Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
“ฮึก...ไม่มีประโยชน์ พี่มีคู่หมั้น...ฮึก..แล้ว  อย่าทำให้เขาเสียใจ  เขาเป็นผู้หญิงเหมือนแก้ว เขาคงเจ็บเหมือนกัน พี่ต้องดูแล......”
 
“เลิกเป็นห่วงคนอื่นซะที เด็กงี่เง่า....ถึงพี่จะเป็นคู่หมั้นเขา แต่ไม่ได้หมายความว่า...พี่จะรักเขา!”
 
“ลาก่อน แก้วจะจำไว้จนวันตาย...ว่าครั้งนึง แก้วเคยรักพี่...ฮึก...อย่างหมดหัวใจ”ร่างบางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนจะเดินปาดน้ำตาออกไป ร่างสูงมองตามนิ่งๆ ไม่คิดจะตาม ไม่ไขว่คว้า ไม่รั้ง.......จบแล้ว มันจบแล้วสำหรับความรักของเขา 
 
 
                                    ชีวิตที่เหลือ....พี่จะยังคงรักแค่แก้ว.......
 
.
.
.
.
“ฮัลโหล! ยัยแก้ว นี่แกกลับไปตอนไหนเนี่ย?”
 
[เอ่อ...เอาเป็นว่าฉันกลับก่อนนะ]มีนพยักหน้ารับเข้าใจก่อนจะวางสายจากแก้วไป
 
“พี่ว่าให้แก้วอยู่กับตัวเองซักพักเถอะ”
 
“มีนเห็นด้วยกับพี่ครั้งแรกเลยนะพี่พิช วันนี้พูดได้โดนมากกกก!!”มีนเอ่ยแซวพี่ชายเล็กน้อย ตอนนี้พิชชี่เรียนจบก็ได้ทำงานบริษัทที่เดียวกับพลอย จะว่าไปมันก็เหมือนพรมลิขิตเหมือนกัน ทำให้เขาได้มาเจอกับพลอยอีกครั้ง หลังจากที่เคยโกรธเกลียดกันมานาน  วันนี้ดูเหมือนความรู้สึกดีๆเหล่านั้นจะก่อตัวขึ้น...อีกครั้ง!
 
“พิชชี่ พลอยว่าเรากลับกันเถอะ! แล้วนี่ มีนจะอยู่ต่อหรือเปล่า?”
 
“ไม่หรอก เดี๋ยวมีนจะกลับแล้วเหมือนกัน พวกพี่ไปไหนกันต่อไหม?”
 
“เดี๋ยวพี่จะเข้าไปเอางานที่บริษัทกับพลอย ไปกับพี่หรือเปล่า?เสร็จแล้วเราจะได้กลับบ้าน”
 
“ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวมีนกลับพร้อมพี่เขื่อนดีกว่า ขืนรอพี่เคลียงาน มีหวังหิวตายกันพอดี!” มีนลูบท้องตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเดินไปหาเขื่อน ส่วนพิชชี่กับพลอยก็กลับไปทำธุระของตัวเอง
.
.
.
.
“อ้าว?ตาเขื่อน^^ เดี๋ยวเย็นนี้อยู่ฉลองกับเราด้วยนะลูก”แม่ของโทโมะเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าเขื่อนเป็นเพื่อนสนิทของลุกชาย
 
“อ่อ ครับๆ”เขื่อนตอบรับก่อนที่แม่ของเพื่อนรักจะเดินไปอีกทาง
 
“งั้น...มีนกลับก่อนนะพี่เขื่อน บายๆ”มีนรีบโบกมือลาทันที ในใจก็รู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้
 
 
                          ไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย นี่มางานก็สุดๆแล้วนะ- -*
 
 
“อ้าว?ไม่รอกลับกับพี่เหรอมีน?ไหนว่าจะกลับด้วยไง”เขื่อนเดินตามมาคว้าข้อมือมีนไว้ได้ทัน แต่เจ้าตัวดันสะบัดออก
 
“ไม่! มีนไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนพี่”พอตอบเสร็จมีนก้สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง แต่เขื่อนตามมาดักไว้ได้ทัน
 
“เดี๋ยวๆ! พี่เข้าใจนะมีน ว่ามีนเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตาเพื่อนพี่ก็มีเหตุผลของมันนะ”เขื่อนพยายามอธิบายให้มีนเข้าใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น
 
“ใช่ซี่!!! พี่เป็นเพื่อนรักกันนี่....พี่โทโมะทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก ยัยแก้วมันโง่เองที่ไปรักพี่เขา ต้องการที่จะให้มีนพูดแบบนี้ใช่ไหม?”
 
“ไปกันใหญ่แล้วมีน.....คือพี่...”
 
“ไม่ต้องคิดแก้ตัวแทนกันหรอกค่ะ เพื่อนมีนเจ็บมามากพอแล้ว  ฝากไปบอกเพื่อนพี่ด้วย! ว่าไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก ดีไม่ดี มีนจะยุให้ยัยแก้วกลับไปรักพี่ป๊อป!!!!!!”พอพุดจบมีนก็รีบวิ่งหนีไปทันที เขื่อนเกาหัวแกร๊กๆอย่างจนปัญญา ที่จะช่วยเพื่อน จำต้องเดินกับเข้าไปในบ้านอย่างเซ็งๆ
 
“จริงอย่างที่มีนพูด!”
 
“เฮ้ย!แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่ให้สุ้มให้เสียง หัวใจฉันจะวายยยย”เขื่อนยกมือทาบอกอย่างตกใจเมื่อโทโมะเดินเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว  ได้ยิน...เขาได้ยินทุกอย่าง!
 
“เรื่องไอ้ป๊อป!”ร่างสูงก้มหน้าเคร่งเครียดแลดูหน้ากลัวเหลือเกินสำหรับเขื่อน ไม่รู้จริงๆว่าเพื่อนรักจะมาอารมณ์ไหน?
 
 
                                     บ้าเอ้ย!น่ากลัวชะมัด - -*
 
“ถ้าเกิด...แก้วกลับไปรักผู้ชายคนนั้นอีกครั้งจริงๆ?แกก็ต้องยอมรับนะ ...เพราะทีแก แกยังทำกับเค้าได้ลงคอ ฉันไม่ได้ว่าแกนะ = = ฉันพูดตามความจริง!”
 
“ฉันตัดสินใจแล้ว....ฉันจะไปทวงหัวใจของฉันคืน ต่อให้คุณแม่จะบังคับ ฉันก็จะไม่ยอมอีกต่อไป”
 
“แต่แกเพิ่งหมั้นไปเมื่อกี๊นี้เองนะ   แกกำลังจะทำให้คุณแคทเขาขายขี้หน้านะเว้ย!”เขื่อนตบบ่าเป็นเชิงให้กำลังใจและเตือนสติเพื่อรัก การที่เขาบุ่มบ่ามแบบนี้มันคงไม่ส่งผลดีต่อตัวเขาเท่าไหร่นัก!
 
“ฉันรู้...ฉันจะรอจนกว่าจะครบ 3 เดือน แล้วฉันจะขอถอนหมั้น ถ้าแกเป็นฉันแกก็ต้องทำเหมือนฉันนี่แหละ! ถ้าต้องอยู่กินกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก...ฉันขอตายจะดีกว่า!!!!”
 
“เออๆ จะเอายังไงก็แล้วแต่แก ชีวิตมันเป็นของแก รักใครแกเท่านั้นที่เป็นคนเลือก ไม่ใช่แม่! ฉันไม่ได้ล่วงล้ำแม่แกนะ ฉันแค่พูดเฉยๆ ตามความเป็นจริง”แลดูเขื่อนจะมีเหตุผลนะวันนี้ = =*
 
“แล้ว...ฉันจะทำยังไงดีว่ะไอ้เขื่อน แก้วคงโกรธเกลียดฉันจนแทบจะฆ่าฉันแล้วแน่ๆ!”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม ใบหน้าหล่อตีกันยุ่งเสียจนหมดหล่อไปเลย
 
“พิสูจน์! อย่างเดียวเท่านั้นที่แกจะทำได้! พิสูจน์ตัวเอง...เพราะถ้าแกทำไม่ได้ นั่นถือว่า แกจะเสียเขาไป....ตลอดกาล!!!!” เขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น โทโมะแอบกังวลไม่น้อย โอกาสและความหวังของเขามันช่างริบหรี่เหลือเกิน เขาเคยขอโอกาสนั้นจากแก้วมาแล้วครั้งนั้น และในวันนี้เขาก็เป็นคนทำลายมันลงเสียเอง  แล้วเขา...จะมีหน้ากลับไปขอโอกาสนั้นอยู่อีกหรือ??
 
“พิสูจน์.....”
.
.
.
.
งานเลี้ยงตอนเย็น
 
“ตาโทโมะ! จะไปไหน มานั่งกับหนูแคทสิ”
 
“ไปไหนเหรอค่ะ?”
 
“ขอโทษครับ! ผมไม่ว่าง”ร่างสูงตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะจ้ำอ้าวไปขึ้นรถ และขับอกไปด้วยความเร็วสูง
 
“เอ๊ะ! ลูกคนนี้นี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ คู่หมั้นนั่งอยู่ทั้งคน เดี๋ยวคอยดูนะกลับมา....”
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่^^ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”แคทเอ่ยห้าม พร้อมๆกับที่แม่ของเขาเอ่ยชมไม่ขาดสาย บ้างก็ว่าน่ารัก เรียบร้อยบ้าง จนแคทยิ้มแก้มปริ!
 
                 ร่างสูงขับรถมาจนถึงบ้านของแก้ว แต่ยังไม่ทันที่จะลงไปหา เขาดันเหลือบไปเห็นแก้วขึ้นรถไปกับป๊อปปี้ อารมณ์หึงหวงพลุ่งพล่าน ก่อนที่เขาจะลงเคาะกระจกรถป๊อปปี้เพื่อเรียกแก้วลงมา
 
“แก้ว! ออกมาคุยกับพี่หน่อย”ร่างบางตกใจไม่น้อยพอๆกับป๊อปปี้ เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ วันนั้นเขายังขับไล่ไสส่งเธออยู่หยกๆ แต่วันนี้กลับมาหาเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวที่เขานึกอยากจะมาก็มานึกอยากจะไปก็ไป ที่สำคัญ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วต่างหาก!
 
“พี่ป๊อป!จะทำอะไร??”แก้วเอ่ยถามเมื่อป๊อปปี้ปลดล็อกรถให้เป็นใบเบิกทางให้แก้วลงไปหาเขา
 
“ก็....”
 
“แก้วไม่ลง เรารีบๆไปกันเถอะ!”แก้วเอ่ยสั่งเสียงเฉียบ ป๊อปปี้พยักหน้ารับก่อนจะทำตามที่แก้วบอก
 
“แก้ว! พี่บอกให้ออกมา ออกมาหาพี่!พี่มีเรื่องจะพูดด้วย”ร่างสูงทุบกระจกไป พลางโวยวาย ส่วนแก้ว...ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
 
“ออกรถ ไปกันเถอะพี่ป๊อป!”
 
“โอเคจ๊ะ^^~”ป๊อปปี้เหยียบคันเร่งจนสุด การออกตัวของรถทำให้โทโมะเซล้มลงแต่เขาก็ยังพยายามจะวิ่งตามพลางเคาะประตูรถไปด้วย วิ่งตาม...อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย! 
 
“แก้ว! เปิดประตูมาคุยกับ พี่...แก้ว ๆๆๆ ๆ”ร่างสูงล้มลงนอนหอบกับพื้นถนนด้วยความเหนื่อย รู้ตัวอีกทีรถของป๊อปปี้ก็ขับออกไปไกลเสียแล้ว  ไม่นึกโทษใครเลย...ในนาทีนี้ เขาได้แต่พร่ำโทษตัวเองอยู่ในใจ สมควรแล้ว มันสมควรแล้ว!
 
“เฮ้ย! คุณ ถอยไปสิ มาขวางถนนทำไม”ร่างสูงหันกลับไปมองด้วยท่าทีเอาเรื่องวัยรุ่นคนนั้น
 
“ทำไมว่ะ? อยากมีปัญหามากนักหรือไง?”โทโมะกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งคู่แลกหมัดกันอย่างดุเดือด ก่อนที่เขาจะพลาดเพราะอีกฝ่ายใส่สนับมือชกเขาที่ใบหน้าของเขาจนเลือดอาบ เมื่อแก้แค้นพอใจแล้ว วัยรุ่นคนนั้นจึงกลับไปด้วยความสะใจ!
 
 
 
                                 ฆ่าฉันเลย! ใครก็ได้ฆ่าฉันเลย!!!!!
 
 
           ดึกมากแล้ว ป๊อปปี้กลับมาส่งแก้วหลังจากที่พาไปทานอาหารข้างนอกกันมา ร่างบางกล่าวขอบคุณเขาเล็กน้อยก่อนจะขอตัวขึ้นบ้านไป
 
“แก้ว....ฝันดีนะ^^”
 
“เหมือนกันนะพี่ป๊อป^^”เมื่อเอ่ยลาเขาเรียบร้อยแก้วก็เตรียมตัวจะเข้าบ้าน ถ้าไม่ติดที่ว่า......
 
“พี่โทโมะ!!!!”แก้วแทบไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเห็นว่าเขานอนเลือดอาบอยู่หน้าบ้าน ร่างสูงพร่ำเพ้อไม่ได้สติ จนแก้วเองก็ทำอะไรไม่ถูก  ครั้นจะปล่อยเขาไว้ก็ดูจะใจไม้ไส้ระกำเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะร้ายใส่เธอแค่ไหนก็ตาม เธอทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนเป็นคนตายต่อหน้าต่อตา!  ร่างบางพยุงร่างของเขามาไว้ที่โซฟาด้วยความยากลำบาก มือบางตบใบหน้าของเขาเบาๆเพื่อนเรียกสติของเขา
 
“พี่..เอ่อ....คุณๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า? ลืมตาสิ ลืม!!!”
 
“แก้ว....คุยกับพี่....คุยกับพี่หน่อย”ร่างสูงเพ้อขึ้นมา แก้วมองหน้าเขาด้วยความเสียใจ ยังมีอะไรที่ต้องพูดกันอีกเหรอ? อย่างในวันนี้มันตอบสิ่งที่ค้างคาของแก้วได้หมดทุกอย่าง
 
เขาเบื่อเธอแล้ว....
 
เขาไม่รักเธอแล้ว....
 
เขามีคู่หมั้นแล้ว.....
 
“เดี๋ยวฉันทำแผลให้”ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัว พยายามบังคับตัวเองให้ลืมตาจนตื่นขึ้นมาเห็นแก้วนั้นแหละ
“แก้ว!”
 
                                     พี่ต้องพูดกับแก้วให้รู้เรื่อง
 
 
“เดี๋ยวแก้ว....เดี๋ยว!”ร่างสูงรั้งข้อมือแก้วไว้เมื่อเห็นว่าแก้วพยายามจะหนี
 
“ปล่อยฉัน....ฉันว่าคุณน่าจะทำแผลก่อนก็ดี!”
 
                ร่างสูงพยักหน้ารับแต่โดยดี แต่พอทำแผลเสร็จแก้วก็เอ่ยปากไล่เขาทันที ไม่ถาม ไม่พูด ไม่คุยกับเขาแม้แต่น้อย  จนเขาอ่อนใจ ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆ แก้วคงไม่ยอมให้อภัยเขาได้ง่ายๆแน่!
 
“คุณกลับบ้านคุณไปได้แล้ว...เดี๋ยวคู่หมั้นคุณจะเป็นห่วงเอา”แก้วเอ่ยประชดก่อนจะเดินหนี แต่ถูกโทโมะคว้าแขนไว้ได้ทัน
 
“แก้ว...ฟังพี่ก่อนสิ!”
 
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ!”น้ำเสียงเฉยชาของแก้ว ทำเอาโทโมะใจสั่นวูบ น้ำเสียงที่เขาเคยใช้พูดกับแก้วในวันนั้น มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง มันสมควรแล้ว มันสมควรแล้วจริงๆ!
 
“แก้ว....พี่มีเหตุผล วันนี้พี่จะขอให้แก้วฟังเหตุผลของพี่”
 
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น! ปล่อย!!!  ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงแล้ว ต่อให้คุณ...ฮึก...จะหาเหตุผลอะไรมา ฉันก็ไม่มีวันย้อนกลับไป ฉันเจ็บมามากพอแล้วกับคนอย่างคุณ และวันนี้ ฉันจะไม่กลับไปเจ็บอีก!!!!”แก้วตะคอกใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา ว่าจะไม่ร้องไห้ แต่มันก็หยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นหน้าเขา แก้วก็ยิ่งทำใจไม่ลงเสียที....  ร่างบางสลัดตัวออกจากเขาได้ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้อง แต่.....
 
“พี่ไม่ได้อยากหมั้นกับแคท คุณแม่บังคับพี่! ได้โปรด ฟังพี่ก่อน....”ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดของเขาได้มากน้อยแค่ไหนกัน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือตะโกนกลับไป
 
“เรื่องของคุณ! ไม่ใช่เรื่องของฉัน!!”
 
“แคทเป็นโรคหัวใจ และคุณแม่ก็รับปากกับคุณแม่ของแคทไว้ว่าจะให้พี่หมั้นกับเขาเพื่อที่จะให้พี่ดูแลเขา.....แก้ว...พี่ไม่ได้รักเขาจริงๆ เชื่อพี่อีกสักครั้ง! พี่ยังไม่รู้จักกับเขาเลยด้วยซ้ำ”โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดไว้แน่นพยายามพูดอธิบาย แก้วนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลง ใบหน้าสวยสั่นน้อย ๆ จากแรงสะอื้น
 
“แล้วทำไม?...พี่ไม่บอกแก้วดีๆ ไล่แก้ว ดูถูกแก้ว ว่าแก้วต่างๆนานา...ฮึก...พี่ทำ ทำไม?”
 
“เพราะสิ่งเดียวที่พี่ทำได้ตอนนั้น....คือทำให้แก้วเกลียดพี่! แก้วจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเพราะรักผู้ชายอย่างพี่  แก้ว....พี่ขอโทษ”ร่างสูงทอดเสียงแผ่วเบา แต่ถึงกระนั้นจิตใต้สำนึกในใจของแก้วก็ยังคงทำงานอยู่  เธอยังไม่วางใจง่ายๆสำหรับเขาหรอก
 
                                      แก้วเจ็บ!....จนกลัวไปหมดแล้ว
 
“แก้ว...ฮึก...ยังไม่พร้อม  พี่กลับไปเถอะ!”ร่างบางเบือนหน้าหนี พร้อมผลักเขาออก ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ร่างสูงรู้ตัวดีว่าแก้วยังไม่หายโกรธเขาง่ายๆ แต่ต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขา...จะทำตามหัวใจของตัวเองเท่านั้น!
 
 
                                         พี่จะรอจนกว่าแก้วจะยอมเปิดใจ...
 
.
.
.
.
                เช้าแล้ว ร่างบางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมจะเดินลงมาเพื่อไปมหาลัย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกับข้าวมากมายตั้งเรียงรายอยู่บนตะอาหาร พร้อมๆกับเขาที่เดินเข้ามา
 
“แก้วตื่นแล้วเหรอ? พี่ซื้อกับข้าวมาให้”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ เมื่อคืนเขานอนชั้นล่างที่บ้านแก้ว ไม่ได้กลับบ้าน ป่านนี้แม่ของเขาคงตามตัวให้วุ่นเสียแล้ว
 
 “นี่.....พี่ เอ่อ...คุณทำอะไร?”
 
“เรียกพี่เหมือนเดิม...ได้ไหมแก้ว? อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก พี่.....”
 
“คุณกลับไปได้แล้ว! ทำแบบนี้ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก! อ้อ...กับข้าวของคุณนะ เอาไปทิ้งเถอะ ฉันกินไม่ลง!!!”ร่างบางตอบแค่นั้นก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงลอบถอนหายใจน้อยๆ แค่นี้เขาทนได้ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับแก้ว แค่นี้เขายอมได้เสมอ! 
 
...........................................................................................................................
งืมมม....วันนี้กะว่าจะอัพ 2 ตอน  แต่คงไม่ทันแล้ว><~
ไปก่อนนะเคิ๊บบบบ....สวดมนต์ กินเจ สาธุึ -/\-