Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“ยัยแก้ว!!”
เป็นหวายที่วิ่งตรงเข้ามาจับร่างของแก้วเขย่าเรียกสติ
“แก้วตื่นเดี๋ยวนี้นะ แก้ว”
“พี่ว่าส่งโรงพยาบาลเถอะโมะ”
เสียงแนะจากผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ฝากบอกคนทางนี้ด้วยนะพี่มากิ”
บอกด้วยท่าทางรีบร้อนแล้วพาร่างบางไปยังรถตัวเองขับออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจตอนนี้ร้อนยิ่งกว่ากองเพลิงพอมาถึงโรงพยาบาลที่เค้ามาทำงานอยู่เป็นประจำ รีบบอกให้บุรุษพยาบาลนำร่างบางส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที ไม่กี่นาทีให้หลังทั้งพ่อแม่และคนอื่นก็ตามมา
“คุณหมอค่ะคือว่า”
นางพยาบาลคนหนึ่งที่รู้จักเดินเข้ามาหาด้วยทางทางรีบร้อน ทุกคนพากันลุกกรูมาทางโทโมะ
“ว่าไงครับ”
“คือหมอที่อยู่เวรกลางคืนมีเคสผ่าตัดหมดเลย คุณหมอพอจะทำการผ่าตัดให้คนไข้ได้ไหมคะ”
โทโมะถึงกับนิ่งไป
“โทโมะช่วยอาหน่อยนะ น้องกำลังแย่”
เสียงแม่ของแก้วอ้อนวอนโทโมะ
“โทโมะช่วยยัยแก้วหน่อย”
หวายที่ปาดน้ำตาเดินเข้ามาอีกคน ทำไมเค้าจะไม่อยากช่วยเธอก็คนสำคัญของเค้าเหมือนกัน แต่ดูจากอาการแล้วโคม่าน่าดูถ้าเค้าทำไม่ได้หล่ะ ถ้าช่วยเธอไม่ได้ไม่เท่ากับว่าเค้าทำร้ายหัวใจตัวเองเหรอ...และสุดท้าย
+
+
+
ร่างอาบไปด้วยเลือดนอนอยู่บนเตียงถูกคลุมด้วยผ้าสีเขียว โทโมะเดินเข้ามาด้วยความไม่มั่นใจเอาซะเลยเป็นการผ่าตัดที่ทำใจลำบากที่สุดในชีวิต ตั้งแต่ทำการผ่าตัดมาไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ใจสั่นได้ขนาดนี้ การผ่าตัดเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กระดูกซี่โครงทิ่มเข้าไปในปอดต้องทำการตัดออกแต่ระว่างที่ผ่าตัดเข้าไปนั้น
“เด็ก!!”
โทโมะพูดออกมาเมื่อเห็นว่าในช้องท้องมีสิ่งมีชีวิตอยู่ หากสายตาหมอคาดการไม่ผิดคงอายุราว8สัปดาห์ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กที่อยู่ในท้องจะได้รับความกระทบกระเทือนจนเสียชีวิตไปแล้ว ลูก...ลูกของเค้ากับเธอ ต้องมาตายเพราะพ่อตัวเองถ้าไม่เป็นเพราะเค้าไปยืนขว้างแก้วทุกอย่างก็จะไม่เป็นแบบนี้ เป็นการผ่าตัดที่ยาวนานเพราะต้องผ่าเด็กออกมาด้วย แสงไปดับวูบลงเป็นอันว่าการผ่าตัดเสร็จสิ้นแก้วปลอดภัย บอกกับทุกคนไปว่าแก้วปลอดภัยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทำให้ทุกคนใจชื้น แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่เค้าไม่กล้าพูดมันออกไปได้แต่เก็บไว้ซึ่งสุดท้ายคนที่รู้เพียงคนเดียวก็คือพี่สาวของเค้า...พี่มากิ
+
+
+
“แก้ว”
พอฟื้นได้สติขึ้นมาทุกคนก็แห่มายืนรอบเตียงกันเต็มไปหมด สายตามกราดมองไปทั่วพยายามหาใครบางคนแต่ก็ไม่เจอ เค้าจะมาทำไมในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน
“เป็นยังไงบ้างลูก”
เสียงของแม่รีบถามด้วยความเป็นห่วง แก้วระบายยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะแม่”
“คุณพระคุ้มครองนะลูก”
ลูบหัวลูกสาวอย่างเบาใจ หลายวันหลังการผ่าตัดมาแก้วก็ยังไม่ยอมตื่นจนทุกคนต่างไม่วางใจแต่พอตื่นขึ้นมาได้ก็โล่งอก
“นึกยังไงไปขับรถชนกำแพงฮะลูก”
เสียงขรึมๆจากผู้เป็นพ่อถามทอดสายตามองลูกสาวคนเล็ก
“อะเออ...พะ พอดีว่าแก้วเข้าเกียร์ผิดมันเลยคุมรถไม่อยู่หน่ะค่ะ”
ทุกคนพลอยพยักหน้าเข้าใจตามไปด้วย ตอบเสร็จก็แสร้งทำเป็นง่วงนอนเลยหลับตาลง เมื่อเยี่ยมกันเสร็จต่างก็แยกย้ายไปทำงานเหลือแค่หวายที่อยู่เฝ้า
“พี่อยู่คนเดียวไม่ต้องแกล้งหลับแล้ว”
หวายบอกเมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว แก้วจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่วายมองไปที่ประตูเพื่อว่าจะเจอคนบางคน
“มองหาใคร”
“เปล่า”
หวานถอนหายใจเบาๆไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่แกล้งไม่รู้มากกว่า เธอได้ฟังเรื่องที่มากิเล่ามาทั้งหมดแล้วรวมไปถึงหลานตัวน้อยที่จากไป เธอไม่รู้จะเริ่มเล่าให้น้องสาวอย่างไรมันเริ่มต้นไม่ถูกแต่ไม่เล่าก็ไม่ได้ยังไงก็ลูกเค้า
“แก้ว”
“อะไรพี่หวาย”
หวายถึงกับเงียบไปพักใหญ่ จนแก้วกระตุกมือเรียก
“แกรู้ไหมว่าแกท้อง”
แก้วทำตาโต พลางกุมไปที่หน้าท้องตัวเอง
“แก้ว...แต่เค้าไม่ได้อยู่กับเราแล้ว”
เธอไม่ใช่คนเค้าใจอะไรยากพูดแค่นี้ก็รู้ น้ำตาไหลลงมาเป็นสายมันรวดเร็วเกินไปที่รู้ว่ามีลูกและลูกก็จากไป ได้แต่โทษตัวเองที่วู่วาม วืบแรกมันรู้สึกดีใจที่มีลูกเพราะอะไรหน่ะเหรอ ก็อย่างน้อยถึงไม่เห็นหน้าพ่อก็ยังมีลูกไว้ดูแก้คิดถึง แต่ตอนนี้เพราะเธอเองที่ทำให้ทุกอย่างมันพัง ไม่มีคำพูดใดๆเล็กลอดออกมาอีกนอกจากน้ำตา
“แก้วอย่าคิดมาก...ตาหนูเค้าคงยังไม่พร้อมที่จะมาอยู่กับเรา”
“มันเป็นเพราะแก้วไม่ดีเอง”
หวายต้องนั่งปลอบกันอยู่นาน นานจนแก้วร้องไห้จนหลับไป ราตรีเริ่มย่างกรายเข้ามาหวายที่เดินไปรินน้ำก็เห็นอะไรบางอย่าง
“โทโมะ”
โทโมะยืนแอบมองจากนอกประตูที่มีช่องอยู่ หวายรีบเดินไปเปิดให้
“เข้ามาก่อนซิ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ฉันฝากหน่อยจะลงไปหากวิน”
โทโมะทำท่าทางลังเล ทั้งที่ใจจริงอยากเข้าไปจะแย่
“แก้วหลับไปนานแล้ว”
พอพูดว่าคนข้างในหลับแล้วเท่านั้นถึงยอมตกลงเดินเข้าไป ความจริงหวายไม่ได้ไปหากวินหรอกแค่อยากให้สองคนได้อยู่ด้วยกันบ้าง โทโมะเดินเข้าไปหาพอเห็นร่างบางกำลังหลับไปทั้งคราบน้ำตาก็พอจะดูออกว่าเธอรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ยืนเกาะข้างๆขอบเตียงตอนนี้ความรู้สึกมันเด่นชัดมากขึ้นทุกที เอื้อมไปแตะมือบางแต่พอโดนเธอกลับสะดุงทำให้ต้องรีบชักมือกลับ ไม่กล้าแม้แต่จะมาให้เธอเห็นหน้าความรู้สึกผิดมันล้นจนไม่อาจมาสู้หน้าเธอได้ วันนั้นถ้าเลือกที่จะบอกเธอไปโดยไม่ลังเลคงไม่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ โทโมะจ้องหน้าแก้วนิ่งเหมือนจะจดจำทุกอย่างบนใบหน้านั้นไว้ในหัวใจ หลังจากวันนี้คงไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้ว ก้มหน้าลงต่ำไปที่ใบหู
“เด็กหยิ่ง...พี่รักแก้วนะ”
ถึงแม้ว่าเธอจะหลับแต่เค้าก็ยังอยากที่จะพูด ครั้งสุดท้ายที่เค้าจะได้ทำอย่างนี้กับเธอหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปแก้วเอาไว้ เป็นเพราะปากแข็งไม่ยอมรับความจริงเองถึงได้ต้องเจ็บปวดแบบนี้ วันนี้ไม่มีโอกาสแม้แต่รอฟังว่าเธอจะรักเค้าตอบบ้างหรือไม่ บางทีแค่หน้าเค้าเธอก็คงไม่อยากจะมอง เห็นริมฝีปากอิ่มที่เคยได้ชิมก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปแต่ว่าไม่กล้าจูบกลัวเธอจะตื่นได้แค่จมูกเฉียดจมูก หันหลังแล้วเดินจากไป...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...............................................................................................................
 
อัพอีกแล้ว(วันนี้บ้าอัพเยอะเกินไป55) ขอโทษรีดเดอร์จากใจจริงนะค๊าบถ้ามันไม่สนุกเก๊าตันจริงๆมันเลยออกมาในสภาพแบบนี้ พร้อมเตรียมรับมือกับสิ่งของที่รีดเดอร์เขวี้ยงมาแล้ว*_* แต่ถ้ายังอยากอ่านต่อก็เม้นๆให้บ้างนะค๊าบเพื่อมันจะหายตัน :-(
 
ปล1.ถ้ามันยังพอไปรอดก็เม้นๆโหวดๆหน่อยนะ
ปล2. อยากอ่านต่อไหม??(คิดว่ากำลังจะปิดเพราะมันตันจริงๆ)
ปล3.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ