LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"เฮ้อออออออออ~" เสียงถอนหายใจหนักๆดังสะท้อนไปตามทางเดินที่แสนจะมืดและคลุ้งกลิ่นยาจนสาวน้อยที่แพ้กลิ่นยาแทบจนเป็นลมด้วยความมึนและแข้งขาเริ่มอ่อนแรงจนร่างบางเซไปประทะกับกำแพงสีขาวสะอาดและพยายามทรงตัวและก้าวขาให้ออกแต่เธอรู้สึกเหมือนทั้งโลกหมุนก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นและหอบหายใจถี่

"หืม" ร่างผู้ป่วยชายในชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลสีเขียวเอ่ยเสียงสูงและมองร่างบางในชุดเดรสขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่กองอยู่ด้วยกับพื้นและค่อยๆช้อนตัวร่างบางที่มึนๆไว้ในอ้อมแขนและพยุงกลับเข้าห้องของเขาและวางเธอลงกับเตียงผู้ป่วยของเขา ร่างบางที่ทำสีหน้าหายใจไม่ออกจนผู้ป่วยตัวจริงต้องค้นกระเป๋าถือหายาดมอะไรพวกนี้ก่อนที่เขาจะเอาจ่อจมูกโด่งๆจนร่างบางพยายามโกยกลิ่นยาดมที่เธอพกไว้ตลอดก่อนจะเริ่มได้สติเล็กน้อย

"ขอบคุณนะคะ" ร่างบางเอ่ยขอบคุณเบาๆและพยายามยันตัวขึ้นจากเตียงผู้ป่วยและพยายามปรับโฟกัสไปที่ใบหน้าผู้ช่วยเธอจากกลิ่นยาเหม็นๆชวนให้เป็นลม

"ครับ" แต่ก่อนที่โฟกัสจะคงที่เสียงคุ้นหูก็มาอยู่ใกล้ใบหูเธอระยะประชิดทำเอาเธอขนลุกซู่และหันไปมองผู้ที่ช่วยเธออย่างตะลึงและผลักเขาให้ออกไปห่างๆพร้อมสะพายกระเป๋าสีน้ำตาลเข้มเข้าเซ็ตสุดหรูเตรียมก้าวออกนอกห้องผู้ป่วยอย่างเร่งรีบแต่เธอก็ถูกคว้าไว้ก่อนจนเธอต้องมองเขาด้วยสายตาตำหนิ

"จะไปไหนหล่ะอยู่ด้วยกันก่อนสิ" ร่างสูงในชุดผู้ป่วยลากร่างบางไปยังโซฟาและกดไหล่เธอโดยที่เธอดูเหมือนจะขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามและมองผู้ป่วยที่อยู่กับเสาแขวนน้ำเกลือและทำท่ากระสับกระส่าย

"แก้ว พาฉันเข้าห้องน้ำหน่อยสิ"

"ห๊ะ O_O!" ร่างบางสะดุ้งทันทีและกระเถิบถอยหลังร่างสูงที่ทำสายตาอ้อนวอนก่อนจะส่ายหน้าไปมาพร้อมกับส่ายมือและมองหน้าร่างสูงด้วยแก้มแดงๆ

"เมื่อกี้นายยังเดินไปรับฉันได้เลย ไปเองสิ" แก้วบอกก่อนจะพยายามขับไล่ไสส่งร่างสูงที่ทำหน้าอ้อนวอนน่ารัก Y_Y ก่อนที่เธอจะรู้สึกพ่ายแพ้เวลาร่างสูงทำสายตาละห้อยก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาไปพยุงร่างสูงไปยังประตูห้องน้ำและแง้มประตูปิดและเดินออกไปด้านนอก

"เอาเสื้อผ้าฉันในตู้ให้หน่อยสิ" เมื่อร่างบางได้รับคำสั่งก็ขมุบขมิบปากบ่นเล็กน้อยแต่ก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าของโรงพยาบาลก่อนจะสังเกตเห็นชุดเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งไม่ใช่ชุดที่เขาใส่มาตอนเกิดอุบัติเหตุแต่ก็น่าจะพอเดาได้ว่า 'สุดที่รัก' อาจจะเอามาให้เขาก็ได้พอเมื่อเธอคิดเรื่องบ้าๆขึ้นมาเธอก็ทำหน้าเศร้าแต่เมื่อรู้สึกตัวเธอก็รีบตบหน้าเรียกสติตัวเองเบาๆและพูดกับตัวเองประโยคเดิมซ้ำๆและเก็บเสื้อผ้าน่าขอบใจที่เขาไม่เอาไอ้กกน.ขนาดยบิ๊กไซส์มายัดไว้ในตู้เสื้อผ้า

"อ่ะ !" แก้วยื่นเสื้อผ้านเข้าไปในห้องน้ำและเดินหนีมานั่งที่โซฟาก่อนนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่ก็รู้สึกตัวเมื่อเสียงประตูห้องน้ำถูกแง้มออกพร้อมร่างสูงสมส่วนในชุดเสื้อลายสก๊อตที่ไม่ได้ติดกระดุมโชว์หุ่นแสนเพอร์เฟ็คพร้อมซิกค์แพ็คและกางเกงที่ดูเหมือนจะเกาะสะโพกแน่นไม่มั่นคงพร้อมจะหลุดจนขอบสีดำๆบางอย่างโผล่ออกมาจนร่างบางที่เป็นโรคแพ้หุ่นเป๊ะๆมองตาค้างด้วยอาการช็อคแต่สายตาวิ้งค์ๆก่อนที่หุ่นเป๊ะจะซูมมาใกล้ๆหน้าเธอจนเธอแทบจะสลบแต่ที่ช็อคคือจู่ๆเขาก็กระชากสายน้ำเกลือและสายเลือดออกจนมันพุ่งเล็กน้อยจนเธอลนลานไปจับมือหนาเพื่อดูอาการ

"ไปกัน" จู่ๆมือหนาก็คว้าเข้าที่มือบางๆและเดินไปยังประตูพร้อมบิดมันออกแต่ถูกร่างบางขัดก่อนจะได้ออกไปเ้มื่อเขาหันมามองหน้าเธอ เธอก็หลบสายตาและแกะมือหนาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปติดกระดุมเสื้อลายสก๊อตให้เขาทีละเม็ดขณะที่เจ้าของเสื้อยืดลายสก๊อตที่ถูกมือบางสั่นๆติดกระดุมให้กระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะช้อนหน้าเรียวขึ้นมาประทับจูบลงบนแก้มใสและเลื่อนไปยังริมฝีปากบางอย่างเอาใจและเขาก็ได้ใจเมื่อร่างบางก็ตอบสนองเขาเป็นอย่างดีก่อนจะเลื่อนใบหน้าออกมาพร้อมกับคว้ามือร่างบางเดินออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมรอยยิ้มของทั้งสองฝ่าย

------------------------------------------------------------------------------------------

"โถ่...ก็ฟางเพิ่งรู้จักป็อป" คู่(กำลังจะ)รักทะเลาะกันเถียงโดยต่อล้อต่อเถียงแต่น่าจะเรียกได้ว่าฝ่ายหญิงต่างหากที่พูดแพล่มๆ ๆ ๆจนฝ่ายชายถึงกับเบื่อหน่าย

"โอเคๆ เป็นก็เป็น" ร่างสูงตอบอย่างหน่ายๆพร้อมจ้องมองร่างบางที่มีสีหน้ามีความหวังก่อนจะกระตุกยิ้มอ่อนโยนและขยี้ผมร่างบางที่มองหน้าเขาก่อนจะขยับมือไปมาประมาณว่า 'ฉันไปหล่ะ'

"บ๊ายบายจ้ะ" ฟางอมยิ้มน้อยๆก่อนจะไปส่งร่างสูงถึงประตูห้องก่อนจะโบกมือลาเมื่อแผ่นหลังลับตาร่างบางปิดประตูและกระโดดขึ้นเตียงก่อนเอาหมอนปิดหน้าและกรี๊ดอย่างสุขใจ

"คอยดูนะ นายต้องหลงรักฉัน ! อีตาหมีพูห์ ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด~" เสียงของร่างบางยังคงกระหน่ำและกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงกว่า 3 ชั่วโมงจนผู้น้องตระกูลนีระสิงห์เปิดประตูมาด้วยความห่วงใยพี่สาวแตร่เมื่อมองหน้าเหม่อลอยหวานเยิ้มก็เกิดอาการหงุดหงิดก่อนจะคล้องแขนสุดที่รักของเธอเดินออกไป