย่างนี้ดีแล้ว ผมขออยู่กับ...”
 
 
คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เค้าไม่อยากแม้แต่จะพูดถึงอะไรทั้งสิ้นอยากใช้เวลาสามเดือนที่ว่างเปล่าให้มัน
ว่างเปล่าจริงๆ
 
 
“แน่ใจเหรอที่ว่าจะลืมเธอได้”
 
 
เค้าไม่แน่ใจเอาซะเลย และเหมือนใจมันจะคอยบอกอยู่เสมอว่าไม่มีทางที่เค้าจะลืมเธอไปจากใจได้ แต่ก็ต้องลืม
เพราะในเมื่อเริ่มจากการไม่มีอะไรมันก็ควรจะจบแบบไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ พี่มากิได้แต่ตบบ่าอย่างเป็นกำลังใจเธอ
เองก็ไม่ค่อยสบายใจเหมือนกันที่น้องชายต้องมาเสียใจนไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้
+
+
+
 
 
“แก้ววันนี้ว่างใช่ไหม”
 
“ว่าง มีอะไรเหรอ”
 
“ไปดูห้องให้พี่ที พอดีว่าพี่กับกวินซื้อกันไว้แต่ยังไม่ได้เข้าไปดูเลยว่าห้องเป็นยังไงบ้างวานแก้วไปดูความเรียบ
ร้อยแล้วก็ถ้าจะนอนพักอยู่ที่นั่นพี่ก็ไม่ว่านะ”
 
 
 
แก้วพยักหน้ารับรู้แล้วขว้าเป้ใบเดิมและกุญแจรถ
 
 
“ไม่ต้องเอากุญแจไปหรอกเดี๋ยวพี่ให้คนรถขับไปส่ง”
 
“แก้วขับเองได้นะออกจากโรงพยาบาลมาก็เกือบเดือนแล้ว”
 
 
รู้ว่าออกมาจะเกือบเดือยแล้ว สภาพร่างกายนะเป็นปกติแต่สภาพจิตใจนี้สิย้ำแย่กว่าร่างกายที่บอบช้ำเสียอีก แววตา
ที่เคยมีชีวิตชีวาไม่ยอมคนมันกลายเป็นเป็นแววตาที่มีแต่ความเศร้าหมองและดื้อรั้น หวายเดินลงมาส่งน้องที่หน้า
บ้าน แก้วก้าวขึ้นไปนั่งเบาะหลังเงียบแล้วหลับไปในที่สุดเมื่อรถออกตัวไปได้สักพัก
 
 
“พี่หวังว่าแกจะไม่ลืมเอาหัวใจไปด้วยนะ...แก้ว”
+
+
+
 
โทโมะละสายตาจากกรอบรูปสีครีมที่แขวนอยู่ ภาพที่เค้านำมาติดใหม่มันทำให้เค้าลดความเศร้าหมองลงไปได้
บ้าง อย่างน้อยมันก็ลดความฟุ้งซ่านไปได้ระยะหนึ่ง ความคิดที่ลอยไปไกลถูกดึงกลับมาสู้โลกปัจจุบันอีกครั้งเมื่อ
เสียงมีเปิดประตู
 
 
“โทโมะ”
 
“ครับพี่”
 
“วันนี้พี่มีติดประชุม โทโมะไปดูแลลูกค้าแทนพี่หน่อยได้ไหม”
 
“แต่...”
 
“ของในห้องไม่หนีไปไหนหรอก แค่ไม่นานเอง”
 
“ครับ ที่ไหนหล่ะ”
 
 
หลังจากได้ฟังที่จะต้องไปแล้วก็ทำให้ใบหน้าหล่อยิ่งทวีความเศร้าเพิ่มขึ้นไปอีก ทำไมจะต้องเป็นที่นั่นด้วยก็ไม่รู้
แต่ไม่มีใครรู้นอกจากเค้าหรอกว่าที่นั้นมันคือจุดเริ่มต้น...ปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดก่อนจะเดินออกไป
 
+
+
+
 
แก้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะก้าวเข้าไปในคอนโด เธอเดินไปขอกุญแจที่พนักงานเพื่อขอดูห้องที่พี่สาว
ซื้อไว้ แต่แล้วก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นห้องเดียวที่เธอเคยอยู่ มือบางไขประตูแล้วเดินเข้าไป ความทรงจำเก่าหลั่ง
ไหลเข้ามาในสมอง คอนโดโทโมะ!!ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งที่เธอจำได้ดีว่าเคยบริจาคของทั้งหมดในห้องนี้
ให้มูลนิธิไปแล้วแต่วันนี้มันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม... หวนให้นึกกลับไปถึงวันแรกที่เธอได้มาที่นี้มันเป็นความทรงจำ
ที่เลวร้ายสำหรับเธอแต่ไม่รู้ทำไม เธอถึงจำมันได้ติดตา โทโมะใช้ยากับเธอวันแรกที่ร่างกายเป็นของเค้า แต่ตอนนี้
มันเป็นของเค้าทั้งร่างกายและหัวใจ
 
 
กึก กึก!!
 
เสียงรองเท้าหนังผู้ชายเดินเข้ามาในห้อง แก้วหันไปมอง
 
 
“มาทำอะไรครับ”
 
“พอดีพี่สาวฉันให้มาดูความเรียบร้อยหน่ะค่ะ”
 
 
ผู้ชายร่างสูงผิวสีแทนเดินเข้ามาทักทายอย่างสุภาพ คงจะเป็นพนักงานของที่นี้หล่ะมั๋งใบหน้าคมเข้มยิ้มอย่างเป็น
มิตร ผ่ายมือให้ร่างบางนั่งรอที่โชฟา
 
 
“ครับ ผมเป็นผู้จัดการที่นี้คุณดูได้ตามสบายเลยนะครับถ้ามีอะไรให้แก้ไขก็บอกผมได้เรื่องของที่จะเพิ่มเติ่มก็ด้วย
นะครับ ส่วนเรื่องการเงินคงอีกสักครู่เจ้าของห้องคงจะมาครับ”
 
 
 
แก้วพยักหน้านิ่งมองไปรอบๆ เธอไม่รู้ว่าจะหาขอติจากตรงไหนดีเพราะมันก็โอเคอยู่แล้ว ถ้าเธอเป็นหวายคงไม่
อยากซื้ออะไรมาเพิ่มทั้งนั้นแหละ  ต้องสะดุงเมื่อมีอีกคนเข้ามาอยู่ในห้องแม้เสียบงการเดินจะไม่ได้ดังเหมือนผู้จัก
การที่นังอยู่ด้วยแต่เธอก็ได้ยิน ร่างบางหันหน้าไปหา
 
 
“...”
 
“...”
 
 
ทำไมถึงเป็นเค้าได้ ทั้งสองดูจะอึ้งไปพร้อมๆกัน จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ใจเต้นแรงมันเมื่อไหร่กัน วันนี้หัวใจที่
กำลังเต้นอ่อนลงเรื่อยๆกลับมาเต้นแรงอีกครั้งใบหน้าหล่อที่คิดถึงอยู่ทุกวันตอนนี้เค้าอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว อยู่แค่
เอือมมือ โทโมะมองมาที่แก้วและผู้จัดการด้วยความฉงนก่อนจะผ่อนลมหายใจออกหันหลังให้ เค้าไม่เคยมาดูแล
งานแทนพี่สาวไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใครผู้ชายที่มาด้วยคงจะเป็นแฟนใหม่เธอหล่ะสิ...น้ำตารวงพลูออกมาอย่างห้าม
ไม่ได้แม้แต่หน้าเธอเค้ายังไม่อยากมอง
 
 
“ทุกอย่างตามนี้นะคะ ไม่มีอะไรเพิ่มเติม”
 
 
กลั้นใจพูดจนจบแล้วเดินออกจากห้องไปส่วนผู้จัดการก็งงว่ายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยโอเคแล้วเหรอเลยเดินตาม
แก้วลงไป น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใยโทโมะได้แต่มองตามหลังไป
 
 
“มีแค่พี่ที่รักแก้วใช่ไหม”
 
 
คำพูดแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน  โทโมะนั่งลงที่เตียงกว้างหัวใจมันเกิดอาการเหนื่อยจนไม่อยากเต้นต่อ เหมือนถูก
บีบอัดด้วยความดันอากาศหายใจไม่ออก ที่เคยได้ยินว่าตรอมใจตายเป็นอย่างไรวันนี้ได้รู้แล้ว เมื่อก่อนยังเคยนึก
ขำพวกคนที่เสียใจจนตรอมใจตายเลยก็ได้แต่บอกว่าแค่คนๆเดียวจะไปสนทำไมหาใหม่ก็จบ มาวันนี้รับรู้ถึงความ
เจ็บปวด ใช่หาใหม่ก็จบแต่จะต้องหาอีกสักกี่ปีหาอีกสักกี่คนที่หัวใจเค้าจะรักคนๆนั้นได้อย่างเธอ สำหรับเค้ามันคง
ไม่มี... เดินออกจากห้องราวร่างไร้วิญญาณ
 
 
 
 
 
 
.....................................................................................................................
 
 
มาอัพแล้วค๊าบตามสัญญาเพราะครบ20เม้นโฮ๊กๆ(พยายามแต่วงมากเลยนะค๊าบเพื่อรีดเดอร์เลยนะ--*ก็มันไปไม่
ถูกอ่า55)ยาวพอไหมหน้อ วันนี้ยังอยู่ต่อนะใครผ่านไปผ่านมาเห็นแล้วเผลออ่านก็มเนๆโหวดๆให้กันบ้างนะค๊าบถ้าเม้นเกิน...จะอัพ
ให้อีกน๊า
 
ปล.รัดรีดเดอร์นะค๊าบจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ
อ่านเม้นโหวด
 
ทุกคอมเม้นคือกำลังใจของไรเตอร์ค๊าบบ