Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

          แสงเทียนบนอาหารสุดหรูยามค่ำคืนส่องสว่างจนเผยให้เห็นใบหน้าสวยของร่างบาง บรรยากาศโรแมนติกที่หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝันอยากจะมาเดตกับชายคนรัก เสียงดนตรีคลาสสิคคลอเบาๆ แก้วรออยู่สักพัก......

        ภาพวันวานประดังประเดเข้ามาจนยากที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ แม้จะบอกว่าตัวเองเข้มแข็งเพียงใด แต่จะให้ฝืนลืมมัน คงทำไม่ได้อีกเช่นกัน!

.

.

.

.

.

“เดี๋ยวเรารอพี่อยู่ตรงนี้นะ^^”เสียงทุ้มของชายร่างสูงเอ่ยบอกเด็กสาววัยมัธยมหน้าตาน่ารัก ให้นั่งรออยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ

“พี่รีบๆมานะ^^”เสียงใสของเด็กสาวเอ่ยตอบก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้แล้วยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้ามหาลัยไป

           เด็กสาวร่างบางนั่งรอพลางกินไอติมวนิลาของโปรดอย่างใจเย็น รอสักพักจนเห็นว่าเขาเดินมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคนพร้อมกับเพื่อนๆที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่ขาดสาย

“ทำไมพี่มาช้าจัง ไหนบอกไปเอาของแปปเดียวไง?”ร่างบางลุกขึ้นยืนพลางถามเขาอย่างใจเย็น  ทุกสายตาของเพื่อนเขาต่างจดจ้องเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด ก่อนจะพากันหัวเราะยกใหญ่

“ฮะๆๆฮ่าๆๆๆเนี่ยนะเหรอว่ะ เด็กแก?”เพื่อนคนนึงเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันจนแก้วตามไม่ทัน

“สะ...สวัสดีค่ะ พวกพี่เป็นเพื่อนพี่ป๊อปเหรอค่ะ?”แก้วเอ่ยถามละล่ำละลั่ก ดวงตาโตสั่นไหว

“ฮ่าๆ ใช่!พวกพี่นี่แหละเพื่อนไอ้ป๊อป.....แหม!เชื่องดีว่ะ  หาให้กูบ้างดิ!”ร่างบางอึ้งตะลึงเมื่อได้ยินคำกล่าวของเพื่อนของชายคนรัก

“หมายความว่ายังไงกัน?”

“ก็หมายความว่า...ไอ้ป๊อปแม่งเก่งว่ะ สอยเด็กมัธยมมาเป็นแฟนได้ สวยอีกต่างหาก โว้ๆๆๆ”

“อะ...อะไรกัน?  พี่ป๊อปแก้วงงไปหมดแล้วนะ!”

“ฮะๆ...เด็กหนอเด็ก นี่แฟนตัวจริงของชั้นเองล่ะ  มิกกี้!ส่วนเธอ...ก็ขอบใจนะ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเวลาชั้นเหงา...ฮะๆ กลับบ้านไปได้แล้วไป! พ่อแม่จะเป็นห่วงเอา”เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้วนวล ยิ่งร้อง พวกเขายิ่งหัวเราะ และเรายิ่งแพ้!

                  แก้วขบกรามแน่นความโกรธปะทุขึ้นในใจ  หัวใจที่ย่อยยับแตกสลาย….

 

 

                      เห็นว่าชั้นโง่มากนักหรือไง ไม่รักกัน ทำไมต้องหลอกกันด้วย!

 

 

“ฮะๆๆนี่เธอคงคิดว่าป๊อปจะชอบเธอจริงๆงั้นเหรอ?  น่าสมเพช! ผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอใครเขาจะเอา เฮอะ! มันต้องอย่างชั้นนี่สิ...สวย รวย เลิศ! ที่สำคัญ เร่าร้อน!ฮะๆ”มิกกี้เอ่ยดูถูกแก้วอย่างสะใจ ในขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้านิ่งอย่างแค้นใจ

“หยาบคาย”

“แกว่าชั้นเหรอ?”

       เพี๊ยะ!

          มือบางฟาดเข้าที่ใบหน้าของแก้อย่างจังจนเลือดซึม  ครั้งสุดท้ายที่เห็นคือ...ภาพและเสียงหัวเราะเยาะจากเพื่อนของป๊อปปี้ และไม่เว้นแม้กระทั่ง...เขา!

“กลับบ้านไปได้แล้วแก้ว ถ้าพ่อแม่เธอรู้ว่ามาไล่ตามชั้นอย่างนี้  เดี๋ยวจะอายเค้าแย่ฮ่าๆ ไปฉลองกันเถอะพวกเรา วันนี้ฉันได้แต้มครบร้อยพอดี ป่ะ มิกกี้^^”ภาพที่ป๊อปปี้โอบกอดแฟนสาวทำเอาแก้วใจสั่น บวกกับคำพูดเย้ยหยันสร้างความอับอาย จากความเสียใจกลับกลายเป็นความแค้นอย่างทวีคูณ!

 

 

 

                   ชั้นจะจำพวกพี่เอาไว้...ทุกคน!!!

 

 

 

                      เวลาผ่านไป 2 ปีเต็ม วันที่แก้วได้ก้าวเข้ารั้ววิทยาลัย เธอไม่ได้ข่าวป๊อปปี้อีกเลย รู้แค่ว่าเลิกกับมิกกี้ไปแล้วและไปเรียนอยู่ต่างประเทศแค่นั้น   จนวันที่แก้วได้เจอกับโทโมะ!  ในฐานะรุ่นพี่ปี 3  ต้องมาช่วยน้องปี 2 รับน้องเฟรชชี่.....

“เอ้า!น้องค๊าบบ  เข้าแถวเขียนชื่อเร็วค้าบบ”เสียงหวานของรุ่นพี่ดังขึ้น เหล่าน้องเฟรชชี่หน้าใสต่างกรูกันเข้ามาหาเขาแทบจะทันที

“พี่ค่ะๆหนูชื่อ......บลาๆ”จนมาถึงน้องคนสุดท้าย  ร่างสูงส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายที่ต้องมานั่งเขียนป้ายชื่อให้

 

 

                รุ่นพี่มีตั้งเยอะ ทำไมต้องไมต้องให้คนหล่อลำบากตลอดเลยน้า><

 

 

“เอ้า!น้องครับ ชื่ออะไร เดี๋ยวพี่เขียนให้”ร่างสูงก้มหน้าก้มตาหากระดาษกับปากกาพลางเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้มอง

“แก้วค่ะ!”รุ่นพี่พยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

O o O!!!~

“สวย!”

“ชื่อแก้วค่ะ...ไม่ได้ชื่อสวย!”ร่างบางตอบกลับอย่างกวนอารมณ์

 

 

                    ร้ายกาจแฮะ คนสวย><!~

 

“รู้ครับว่าชื่อแก้ว...แต่พี่แค่บอกว่าน้องนะ...สวย!”ร่างสูงตอบกลับอย่างเจ้าเล่ห์

.

.

.

.

     หลังจากวันนั้นประมาณ 3 เดือนเห็นจะได้

“แก้ว....”

“อะไรเหรอ?พี่โทโมะ!”

“ถ้าพี่จะ.....จะจีบแก้ว จะได้ป่ะ?”ร่างสูงเอ่ยถามเสียงทะเล้น แก้วอมยิ้มน้อยๆก่อนจะถามกลับ

“แล้วพี่ชอบแก้วเหรอ?”ร่างบางเอ่ยถามอย่างลังเล ความเจ็บปวดครั้งก่อนทำให้แก้วไม่อาจจะไว้ใจใครได้ง่ายๆ

“เรียกว่ารักจะง่ายกว่ามั๊ย?><”

“รัก   มันเร็วไป!”ร่างสูงหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น  ก่อนจะเงียบไปจนแก้วรู้สึกได้ว่าเขางอน!

“พี่งอนเหรอ?ฮะๆ”มือบางยิกแก้มเขาเล็กน้อย

“เปล่าหรอก งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ!”

“เดี๋ยวสิ!แก้วบอกแล้วเหรอ?....ว่าไม่ให้จีบ^^”ร่างบางอมยิ้มนิดๆก่อนแก้มใสจะแดงขึ้นอย่างเรื่อยๆ

“จริงนะๆ!”

“อืม...แล้วพี่คิดว่าแก้วจะได้อะไรจากการให้ใจพี่ในครั้งนี้บ้าง?”ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะตอบอย่างภาคภูมิใจ

“พี่ไม่ทำอะไรหรอก  แค่พี่จะรักแก้วและไม่ทำให้แก้วเสียใจแค่นี้แหละที่พี่ให้ได้....”ร่างสูงยิ้มนิดๆ ได้แต่หวังว่าคนสวยตรงหน้าจะเห็นใจ

“ถ้าคิดว่าให้ได้...ก็ขอสิ!”

 

 

                            ให้ตายสิแก้ว!เธอทำให้พี่ใจเต้นแรงอีกแล้ว><

 

 

“ครับ!แก้ว....พี่รักแก้วนะ เอ่อ...เป็นแฟนกับพี่ได้มั๊ย?”ร่างสูงหลับตาแน่นลุ้นระทึกกับคำตอบของแก้วว่ามันจะออกมาเป็นเช่นไร.....ร่างบางนึกขำในใจเล็กน้อยกับท่าทางของรุ่นพี่ ก่อนจะค่อยย่างเท้าเข้าขา  ริมฝีปากบางแตะบนริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็วและถอนออก

“อย่าทำให้แก้วผิดหวัง!”ร่างบางพูดจบก็เดินก้มหน้างุดหนีไปทันทีด้วยความอาย

 

 

                      หวังว่าพี่จะเป็นคนที่รักแก้วจริงๆ!

 

 

              และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆจากวันนั้นถึงวันนี้.................

.

.

.

.

“สำหรับคนที่พี่รักมาโดยตลอด!”ดอกไม้สีสวยช่อโต ถูกวางตรงหน้าของแก้ว ทำเอาร่างบางหลุดจากภวังค์ มาแล้ว คนๆนั้นเขามาแล้ว!

“ไม่ต้องก็ได้!”ร่างบางตอบกลับด้วยแววตาเฉยชา จนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามรู้สึกได้ดี

 

 

                 ยังโกรธอยู่สินะ!

 

 

“โต ขึ้นเยอะเลย พี่จำแทบไม่ได้ พี่คิดถึงแก้วจัง!แก้วล่ะคิดถึงพี่มั๊ย?”

“ไม่นี่!”คำตอบของแก้วทำเอาเขาหน้าเสียไปชั่วขณะ

“พี่รู้ว่าเราโกรธพี่อยู่!ที่พี่มาวันนี้พี่ต้องการจะมาขอโทษ!”ป๊อปปี้บอกกลับพลางส่งสายตาเว้าวอน จนแก้วรู้สึกสะอิดสะเอียน  นึกแล้วอยากจะหัวเราะ หัวเราะเหมือนที่พวกเขาหัวเราะในวันนั้น!

“ขอโทษเรื่องอะไร?พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย”

“นี่หมายความว่า...แก้วไม่ได้โกรธพี่ใช่มั๊ย? พี่ดีใจนะแก้ว แล้วเรื่องมิกกี้พี่ต้องขอโทษแทนด้วยนะ...”

“เปล่า!แก้วแค่จะบอกว่าแก้วไม่เคยจำเรื่องพวกนั้นต่างหาก! แล้วอีกอย่างแก้วก็ไม่รู้จะจำทำไมให้รกสมอง!ในเมื่อตอนนี้แก้วก็มีความสุขดี!”น้ำเสียงเยาะเย้ยจากแก้ว ทำเอาป๊อปปี้อึ้งไป

“หมายความว่าไงแก้ว?”

“หมายความอย่างที่พูด! แล้วนี่อะไรอีกมั๊ย?ชั้นต้องรีบกลับแล้ว ไม่ว่างมาฟังเรื่องไร้สาระหรอก!”แก้วยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

             สะใจที่ทำให้เขาพูดไม่ออก!

 

 

 

                    มันสมควรแล้ว เฮอะ!ถ้าจะมาสำนึกในตอนนี้ ขอบอกไว้เลย มันสายเกินไป!!!

 

 

 

              ร่างบางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบ ในขณะที่แก้วกำลังจะเดินหนี มือใหญ่ก็ฉวยคว้าร่างบาง เพราะแรงดึงจึงทำให้แก้วล้มไปนั่งกับตักของเขา อีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงรวบตัวแก้วไว้แน่น แน่นราวกับกลัวว่าแก้วจะหนีหายไปไหนอีก!

 

 

                   พี่จะไม่ปล่อยแก้วไป  ไม่มีวัน!

 

 

“ปล่อยนะ!เอามือสกปรกของพี่ออกไป บอกให้ปล่อย!”มือบางทุบตีเขาอย่างสะเปะสะปะ นึกโมโหตัวเองไม่น้อย ที่มีแรงไม่พอจะหนีได้

 

                  รังเกียจ! ชั้นเกลียดพี่!

 

“ในเมื่อพูดกันดีๆแล้วแก้วไม่เข้าใจ! พี่ก็ต้องใช้วิธีของพี่บ้าง! ฟังนะ...พี่จะเอาคืน พี่จะเอาแก้วคืน!!!”

เพี๊ยะ!

 

          มือบางฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อของเขาอย่างแรง แก้วใช้จังหวะที่ป๊อปปี้เผลอผลักเขาออกแล้วรีบลุกขึ้นในทันที พลางชี้หน้าเขาอย่างโกรธแค้น!

“งั้นพี่ก็ฟังไว้นะ!อย่ามายุ่งกับชั้นอีก คนเห็นแก่ตัวอย่างพี่ไม่มีวันที่แก้วจะกลับไปให้ใจอีกต่อไป!  แก้วมีคนที่แก้วรักแล้ว....รักมากกว่าพี่เป็นร้อยเท่าพันเท่า จำไว้!!!”แก้วตะคอกอย่างหัวเสีย  แล้วเดินปึงปังออกจากร้านไปท่ามกลางสายตาของคนนับร้อย

.

.

.

ตื้ดๆๆ!

        เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทันทีที่แก้วเปิดเครื่อง

“พี่โทโมะ?...จริงสิ วันนี้เรานัดกันไว้”ร่างบางคิดได้ดังนั้นจึงรีบกดรับสายทันที

“พี่!”

“แก้วๆเป็นอะไร ทำไมไม่รับสายพี่? พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั๊ย? แล้วนี่อยู่ไหน พี่อยู่ที่คอนโดไม่เห็นแก้วเลย....”ร่างสูงรัวคำถามเป็นชุด

“พี่อยู่ที่นั่นแหละ ตอนนี้แก้วอยู่ข้างนอกกำลังจะกลับแล้ว”

“อ้าว...แล้วเราไม่ไปดินเนอร์กันแล้วเหรอ?”ร่างสูงตอบกลับเสียงอ่อยๆจนแก้วต้องรีบอธิบายเพื่อให้เขาสบายใจ

“ไว้วันหลังได้มั๊ย?....วันนี้แก้วอยากอยู่กับพี่!”ทันทีที่แก้วพูดจบ โทโมะก้ยิ้มกว้างก่อนจะตอบตกลงทันทีทันใด แม้ในใจจะสงสัยเล็กน้อยก็ตาม

“ได้ค๊าบบ รีบๆกลับมาเลยนะ พี่คิดถึง^^”ปลายสายตอบกลับก่อนจะวางสายไป

.

.

.

.

.

.

            ร่างบางเอนหลังพิงกับอกแกร่งของร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงผ้าใบด้านนอก  นอนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวยามค่ำคืน แม่จะเห็นดาวไม่ชัดเจนจากความสว่างไสวในเมืองหลวงแต่นั่นไม่ได้ทำให้แก้วสุขใจน้อยลง....

            ร่างสูงยกมือเล็กขึ้นมาแนบแก้มอย่างรักใคร อีกฝ่ายมองตามยิ้มๆ ตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่เลือกรักผู้ชายคนนี้  รอยยิ้มหวานพรุดพรายเต็มใบหน้า..

 

 

                          พี่ไม่เคยทำให้แก้วผิดหวังเลย>__<

 

 

“นึกยังไงถึงอยากอยู่กับพี่ ฮึ?”

“ไม่รู้สิ....วันนี้รู้สึกรักพี่เป็นพิเศษ”

“อ้าว?หมายความว่าวันอื่นๆไม่รักเหรอ?”ร่างสูงตอบกลับพร้อมก้มหน้าถามอย่างเอาเรื่อง แก้วส่ายหัวน้อยๆกับท่าทีของเขา

“เปล่าซะหน่อย! รักแบบนี้ไม่ดีหรือไง?”

“โอเคๆดีจ๊ะ ดีมากๆเลย^^”ร่างสูงก้มจูบขมับคนในอ้อมกอดก่อนจะกระชับวงแขนแน่น

             สายลมที่พัดผ่านทำเอาแก้วเคลิ้มหลับไปอย่างเสียมิได้  ร่างสูงมองนิ่งๆ อดที่จะอมยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหลับสนิท ร่างสูงจึงจัดการอุ้มไปนอนบนเตียงอย่างเบามือ....

            ร่างสูงนอนตะแคงพลางเท้าแขน มองดูคนที่กำลังหลับใหลอย่างมีความสุข มือหนาเกลี่ยไรผมที่ปรกใบหน้าของร่างบางออก ก่อนที่คนตัวเล็กจะเขยิบเข้าซุกอ้อมอกของเขาเพราะอากาศหนาว  ร่างสูงกอดรับพลางลูบหลังให้เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้นอนเพลินจนหลับฝันดี

“หนาวเหรอ?เดี๋ยวพี่กอดนะ^^”พูดจบร่างสูงล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะกอดอีกฝ่ายไว้ ใบหน้าหล่อซบกับเรือนผมของแก้ว กลิ่นยามสระผมอ่อนๆราวกับเป็นยานอนหลับชั้นดี ที่ทำให้เขาหลับสบายยันเช้า......

 

 

................................................................................................................................

 

เฮ้ๆๆๆ!ทุกคนหลับกันหรือยังเอ่ย? คิกๆ><อุตส่าห์แอบหนีแม่มาอัพ อิๆ

ตอนนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าใคร?ทำให้แก้วเจ็บปวด<<โอ๊ย!(บ้า!!!-*-)  

Ps.sanook paaa? JuB2  >O<!!!~