Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย


1
วืบ~
แก้วพริบตาถี่ๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนมีแสงไฟขาวๆแวบเข้ามาในตาแต่พอตื่นขึ้นมาปรากฎว่าก็ไม่มีอะไร ถ้าจะมีก็มีแค่โทโมะที่นั่งมองอยู่ปลายเตียง
“มองทำไม”
“มองเมียตัวเองไม่ได้หรือไง”
ย้อนตอบมาทำให้แก้วถึงกับเดือดเป็นไฟ กล้าดีอย่างไรมาพูดจาหยาบคายใส่กัน ส่งแววตาขุ่นๆไปที่โทโมะ
“ค้อนมากเดี๋ยวกล้ามเนื้อลูกตาก็เคล็ดหรอก”
“เรื่องของแก้ว”
เรื่องเถียงคำไม่ตกฝากนี้ต้องยกให้เธอจริงๆ เถียงสู้ได้รึเปล่าไม่รู้แต่ก็เถียงไว้ก่อนเถียงแบบข้างๆคูๆก็จะเกียง
“เถียงได้แสดงว่าหายป่วยแล้วนิ”
แน่นอนอาการป่วยหายเป็นปริดทิ้งก็เล่นนอนพักไปสองวันเต็มๆเมื่อร่างกายได้พักผ่อนอย่างเพียงพออาการป่วยก็หายไปอย่างรวดเร็ว ว่าแต่มองไปก็สังเกตุเห็นอะไรแปลกวันนี้โทโมะแต่งตัวเรียบร้อยผิดปกติ
“แก้วจะกลับบ้าน”
“ร้องกลับอีกแล้วนะนี่ก็บ้านไง”
“ไม่ใช่บ้านแก้ว”
“ก็บ้านสามีก็เหมือนบ้านภรรยานั่นแหละ”
“ไม่ได้จดทะเบียนเพราะฉะนั้นไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน”
“แล้วอยากเป็นจริงๆไหมหล่ะครับ”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตรงมาที่เตียง สายตาอบอุ่นมันทำให้ใครบางคนเผลอใจ แต่ก็เพียงแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น
“หลงรักพี่เข้าแล้วหล่ะซิ”
ยิ้มแบบกำชัยชนะออกมาเมื่อเห็นว่าแก้วแกมแดงระเรื่อขึ้นมา แก้วที่กำลังคิดไปไหนต่อไหนเป็นอันหน้าบึ้งทันที
“แก้วไม่รักพี่หรอก...หลบไป”
พูดพร้อมผลักตัวโทโมะออกแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย โทโมะที่นั่งอยู่ข้างนอกก็กำลังง่วนกับการทำอะไรบ้างอย่างอยู่ ใบหน้าหล่อดูไปยิ้มกับสิ่งของในมือ ในตอนนี้มันคือความสุขของเค้าอย่างหนึ่งก็ว่าได้ เสียงฝักบัวถูกปิดลงโทโมะก็รีบเก็บไว้เหมือนเดิม ร่างบางเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวไปตามเนื้อตัวขาว
“ทำอย่างนี้เรียกอารมณ์พี่รึไงเด็กหยิ่ง”
“แล้วเรียกได้ไหมหล่ะค่ะ”
ริมฝีปากที่ไร้การแต่งแต้มบอกอย่างเชิญชวน อย่าคิดว่าเค้าจะทำให้เธอหลงเคลิ้มได้แค่ฝ่ายเดียวนะ เธอก็ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก แก้วเดินมาหยุดตรงหน้าโทโมะที่นั่งห้อยขาอยู่ที่เตียงถกผ้าขนหนูขึ้นมาอยู่ตรงขาอ่อนแล้วนั่งลงบนขาโทโมะหันหน้าเข้าหาอีกต่างหาก
“จะเล่นอะไรอีกเด็กหยิ่ง”
แววตาที่แสดงถึงความต้องการอย่างมากมายมันทะลุออกมาจนเธอรู้ แค่เห็นก็อดหัวเราะในใจไม่ได้
“อย่ามองแบบนั้นนะเพราะมันทำให้แก้วคิดว่าพี่หลงรักแก้วแล้ว”
จรดจมูกลงไปที่ไหล่กว้าง ที่ทำนี้ก็เพื่อยุให้เกิดอารมณ์และก็เหมือนจะได้ผลแก้วรีบไหวตัวลุกขึ้นมาแล้วไปแต่งตัว โทโมะไม่มีโอกาสได้ต่อกรอะไรอีกเลยได้แต่นั่งค้างอยู่กับอารมณ์ของตัวเอง เสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่มาในวันที่เปียกฝนถูกนำไปซักรีดจนสะอาดเอี่ยม ร่างบางก้าวออกมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
“ไปส่งที”
“ค่าไปส่งหล่ะ”
“ไม่มี”
“งันกลับเอง พี่ไปทำงานดีกว่า”
ว่าแล้วทำไมวันนี้ถึงแต่งตัวดูเป็นทางการนักที่แท้เค้าก็ลางานมาจนครบอาทิตย์แล้วนี้เอง โทโมะเดินขวงกุญแจรถออกไปน่าตาเฉยเค้าไม่สนใจเธอจริงๆด้วย ตอนนี้แก้วได้แต่ยืนแค้นใจอยู่ในห้องไม่คิดว่าเค้าจะเอาจริง ตอนนี้เสียงเครื่องยนต์ได้ถูกขับออกไปจากบ้านแล้ว ชิส์เธอก็ไม่ง้อหรอกกลับเองก็ได้ แก้วหยิบเป๋แล้วเหวี่ยงขึ้นมาใส่บ่าอย่างอารมณ์เสีย ไม่ได้ดั่งใจเธอเลยสักอย่างมาถามเพื่อจะช่วยกันคิดว่าจะตอบแม่เธอว่าอย่างไรเรื่องการหมั้นแต่แล้วก็ไม่อะไรกลับไปเลยสักอย่างเดียว
ปึง ปัง เคร่ง!!!
โมโหทำอะไรไม่ได้ก็ขว้างปาข้าวของที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงไม่ว่าจะเป็นโคมไฟ กล้องถ่ายรูป ปากกา และอะไรต่อมิอะไรอีกมาย เมื่อเจ้าของไม่อยู่ให้ด่าได้ขว้างปาขอระบายอารมณ์ก็ยังดี พอระบายอารมณ์จนสะใจเธอก็เดินออกจากห้องไปไม่สนใจว่าอะไรมันจะเกลือนกลาดอยู่บนพื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...................................................................................................................................
อัพแล้วนะค่ะเข้ามาอ่านแล้วก็เม้นๆโหวดๆด้วยน๊า^^ ฮัลโหลมีรีดเดอร์คนไหนคิดถึงเราไหมน๊อ - - * (ไรเตอร์คนนี้มันบ้า555) รู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจริงๆเนอะงั้นอัพเพิ่มอีกตอนดีกว่า :)
 
ปล1. อ่านแล้วเม้นหน่อยนะ
ปล2. รักรีดเดอร์นะจ๊วฟฟม๊วฟฟฟ