Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

 
“อืออ~”
 
 
ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมา อาการปวดหัวเบาบางลงบ้างแต่ไม่ทั้งหมด มือเล็กยกขึ้นกุมไปที่ขมับข้างขวาออกแรงกด
 
เมื่อรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา กวาดสายมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบใครวูบนึ่งในห้วงความคิดก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอต้องเข้า
 
ประชุมกับกรรมการสำนักงาน  รีบลุกขึ้นลนลานออกจากทีนอน
 
 
 
ฟลึ่บ~
 
 
เนื่องจากมีไข้อยู่การลุกเร็วๆทำให้เสียการทรงตัว แก้วล้มไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นหน้าเตียง
 
 
 
 
“โอ๊ย”
 
 
ร่างบางที่นั่งอยู่กับพื้นร้องออกมาเพราะขอศอกกระแทกเข้าที่ขอบเตียงอย่างแรง เสียงร้องทำให้คนที่พึ่งเดินออก
 
มาจากห้องน้ำถึงกับต้องเดินเข้ามาเร็วขึ้น
 
 
“คนไข้ของพี่ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับเนี่ย”
 
“ปล่อยๆ อย่ามายุ่งกับแก้วนะลุกเองได้”
 
 
เมื่อพยายามจะช่วยพยุงร่างบางก็ปัดมือออก โทโมะมองท่าทีของเด็กดื้อคนหนึ่งแล้วก็ปล่อยไว้ยืนขึ้นเต็มความสูง
 
เพื่อรอดูว่าเธอจะลุกขึ้นได้ไหม แก้วใช้แขนพาดไว้ที่ขอบเตียงเพื่อเป็นที่ยึดเกาะ
 
 
“โอ๊ยย”
 
 
เมื่อเริ่มลุกอาการเคล็ดที่ขอศอกก็แสดงออกมาก็เธอเล่นลงน้ำหนักในการพยุงตัวไปที่แขนข้างขวาที่ถนัดซึ่งมันคือ
 
ข้างที่เจ็บ เสียวแปล๊บที่แขนถึงกับต้องรีบปล่อยมือออกจากเตียงแล้วโทมร่างเข้าหาโทโมะแทน
 
 
“อยากให้กอดบอกกันดีๆก็ได้นะ”
 
 
โทโมะรับร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วรัดแน่นยิ่งขึ้นเมื่อเห็นอาการดิ้นรนนั่น เมื่อร่างกายได้สัมผัสการอุณหภูมิ
 
จากหนึ่งคนที่ร้อนกว่าทำให้อีคนรู้สึกได้ยิ่งเป็นหมออยู่แล้วทำให้รู้เลยว่าเธอยังมีไข้อยู่
 
 
 
“ไข้ยังไม่ลดนะเนี่ย นอนพักหน่อย”
 
“ไม่เอาแก้วมีงานจะต้องไป”
 
“หืมม...รักงานมากกว่าตัวเองเหรอ”
 
 
ใบหน้าหวานยุ่งๆเมื่อถูกอีกฝ่ายขัดใจ ไม่ว่าใครก็รู้ว่าแก้วจริงจังกับงานมากแค่ไหนคงจะมีแต่เค้าหล่ะมั๋งที่ไม่รู้เอ๊ะ
 
หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่ โทโมะหมั้นเคียวใช้มือรูดคิ้วที่ผูกกันเป็นปมที่หน้าผากออกแล้วก็หัวเราะออกมา
 
 
 
“พี่เป็นบ้าเหรอขำอยู่ได้”
 
“การหัวเราะเป็นทำให้ร่างกายหลังแอนโดฟินออกมามาก ทำให้ใจเรามีความสุขอย่างนี้ไม่เรียกคนบ้านะครับ”
 
 
 
ผลั่ว ผลั่ว!!
 
 
มือเรียวยกขึ้นฟาดที่แผงอกนั่นรัวๆ แต่ก็ถูกรวบไว้ได้แขนทั้งสองถูกรวบแล้วยกชูขึ้นขอศอกที่เป็นรอยแดงช้ำทำให้
 
โทโมะต้องจ้องเข้ามาใกล้ๆ
 
 
“ไปโดนอะไรมา”
 
“เรื่องของแก้ว”
 
 
โทโมะไม่ได้สนใจเสียงจากคนตัวเล็กจับขอศอกพลิกมาดูแล้วดันให้นั่งลงบนเตียงเดินไปหยิบยาจากตู้ยาแล้วเดิน
 
มานั่งลงข้างๆ
 
 
 
“อยู่นิ่งๆเดียวยิ่งเจ็บไปใหญ่”
 
 
เมื่อแก้วยังดื้อก็ส่งเสียงดุๆไปปราม ปาดยาแล้วนวดคลึงเบาๆที่ขอศอกไม่น่าเชื่อว่ามือหนาๆจะเบาซะยิ่งกว่าปุ่ยนุ่น
 
 
“เสร็จแล้วที่นี้นอนพัก”
 
“มีงานจะนอนได้ไง”
 
“เด็กหยิ่งบ้า งานสำคัญก็จริงแต่ร่างกายสำคัญมากกว่า”
 
“ห่วงแก้วเหรอ”
 
 
 
ใบหน้าหวานยิ้มเหมือนกำชัยชนะเอาไว้ แต่โทโมะกลับแสยะยิ้มกลับมา
 
 
“ทั้งหยิ่งทั้งหลงตัวเองเลยนะเด็กน้อย พี่ก็แค่สงสารก็เท่านั้น”
 
 
รอยยิ้มหยิ่งยโสของโทโมะทำให้แก้วนึกหมันไส้อย่าฆ่าเค้านัก
 
 
“ถ้าไม่ห่วงแล้วมาดูแลทำไม”
 
“สงสารรรร”
 
 
 
ใบหน้าหวานยิ่งบูดไปอีกวูบหนุ่งในความโกรธรู้สึกว่าเหมือนใจกำลังเศร้า แล้วความรู้สึกทั้งหมดก็ถูกบดบังด้วย
 
ความโมโห
 
 
 
“พี่มันคนปากแข็ง”
 
“ก็พอกันนั้นแหละ”
 
“ฮึ้ยย”
 
“โมโหมากแก่เร็วนะ แต่ถ้ามีเซกส์แก่ช้าสนใจไหม”
 
 
 
ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรไอ้หมอบ้าก็พาวกกลับเข้ามาเรื่องอย่างว่าจนได้ซิน่า
 
 
“ไม่มีเข้าใจไหม!! แก้วป่วยอยู่นะ”
 
“อ้าวขนาดที่งานจะไปทำได้แค่มีเซ็กส์ไม่ต้องทำอะไรเลยนะอยู่เฉยก็พอ”
 
“ไอ้หมอหื่นออกไปเลยนะ”
 
 
 
แก้วกลิ้งตัวขึ้นไปนอนอยู่ริมสุดเตียงอีกฝากแต่โทโมะก็ตามมาจนได้ ร่างบางหลับตาลงอย่างรวดเร็วยกผ้าขึ้น
 
คลุมโปงหนีไปเลย  แขนยาวลากก้อนนุ่มนิ่งที่ห่ออยู่ด้วยผ้าสีขาวเข้ามาใกล้ๆแล้วมุดตัวตามลงไปกอดไว้แน่น
 
 
 
“เด็กน้อยถ้าพี่คิดจะทำอะไรก็รั้งไม่ได้”
 
 
จ้องลงไปนัยต์ตาคู่สวย แก้วออกจะใจไม่ดีแล้วร่างกายเธออ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรทั้งสิ้น
 
 
“ใจร้ายเกินไปแล้วนะ”
 
 
ตัดพ้อว่าออกมา โทโมะถึงกับแอบยิ้มกับตัวเองดึงร่างบางเข้าแนบอีกก้มหน้าลงฝังจมูกอยู่ที่ซอกคอหอมแม้ตัวแก้ว
 
จะร้อนเป็นไฟแต่โทโมะก็กอดไม่ปล่อย เคยได้ยินไหมการดูดไข้...ตอนนี้สองร่างร้อนผ่าวไปด้วยกันฝ่ายหนุ่ฝกอด
 
ไม่ปล่อยส่วนอีกฝ่ายก็ไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้
 
 
“หลับซะ จะได้หายไวๆ”
 
 
จมูกที่ซุกอยู่กับซอกคอหอมลงไปเต็มแรงก่อนจะบอกออกมา พอผละหน้าอออกมาก็เห็นว่าแก้วหลับไปแล้ว จับ
 
ร่างบางนอนอยู่กับแขนตันแล้วเอี่ยวตัวไปขว้าอะไรบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.......................................................................................................................
 
อัพแล้วนะค่ะอ่านแล้วก็เม้นๆโหวดๆให้กันบ้างน๊า^^อ่านแล้วไม่เม้นไม่โหวดไรเตอร์จะน้อยใจแล้วน๊า^{}^ ถ้า
 
มันยังพอมีเค้าความสนุกอยู่บ้างก็เม้นๆหน่อยนะไรเตอร์จะได้รู้ว่ายังมีคนรออ่านฮิ้วววว เม้นมากตอนต่อไปก็มาเร็
 
วฮี่ฮี่ อ่อๆส่วนไอ้ที่สงสัยัน อิอิไม่บอกหรอก:P เดี๋ยวก็ได้รุ้แล้วว่ามันคือ..ทะแดม แทม แทมมม............
 
(ปัง<--โดนรีดเดอร์ถีบ)
 
ปล1. อ่านยแล้วเม้นๆโหวดตอนหน้ามาไว(ย้ำจัง555)
 
 
ปล2. รักรีดเดอร์มากๆเลยน๊าจ๊วฟฟฟฟม๊วฟฟฟฟ(อ้วกกกก<--รีดเดอร์อ้วกกันเป็นแถว)
 
 
#ไรเตอร์คนนี้พูดมาก+เพ้อ(พิมพ์ผิดเยอะมากกขอโทษด้วยค๊าบ)