Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
 
ตื้ดๆ
        เสียงสั่นจากโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าเป้ของแก้ว มือบางดันใบหน้าของเขาออกก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์
“ค่ะ”
[แก้วเหรอ? ถึงบ้านหรือยัง...พี่เป็นห่วงนะ] ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แก้วเหลือบตามองโทโมะนิดๆ  อีกฝ่ายหน้านิ่งขึ้นมาทันที พอจะรู้ว่าใครโทรมาหาแก้ว!
“คะ...ค่ะ...เอ่อ....แก้วถึงบ้านแล้ว.....อ้ะ!”ร่างบางร้องขึ้นเมื่อถูกคนด้านหลังแย่งโทรศัพท์มือถือไป!
“เออ! ถึงแล้ว ถึงเตียงเลยด้วย!อยากจะรู้อะไรอีกมั๊ย?!! ชั้นจะได้ตอบให้ละเอียด!!!”ร่างสูงกรอกเสียงตะโกนไปตามโทรศัพท์  ร่างบางหันกลับมามองด้วยสีหน้าผิดหวัง ผิดหวังอย่างถึงที่สุด!
 
 
                                แก้ว-เกลียด-พี่!!
 
 
[เฮอะ! โทโมะ...ปล่อยแก้วกลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนแก!] ป๊อปปี้กล่าวอย่างอาฆาต รู้สึกโกรธแค้นเป็นที่สุด บางทีเขาอาจจะต้อง....ทำอะไรสักอย่าง!
 
 
                          อย่าลองดีกับชั้น!
 
 
“ทำไม๊? แกจะมาฆ่าชั้นเหรอไง? เอาสิ เอาเลย! ถ้าคิดว่าเก่งก็ออกมา! อย่ามัวแต่ปากดีสั่งลูกน้องไปวันๆ เท่านี้นะ บางที สามีภรรยาเค้าก็ต้องการอยู่ด้วยกัน! คนนอก...กรุณาเข้าใจไว้ซะ!”ร่างสูงเขวี้ยงโทรศัพท์ของแก้วทิ้งทันที ก่อนจะต้องหน้าหันเพราะแรงตบจากแก้ว…
เพี๊ยะ!
“ทำไมพี่พูด...ฮึก...แบบนี้?! แก้วเกลียดพี่ เกลียดพี่ เกลียๆๆๆๆๆ!”มือบางรัวทุบเข้าที่แผงอกของเขาอย่างไม่ยั้งมือ อีกฝ่ายไม่คิดที่จะโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น
 
ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองผิด?
ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป?
แล้วแก้วล่ะ?.....จะรู้บ้างไหม?ที่พี่ทำไปทุกอย่าง เพราะใคร........ถ้าไม่ใช่เพราะแก้ว!
 
ฟึบ!
          ร่างสูงคว้าแก้วเข้ามากอด กอดไม่ยอมปล่อย! ไม่ว่าคนในอ้อมกอดจะดีดดิ้นอย่างไรก็ตาที
 
 
                                   ขอกอด....พี่อยากกอดแก้ว.....
 
“เอาเลย! ด่าพี่ จะทุบจะตีพี่ยังไงก็ตามแต่ใจของแก้วเลย...แต่ขอร้องอย่างเกลียดกัน! พี่ทนไม่ไหวนะแก้ว”
“ฮึก...แล้วพี่ถามแก้วไหม? ถามซักคำ! หรือยัง...ถ้าแก้วไม่เสียใจ แก้วคงไม่ร้องไห้”
“คนดี....พี่ไม่อยากพูดแบบนั้น...ฮึก...แต่ไม่รู้เลยใช่ไหม? ตอนนี้พี่ทรมานยิ่งกว่าอะไรดี พี่เหมือนคนที่ตาย...ทั้งเป็น! พี่รักแก้วขนาดนี้แล้ว...แก้วจะไม่เห็นใจพี่บ้างเลยเหรอ?”ร่างสูงทอดเสียงหวานแต่แฝงไปด้วยความเศร้าอย่างถึงที่สุด!
.
.
.
.
.
“ฮะ?! อะไรนะ ยัยมีน! แก้วจะกลับไปคบกับแฟนเก่าที่ชื่อป๊อปปี้อะไรนั่น บ้า! บ้าไปแล้ว ชั้นไม่เชื่อ!!”พิชชี่โวยวายทันทีที่กลับมาถึงบ้านและมีน เล่าเรื่องของแก้วให้ฟัง
“หัดยอมรับความจริงซะบ้าง พี่นะ ! พี่ก็รู้ว่ายัยแก้วไม่ได้ชอบพี่ อย่าดันทุ....”
“เงียบ! นี่ถ้าไม่ติดว่าแกเป็นน้องในไส้ ชั้นจะตบปากแกให้ฉีก!”พิชชี่ตวาดลั่น มีนมองตามพี่ชายด้วยความผิดหวัง น้ำตาคลออย่างห้ามไม่ได้!
“ฮึก...เออ!ถ้าพี่จะตบก็ตบเลย ชั้นไม่กลัวพี่หรอก ชั้นแค่อยากจะเตือนเพราะต่อให้พี่พยายามแทบตาย!แก้วก็ไม่มีวันรักพี่ เพราะยัยแก้วรักพี่โทโมะคนเดียว! อ้อ....และที่ชั้นเตือน ก็เพราะว่าพี่เป็นพี่ชายแท้ๆของชั้น เพราะถ้าไม่ใช่....ชั้นจะไม่เสนอหน้าไปยุ่งด้วยเลย!!!!”มีนตะคอกใส่หน้าพี่ชายทั้งน้ำตา ก่อนจะวิ่งปึงปังขึ้นห้องไป ทิ้งให้พิชชี่ยืนหน้าชาอยู่คนเดียว! แต่ในนาทีนี้ พิชชี่แทบจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดของมีนเลยด้วยซ้ำ!...ในสมองคิดอยู่อย่างเดียว คือ เรื่องของแก้ว!
“มึงเป็นใครว่ะ? กูเป็นคนทำให้แก้วกับมันเลิกกัน! มึงจะมาคาบแก้วไปกินฟรีๆแบบนี้ไม่ได้โว้ยยย! เฮอะ! ไอ้ป๊อปปี้ มึงกับกูเจอกัน!!!!”พิชชี่ประกาศกร้าว ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด!!!
.
.
.
.
.
                  ร่างบางแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและเตรียมจะเก็บของออกจากห้อง ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไรก็ตาม.....
แก้วจะไม่มีวันตะบัดสัตย์ที่ตัวเองพูดไว้เด็ดขาด  ในเมื่อแก้วพูดไปแล้วว่าจะให้โอกาสป๊อปปี้ แม้ว่ามันจะตรงกันข้ามกับหัวใจแค่ไหน.....ก็ต้องทำ!
 
 
                       ถึงแก้วจะบอกว่าแก้วเกลียดพี่......แต่ที่จริงมันไม่ใช่เลย....
 
 
 
“แก้ว....พี่จะรอ จนกว่าที่แก้วจะให้อภัยพี่~”ร่างบางไม่ได้หันมาตอบแต่อย่างได้ แก้วปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆโดยไม่หันกลับไปมองเขา เพราะ...กลัวที่จะทำใจไม่ได้! 
              ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง คนด้านในถึงกับทรุดอย่างหมดแรง รู้ซึ้ง...ถึงคำว่า “ตายทั้งเป็น!!!” ไม่ต่างกันเท่าไหร่  น้ำตาที่แก้วคิดว่ามันเหือดแห้งไปหมดแล้ว มันกลับไหลทะลักลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับว่า...ไม่ได้ถูกปลดปล่อยมาเป็นแรมปี!
.
.
.
.
.
               เมื่อมาถึงบ้านตัวเองที่ไม่ได้กลับมาอยู่มานานเนื่องจากแก้วอยู่กับโทโมะ! ร่างบางปัดกวาดเช็ดถูเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวนอนอย่างหมดแรง
 
 
                            น้ำตาจ๋า.....อย่าไหลอีกเลย แก้วปวดหัวใจไปหมดแล้ว
 
 
.
.
.
.
              ร่างบางนอนนิ่งอยู่นานก่อนจะพยายามข่มตาหลับ อย่างยากเย็น พอจะเคลิ้มได้สักพัก.....
 
“ฝันดีนะตัวน้อยของพี่^^” คำพูดนั้น เสียงนั้น บนเตียงนี้! วันที่ครอบครัวของแก้วมาเยี่ยม ก่อนที่จะถูกขัดจังหวะโดยคุณพ่อจอมหวง.....
“อึก....แก้วไม่ได้นึกถึงพี่ พี่โทโมะ~”ร่างบางซบหน้าลงบนใบหมอนที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา ก่อนจะหลับลงเพราะความเพลีย ไม่ใช่เพราะความง่วงแต่อย่างใด.....
.
.
.
เช้าวันต่อมา
                 ท่ามกลางฝูงชนที่ชุมนุมกันเป็นวงกว้าง ทำเอาแก้วกับมีนหรี่ตามองด้วยความสงสัย ก่อนที่มนจะพยายามแทรกตัวเข้าไปดูเหตุการณ์  แก้วไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะนอกจากจะไม่มีแรงแล้ว...หัวใจก็ไม่อยากจะรับรู้เรื่องอะไรด้วยทั้งสิ้น!
“ขอโทษนะคะๆ เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ?”มีนสะกิดเพื่อนนักศึกษาที่อยู่ในวงล้อมนั้นเพื่อถามไถด้วยความสนใจ
“อ้าว?ยัยมีน! แกดูดิ เค้าต่อยกันแล้วอ่ะ!”และทันทีที่เพื่อนักศึกษาหันมาก็ปรากฏว่าเป็นแบมเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน
“เฮ้ย!ใคร?ต่อยใคร อะไรยังไงฮะยัยแบมตอบมาเร็วๆ!”มีนเขย่าแขนแบมจนหัวสั่นหัวคลิดจนอีกฝ่าต้องรีบบอกให้หยุดทันที
“แว๊กกก  ยัยมีนหยุดก่อนหัวชั้นจะหลุด!-*-”
“แล้วมันเรื่อง.......”
“ยัยแก้วล่ะ ยัยแก้วอยู่ไหน? อ้ะ...นั้น ยัยแก้วทางนี้ๆๆๆเร็ว!”เมื่อเห็นแก้วเดินเข้ามา แบมก็เบี่ยงตัวออกจากมีนพลางเดินไปคว้าข้อมือแก้วทันที โดยที่แก้วยังไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร!
“เดี๋ยวแบม มีอะไร! ทำไม..........พี่โทโมะ!”ทันทีที่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น?! แก้วถึงกับตาโตด้วยความตกใจ สัญชาติญาณบ่งบอกได้เป็นอย่างดี...ว่าต้องเข้าไปห้าม!
“พี่ป๊อปหยุด!  แก้วบอกให้หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”แก้วปรี่เข้าไปทันที่  ไม่มีใครที่จะทนเห็นคนรักของตัวเองถูกทำร้ายได้ลงคอ!  เสียงห้ามของแก้วไม่เป็นผลเมื่อป๊อปปี้ยังไม่หยุดลงหมัดบนใบหน้าหล่อ ที่บัดนี้ กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเลือด!
“อย่าเข้ามายุ่งนะแก้ว มันเป็นคนบอกเอง ว่าให้มาเจอกับมันตัวต่อตัว! พี่ก็มาแล้วนี่ไงตัวต่อตัว!!!”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างไม่หยี่ระ  หมัดสุดท้ายป๊อปปี้คิดจะหวี่ยงมันสุดแรงเกิดบนใบหน้าของโทโมะ! โดยที่เขาไม่คิดจะตอบโต้
 
 
                                  ไม่นะ......
 
 
พลั่ก!
          หมัดหนักของป๊อปปี้กระแทกเต็มๆแผ่นหลังของแก้ว!  ทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นคนรักถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา  แก้วถลาเข้าไปกอดโทโมะไว้พลางหลับตาแน่น.....ปรงกระแทกทำให้แก้วรู้สึกชาด้าน เจ็บ!จนพูดไม่ออก
 
 
                         แก้วโดนแค่นี้ ยังรู้สึกเจ็บ  พี่โดนเยอะกว่าแก้ว พี่เจ็บมากไหม?......
 
 
 
“กะ...แก้ว!”ป๊อปปี้สบถอย่างตกใจ  ในขณะที่โทโมะเลือดขึ้นหน้า!
“มึงอย่าเข้ามานะ! อย่ามายุ่งกับแก้ว......มึงทำให้คนที่กูรักเจ็บตัว!”โทโมะชี้หน้าอย่างอาฆาตในขณะที่ป๊อปปี้อย่างนิ่งและตกใจไม่หาย
“ยะ...ยัยแก้ว!~”มีนตะโกนอย่าตกใจ ก่อนจะเห็นเขื่อนแหวกฝูงชนเข้ามา
“อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นอีกว่ะ...แก้ว....โทโมะ!”เขื่อนร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นสภาพของเพื่อนรักกับแก้ว!
“ตัวเล็ก......ทำแบบนี้ทำไม?”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ แก้วได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆก่อนจะล้มพับลงไป ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยเต็มที.....
“แก้ว!”ร่างสูงจัดการคว้าร่างบางขึ้นแนบอกก่อนจะพากลับทันที  ส่วนป๊อปปี้ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความเสียใจ
 
 
                               แก้ว....พี่ไม่ได้ตั้งใจ
 
 
“นี่มึงอีกแล้วเหรอ? ฟังนะ ถ้าเพื่อนกูกับแก้วเลิกกันกูไม่เอามึงไม่แน่!!!”เขื่อนกระชากคอเสื้อป๊อปปี้อย่างรื่อง ในขณะที่ป๊อปปี้ยังคงนิ่ง!
“พี่เขื่อน! มีนจะตามพี่โทโมะไปดูยัยแก้วพี่จะไปหรือเปล่า?”มีนเอ่ยถามเหมือนเห็นว่าทั้งคู่ลับตาไปแล้ว รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนอย่างจับใจ
“อย่าเลยมีน พี่ว่าให้โทโมะดูแลแก้วเถอะ.....บางที โทโมะกับแก้วอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมวันนี้ล่ะ เชื่อพี่เถอะ^^  ส่วนไอ้ตัวปัญหา  ถ้ายังยืนยันว่าจะหน้าด้านอยู่ต่อ....พี่จะยอมซื้อธูปเทียนว่าบูชามันเลย!!”เขื่อนสบถอย่างสะใจ ในขณะที่มีนพยักหน้าเห็นด้วย.....
 
 
 
                          ใช่!คนที่ยังหน้าด้านอยู่ต่อ ควรจะรู้ตัวได้แล้ว เฮอะ!!!
 
 
 
..................................................................................................................................
ดึกมั๊ยวันนี้?^^ ไรเตอร์รีบละนะ มือหงิกแล้วววว>O<
แลดูมั่วๆ(มั้ง?)>3< อย่าถือสา -*-วันนี้แลดูเค้าจะมึนๆ ข้อสอบมัน....ยากเกิน!สมองเลยไม่ค่อยไป*O*
ปล.บรรทัดสุดท้าย ไม่ได้มีเจตนาจะพาดพิงถึงใครเน้ออ   <<จิงอ่ะ<<<จริ๊งงงงงง><
เอาล่ะ ฝันหวานกันทุกท่านพะยะค่ะ<<<นั่นไง บ้าไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ ไปนะ^3^