Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

            หลังจากที่เรื่องราวร้ายๆผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทั้งโทโมะและแก้วกับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมลูกสาวตัวเล็กวัยขวบกว่า ที่กำลังซนได้ที่ ด้วยความที่เป็นหลานสาวคนแรกของวงศ์ตระกูล เหล่าบรรดาปู่ ย่า ตา ยาย ก็ออกจะเห่อกันเสียยกใหญ่  ....

 

นี่สินะ ที่เขาเรียกกันว่า...ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ...

 

ท่าจะจริงก็วันนี้ล่ะ...

 

“แม่....ขอโทษสำหรับทุกเรื่องนะลูก ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ หลานก็คง....”คนเป็นแม่น้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตผุดขึ้นในสมอง รู้ดีว่ามันไม่สามารถลบออกไปจากหัวใจได้ มันเป็นบาปที่คอยกัดกินหัวใจมาตลอด 5 ปี

 

มันเป็นอะไรที่...ทรมาน

 

“พอเถอะครับ...ไม่มีใครคิดโทษคุณแม่สักนิด เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็แล้วกันไป อย่าให้อดีตย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองเลยครับ เราเจ็บกันมามากพอแล้ว”

 

“แก้วว่า...เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยค่ะ  แก้วขอตัวไปช่วยดูตัวเล็กก่อนนะค่ะ” แก้วตัดบทแล้วเดินเลี่ยงไป เธอเองก็ไม่มีวันทำใจเรื่องลูกได้หรอก แต่ในเมื่อเราไม่สามารถย้อนวันเวลาไปแก้ไขอะไรได้แล้ว เราก็ควรจะต้องทำใจและก้มหน้ายอมรับความจริงไม่ใช่หรือ??

 

เธอคิดแบบนั้น....

 

.

.

.

 

       ผ่านไปหลายเดือนแล้ว ตอนนี้โทโมะได้กลับไปบริหารงานที่บริษัทดังเดิมส่วนแก้วเขาให้เธอไปเป็นเลขาของเขาถึงบริษัท ส่วนลูกสาวก็ให้คุณย่าที่อยู่บ้านเลี้ยงให้หนำใจจนหายคิดถึงกันไปเลย 

 

 เวลาที่ผ่านไปหลายปี เหตุการณ์ต่างๆที่ถาโถมเข้ามา ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนแปลงนิสัยขี้หึงของได้เลยแม้แต่น้อย

 ไม่เลยจริงๆ!

 

“คุณแก้วนี่...เก่งจริงๆเลยนะครับ รู้ทุกเรื่องของท่านประธานเลย” หนุ่มร่างโปร่ง หน้าตาดี ลูกค้าคนสำคัญของบริษัทเอ่ยชมแก้วที่เขาเชื้อเชิญให้ออกมานั่งคุยงานกันที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง คุยกันอยู่นานก็เห็นว่าโทโมะไม่มาเสียที...

 

“เอ่อ...ค่ะ”

 

“เฮ้...โทโมะ ทางนี้ๆ” หนุ่มหล่อโบกไม้โบกมือเรียก ไม่แปลกหรอกที่เขาทั้งคู่จะดูสนิทสนมกัน ทั้งเคนตะและโทโมะต่างก็อยู่ในวัยเดียวกันนั้นแหละ  แก้วหันไปตามเสียงเรียกของจองเบก็พบว่าคนที่เดินหน้ายุ่งเข้ามานั้นไม่ใช่ใคร สามีของเธอนั้นแหละ!

 

“โทษทีที่มาช้า”

 

“โอเคๆไม่เป็นไร ฉันคุยกับเลขาแกเรียบร้อยแล้วล่ะ...คุณแก้วครับ แล้วนี่คุณแก้วเป็นคนที่ไหนเหรอครับถึงได้มาเป็นเลขาเจ้าโทโมะได้ แกก็เหมือนกันหายหัวไปหลายปี ได้ข่าวว่าไปอยู่ภูเก็ต ไหงได้เลาขากลับมาด้วยล่ะ?”

 

“ฮึ... เลขาเหรอ? นี่เมียฉันนะโว้ย!”

 

“พี่โทโมะ!”

 

O___O!!!

 

“เมีย...ที่แปลว่าภรรยาอ่ะเหรอ?”

 

“เออ!”

 

“พี่โทโมะ!T^T”

 

“ภรรยาที่แปลว่าอะไรๆกับ...สามีO_o”

 

“เออ!!!”

เคนตะรุกถามไปเรื่อยๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าผู้หญิงที่เขากำลังจะขายขนมจีบเป็นภรรยาของโทโมะผู้เป็นเพื่อนและหุ้นส่วนธุรกิจ งานนี้เขาผิดหวังอย่างจังแล้วแหละ นอกจากจะรู้ว่าทั้งคู่มีทายาทแล้ว ยังดูออกอีกว่า โทโมะไม่พอใจแน่ๆที่เขาจี๋จ๋ากับภรรยาของตัวเองเมื่อครู่...

 

“มีลูกแล้วด้วยO__o”

 

“ว่างๆแกก็ไปเยี่ยมหลานด้วยแล้วกัน...วันนี้ฉันขอตัว กะว่า...จะไปปั๊มน้องให้แซมมี่ ไปล่ะ”

 

“พี่โทโมะTTOTT” ร่างบางฟาดแขนเขาแรงๆไปหนึ่งทีแต่คนตัวสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน หนำซ้ำยังเอาเรื่องภายในไปกู่ก้องประกาศให้เคนตะรับรู้อย่างหน้าไม่อายเสียอีก เธอละหมั่นไส้เขานัก

 

ตาบ้า!!

 

“กลับก่อนนะคะคุณเคนตะTT”

 

“คะ.....ครับ”

 

O_O<<<ก็ยังคงงงไม่หาย???

 

.

.

.

.

 

“พี่นี่มันทุเรศที่สุดเลยอ่ะ ผีเจาะปากมาพูดหรือไง??” แก้วต่อว่าเขาเมื่ออยู่บนรถ ใบหน้าสวยงอหงิกแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจอย่างมาก เธอรู้ว่าเขาก็ดูออก แต่คนกวนประสาทก็ยังคงกวนประสาทอยู่ยันวันยันค่ำ

 

“แล้วไงอ่ะ...ไอ้เคนตะมันจะจีบเมียพี่ พี่ไม่มีสิทธิ์หึงหรือไง? ถ้ามีผู้หญิงมาจีบพี่บ้าง น้องจะไม่หึงใช่ไหมครับ?”

 

“=_=  นิสัยพี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ไอ้คนบ้า”

 

“ฮะๆยังจำได้เหรอว่าพี่เป็นคนยังไง?....แล้วจำได้หรือเปล่าเวลาที่พี่...ลงโทษเรามันเป็นยังไง?” ร่างสูงกลั้วหัวเราะอย่างขบขันในขณะที่อีกฝ่ายตาโตทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘บทลงโทษ’

 

 

“อ๊ากกกกก>O< ไม่นะ ไม่ๆๆ!!”กางเกงขาสั้นถูกกระชากโดยฝีมือของเขาจนไปกองอยูกับปลายเท้า ร่างบางร้องโวยวายอย่างอับอาย ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเสียเมื่อไหร่ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆที่จะเห็นตัวเองอยู่ในท่วงท่าและสภาพ...แบบนี้!

“ร้องอีกสิ ร้องเลย!”

“แก้วเกลียดพี่! ปล่อยนะๆๆๆๆๆๆ!!”

“ตามสบาย เพราะยังไงพี่ก็ไม่เกลียดแก้วหรอก ฮะๆ><”

“หน้าด้าน!”

“ยอมรับ^^”

“ไอ้ลามก!

“ก็เหยื่อมันน่าขย้ำนี่นา ฮ่าๆ…..นี่!เฉยๆน่า อยากเจ็บตัวเหรอไง?สาวน้อย”ร่างสูงกดขาเรียว 2 ข้างที่ถีบเขาอย่างสะเปะสะปะ

“บอกให้ปล่อยไงเล่า! ไอ้โรคจิต! อย่าให้แก้วหลุดออกไปได้นะ ไอ้คนบ้าปล่อยนะ! อย่ามาทำอะไรบ้าๆกับแก้ว....อึก!”เสียงในลำคอขาดหาย  เต็มไปด้วยก้อนสะอึกในลำคอ เมื่อรู้สึกว่าถูกร่วงล้ำจากสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ได้รับเชิญ!

 

 

 

“แง...หยุดนะ พี่ห้ามคิดที่จะทำอะไรแบบนั้นเป็น-อัน-ขาด”นิ้วเรียวชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง นี่แหละแก้วคนเดิม คนที่คอยขู่ฟ่อเขาตลอดเวลา คนนี้แหละที่เขาต้องการกลับมา…

 

เธอกลับมาแล้ว ยัยตัวเล็ก^O^;

 

“นี่แสดงว่า...ยังจำได้ใช่ไหม? ความจำดีนะเราน่ะ”

 

ก็บอกแล้วไง เรื่องวันนั้นจนตายแก้วก็ไม่มีวันลืม!

 

“อย่าพูดนะ แก้วไม่อยากฟัง ขับรถไปเลยแก้วง่วงจะตายอยู่แล้ว 5 ทุ่มแล้วด้วย!” แก้วตัดบทพลางเลิ่กแขนเสื้อดูนาฬิกา อีกฝ่ายหัวเราะหึๆเหมือนคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้ แล้วตัดสินใจเลี้ยวรถเค้าโค้งไปในทันที แก้วหน้าตื่นถามด้วยความตกใจ แน่ละ...มันไม่ใช่ทางกลับบ้านและแน่นอนว่า...

 

“พี่เลี้ยวเข้าโรงแรมทำไม?????”

 

.

.

.

.

.

 

“อ๊ากกก>[]< ปล่อยนะ กลับบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้><”

 

“สวีทครับ^^”

 

เขาหันไปบอกความต้องการกับพนักงาน สาวสวยยิ้มต้อนรับก่อนจะจัดการตามคำร้องของเขา มือใหญ่ฉุดข้อแขนเล็กอย่างแรงจนเธอแทบเซล้ม ให้ตายเถอะ เขาเกิดบ้าบิ่นขึ้นมาอีกแล้ว เธอจะรอดไหมเนี่ย?

 

“เปลี่ยนบรรยากาศ” โทโมะโน้มใบหน้าคมเข้มลงมากระซิบกระซาบที่ใบหูของแก้ว อีกฝ่ายย่นคอด้วยความรู้สึกเสียวพิลึก เมื่อถูกเขารั้งขึ้นมาจนถึงชั้น 20 ของโรงแรม

 

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ แก้วบอกให้พี่พา-แก้ว-กลับ-บ้าน!!”

 

“ไม่กลับ...วันนี้เด็กดื้อต้องถูกทำโทษ ฮะๆ ว่าแต่พี่จะโทษแบบไหนดีหนอ?  ตบจูบ ใช้แซ่ หรือว่า... ในห้องน้ำ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้ดูสีหน้าของแก้วเลยสักนิด เธอเล่นกับเขาด้วยเหรอ? ดูเหมือนวันนี้ผีทะเลจะเข้าสิงร่างเขาอีกแล้ว นี่เขาจะกลายไปเป็นโทโมะเมื่อ 5 -6 ก่อนอีกแล้ว เหรอ?

 

แก้วรับไม่ไหวนะ>[]<

 

“ตบอย่างเดียวไม่จูบ เอาไปก่อนเลยแล้วกัน...เพี๊ยะ!”

 

มือบางตบเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ เมื่ออีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวจึงโดนเข้าเต็มๆ ถึงกับร้องโอดครวญด้วยความแสบ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้นะ มือหนักใช่ย่อยจะบอกให้!

 

“โอ๊ย~ ตบพี่ทำไมTT  โอเค...ไม่ตบจูบก็ได้ ตบแล้ว...ปล้ำเลยดีกว่า ฮ่าๆ”

 

มือหนาจัดการเกี่ยวกระหวัดเอวบางลงมาทันที อีกฝ่ายดีดดิ้นหาทางเอาตัวรอดแต่ถูกคนที่แข็งแรงกว่านั่งทับปลายขาเอาไว้ แล้วอย่างนี้เธอจะหนีไปไหนรอดหรือ?? 

 

“อีตาบ้า!>[]< ตาแก่ลามก ปล่อยนะโว้ยย!”

 

“ว่าสามีแก่ได้ยังไง? เดี๋ยวก็รู้ว่าตาแก่คนนี้นะ ทำอะไรได้บ้าง?! หึๆ”

 

“ไม่เอาTT”

 

“พี่ขอนะครับคนดี” เมื่อเห็นว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้ผลรันแต่คนตัวเล็กจะไม่ยอมแล้วเธออาจจะไม่พอใจไปเสียด้วย ขึ้นชื่อว่าสามีภรรยาแล้วไซร้นั้นหมายถึงการยินยอมพร้อมใจ หาใช่การบังคับข่มเหง แล้วก็เหมือนจะได้ผล..คำพูดอ่อนโยนบวกกับแววตาหวานซึ้งที่ตรึงหัวใจแก้วมานานหลายปีคู่นี้ มันมักจะทำให้เธอใจอ่อนเสมอๆ

 

กลิ่นไวน์ชั้นเลิศลอยกระทบจมูกและสัมผัสได้ทันทีที่เข้าบรรจงจูบ ทุกอย่างเป็นไปอย่างไม่เร่งรีบ ดูจากสายตาของขาแล้วเธอเปรียบเหมือนน้ำเย็นท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ ที่เขาค้นพบและต้องการที่จะครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

 

ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ผุดผาดไปทั้งตัวทำให้เขาทั้งรักทั้งหลงเธอได้อย่างไม่รู้ลืม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักเท่าไหร่ เธอคนนี้ก็ยังคงดึงดูดอารมณ์ของเขาได้เสมอ...

 

แก้วเป็นความรัก หาใช่ความใคร่...แต่ในเมื่อเธอยินยอมพร้อมใจ จะความใคร่ ความรักมันก็หลอมหลวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้(แหละน่า=.,=)

 

“จูบพี่หน่อยสิคนดี”

 

“ฮื่อ...>_< ไม่เอา”

 

“นะ พี่อยากให้แก้วจูบ รังเกียจพี่หรือ??”

 

เขาผละออกจากตัวแก้วด้วยความน้อยใจจนแก้วตั้งตัวไม่ทัน อะไรกันผู้ชายคนนี้? น่าหมั่นไส้เป็นบ้า...มีลูกแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอีก อย่าบอกใครนะว่าผู้ชายคนนี้เป็นพ่อคนแล้ว อายเขาตาย!

 

“เอาล่ะ..หันหน้ามาสิ” เป็นแก้วที่ต้องยอมงอนง้อ มือบางพลิกใบหน้าของเขาให้หันมาเผชิญกับเธอก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงไป เขาแอบอมยิ้มก่อนจะตอบรับสัมผัสของภรรยาคนสวย ปล่อยให้เธอเป็นผู้คุมเกม เขาจะยอมเป็นม้าให้เธอควบเองในคืนนี้....

 

.

.

.

.

.

.

 

“อื้ม...ก..แก้ว...พอ...พอเดี๋ยวนี้!”มือหนาเลื่อนขึ้นไปหยุดยั้งสะโพกอิ่มที่กดทับเขาตามความต้องการของเขาในคราแรก แก้วขมวดคิ้วด้วยความงุนงงบวกกับอารมณ์ค้างคาที่ต้องหยุดชะงักเพราะเขา เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก! ไม่รู้เลยจริงๆ...

 

“อะไรของพี่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

“จะเก่งไปไหน?”

 

“....”

 

“พี่ถามว่าจะเก่งไปไหน??” เขาตะคอกใส่แก้วด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะลุกขึ้นนั่งทั้งที่แก้วยังไม่ได้ลุกออกจากตัวเขาไปแม้แต่น้อย ร่างบางใจหายวาบไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรเธอ ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด ??

 

“เก่งอะไร? พี่เป็นอะไรของพี่อีก!!”

 

“บอกมานะว่าใครสอน? ใครสอนให้แก้วช่ำชองแบบนี้ ใคร? ไอ้เจนจัดหน้าไหนที่มันสอนเมียพี่!!??” เธอเข้าใจแล้ว ... นี่เขาหาว่าเธอคบชู้หรือไรกัน? คนบ้า...จะมีใครหน้าไหนมาสอนเธอกันได้เล่า?

 

ก็เขานั้นแหละที่สอน! สอนให้เธอเชี่ยวชาญ สอนให้เธอลามกแบบนี้ไง!!!คนบ้า!!!

 

“นี่พี่พูดบ้าอะไร? พี่จะหาว่าแก้วคบชู้งั้นเหรอ??”

 

“แล้วมันจริงไหม? บอกมาว่าใครสอน ถึงได้เก่งแบบนี้!!” เขานี่ถ้าจะบ้าจริงๆ แก้วโกรธเขาแล้วล่ะ..เรื่องอะไรมาหาว่าเธอคบชู้ !!

 

“พี่มันบ้ารู้ตัวไหม? ใครหน้าไหนจะมาสอนแก้วถ้าไม่ใช่ สามีแก้วนะ! ใครกันเล่า...ฮึก”ร่างบางน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ นี่เขาหึงเธอได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ??

 

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มสำนึกเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ...

 

“แก้ว...พี่สอนตอนไหน? แก้วใจร้าย แก้วไม่รักพี่”

 

“พี่นั้นแหละใจร้าย พี่ไม่รักแก้ว พี่เป็นคนสอนแก้วเองทุกอย่าง ฮึก...แก้วเกลียดพี่แล้ว ไม่ต้องมายุ่งกันเลย”ร่างบางตั้งท่าจะลุกออกไปจากตัวเขาแต่ถูกเขาฉวยคว้ามาได้ พลางกอดรัดไว้แน่น

 

เอาล่ะ เขางี่เง่าเองสินะ แก้วอยู่กับเขาตลอดเวลา ใครมันจะไปสอนได้เล่า? เขานี่โง่เสียจริงๆ

 

“แก้วจ๋า...พี่ขอโทษ ขอโทษนะคะคนดี อย่าโกระพี่นะ พี่แค่...”

 

“หึง...แก้วรู้ แต่พี่อย่าเอามันมาตัดสินแก้วแบบนี้ได้ไหม? แก้วเสียใจเป็นนะ ฮึก...พี่มันบ้า”

 

“โอ๋...อย่าโกรธพี่นะ นะ เด็กดี....”เมื่อเห็นว่าแก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาจึงปลอบปะโลมด้วยการจุมพิต  สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปภายในโพรงปากอ่อนนุ่ม หวานชื่นใจ เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่หลบหนี เพื่อเอาใจเด็กขี้แยอย่างเธอและเป็นการไถ่โทษจากเขา...

 

เขาจะไม่ให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มอีกแล้วแน่ๆ ....

 

.

.

.

.

.

 

2ร่างที่หลับใหลเป็นอันต้องตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้น เขางัวเงียก่อนจะยอมละมือที่กอดคนที่นอนขนาบข้างด้วยความเสียดายไปรับโทรศัพท์ ปรากฏว่ามันเป็นเบอร์ของแม่เขาเอง

 

“ครับ...คุณแม่”

 

[นี่แกอยู่ไหนกันเนี่ย? หลานเรียกหาแกกับแม่เขาใหญ่เลย]

 

“ผม..เอ่อ...กับแก้วปาร์ตี้ดึกไปหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ ฝากบอกยัยหนูด้วยนะครับว่าผมคิดถึง ครับ คุณแม่ สวัสดีครับ”

 

เขาวางสายจากคนเป็นแม่ก่อนจะหันไปหาแก้วที่ยังนอนหลับสนิทด้วยความเพลีย 

 

“ตัวเล็กครับ กลับบ้านกันเถอะ ยัยหนูเรียกหาแล้วครับ”

 

“ฮื่อ...ฮึ คนบ้า!” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขากล่าวหาว่าเธอคบชู้อาการน้อยใจก็เกิดขึ้นอีกรอบ ร่างบางหันหน้าหนีอย่างอนๆ

 

“ยังงอนพี่อีกเหรอคนดี?”

 

“โกรธ!”

 

“หายโกรธนะ...”

 

“ไม่”

 

“แก้ว”

 

“อะไรอีกล่ะ?”

 

“ที่พี่ทำไปเพราะ.....”

 

“.....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

“หึงนะคร๊าบบบ”

 

 

                                THE END จริงๆ^^;

 

 

  .................................................................................................................................

คือแบบว่า-_-; คิดเรื่องอื่นไม่ออก ก็เลยมาอัพสเปหึงเล่นๆ แฮ่ๆ

(คือถ้ามันจะติ๊งต๊องแบบนี้)-__-; เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยว เอ่อ....ขอโทษด้วยแล้วกัน แฮ่ๆ><~