Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“ใครกันแน่นิสัยไม่ดีนั่งอยู่กับแก้วแล้วคุยเรื่องอย่างว่ากับใครก็ไม่รู้!!”
“แล้วของพังใครจะรับผิดชอบ”
ยกไอโฟนที่หน้าจอแตกร้าวขึ้นมา แก้วได้แต่ทำหน้ามุ้ยเค้าไม่สนใจความรู้สึกไม่พอยังมาสนใจไอ้โทรศัพท์บ้าๆนั่นมากกว่าเธออีก เสียเวลาจริงๆ
“ไม่รับเพราะแก้วไม่ผิด แล้วพี่ก็พูดได้แล้วว่าจะเอายังต่อไปเรื่องของเรา”
“เวลาผู้หญิงหึงนี้ไม่ว่าอะไรก็หยุดไม่อยู่จริงๆ”
โทโมะพูดแล้วยิ้มหน้าระรื่น กวนประสาทกันมากเกินไปแล้วนะ
“ใครหึง!! อย่ามาโมเม”
“ไม่หึงก็ตามใจ ถ้าเบลล์มาที่นี้แล้วหึงตอนไหนก็บอกนะ”
อะไรใครจะมาที่นี้อีก เธอมาคุยธุระนะไม่ใช้มาร่วมวงสังสรรค์กับใครเธอคิดไปไกลโน้น ทั้งทีความจริงเค้าแค่หยั่งเชิงดูเฉยๆ
“ไม่รอใครมาทั้งนั้นรีบๆพูดมาว่าเอาไง”
“พี่ว่าเราน่าจะบอกความจริงกันไปนะ”
ก็เท่านั้นแหละ เมื่อได้ขอสรุปว่าสุดท้ายเธอต้องบอกความจริงว่าระหว่างเธอกับโทโมะมันเป็นแค่การสร้างภาพไม่มีอะไรกัน แก้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับในใจก็รู้สึกแปลกๆมันจะต้องจบด้วยคำว่าระหว่างเธอและเค้าไม่มีอะไรกัน รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นช้าลงแปลกๆ
ขวับ~
จังหวะที่จะเดินกลับก็ถูกรั้งเอาไว้
“เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”
“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำมากเข้าใจ ต่อจากนี้เราก็หมดภาระหน้าที่ต่อกันแล้ว”
โทโมะทำหน้าฉงนไปนิดๆแต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดเมื่อ
เพี้ย!!
แก้วถูกกระฉากจากด้านหลังแล้วโดนตบอย่างแรง ด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เซลงไปกองกับพื้น ร่างบางในชุดเซ็กซี่เดินตามเข้ามาคร่อมไว้
เพี้ย เพี้ย เพี้ย!!
ไม่มีสิทธิ์ได้ตั้งตัวจริงๆเธอไม่เห็นแม้กระทั้งว่าคนที่ตบเธอคือใคร แล้วทำไมจู่ๆถึงมาทำร้ายเธอ เมื่อตบจนเหนี่อยหอบก็ต้องหยุดแบบกระทันหันทำให้แก้วได้จังหวะถีบออกไปลุกขึ้นมาดูหน้าว่าเป็นใคร
“ที่แท้ก็คนคุ้นเคย ไม่ได้ฉีดยามาเหรอไงห๊ะ”
เมื่อเห็นใบหน้าแล้วก็รู้ทันทีส่าเป็นใคร พิม!!
“แกทำให้ฉันไปนอนอยู่กับไอ้พวกบ้ากามมาตั้งเป็นเดือน!!”
คงโกรธที่แก้วเคยไปแจ้งความจับเธอจนต้องเค้าไปนอนในคุกอยู่นาน แก้วเช็ดเลือดที่มุมปากออกแล้วมองหน้าพิมอย่างเอาเรื่อง
“ทำอย่างนี้อยากจะเข้าไปนอนอีกรอบใช่ไหม”
พิมเดินมาอย่างไม่กลัวเงื้อมือจะฟาดอีกแต่โทโมะยั้งไว้ทัน แล้วรีบร้อนวางเงินไว้บนโต๊ะพาแก้วออกมาหน้าร้าน
“ปล่อย!!”
“อายเค้าไหมเนี่ยห๊ะ”
“อายก็อย่ามายุ่ง”
แก้วเดินหนีออกไป แต่ไม่วายที่โทโมะจะเดินตามมาจับไว้
“อย่ามายุ่งนะ หมดหน้าที่แฟนจำเป็นแล้ว”
เก่งแต่ปากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้ม ก็คงแปลกถ้าโดนตบตีขนาดนั้งแล้วยังยืนอยู่ได้
หมับ~
โทโมะวิ่งเข้ามารับไว้ทันพอดี ผู้หญิงนี้เข้าใจอะไรยากเสมอจริงๆที่เค้าพูดกับที่เธอเข้าใจคงอาจจะเป็นคนละเรื่องกันแล้วหล่ะมั๋ง สุดท้ายก็ต้องพาเธอกลับไปยังบ้านอีกตามเคย นั่งทำแผลให้ไปก็มองหน้าไป
“ดูซิเด็กหยิ่ง ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย”
ใบหน้าหวานช้ำแดงเป็นรอยมือ อดไม่ได้จริงๆที่จะสงสารประทับริมฝีปากที่รอยแดงๆที่มุมปากอยู่นาน...
+
+
+
“โอ๊ย”
พอลืมตาขึ้นมาก็รีบลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใบหน้า แต่ก็กระดกตัวลุกขึ้นนั่งทันที ตกใจว่ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ห้องสีนี้เตียงแบบนี้ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่นี้มันที่ไหน ห้องโทโมะ!! แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ทั้งสิ้น ในตอนที่เธอกำลังจะลงจากเตียง
“ยัยแก้ว!!”
ผู้หญิงที่เปิดประตูเข้ามาคนแรกไม่ใช่ใครที่ไหนแม่ของเธอเองและตามติดมาด้วยพี่สาวของเธอ คำถามมากมายที่วนอยู่ในหัวทำให้เธฮเรียงลำดับไม่ถูกเลยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แม่มาที่นี้ได้ยังไง แล้วเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ถ้าโทโมะออกมาตอนนี้ชะตาเธอขาดแน่ๆ แต่โชคก็ไม่เข้าข้างโทโมะที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าข่นหนูพันช่วงล่างเพียงผืนเดียว ทำให้แม่ตาโตไปกันใหญ่
“เห็นไหมแม่...ยัยแก้วมันไม่เหลือแล้วแม่ต้องรีบคุยให้รู้เรื่องหน้าตาช้ำยังกับโดนซ้อมด้วย”
“พี่หวายพูดอะไรเงียบไปเลยนะ”
“แก้วหยุดหลักฐานขนาดนี้แล้วหน้าตาไปโดนอะไรมา โทโมะจะเอายังไงก็ว่ามาเอาลูกอามานอนกอดอย่างนี้จะรับผิดชอบรึเปล่า”
ที่แม่มาได้คงต้องเป็นเพราะหวายพี่สาวตัวแสบของเธอแน่ๆเธอได้แต่มองไปที่พี่สาวของเธออย่างโกรธๆ
“เอ่อ...คือว่า”
การอ้ำอึงของโทโมะ
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละแม่ แก้วกับพี่โทโมะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย อ่อส่วนพี่หวายก็ไม่ต้องกลัวนะว่าแก้วจะไปแย่งพี่กวิน แม่คะแก้วขอโทษที่กุเรื่องขึ้นมาพี่กวินเค้าไม่ได้อยากแต่งงานกับแก้วแต่คนที่เค้าอยากแต่งงานคือพี่หวายโน้น พี่ก็ด้วยเลิกเล่นตัวได้แล้วถ้าไม่เลิกงานนี้แก้วจะแต่งกันพี่กวินจริงๆด้วย”
เธอพูดมันไปแล้ว ไม่รู้ว่าผลที่ตามมามันจะเป็นอย่างไรแต่ดูจากสถานะการแล้วเป็นแม่ของเธอเองที่คงจะงงไม่น้อย แต่ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ที่นี้แล้วไม่อยากเห็นหน้าคนที่อ้ำๆอึ้งๆ ใครว่าเธออยากได้ความรับผิดชอบจากเค้า ไม่หรอกใครจะไปอยากได้เล่า...ประชดประชันความคิดของเธอเอง ลุกจากเตียงได้ก็ไม่พูดไม่จาวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านทันที
+
+
+
“แก้ว...ตกลงเรื่องราวเป็นยังไงลูก”
เมื่อกลับมาถึงบ้านทุกคน พ่อ แม่ และพี่สาวต่างนั่งรายล้อมเธอไปหมดเหมือนเธอเป็นนักโทษ
“ตามที่แก้วพูด แก้วกับโทโมะเราไม่ได้รักกันแค่ไม่พอใจในคู่หมั้นก็เท่านั้น แก้วไม่อยากหมั้นกับพี่กวินเพราะพี่เค้าคบอยู่กับพี่หวาย”
“หวาย”
แม่ทวนชื่อลูกสวาวคนโต
“คะ กวินคบอยู่กับหวาย”
“แล้วทำไมไม่บอกแม่ลูก”
“ก็พี่หวายเค้าคิดว่ายังไงแม่ก็ไม่ยอมให้เค้าแต่งงานกัน แก้วก็เลยต้องช่วยพี่กวินหาทางไม่หมั้น สุดท้ายก็ได้โทโมะมาหลอกตาแม่ แต่ความคิดนี้เป็นของแก้วคนเดียวนะแม่ไม่ต้องโทษใครถ้ามีคนผิดก็แก้วนี้หล่ะ แก้วอยากขอร้องว่าแม่ให้พี่เค้าแต่งงานกันไปเถอะแก้วยังไม่อยากมีใครจริงๆ”
แก้วพูดไปเรื่อยๆในขณะที่พี่สาวได้แต่นั่งเงียบ แม่เห็นก็อดโอบกอดไม่ได้
“ถ้าลูกพูดออกมาก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกนะหวาย แก้ว”
สุดท้ายเป็นที่เข้าใจกันจนได้ แต่คำถามที่ยังไม่จบ
“แล้วแก้วไปอยู่ห้องโทโมะๆได้ยังไง และทำไมน่าตาเป็นแบบนั้น”
พ่อที่นั่งนิ่งมานานเอ่นถามขึ้น แก้วกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอไปอย่างลำบากปกติพ่อกันเธอจะนิสัยคลายกันถ้าไม่จำเป็นพ่อจะไม่ถาม สูดลมหายใจลึกๆ
“ไม่มีอะไรหรอกคะแก้วแค่ล้มหัวฟาดพื้นก็เลยนอนพักห้องพี่โทโมะ แก้วกับพี่โทโมะสนิทกันเฉยๆ แก้วรู้ว่ามันไม่ดีเพราะแก้วเป็นผู้หญิงแต่รับรองหลังจากวันนี้จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก”
ทุกอย่างที่เธอพูดล้วนแต่เป็นความจริง เว้นก็แต่เรื่องที่ว่าเธอกับโทโมะมีอะไรกัน แต่ทำไงได้ล่ะนี่คงเป็นการโกหกครอบครัวครั้งสุดท้ายเพราะมันคงจบตั้งแต่ที่เธอพูดความจริงแล้ว พ่อพยักหน้าเข้าใจเธอจึงขอตัวเดินขึ้นห้อง
“ขอบใจ”
“อืม”
ประตูห้องกำลังจะปิดลงก็ได้ยินเสียงพี่สาวแทรกขึ้นมาก่อน พี่น้องกันตัดไม่ตายขายไม่ขาดหรอก ต่อให้ไม่ถูกกันเท่าไหร่แต่ลึกๆก็ยังเป็นห่วงกันเสมออันนี้เธอไม่เถียงเพราะเธอกับพี่ก็ไม่ค่อยโดนกัน แต่ลึกๆแล้วทั้งคู่ก็รักกันอยู่ดีแต่แค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง
“แกด้วยอย่าโกหกตัวเอง”
ประโยคนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับการแทรกตัวเข้ามาของหวาย
“พี่พูดอะไร”
“แกเป็นยังไงรู้สึกอะไร ก็รู้อยู่แกใจ ยังต้องให้คนอื่นบอกอีกเหรอ รักเค้าก็บอกว่ารัก”
“แก้วไม่ได้รักพี่โทโมะนะ”
สวนขึ้นมาทันควัน ตอบออกมาทั้งๆที่หวายยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าเธอคิดว่าน้องสาวรักใคร
“ร้อนตัวนะ”
“ไม่ได้ร้อนตัว แก้วไม่ได้รักจริงๆ”
“แก้ว โกหกใครโกหกได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกนะ”
เงียบเพื่อปล่อยให้แก้วนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองความจริงเธอก็รู้มานานแล้วว่าเผลอใจรักไปแล้ว แต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเธอกับเค้ามันแค่การหลอกลวงมันแค่เกมที่ต้องการคนชนะ เธอรู้ว่าเธอแพ้ราบคาบแต่ก็ยังไม่อยากยอมรับความจริง เธอยอมรับว่าหยิ่ง และความหยิ่งมันก็ทำให้เธอไม่เคยมีแฟนจนกระทั้งวันนั้นวันที่ไปขอให้เค้าช่วย จุดชนวนให้เธอได้เริ่มรู้จักความรัก
“เค้าไม่ได้รักแก้วหรอก”
ถึงไม่ได้พูดแต่ตอบแบบนี้หวายก็รู้อยู่แล้วว่าน้องสาวตกหลุมรักคุณหมอรูปหล่อเข้าให้แล้ว
“แล้วแกหล่ะ รักเค้าไหม”
แก้วได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบ เรื่องอย่างนี้ผู้หญิงดูกันออกหวายนั่งลงข้างๆแล้วกอดปลอบ
“รักเค้าแล้วทำไมไม่บอกให้เค้ารู้”
“อย่าเลยปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวแก้วก็ลืม”
หวายมองหน้าน้องสาวด้วยความสงสาร ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มันถึงดื้อกันนักไม่รู้ เมื่อไม่พูดจะเอาคีมมาง้างปากก็ไม่ได้ หวายตบไหล่เป็นกำลังใจเบาๆก่อนจะเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
 
……………………………………………………………………………………
 
อัพแล้วค๊าบบบ ตอนนี้อาจดูยาวไปหน่อย(กลัวมันไม่มีอะไรไง) แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆแฮ่ๆ--* รีดเดอร์จะด่ากันไหมเนี่ยที่มันออกมาแบบนี้มันบ่สนุกเลยอ่า(ไรเตอร์ตันจริงๆนะค๊าบ ตันแบบไปไหนไม่ถูกเลยมึนมาก)
 
ปล.ถึงมันจะไม่สนุกแต่ก็รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟฟ