Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ลงโทษสักสองคืนดีไหมห๊ะ”
“ไม่เอาแล้ว อย่ามายุ่งเอะอะก็จะลากขึ้นเตียงแก้วจะช้ำตายอยู่แล้ว!!”
ร่างบางทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดอย่างเดียว ไม่พอใจด้วย
“ทำนิสัยไม่ดี ถ้าแกล้งพี่ก็ยังพอทนนี้ไปแกล้งใครเค้าก็ไม่รู้”
“ก็มันไม่รู้นิก็แหย่เล่นเฉยๆ ที่มามีธุระจะคุย”
เมื่อความผิดที่ทำเริ่มรู้ว่ามันร้ายแรงก็เริ่มบายเบี่ยงหาทางออก ก็จริงอย่างว่าเธอมาที่นี้ก็เพื่อเจรจาเรื่องที่พ่อกับแม่
ท้วงเธอมา จะเอายังไงกับการหมั้นแต่ความหมั่นไส้ดันมากเกินทะลุปรอทเผลอแกล้งไป แต่รู้ว่าคนตรงหน้าจะไม่
สนใจอารมณ์ฉุนเอามากๆเลยหล่ะ
“รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวมา”
กดร่างบางให้นั่งลงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องคุยก็คงจะหนีกลับไปแล้ว ไม่นานนักโท
โมะก็เดินออกมาแล้วหยุดยืนจ้องหน้า
“จ้องเอาอะไรห๊ะ”
ทางทางยียวนของเค้าทำให้ต้องถามไปจนได้
“พูดจากวนแบบนี้ลากขึ้นเตียงเลยดีไหมห๊ะ”
นั่งลงเบียดแนบกายสาวจนเธอต้องกระเถิบหนี แต่ก็โดนตามไม่เลิกเมื่อหนีมากๆเข้าวงแขนแข็งแรงก็โอบไหล่แล้ว
ดึงขึ้นมาให้เธอนั่งอยู่บนตัก ดิ้นคลุกคลักอยู่เป็นนานสองนาน ดิ้นจนหมดแรงดิ้น
“คุณหมอค่ะ จะกลับมาทำงานเมื่อไหร่ค่ะเนี่ย”
พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั่งอยู่มองเลยผ่านแก้วเหมือนเป็นอากาศทั้งที่เธอนั่งอยู่บน
ตักเค้าอยู่แท้ๆ
“อีก2-3วันหน่ะครับ”
“นานจังเลยนะค่ะ พยาบาลที่นี้คิดถึงกันหมดแล้ว”
“ขอบคุณครับ ผมก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน”
แก้วทำหน้าตาไม่พอใจแล้วกระโดดลงจากตัก พอจะเดินกลับถูกรั้งไว้
“ค่ะงั้นดิฉันไปทำงานก่อนนะค่ะ”
“ครับ”
มือบางสะบัดสุดแรงจนข้อมือดังก๊อก เสียงกระดูกขบกันอย่างรุนแรงความเสี่ยวแล่นปรี๊ดขึ้นมาที่ขอแขนจนต้องหยุด
การกระทำโทโมะลากให้กลับมานั่นที่เดิม
“หึงเหรอ”
“ไม่!!”
“ไม่หึงแล้วทำฟึดฟัดทำไม”
“พอใจจะทำมีอะไรไหม แล้วก็ปล่อยแก้วได้แล้วมีงานต้องไปทำต่อ”
“อ้าวแล้วไม่คุยธุระแล้วเหรอ”
“แม่แก้วเริ่มถามเรื่องของเราแล้วว่าจะเอายังไง”
“แล้วยังไงครับ”
“ก็แล้วจะทำยังไง แม่แก้วถามเรื่องหมั้น พี่ไปบอกได้ไงว่าจะมาขอแก้ว พี่ก็รู้ว่าที่เราทำมันก็เป็นแค่การสร้างภาพ
แล้วทีนี้จะทำยังไง”
“ไม่รู้ซิ”
“พี่พูดได้ไงว่าไม่รู้”
“ก็ถ้าแก้วอยากให้พี่ไปสู่ขอก็บอกว่ารักพี่ก่อนซิครับ”
ไอ้บ้าจะให้เธอพูดได้อย่างไรถ้าพูดก็เท่ากับว่าเธอแพ้เดิมพันหน่ะสิ
“พี่โทโมะ!!งั้นก็เลิกยุ่งกันไปเลย ไปหาทางแก้ปัญญากันเองทางใครทางมัน”
ดูเค้าทำนี่เธอกำลังคิดหนักแต่เค้ากลับยิ้มหน้าตาระรื่น ใช่เค้าไม่โดนเหมือนเธอนิแม่เธอเร่งถามทุกวันเลยถ้าไม่ทำ
อะไรสักอย่างมีหวังคงต้องได้กลับไปหมั้นกับพี่กวินเป็นแน่แล้วเธอก็ยอมไม่ได้หรอกนะที่จะทำร้ายหัวใจของคน
ที่รักทั้งสองคน...เอ๊ะรึว่าจะสี่คน
“เรายังไม่ได้ผู้ชนะในเกมเลยนะ”
“พี่ยังจะเล่นเป็นเด็กอีกเหรอบ้า!!”
“ถ้าจะรอรับคำปรึกษางั้นก็ต้องยอมให้พี่ลงโทษเรื่องที่ไปทำคนอื่นเค้าเสียเวลาก่อน”
“ไม่เอา ไม่ยอม อย่าเข้ามานะ”
.............................................................................................................................
อัพแล้วนะค่ะขอโทาที่ผิดสัญญาหายไปหลายวันพร้อมอัพชดใช้ค๊าบบบบบ อยากอ่านอีกก็เม้นๆโหวดๆนะค๊าบบบบ
ปล.รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟม๊วฟฟฟฟฟ
“ไม่เอาแล้ว อย่ามายุ่งเอะอะก็จะลากขึ้นเตียงแก้วจะช้ำตายอยู่แล้ว!!”
ร่างบางทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดอย่างเดียว ไม่พอใจด้วย
“ทำนิสัยไม่ดี ถ้าแกล้งพี่ก็ยังพอทนนี้ไปแกล้งใครเค้าก็ไม่รู้”
“ก็มันไม่รู้นิก็แหย่เล่นเฉยๆ ที่มามีธุระจะคุย”
เมื่อความผิดที่ทำเริ่มรู้ว่ามันร้ายแรงก็เริ่มบายเบี่ยงหาทางออก ก็จริงอย่างว่าเธอมาที่นี้ก็เพื่อเจรจาเรื่องที่พ่อกับแม่
ท้วงเธอมา จะเอายังไงกับการหมั้นแต่ความหมั่นไส้ดันมากเกินทะลุปรอทเผลอแกล้งไป แต่รู้ว่าคนตรงหน้าจะไม่
สนใจอารมณ์ฉุนเอามากๆเลยหล่ะ
“รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวมา”
กดร่างบางให้นั่งลงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องคุยก็คงจะหนีกลับไปแล้ว ไม่นานนักโท
โมะก็เดินออกมาแล้วหยุดยืนจ้องหน้า
“จ้องเอาอะไรห๊ะ”
ทางทางยียวนของเค้าทำให้ต้องถามไปจนได้
“พูดจากวนแบบนี้ลากขึ้นเตียงเลยดีไหมห๊ะ”
นั่งลงเบียดแนบกายสาวจนเธอต้องกระเถิบหนี แต่ก็โดนตามไม่เลิกเมื่อหนีมากๆเข้าวงแขนแข็งแรงก็โอบไหล่แล้ว
ดึงขึ้นมาให้เธอนั่งอยู่บนตัก ดิ้นคลุกคลักอยู่เป็นนานสองนาน ดิ้นจนหมดแรงดิ้น
“คุณหมอค่ะ จะกลับมาทำงานเมื่อไหร่ค่ะเนี่ย”
พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั่งอยู่มองเลยผ่านแก้วเหมือนเป็นอากาศทั้งที่เธอนั่งอยู่บน
ตักเค้าอยู่แท้ๆ
“อีก2-3วันหน่ะครับ”
“นานจังเลยนะค่ะ พยาบาลที่นี้คิดถึงกันหมดแล้ว”
“ขอบคุณครับ ผมก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน”
แก้วทำหน้าตาไม่พอใจแล้วกระโดดลงจากตัก พอจะเดินกลับถูกรั้งไว้
“ค่ะงั้นดิฉันไปทำงานก่อนนะค่ะ”
“ครับ”
มือบางสะบัดสุดแรงจนข้อมือดังก๊อก เสียงกระดูกขบกันอย่างรุนแรงความเสี่ยวแล่นปรี๊ดขึ้นมาที่ขอแขนจนต้องหยุด
การกระทำโทโมะลากให้กลับมานั่นที่เดิม
“หึงเหรอ”
“ไม่!!”
“ไม่หึงแล้วทำฟึดฟัดทำไม”
“พอใจจะทำมีอะไรไหม แล้วก็ปล่อยแก้วได้แล้วมีงานต้องไปทำต่อ”
“อ้าวแล้วไม่คุยธุระแล้วเหรอ”
“แม่แก้วเริ่มถามเรื่องของเราแล้วว่าจะเอายังไง”
“แล้วยังไงครับ”
“ก็แล้วจะทำยังไง แม่แก้วถามเรื่องหมั้น พี่ไปบอกได้ไงว่าจะมาขอแก้ว พี่ก็รู้ว่าที่เราทำมันก็เป็นแค่การสร้างภาพ
แล้วทีนี้จะทำยังไง”
“ไม่รู้ซิ”
“พี่พูดได้ไงว่าไม่รู้”
“ก็ถ้าแก้วอยากให้พี่ไปสู่ขอก็บอกว่ารักพี่ก่อนซิครับ”
ไอ้บ้าจะให้เธอพูดได้อย่างไรถ้าพูดก็เท่ากับว่าเธอแพ้เดิมพันหน่ะสิ
“พี่โทโมะ!!งั้นก็เลิกยุ่งกันไปเลย ไปหาทางแก้ปัญญากันเองทางใครทางมัน”
ดูเค้าทำนี่เธอกำลังคิดหนักแต่เค้ากลับยิ้มหน้าตาระรื่น ใช่เค้าไม่โดนเหมือนเธอนิแม่เธอเร่งถามทุกวันเลยถ้าไม่ทำ
อะไรสักอย่างมีหวังคงต้องได้กลับไปหมั้นกับพี่กวินเป็นแน่แล้วเธอก็ยอมไม่ได้หรอกนะที่จะทำร้ายหัวใจของคน
ที่รักทั้งสองคน...เอ๊ะรึว่าจะสี่คน
“เรายังไม่ได้ผู้ชนะในเกมเลยนะ”
“พี่ยังจะเล่นเป็นเด็กอีกเหรอบ้า!!”
“ถ้าจะรอรับคำปรึกษางั้นก็ต้องยอมให้พี่ลงโทษเรื่องที่ไปทำคนอื่นเค้าเสียเวลาก่อน”
“ไม่เอา ไม่ยอม อย่าเข้ามานะ”
.............................................................................................................................
อัพแล้วนะค่ะขอโทาที่ผิดสัญญาหายไปหลายวันพร้อมอัพชดใช้ค๊าบบบบบ อยากอ่านอีกก็เม้นๆโหวดๆนะค๊าบบบบ
ปล.รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟม๊วฟฟฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
