Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
“แก้ว....ขอพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้....”
“คุณคือ....แฟนเก่าของยัยแก้ว ที่ชื่อป๊อปปี้ใช่ไหม?...”มีนเอ่ยถามอย่างค้างคาเพราะเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านี้ มีนไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย....    ก่อนที่ป๊อปปี้จะพยักหน้ารับเบาๆ
“ฮึก....กลับกันเถอะมีน....”แก้วเอ่ยชวนทั้งน้ำตา  จนมีนรู้สึกสงสารเพื่อนรักจับใจ.....
“เดี๋ยวสิแก้ว....ในเมื่อผู้ชายคนนั้นเขาไม่เชื่อใจแก้ว...แก้วจะไม่ให้โอกาสพี่เลยเหรอ?”ป๊อปปี้คว้าข้อมือแก้วเอาไว้ พลางเอ่ยถามเชิงอ้อนวอนให้คนตรงหน้าเห็นใจ
 
 
                            ฮึ! เราต้องไม่ใจอ่อนนะแก้ว ไม่.....
 
 
“ก็ได้! แก้วจะให้โอกาสพี่!”มีนถึงกับหันควับมามองด้วยความตกใจที่ได้ยินแก้วพูดออกไปแบบนั้น สิ่งที่ตรงกันข้ามกับหัวใจแต่แก้วก็เลือกที่จะทำ!....ป๊อปปี้ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ในขณะที่แก้วทอดสายตามองนิ่งๆอย่างเฉยชา
“แก้ว....ไม่โกหกพี่ใช่ไหม? พี่ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”ป๊อปปี้คว้าแก้วเข้ามากอดอย่างโหยหาและแก้วก็ยังคงนิ่งอยู่เช่นกัน แต่ถึงกระนั้นป๊อปปี้ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ แค่แก้วให้โอกาสเขาอีกครั้งนั้นก็นับว่าเป็นบุญมากพอแล้ว!!
“แก้วกลับก่อนนะ ...ไม่ต้องไปส่งแก้วหรอก”แก้วเอ่ยดักคอไว้ก่อนจะชวนมีนกลับ ป๊อปปี้พยักหน้าพลางส่งยิ้มหวานให้ทันที...
.
.
.
.
“แก้ว! แกคิดอะไรอยู่? รู้ตัวบ้างหรือเปล่า?!....ชั้นรู้ว่ามันเป็นเรื่องของแก!แต่แกอย่างลืมสิว่าชั้นเป็นเพื่อนแกนะ....ทำไมไม่ปรึกษากันบ้าง!”มีนเอ่ยตำหนิแก้วที่ด่วนตัดสินใจ ทั้งๆที่เคยบอกอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าอย่าทำอะไรเพียงเพื่อจะประชด!
 
 
                             ทำไมไม่ฟังกันบ้าง?!
 
 
“ฮึ!ทำไมชั้นจะไม่รู้ตัว! ชั้นมีสติดีทุกอย่าง ทำไม? ๆชั้นถึงจะให้โอกาสพี่ป๊อปไม่ได้! ในเมื่อตอนนี้เค้ารักชั้นอย่างที่ชั้นต้องการแล้ว!!”ร่างบางเถียงกลับอย่างไม่ลดละ มีนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“แก้ว!ชั้นโตแล้วนะ ทำไมชั้นจะดูไม่รู้ว่าแก...ประชด!! แต่ในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของแก ชั้นคงห้ามอะไรไม่ได้? ถ้าแกคิดว่าทำแบบนี้แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ก็แล้วแต่แกแล้วกัน!”หมดหนทางที่จะเถียงต่อ มีนจำต้องหยุดการสนทนาเอาเสียดื้อๆ เพื่อไม่ให้ปัญหามันบานปลายไปมากกว่านี้!
 
 
                            ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันยัยแก้ว เฮ้ออ~
.
.
.
.
“แล้วแกจะเอาไงล่ะที่นี้?”มีนเอ่ยถามหลังจากนั่งรถมาจนถึงบ้าน แต่แก้วไม่ยอมลงจากรถ!
“ชั้นจะกลับไปเอาเสื้อผ้า....ที่คอคนโด เขา…”แก้วตอบมีนด้วยน้ำเสียงเศร้า ซึ่งมีนก็พอจะเข้าใจ.....ก่อนจะพยักเพยิดเป็นเชิงบอกว่า ให้แก้วไปเถอะ......
                  หลังจากรถแท็กซี่ลับตาไปแล้ว มีนก็ลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย สายตาที่มองตามเพื่อนไปบ่งบอกได้ว่าเป็นห่วง...และคาดไม่ถึง  ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่รักกันมากมายอย่าทั้งคู่ จะต้องมีจุดจบแบบนี้จริงๆ!
 
 
 
         ให้ตายสิ! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ? ส๊าธุ!ขอให้พี่โทโมะ ง้อยัยแก้วด้วยเถ๊อะ เจ้าประคุณ!!
 
 
            มีนภาวนากับสิ่งศักสิทธิ์อยู่ในใจ คิดไว้ว่าสักพักจะโทรไปถามแก้ซะหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง?!
.
.
.
.
                   ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อรถแท็กซี่แล่นมาถึงหน้าคอนโดของเขา! ไม่อยากที่จะขึ้นไปเลย....ไม่เลยจริงๆ....   แต่ในเมื่อมาถึงที่แล้วแก้วจำต้องเดินขึ้นไปอย่างเสียไม่ได้ .....สักพักก็มาถึงประตูห้องพอดี!
 
 
                        ทำไมถึงเร็วแบบนี้นะ!
 
 
ฮึบ!
“เราต้องทำได้! ต้องทำได้สิแก้ว เฮอะ!”ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆก่อนจะเคาะประตูห้อง
ก๊อกๆๆ!
“ใคร?!”เสียงจากข้างในตะโกนกลับออกมา เสียงนั้นมันทำให้แก้วสะดุ้งสุดตัว แต่ไม่ได้ตอบกลับเขาไป...
“.........”
“ชั้นถามว่าใคร!!”คนด้านในตะโกนถามซ้ำอีกที  คำตอบ คือ ไม่มีคำตอบ!
                 ร่างสูงรู้สึกหงุดหงิดและรำคาญ จึงลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง....
  และทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก แก้วถึงกับต้องพัดมือไล่กลิ่นแอลกอฮอลล์ของเจ้าของห้องทันที  ก่อนจะเกือบหลุดปากต่อว่าเขา เรื่อง กินเหล้า!  ....แต่เมื่อรู้ว่าสถานะของเธอและเขาตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว แก้วจึงได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ ในขณะที่อีกฝ่ายแทบจะสร่างเมาทันที!
“ขอโทษนะคะ ที่มารบกวน....ฉันขอเข้าไปเก็บของ”สรรพนามแทนตัวเองของแก้ว ทำเอาโทโมะใจหายวูบ  ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก! ทำเหมือนไม่เคยรัก!
 
 
                         ฮึ!จะไปอยู่กับมันละซิ!
 
 
“เชิญ!!!”ร่างสูงพยุงร่างตัวเองเดินนำเข้ามาในห้อง ก่อนจะล้มตัวนั่งลงบนโซฟา  มองแก้วที่กำลงเก็บของอย่างนิ่งๆ   ภาพวันวันย้อนกลับเข้ามาทักทาย โซฟาที่เขานั่ง....โทโมะนึกย้อนไปถึงวันที่เขาทำโทษ! แก้วบนโซฟาตัวนี้......  อาการมึนเมาหายเป็นปลิดทิ้ง!
                    แก้วมองภาพวันวานของเธอกับเขาบนหัวเตียง  พร้อมกับน้ำตาที่ไหลทะลักลงอย่างไม่ขาดสาย แต่ทน!เก็บเสียงสะอื้นของตัวเองให้เบาที่สุด!
 
 
                          บ้าจริง!ทำไมมันเจ็บที่หัวใจขนาดนี้นะ?!
 
 
“แก้ว.....”ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางทอดสายตามองคนด้านในอย่างไม่ลดละ...อยากจะมองให้นานที่สุด!
 
 
                                 แก้ว....แก้วของพี่......
 
 
                   สักพักร่างบางก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ขนาดย่อมๆ คราบน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้วนวลทำให้โทโมะ ใจหายวาบ นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึง....ไม่สิ! ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ต่างหาก!
“ขอบคุณนะคะที่...ฮึก....ยอมเสียเวลาให้ชั้น...เข้ามาเก็บของ”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก!
“ไม่เป็นไร!...เก็บเสร็จแล้ว ก็รีบๆไปซะสิ!! เฮอะ! เดี๋ยวแฟนเธอจะรอนาน!”ร่างสูงเอ่ยประชดประชัน จนแก้วหน้าชา อยากจะร้องไห้มันซะตรงนี้ แต่คงทำไม่ได้ เพาะน้ำตาที่ไหล มันแทบจะหมดอยู่แล้ว....ทำได้เพียงกัดฟันประชดเขาไป!
“ชั้นรีบแน่ๆ! ...กลัวเขาจะรอนาน!!”แก้วประชดกลับทั้งที่ไม่มองหน้าเขา ทำเอาอีกฝ่ายเลือดขึ้นหน้า และในขณะที่แก้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป.....
หมับ!!
“แก้ว!!!”มือหนาตวัดร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด พลางระดมจูบไม่ยั้ง  ร่างบางทั้งอึ้งทั้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มือบางพยายามดันตัวเขาออกแต่ไม่เป็นผล เมื่อสู้แรงเขาไม่ได้
“ปล่อยนะ...ฮึก...อย่าทำแบบนี้!  อย่าลืม!ว่าคุณกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!!!”ร่างบางตอบโต้ทั้งน้ำตา
“แก้ว....พี่รักแก้ว! ขอร้องอย่าทิ้งพี่ไป  พี่รัก..ฮึก....รักแก้วคนเดียว!”
“ฮึก....อย่าทำแบบนี้!พี่เป็นคนเลือกเอง จำได้ไหม?วันนี้...พี่พูดกับแก้วยังไง..ฮึก....ทุกอย่างจบแล้ว....ฮือออ”ไม่ทนที่จะกลั้นต่อไป  แก้วปล่อยโฮทันที.....
“พี่ขอโทษ....พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่รักแก้วนะ.....แก้วรู้! พี่รักแก้วคนเดียว ได้โปรด..ฮึก...ให้อภัยคนโง่คนนี้ได้ไหม?”ร่างสูงเอ่ยเว้าวอน แต่แก้วส่ายหน้าพัลวัน...
“ฮึก....มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว....โอกาสนั้น...ฮึก...แก้วให้พี่ป๊อปไปแล้ว.....”ร่างบางตอบกลับเสียงสั่น
“ไม่! พี่ไม่มีวันปล่อยแก้วกลับไป แก้วต้องอยู่กับพี่!!!”สิ้นคำมือหนาจัดการเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวเดิมทันที! ร่างบางร้องโวยวายพยายามปัดป้อง แต่อาการขาดสติของเขามันรั้งไม่อยู่จริงๆ!
                   มือหนาฉีกกระชากอาภรณ์ที่คลุมกายร่างบางออก ก่อนจะก้มซุกไซร้ตามลำตัวอย่างโหยหา  โดยที่แก้วไม่คิดจะขัดขืน!
 
 
                                  ขอให้มัน....เป็นครั้งสุดท้าย!
 
 
               ร่างบางนอนหลับตานิ่งๆ อาจจะเป็นเพราะแรงโน้มถ่วงของโลกละมั้ง? น้ำตามันถึงไหลงอย่างไม่ยอมหยุด!!  แก้วได้แต่กัดฟันแน่นเพื่ออดทนกับการกระทำของเขา....
 
 
 
                               รู้ว่ารัก!....แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว!!~
 
 
.
.
.
.
.
“เสร็จธุระของพี่แล้วใช่ไหม?”ร่างบางเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อเขาหยุดการกระทำลง  มือบางควานคว้าผ้าขนหนูมาคลุมกายก่อนจะลุกเดินหนี  แต่ถูกเข้ารั้งไว้เสียก่อน!
“ฟังพี่นะ....พี่ไม่อยากให้เราต้องจบแบบนี้...พี่ยอมรับทุกอย่าง พี่พูดไม่ดีใส่แก้ว พี่ขอโทษ! พี่เชื่อใจแก้วเสมอ  แต่พี่....”
“พี่ไม่เคยเชื่อใจแก้วเลยต่างหาก!”ร่างบางตะคอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนที่เขาจะรั้งเอวบางมากอด ใบหน้าซบลงกับหน้าท้องแบนราบอย่างแบนแน่น
“ที่รัก....ขอร้องล่ะ ฟังพี่บ้างจะได้ไหม? แก้วจะทุบตีพี่ยังไงก็ได้...ขอร้อง อย่าเฉยชากับพี่แบบนี้ ได้ไหม?”
           ร่างบางนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจก่อนที่มือบางจะลูบไล้กลุ่มผมของเขาเบาๆ  ร่างสูงหลับตาสนิท รอฟังคำตอบ ของคนที่รักสุดหัวใจ!
“แก้ว.....”
“พี่ใจร้ายใช่ไหม? วันนี้พี่ขอโทษ พี่อยากให้ตัวเล็กของพี่รู้ไว้.....พี่ไม่ได้พูดมันออกมาจากใจเลย  มันเป็นอารมณ์! ถ้าตัวเล็กจะโกรธ พี่พร้อมโดนลงโทษ แต่ไม่ใช่การที่เรา...ต้องจากกัน”
 
 
                                    อย่าใจร้ายกับพี่อีกเลย! พี่ทรมาน.....
 
 
...................................................................................................................................
 
อ๊ากกกก>O< อัพแล้ว อย่าโกรธกันดิ-*- อุตส่าห?จะไปอ่านหนังสือสอบแล้วนะเนี่ย แต่แว่บมาลงให้นิดนึง
ไรเตอร์กลัวโดนตื้บ!!~จึ๋ย! น่ากลัวเเฮะ><
รีบปั่นไปหน่อย จะหนุกหรือเปล่าไม่รู้-3- 
หลายคนบอกดราม่า! เอาน่า ดราม่าไม่นานหรอกไรเตอร์แต่งดราม่าไม่เก่ง บรู้วววว^^ แต่ หวิวๆนี่พอได้<<ส่อ-*-
ปล.ถ้าไรเตอร์สอบไม่ผ่านว่าไง? มัวแต่อัพ เงอะๆแต่ไม่เป็นไร ตกก็ซ่อม ก๊ากกๆๆๆ^-^ มันเป็นกิจวัตร เอาล่ะวันนี้คงได้แค่นี้จริงๆ ไรเตอร์ไปอ่านหนังสืออีกรอบล่ะ ฝันดีทุกคน ม๊วบ!!>3<