Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

“โทรมาทำไม?”ปลายสายรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

“แก้ว อยู่ไหน? เดี๋ยวพี่ไปรับ!”

“ไม่ต้อง!ไม่ได้ยินเหรอไงที่พูดนะ พี่พลอย!...เค้าไม่ได้บอกหรอกเหรอ? ”ร่างบางกระแทกเสียงใส่อย่างหมั่นไส้

      ง๊ากกกก>< ผมทำอะไรผิด?

ตู๊ดๆๆๆ

 เสียงวางสาย ทำเอาอีกฝ่ายดิ้นพลาด ก่อนจะทะยานขึ้นรถแล้วรีบบางไปหาแก้วทันที

กริ๊ง!

“มาแล้วค่า!....”เสียงเจ้าของบ้านดังมาก่อนจะรีบวิ่งมาเปิดประตู สาวหน้าหมวยลังเลใจเล็กน้อยที่อยู่ๆก็มีคนมาหายามค่ำๆแบบนี้ นึกในใจว่าอาจจะเป็นโรคจิต!

“โรคจิตหรือเปล่า?ไม่ได้ล่ะ”มีนรีบคว้าไม้เบสบอลที่พิงอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมเดินไปดู

“ฮะ...เฮ้ย!..ยัยมีน ชั้นเอง ชั้น...แก้ว!”ร่างบางร้องห้ามเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกำลังจะเงื้อมือฟาดเต็มเหนี่ยว อีกฝ่ายหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะชวนเพื่อนเข้าบ้าน

“หือ....?โกหกว่ามาทำรายงานบ้านชั้น! เอาล่ะยัยแก้ว ชั้นว่าแกควรกลับไปหาพี่เขาซะ!”

“แกไล่ชั้นเหรอ?”ร่างบางหน้าง้ำใส่เพื่อนจนอีกฝ่ายต้องรีบแก้ตัวพัลวัน

“เฮ้ยๆๆๆเปล่านะ!ชั้นไม่ได้ไล่แก ยัยแก้วแกไม่รู้นิสัยแฟนแกเลยใช่ม่ะ แล้วอีกอย่างวันนี้พี่พี่พิชชี่อยู่ด้วย มีหวัง ตายกันไปข้าง แต่ก็...โอเคถ้าแกยืนยันว่าที่รักของแกจะไม่ทำลายข้าวของชั้น แกก็นอนที่นี่ล่ะ มืดแล้วด้วยฝนก็กำลังจะตก!”

“ขืนมาชั้นจะตบให้!”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร  นี่เรียกหึงหรือเปล่า?ไม่รู้ บ้าน่า!เคยบอกไปแล้วว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่าแบบที่เขาทำ(หึงพร่ำเพรื่อ -*-)

   เราต้องไม่หึงสิ!

“หึงเขาละซี่!”

  แก้วหันควับกลับไปมองเพื่อนรักทันที อีกฝ่ายปั้นหน้ายิ้มล้อจนแก้วต้องรีบปฏิเสธ

“บ้า! เปล่าซะหน่อย ชั้นแค่ไม่ชอบให้คนมาวุ่นวาย เวลาที่ชั้นกับพี่เค้าอยู่กัน 2 คน มันเป็นเวลาส่วนตัวย่ะ!”

“คิกๆ><  ยัยแก้วเอ๊ย!...แถวบ้านชั้นเรียกหึงนะรู้ตัวมั๊ย?”

“ยัยมีน!”แก้วขึ้นเสียงใส่จนมีนต้องเงียบไป แต่นั้นแหละมันก็กลั้นหัวเราะไม่ได้จริงๆ

.

.

“อ้าว?แก้วววววO.O!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพี่ไม่รู้ แล้วนี่ มายังไง ใครมาส่ง แล้ว......”

“พี่! ให้เพื่อนมีนพูดบ้างได้ป่ะ เอาแต่ถาม ไม่ต้องการใช่มั๊ย? คำตอบนะ!”

“จ้า^^”

“แก้วกะว่าจะมาค้างกับยัยมีนนะพี่พิช^^ พอดีมีธุระนิดหน่อย”แก้วเลี่ยงที่จะพูดถึงเหตุผลที่มาที่นี่

“โอ้! ดีเลย มีสาวสวยมาค้างบ้านด้วย เป็นบุญของพี่แท้ๆ”พิชชี่ร่ายยาว พลางอมยิ้มอย่างมีความสุข ต่างกับมีนที่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

  พี่ชายชั้นนี่หน้าด้านจริง! รู้ก็รู้ว่ายัยแก้วมีแฟนแล้ว -*-

“อา....พี่พิชพูดเกินไปน่า!”

“แต่ชั้นว่าคงจะเป็นกรรมของแกมากกว่า!”เสียงตะโกนดังลั่น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้านคนอื่น อย่างถือวิสาสะ

“พี่โทโมะ!”

“กลับคอนโด!พี่มารับแล้ว”ร่างสูงหันไปออกคำสั่งกับแก้ว ที่ยืนอึ้งและกำลังโมโหอย่างเห็นได้ชัด

“นี่ไอ้โทโมะ!แกจะบังคับแก้วไม่ได้นะโว้ยย!ถ้าเขาไม่สบายใจที่จะอยู่กับแกและไว้ใจที่จะอยู่กับชั้น แกมีสิทธิ์อะไรว่ะ!”พิชชี่ใส่น้ำเสียงเยาะเย้ยใส่โทโมะ จนอีกฝ่ายเดือดขึ้นมาจริงๆ

“ยุ่งเรื่องอะไรของแฟนเขาว่ะ!อยากตายนักหรือไงฮะ!”

“หยุดนะ!พี่นั่นแหละกลับไปเลย ระรานชาวบ้านเขาแบบเนี่ย อันธพาล!แก้วไม่ชอบ แล้วก็จะไม่กลับไปกับหมาบ้าอย่างพี่ด้วย ชิ!”แก้วตวาดใส่หน้าเขาไม่ยั้งจนอีกฝ่ายอึ้งไปก่อนจะปรับเปลี่ยนท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว

“แก้วTOT! กลับกับพี่เถอะน้า โกรธอะไรพี่อ๊า....”

“ไม่ได้โกรธ!

“โกรธ!”

“ไม่ได้โกรธ!”

“โกรธ!”

“เอ๊ะ..พูดไม่รู้เรื่องเหรองเล่าแค่หึง!ต่างหาก OxO!!!”

          อ๊ากกกก ไม่นะ ชั้นไม่ได้พูด ไม่จริง ไม่ใช่ช้านนนนนนO[___]O!!!!

“อ่าฮะ?O.O? หึง! หึงพี่! อ๊ากกก  หึงพี่เหรอ?ตัวเล็กหึงพี่ เห็นมั๊ย?ไอ้พิชชี่ ว่าตัวเล็กของชั้น ขอย้ำว่าของชั้น เค้าหึงชั้นโว้ย! ฮะๆ เพราะฉะนั้น แก!โปรดเข้าใจได้แล้ว ป่ะ ตัวเล็กกกกก!!!^O^กลับกันเหอะ!”ร่างสูงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม อาการดีใจจนออกนอกหน้านอกจากจะทำให้แก้วอับอายแล้วยังจะสร้างความขุ่นเคืองให้กับพิชชี่อีกด้วย!

“-//////////-เปล่าพูดซะหน่อย!”

“กลับกันเถอะ! น้า...ไม่โกรธ ไม่งอน แต่หึงพี่ได้เยอะๆนะคนดี^^”

               จะทำให้ชั้นอับอายไปถึงไหน?

“ยัยแก้ว!ชั้นว่าแกกลับไปก่อนเหอะน่ะ อ้อ ไอ้เรื่องรายงานเดี๋ยวชั้นเคลียเอง ไปเถอะจ๊ะ แฮ่ๆ”มีนรีบเอ่ยปาก และไม่ลืมที่จะเนียนๆเรื่องรายงาน

“อ่ะ..เอางั้นเหรอ?”

“เอางั้นแหละ ป่ะ กลับกันเถอะ พี่ล่ะง๊วง ง่วง!”ร่างสูงพูดพลางยิ้มเยอะใส่พิชชี่ก่อนจะเดินโอบเอวแก้วไว้  ไม่ใช่อะไรหรอก...แค่หวงและต้องการแสดงเป็นเจ้าของต่อหน้าคนบางคนก็เท่านั้น...

“งั้นแก้วกลับก่อนะพี่พิชชี่ หวัดดีค่ะ^^ ยัยมีน เอ่อชั้นไปนะ"

“อ่า..จ้าๆ”

“โอเค พี่เคารพการตัดสินใจของแก้ว กลับดีๆแล้วกันนะ! ดูแลตัวเองด้วย”

“ไม่ต้อง ชั้นดูแลแก้วได้ นายไม่ต้อง!!!”ร่างสูงพูดจบยังไม่ทันที่แก้วจะเอ่ยอะไร อีกฝ่ายก็รีบดันตัวเธอไปเสียแล้ว

   เฮอะ! คนบ้า นึกแล้วเจ็บใจตัวเองจริงๆ ว๊อยยย ปากหนอปาก

.

.

“นี่พี่! ชั้นว่าพี่เลิกยุ่งกับยัยแก้วมันเหอะ!”มีนพูดกับพี่ชายหลังจากโทโมะและแก้วกลับไปแล้ว อีกฝ่ายแสยะยิ้มอย่างสะใจ ไม่มีท่าทีวิตกแม้แต่น้อย

“ไม่!! แล้วชั้นก็จะแย่งด้วย แกเป็นน้องชั้นแถมยังสนิทกับแก้ว แกควรจะช่วยชั้นนะยัยมีน!!”

“เรื่อง!ไม่มีทางซะหรอก รู้ก็รู้ว่าเค้ารักกัน พี่นี่ไม่น่าเกิดมาเป็นพี่ชายชั้นจริงๆ!”มีนพูดด้วยความผิดหวังก่อนจะเดินฟึดฟัดขึ้นห้องไปด้วยความไม่พอใจอย่างแรง

“ฮึ!สักวันชั้นจะเอาแก้วมาเป็นพี่สะใภ้แกให้ได้ยัยมีน คอยดูเถอะ!!”พิชชี่ยิ้มอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน

...................................................................................................................................

เอาล่ะ เริ่มมึน?และ ตอนนี้-*-