Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหญิงสาวยกมือไหว้นามาโกะแล้วเดินนำออกไปก่อน เค้าคิดว่าเธอคือตัวถ่วงรึไงมันน่านักนะถ้าไม่มีแม่ของเค้าอยู่
ด้วยเธอส่อยเค้าร่วงไปแล้ว
“รีบจังนะครับ”
น้ำเสียงยียวนกวนประสาทนั่นดังไล่หลังมาติดๆ
“แก้วมีงานต้องทำกลับเองก็ได้ ไม่ต้องพึ่งพี่หรอก”
“ได้ไงหล่ะครับ”
ฟอด~
โอบเอวบางแล้วพูด พร้อมกับกดจมูกบนแก้ม หญิงสาวแทบจะผละหน้าออกมาแต่ว่าความไวยังคงช้ากว่าชาย
หนุ่มอยู่มากนัก
“อย่ามาทำรุมร่ามตรงนี้”
“ก็ทำกับเมียไม่ได้เหรอ”
“ใครเมียพี่!!”
“สงสัยจะลืมขึ้นห้องกันเดียวนี้เลยไหมหืม...”
“ลามก!!งานจบแล้วเราก็สิ้นสุดกันสักทีแล้วกัน”
“ทุกฝ่ายถอนหมั้นแล้วก็จริง แต่หลังจากนี้ถ้าแม่น้องแก้วไม่เห็นพี่ไปที่บ้านมีหวังพี่น้องแก้วได้หมั้นกับกวินอีก
แน่นอน”
“พี่อย่ามาขู่”
“เปล่าพี่ไม่เคยขู่ใคร ถ้าเกมที่เราเล่นยังไม่ได้คนแพ้คนชนะพี่ก็ไม่มีวันเลิกเล่น”
นี้หล่ะตรงตามสุภาษิตแป๊ะเลย ถ้าขึ้นหลังเสือแล้วลงไปง่ายๆก็คงมีคนลงไปกันมากแล้ว ถึงลงไปได้ก็มีแต่จะโดน
เสือขย่ำตายแน่ๆ คราวนี้เป็นไงเป็นกันยังไงเธอก็ไม่ได้รักเค้าอยู่แล้วก็เล่นๆไปจะเป็นไรไป
“วันนี้แก้วมีงาน ฝากเอาไว้ก่อนนะ”
“เมื่อไหร่จะมาเอาคืนหล่ะครับ คืนนี้เลยไหมพี่ไปหาถึงที่เลยเอาไหม”
“จริงเหรอคะแน่นะว่าพร้อมมา”
หญิงสาวยิ้มยั่วพอให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์ ดันให้ร่างสูงใหญ่ยืนชิดกับรถคันงามของเค้าเองลูบไล้ตั้งแต่ข้างล่างลาม
ขึ้นมาช่วงอกแข็งแกร่ง
“พี่ชนะแก้วไม่ได้หรอก”
ขวับ~
“อุปส์...”
คิดว่าจะหลบออกมาจากวงแขนนั้นทันแต่มันผิดคาด เธอถูกเค้าโอบไปเต็มๆกอดแน่นจนอกนุ่มเบียดเสียดอยู่กับ
อกกว้าง เปิดประตูแล้วยัดเธอลงไปในรถ แทนที่รถจะเลี้ยวไปยังโรงพยาบาลกลับเลี้ยวเข้าคอนโดชายหนุ่มไป ยัด
ให้หญิงสาวอยู่ในห้องแล้วล๊อกประตูขังไว้ส่วนเค้าก็ตรงไปโรงพยาบาลทันทีแค่นี้ก็เสียเวลามากมากแล้ว
“หึ้ย!!เอะอะก็ขังๆบ้าเหรอไงแก้วก็มีงานนะ”
ทำอะไรไม่ได้ก็บ่นใหญ่ วันนี้หญิงสาวต้องไปหาเฟย์เพื่อนที่จะคุยกันเรื่องฟางเพราะไปนอกตั้งนานแล้วป่านนี้ยัง
ไม่ยอมกลับมา สงสัยเธอจะต้องไปตามเอง แล้วไหนลูกความที่นัดไว้พรุ่งนี้เธอต้องขึ้นศาลอีกงานเธอเยอะแยะจน
ล้นมือไม่พอต้องมารบกับชายหนุ่มอีก ถ้าคืนนี้เธอยังอยู่ที่นี้มีหวังไม่รอดแน่ หญิงสาวเริ่มเดินหาช่องทางที่จะออก
“ปีนหน้าต่างโรยตัวลงไปเลยไหมเนี่ย!!”
หาอยู่ตั้งนานไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง กระแทกก้นงามลงบนโซฟาดวงตาเรียวสวยก็เหลือบไปเห็น นามบัตรของ
โรงแรม
“พี่ขังแก้วได้แก้วก็ออกไปได้ ไม่เห็นจะยาก”
กดเบอร์โทรไปยังพนักงานของคอนโด
“ฮัลโหล พอดีฉันติกอยู่ที่ห้องหน่ะคะช่วยเอากุญแจมาไขทีนะคะ”
ประโยคเดียวสั้นงายได้ใจความ เพียงแค่5นาทีเท่านั้นประตูห้องที่ถูกล๊อกจากข้างนอกก็เปิดออก หญิงสาวยิ้มร่า
ทันที
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ขอบคุณพนักงานเสร็จก็ก้าวกลับเข้ามาในห้องก่อนอีกครั้งมองไปยังหนังสือมากมายที่อยู่ในชั้นวางหนังสือหลาย
ชั้น
“ขังแก้วงั้นเหรอหึ...”
หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง
“คะ ที่นั้นมูลนิธิเด็กกำพร้าใช่ไหมคะ”
(คะ มูลนิธิเด็กกำพร้าไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ)
“บริจากหนังสือให้เด็กๆหน่ะคะ”
(อ๋อคะ...จะกรุณาบริจากกี่เล่มดีคะ)
“ตอนนี้ยังไม่ทราบจำนวนหน่ะคะ แต่เดี๋ยวเย็นๆจะนำไปส่งให้ที่มูลนิธินะคะ”
(ได้คะ บริจากในนามใครดีคะ)
“นายแพทย์วิศว ไทยานนท์คะ”
(ขอบคุณมากเลยนะคะ)
“คะไม่เป็นไรคะ”
วางสายไปแล้วยิ้มกริ่ม คราวนี้หล่ะมีเยอะนักก้บริจากไปซะบ้างห้องจะได้เบาๆให้ได้รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร
โทรไปบอกคนงานที่บ้านให้มาขนหนังสือออกไปส่งที่มูลนิธิ
“คราวนี้ก็เหลือแต่ห้องโล่งๆ คอนโดหรูๆห้องนี้คงหลายล้านอยู่พอตัวแก้วจะขายสักแสนหนึ่งก็คงดีเนอะคนคง
แย่งซื้อกันใหญ่โตเลย”
คิดได้ก็ลงไปชั้นล่างเพื่อประกาศขายคอนโดหรู ทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังจะไม่มีที่ซุกหัว
“ทางเราอณุญาติไม่ได้หรอกคะเพราะคุณไม่ใช่เจ้าของ”
“ฉันมาสิทธิเพราะว่าเจ้าของห้องเซนออณุญาติให้ฉันเป็นคนจัดการสิ่งของของเค้าทุกอย่างได้คุณมีสิทธิอะไรมา
ไม่อณุญาติคะ”
หญิงสาวโชว์กระดาษแผ่นบางที่มีตราครุษอยู่ตรงกึ่งกลางหน้า อย่าถามว่าเธอไปได้มาได้อย่างไรอย่าลืมว่าเธอเป็น
ทนายเรื่องกฎหมายเธอไม่เป็นสองรองใครแน่ๆ และแล้วลายเซนที่ของชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเอไปเอามันมาจากไหนก็
ทำให้เธอขายห้องนั่นไปจนได้
“โธ่ๆนี้จนขนาดต้องขายห้องทิ้งเลยเหรอเนี่ย”
คู่ปรับตลอกการของเธอปรากฏตัวขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่เดินเข้ามาแขวะ
“ถ้าอย่างฉันจนอย่างเธอก็เตรียกินแกลบไปได้เลย”
เมื่อโดนสวนไปขนาดนั้นมีหรือที่พิมจะทนได้ กระทืบรองเท้าส้นสูงเสียงดังจนคนหันมามอง
“อี๋นังแก้ว ...อีนังเรยาดอกสีทอง”
พิมหันหน้าไปทางพนักงานที่ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์แล้วสบถคำพูดสมัยพ่อขุนรามคำแหงออกมาโดยที่ไม่ให้หญิง
สาวได้ยิน แต่พนักงานที่ได้ยินอยู๔ถึงกับตาโต
“คุณคุณพูดจาไม่สุภาพเลยนะสวยซะเปล่า”
“นิททาหลับหลังนี้ถนักจังเลยนะคะ อยากเข้าไปนอนในคุกใช่ไหมห๊ะ”
“ทำไมเธอจะเอาฉันเข้าคุกรึไงห๊ะ ถ้าทำได้กฌทำฉันก็อยากจะรู้ว่าฉันจะเข้าไปในข้อหาอะไร”
คำพูดดูถูกเหยียดหยามพูดออกมาเสียนงดังฟังชัก คนรอบนอกได้แต่ยืนมองด้วยอาการตกตะลึงในคำพูด ผู้หญิง
คนหนึ่งกำลังเล่นสงครามน้ำลายอยู่ ในขณะเดียวกันผู้หญิงอีกหนึ่งคนกำลังใช้ความคิดเล่นสงครามประสาท
กลับไป พิมเธอคงไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับใคร
“คุณคะโทรแจ้งตำรวจมาที่นี้ด่วนคะ”
ไม่ทราบว่าให้แจ้งมาทำไมคะ”
“หน้าที่ของพนักงานมีแค่ทำตาม ไม่ใช่มาซักไซร้นะคะ”
คำพูดที่นิ่มนวลเป็นดังคมมีดทำให้พนักงานสาวต้องรีบโทรตามตำรวจมาที่นี้
“จะแจ้งมาจับฉันข้อหาอะไรไม่ทราบห๊ะ”
รอไม่นานหรอกพอตำรวจมาเธอก็จะได้รู้ไง ที่นี้ทำให้เก่งเหมือนปากพูดนะว่าไม่กลัว
สายตาหลายร้อยคู่ยังคงจับตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยควงามอยากรู้อยากเห็นว่าพิมจะโดนจับได้อย่างไรในเมื่อ
เธอยังไม่ได้ทำอะไรหญิงสาวเลยแม้แต่ปลายเล็บ ไม่นานนักนายตำรวจก็เดินเข้ามา
“มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ”
“ฉันจะแจ้งคงามกับผู้หญิงคนนี้ข้อหาหมิ่นประมาท”
“เรื่องราวเป็นยังไงกันครับ”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะคะคุณตำรวจยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ด่าฉันว่าดอกสีทองนี้ยังมาบอกว่าไม่ได้ด่าเหรอ”
“เรื่องเล็กนิดเดียวเองนะครับคุณ ไม่น่าจะต้องถึงตำรวจเลย”
หญิงสาวแทบจะกระโดดฆ่านายตำรวจคนนั้น
“ คุณตำรวจคะ เธอคนนั้นด่าดิฉันว่าดอกลับหลัง ซึ้งศาลฎีกาเคยพิพากษาออกมาแล้วว่าการด่าลับหลังว่าดอก ศาล
ว่า...ดอกเจตนาคือดอกทองซึ่งหมายความว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี มักมากในกามารมณ์ สำส่อน นอนกับผู้ชายไม่เลือก
หน้า ฉันเป็นคนถูกโดนด่าคุณค่าจะลดลง จะถูกผู้อื่นดูหมิ่นเกลียดชัง เพราะฉะนั้นนี้ศาลจึงถือเป็นการหมิ่น
ประมาท แม้ว่าเป็นการด่าลับหลังมีบุคคลที่สามได้ยินคือคุณพนักงานคนนั้น นับว่าผิดฐานหมิ่นประมาทมีโทษ
ปรับไม่เกิน2หมื่น ติดคุกไม่เกิน1ปี ส่วนคุณตำรวจคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมควรตามคุณตำรวจมา ดิฉันขอบอกไว้ก่อนว่า
คุณตำรวจทำผิดในฐานละเลยการปฏิบัติหน้าที่ในเวลาราชการ รึถ้าจะไม่รับแจ้งความ อยากให้เรื่องเล็กกลายไป
เป็นเรื่องใหญ่เราไปเจอกันในศาลได้นะคะ”
หญิงสาวร่ายยาวจนคนที่ฟังอยู่อึ้งแค่คำว่าดอกคำเดียวสสามารถทำให้คนติดคุกได้เลยเหรอเนี่ย...ที่นี้เวลาจะด่าใคร
ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีๆซะก่อนจะพูด หญิงสาวก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้ที่จริงจะไม่ทำอะไรก็ได้แต่เห็นท่าทางกวนๆ
ของพิมแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทำ
“คุณเป็นใครทำไมถึงทราบเรื่องพวกนี้ได้ แล้วรู้ได้ยังไงว่ามีกฏแบบนี้ออกมา”
“ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดานี่หล่ะคะแต่มีอาชีพเป็นทนายความในสำนักการทนายแห่งชาติก็เท่านั้นเอง คุณตำรวจไม่
เชื่อก็ตามฉันไปที่ทำงานก็ได้นะคะ”
“คะครับงั้นคุณต้องการยังไงครับ”
“ปรับ2หมื่น แต่ว่าจำคุกแค่1อาทิตย์ก็พอคะ”
“โอเคได้ครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดยัยแก้ว!!”
“เธอไม่กลัวไม่ใช่เหรอ หึงั้นฉันไปก่อนนะคะคุณตำรวจเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยกรุณาโทรมาแจ้งฉันด้วยคะนี่
นามบัตร”
หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปเลยทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แค่นี้เธอก็สะใจอย่างบอกไม่ถูก เธฮอยู่ของเธอดีก็ชอบมา
ยุ่งให้เจออย่างนี้ซะบ้างจะได้เข็ดหลาบ วันนี้เธอสร้างวีรกรรมไว้มากมายจริงๆทั้งบริจากหนังสือ ขายห้องชาย
หนุ่ม จับพิมเข้าตาราง...
“ฮัลโหล ยัยเฟย์เหรอฉันไปหาที่ร้านนะ”
(มาเลยฉันกำลังมือสังหารอยู่ )
“ทำไมหล่ะ”
(พอดีว่าลูกจ้างจำเป็นของฉันดื้อไล่เท่าไหร่ก็ไม่กลับบ้าน)
“อืมๆเดี๋ยวเจอกัน”
วางสายแล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารของเฟย์
.................................................................................................................................
ขอโทษอีกครั้งคะที่หายไปนาน วันนี้มาเลยอัพยาวเลยคะ มันกร่อยมันไม่สนุกยังไงก็อย่าว่านะคะพอดีว่าข้อสอบ
ทำพิษชั่วคราวคะแฮ่ๆ^^มีใครอยากรู้ไหมว่าถ้าป๊ารู้ป๊าจะทำยังไงกับม๊า แล้วอยากรู้ไหมว่าม๊าจะสู้ป๊าได้รึเปล่า??(ขอโทาคะที่ลงซ้ำเนตมันเอ๋ออ่าไรเตอร์เลยมาตัดให้กลายเป็นสองตอนเนอะไม่งงใช่ไหมคะแฮ่ๆ)
อยากอ่านต่ออีกก็เม้นๆโหวดๆนะคะแล้วจะมาอัพต่อคะ
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
ด้วยเธอส่อยเค้าร่วงไปแล้ว
“รีบจังนะครับ”
น้ำเสียงยียวนกวนประสาทนั่นดังไล่หลังมาติดๆ
“แก้วมีงานต้องทำกลับเองก็ได้ ไม่ต้องพึ่งพี่หรอก”
“ได้ไงหล่ะครับ”
ฟอด~
โอบเอวบางแล้วพูด พร้อมกับกดจมูกบนแก้ม หญิงสาวแทบจะผละหน้าออกมาแต่ว่าความไวยังคงช้ากว่าชาย
หนุ่มอยู่มากนัก
“อย่ามาทำรุมร่ามตรงนี้”
“ก็ทำกับเมียไม่ได้เหรอ”
“ใครเมียพี่!!”
“สงสัยจะลืมขึ้นห้องกันเดียวนี้เลยไหมหืม...”
“ลามก!!งานจบแล้วเราก็สิ้นสุดกันสักทีแล้วกัน”
“ทุกฝ่ายถอนหมั้นแล้วก็จริง แต่หลังจากนี้ถ้าแม่น้องแก้วไม่เห็นพี่ไปที่บ้านมีหวังพี่น้องแก้วได้หมั้นกับกวินอีก
แน่นอน”
“พี่อย่ามาขู่”
“เปล่าพี่ไม่เคยขู่ใคร ถ้าเกมที่เราเล่นยังไม่ได้คนแพ้คนชนะพี่ก็ไม่มีวันเลิกเล่น”
นี้หล่ะตรงตามสุภาษิตแป๊ะเลย ถ้าขึ้นหลังเสือแล้วลงไปง่ายๆก็คงมีคนลงไปกันมากแล้ว ถึงลงไปได้ก็มีแต่จะโดน
เสือขย่ำตายแน่ๆ คราวนี้เป็นไงเป็นกันยังไงเธอก็ไม่ได้รักเค้าอยู่แล้วก็เล่นๆไปจะเป็นไรไป
“วันนี้แก้วมีงาน ฝากเอาไว้ก่อนนะ”
“เมื่อไหร่จะมาเอาคืนหล่ะครับ คืนนี้เลยไหมพี่ไปหาถึงที่เลยเอาไหม”
“จริงเหรอคะแน่นะว่าพร้อมมา”
หญิงสาวยิ้มยั่วพอให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์ ดันให้ร่างสูงใหญ่ยืนชิดกับรถคันงามของเค้าเองลูบไล้ตั้งแต่ข้างล่างลาม
ขึ้นมาช่วงอกแข็งแกร่ง
“พี่ชนะแก้วไม่ได้หรอก”
ขวับ~
“อุปส์...”
คิดว่าจะหลบออกมาจากวงแขนนั้นทันแต่มันผิดคาด เธอถูกเค้าโอบไปเต็มๆกอดแน่นจนอกนุ่มเบียดเสียดอยู่กับ
อกกว้าง เปิดประตูแล้วยัดเธอลงไปในรถ แทนที่รถจะเลี้ยวไปยังโรงพยาบาลกลับเลี้ยวเข้าคอนโดชายหนุ่มไป ยัด
ให้หญิงสาวอยู่ในห้องแล้วล๊อกประตูขังไว้ส่วนเค้าก็ตรงไปโรงพยาบาลทันทีแค่นี้ก็เสียเวลามากมากแล้ว
“หึ้ย!!เอะอะก็ขังๆบ้าเหรอไงแก้วก็มีงานนะ”
ทำอะไรไม่ได้ก็บ่นใหญ่ วันนี้หญิงสาวต้องไปหาเฟย์เพื่อนที่จะคุยกันเรื่องฟางเพราะไปนอกตั้งนานแล้วป่านนี้ยัง
ไม่ยอมกลับมา สงสัยเธอจะต้องไปตามเอง แล้วไหนลูกความที่นัดไว้พรุ่งนี้เธอต้องขึ้นศาลอีกงานเธอเยอะแยะจน
ล้นมือไม่พอต้องมารบกับชายหนุ่มอีก ถ้าคืนนี้เธอยังอยู่ที่นี้มีหวังไม่รอดแน่ หญิงสาวเริ่มเดินหาช่องทางที่จะออก
“ปีนหน้าต่างโรยตัวลงไปเลยไหมเนี่ย!!”
หาอยู่ตั้งนานไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง กระแทกก้นงามลงบนโซฟาดวงตาเรียวสวยก็เหลือบไปเห็น นามบัตรของ
โรงแรม
“พี่ขังแก้วได้แก้วก็ออกไปได้ ไม่เห็นจะยาก”
กดเบอร์โทรไปยังพนักงานของคอนโด
“ฮัลโหล พอดีฉันติกอยู่ที่ห้องหน่ะคะช่วยเอากุญแจมาไขทีนะคะ”
ประโยคเดียวสั้นงายได้ใจความ เพียงแค่5นาทีเท่านั้นประตูห้องที่ถูกล๊อกจากข้างนอกก็เปิดออก หญิงสาวยิ้มร่า
ทันที
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ขอบคุณพนักงานเสร็จก็ก้าวกลับเข้ามาในห้องก่อนอีกครั้งมองไปยังหนังสือมากมายที่อยู่ในชั้นวางหนังสือหลาย
ชั้น
“ขังแก้วงั้นเหรอหึ...”
หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง
“คะ ที่นั้นมูลนิธิเด็กกำพร้าใช่ไหมคะ”
(คะ มูลนิธิเด็กกำพร้าไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ)
“บริจากหนังสือให้เด็กๆหน่ะคะ”
(อ๋อคะ...จะกรุณาบริจากกี่เล่มดีคะ)
“ตอนนี้ยังไม่ทราบจำนวนหน่ะคะ แต่เดี๋ยวเย็นๆจะนำไปส่งให้ที่มูลนิธินะคะ”
(ได้คะ บริจากในนามใครดีคะ)
“นายแพทย์วิศว ไทยานนท์คะ”
(ขอบคุณมากเลยนะคะ)
“คะไม่เป็นไรคะ”
วางสายไปแล้วยิ้มกริ่ม คราวนี้หล่ะมีเยอะนักก้บริจากไปซะบ้างห้องจะได้เบาๆให้ได้รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร
โทรไปบอกคนงานที่บ้านให้มาขนหนังสือออกไปส่งที่มูลนิธิ
“คราวนี้ก็เหลือแต่ห้องโล่งๆ คอนโดหรูๆห้องนี้คงหลายล้านอยู่พอตัวแก้วจะขายสักแสนหนึ่งก็คงดีเนอะคนคง
แย่งซื้อกันใหญ่โตเลย”
คิดได้ก็ลงไปชั้นล่างเพื่อประกาศขายคอนโดหรู ทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังจะไม่มีที่ซุกหัว
“ทางเราอณุญาติไม่ได้หรอกคะเพราะคุณไม่ใช่เจ้าของ”
“ฉันมาสิทธิเพราะว่าเจ้าของห้องเซนออณุญาติให้ฉันเป็นคนจัดการสิ่งของของเค้าทุกอย่างได้คุณมีสิทธิอะไรมา
ไม่อณุญาติคะ”
หญิงสาวโชว์กระดาษแผ่นบางที่มีตราครุษอยู่ตรงกึ่งกลางหน้า อย่าถามว่าเธอไปได้มาได้อย่างไรอย่าลืมว่าเธอเป็น
ทนายเรื่องกฎหมายเธอไม่เป็นสองรองใครแน่ๆ และแล้วลายเซนที่ของชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเอไปเอามันมาจากไหนก็
ทำให้เธอขายห้องนั่นไปจนได้
“โธ่ๆนี้จนขนาดต้องขายห้องทิ้งเลยเหรอเนี่ย”
คู่ปรับตลอกการของเธอปรากฏตัวขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่เดินเข้ามาแขวะ
“ถ้าอย่างฉันจนอย่างเธอก็เตรียกินแกลบไปได้เลย”
เมื่อโดนสวนไปขนาดนั้นมีหรือที่พิมจะทนได้ กระทืบรองเท้าส้นสูงเสียงดังจนคนหันมามอง
“อี๋นังแก้ว ...อีนังเรยาดอกสีทอง”
พิมหันหน้าไปทางพนักงานที่ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์แล้วสบถคำพูดสมัยพ่อขุนรามคำแหงออกมาโดยที่ไม่ให้หญิง
สาวได้ยิน แต่พนักงานที่ได้ยินอยู๔ถึงกับตาโต
“คุณคุณพูดจาไม่สุภาพเลยนะสวยซะเปล่า”
“นิททาหลับหลังนี้ถนักจังเลยนะคะ อยากเข้าไปนอนในคุกใช่ไหมห๊ะ”
“ทำไมเธอจะเอาฉันเข้าคุกรึไงห๊ะ ถ้าทำได้กฌทำฉันก็อยากจะรู้ว่าฉันจะเข้าไปในข้อหาอะไร”
คำพูดดูถูกเหยียดหยามพูดออกมาเสียนงดังฟังชัก คนรอบนอกได้แต่ยืนมองด้วยอาการตกตะลึงในคำพูด ผู้หญิง
คนหนึ่งกำลังเล่นสงครามน้ำลายอยู่ ในขณะเดียวกันผู้หญิงอีกหนึ่งคนกำลังใช้ความคิดเล่นสงครามประสาท
กลับไป พิมเธอคงไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับใคร
“คุณคะโทรแจ้งตำรวจมาที่นี้ด่วนคะ”
ไม่ทราบว่าให้แจ้งมาทำไมคะ”
“หน้าที่ของพนักงานมีแค่ทำตาม ไม่ใช่มาซักไซร้นะคะ”
คำพูดที่นิ่มนวลเป็นดังคมมีดทำให้พนักงานสาวต้องรีบโทรตามตำรวจมาที่นี้
“จะแจ้งมาจับฉันข้อหาอะไรไม่ทราบห๊ะ”
รอไม่นานหรอกพอตำรวจมาเธอก็จะได้รู้ไง ที่นี้ทำให้เก่งเหมือนปากพูดนะว่าไม่กลัว
สายตาหลายร้อยคู่ยังคงจับตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยควงามอยากรู้อยากเห็นว่าพิมจะโดนจับได้อย่างไรในเมื่อ
เธอยังไม่ได้ทำอะไรหญิงสาวเลยแม้แต่ปลายเล็บ ไม่นานนักนายตำรวจก็เดินเข้ามา
“มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ”
“ฉันจะแจ้งคงามกับผู้หญิงคนนี้ข้อหาหมิ่นประมาท”
“เรื่องราวเป็นยังไงกันครับ”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะคะคุณตำรวจยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ด่าฉันว่าดอกสีทองนี้ยังมาบอกว่าไม่ได้ด่าเหรอ”
“เรื่องเล็กนิดเดียวเองนะครับคุณ ไม่น่าจะต้องถึงตำรวจเลย”
หญิงสาวแทบจะกระโดดฆ่านายตำรวจคนนั้น
“ คุณตำรวจคะ เธอคนนั้นด่าดิฉันว่าดอกลับหลัง ซึ้งศาลฎีกาเคยพิพากษาออกมาแล้วว่าการด่าลับหลังว่าดอก ศาล
ว่า...ดอกเจตนาคือดอกทองซึ่งหมายความว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี มักมากในกามารมณ์ สำส่อน นอนกับผู้ชายไม่เลือก
หน้า ฉันเป็นคนถูกโดนด่าคุณค่าจะลดลง จะถูกผู้อื่นดูหมิ่นเกลียดชัง เพราะฉะนั้นนี้ศาลจึงถือเป็นการหมิ่น
ประมาท แม้ว่าเป็นการด่าลับหลังมีบุคคลที่สามได้ยินคือคุณพนักงานคนนั้น นับว่าผิดฐานหมิ่นประมาทมีโทษ
ปรับไม่เกิน2หมื่น ติดคุกไม่เกิน1ปี ส่วนคุณตำรวจคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมควรตามคุณตำรวจมา ดิฉันขอบอกไว้ก่อนว่า
คุณตำรวจทำผิดในฐานละเลยการปฏิบัติหน้าที่ในเวลาราชการ รึถ้าจะไม่รับแจ้งความ อยากให้เรื่องเล็กกลายไป
เป็นเรื่องใหญ่เราไปเจอกันในศาลได้นะคะ”
หญิงสาวร่ายยาวจนคนที่ฟังอยู่อึ้งแค่คำว่าดอกคำเดียวสสามารถทำให้คนติดคุกได้เลยเหรอเนี่ย...ที่นี้เวลาจะด่าใคร
ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีๆซะก่อนจะพูด หญิงสาวก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้ที่จริงจะไม่ทำอะไรก็ได้แต่เห็นท่าทางกวนๆ
ของพิมแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทำ
“คุณเป็นใครทำไมถึงทราบเรื่องพวกนี้ได้ แล้วรู้ได้ยังไงว่ามีกฏแบบนี้ออกมา”
“ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดานี่หล่ะคะแต่มีอาชีพเป็นทนายความในสำนักการทนายแห่งชาติก็เท่านั้นเอง คุณตำรวจไม่
เชื่อก็ตามฉันไปที่ทำงานก็ได้นะคะ”
“คะครับงั้นคุณต้องการยังไงครับ”
“ปรับ2หมื่น แต่ว่าจำคุกแค่1อาทิตย์ก็พอคะ”
“โอเคได้ครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดยัยแก้ว!!”
“เธอไม่กลัวไม่ใช่เหรอ หึงั้นฉันไปก่อนนะคะคุณตำรวจเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยกรุณาโทรมาแจ้งฉันด้วยคะนี่
นามบัตร”
หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปเลยทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แค่นี้เธอก็สะใจอย่างบอกไม่ถูก เธฮอยู่ของเธอดีก็ชอบมา
ยุ่งให้เจออย่างนี้ซะบ้างจะได้เข็ดหลาบ วันนี้เธอสร้างวีรกรรมไว้มากมายจริงๆทั้งบริจากหนังสือ ขายห้องชาย
หนุ่ม จับพิมเข้าตาราง...
“ฮัลโหล ยัยเฟย์เหรอฉันไปหาที่ร้านนะ”
(มาเลยฉันกำลังมือสังหารอยู่ )
“ทำไมหล่ะ”
(พอดีว่าลูกจ้างจำเป็นของฉันดื้อไล่เท่าไหร่ก็ไม่กลับบ้าน)
“อืมๆเดี๋ยวเจอกัน”
วางสายแล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารของเฟย์
.................................................................................................................................
ขอโทษอีกครั้งคะที่หายไปนาน วันนี้มาเลยอัพยาวเลยคะ มันกร่อยมันไม่สนุกยังไงก็อย่าว่านะคะพอดีว่าข้อสอบ
ทำพิษชั่วคราวคะแฮ่ๆ^^มีใครอยากรู้ไหมว่าถ้าป๊ารู้ป๊าจะทำยังไงกับม๊า แล้วอยากรู้ไหมว่าม๊าจะสู้ป๊าได้รึเปล่า??(ขอโทาคะที่ลงซ้ำเนตมันเอ๋ออ่าไรเตอร์เลยมาตัดให้กลายเป็นสองตอนเนอะไม่งงใช่ไหมคะแฮ่ๆ)
อยากอ่านต่ออีกก็เม้นๆโหวดๆนะคะแล้วจะมาอัพต่อคะ
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
