วิ่งไป!! ให้ทะลุใจเธอ

    "ม่ายยยยยยย!! ปล่อยหนูนะพี่ฮารุโกะ!!"
     "ฉันก็บอกแกแล้วไงว่าถ้ายังหาที่เรียนไม่ได้ฉันจะจับแกเข้าฮาราชิยามะ!!"
     "มีอะไรกันหรอเสียงดังกันเชียว"
     "พี่มิคุโอะ ช่วยนัตสึเมะด้วยมิ พี่ฮารุโกะบังคับให้นัตสึเมะเข้าฮาราชิยามะนะ!!"
     "น่าๆพี่ฮารุโกะ เพลาๆให้นัตสึเมะหน่อยก็ได้นะ ยังไงก็ยังมีเวลาอีกตั้งอาทิตย์กว่านะ ให้นัตสึเมะค่อยๆเลือกก็ได้นี้"
     "ห๊าาาา!! นี้จะไม่เป็นห่วงอนาคตของน้องสาวตัวเองหน่อยหรอ"
     "แต่ว่านัตสึเมะก็โตแล้วนะพี่ฮารุโกะ ปล่อยให้ทำตามที่ใจคิดเถอะ"
     "ห๊าาาาา!! นี้นายเอาสมองส่วนไหนคิดกันเนี้ยมิคุโอะ มองยังไงยัยนี้ก็เด็กอยู่วันยันค่ำละ"
     "นั้นมันก็สำหรับพี่ฮารุโกะคิดนี้คะ นัตสึเมะไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ หนูอายุ 16 แล้วด้วยหนูคิดเองได้ค่ะว่าจะเลือกเดินทางไหน!!"
     "เธอไม่มีสิทธิคิดอะไรทั้งนั้นละ พี่วางแผนผังชีวิตของเธอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าเธอไม่ทำตามละก็ เธอมันก็แค่สวะของตระกูลเท่านั้นละ นัตสึเมะ"
     "ถ้าคำว่าตระกูลของพี่มันหมายถึงแบบนั้นละก็ ฉันยอมเป็นสวะเพื่อให้ได้เสรีภาพดีกว่าต้องถูกขังเหมือนนกที่ไม่มีทางได้โบยบินดีกว่า"
     "ไม่รู้ละยังไงพี่ก็ส่งใบสมัครไปแล้วพรุ่งนี้จะมีการทดสอบ อย่าลืมเอาใบผู้เข้าสอบไปด้วยละ"
     เมื่อฮารุโกะพูดจบก็เดินออกไปจากห้องโถงทันที
     ทันใดนั้นมิคุโอะที่ยืนอยู่ก็เดินตรงมาหานัตสึเมะที่ได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ แล้วเอามือค่อยๆวางไว้ที่หัวของนัตสึเมะอย่างเบาแล้วพูด
     "ทำใจเถอะนัตสึเมะ พี่รู้ว่ามันน่าเบื่อเพราะพี่เองก็เคยโดนทำแบบนี้มาก่อน ที่พี่ฮารุโกะทำนะมันก็เพื่อตัวของนัตสึเมะนะ"
     ทันทีที่มิคุโอะพูดจบก็เดินออกจากห้องโถงไปเหลือเพียงแค่นัตสึเมะที่ยังยืนนิ่งอยู่ 
     สักพักน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มพร้อมกับปล่อยโฮออกมาดังลั่นของนัตสึเมะที่ค่อยๆล้มฝุบลงไปที่พื้นได้แต่พูดงึมงัมอยู่เพียงคนเดียว
     ทางด้านของมิคุโอะกับฮารุโกะ
     "พี่ฮารุโกะ ผมว่ามันเกินไปนะครับที่จะบังคับนัตสึเมะนะ"
     "ที่ฉันทำไปก็เพื่อตัวของนัตสึเมะเอง ฉันไม่อยากให้นัตสึเมะต้องคิดมาก และฉันก็อยากให้เด็กนั้นได้กลับมาทวงคืนตำแหน่งยังไงละ"
     "แล้วทำไมต้องเป็นที่ฮาราชิยามะละ ที่อื่นก็มีนี้นา"
     "ก็ที่นั้นนัตสึเมะจะได้รับประสบการณ์อะไรหลายๆอย่างไงละ แล้วอีกอย่างฮาราชิยามะก็เด่นทางด้านกีฬาพอตัวโดยเฉพาะ กรีฑา ไงละ"
     "แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องกรีฑาก็ได้นี้นาพี่ฮารุโกะ"
     "นัตสึเมะนะยังคงโทษตัวเอง นัตสึเมะนะคิดว่าที่นางิเป็นอยางนี้นะเพราะตัวเองยังไงละ ฉันไม่อยากเห็นน้องสาวของฉันต้องมาเจ็บปวดหรอกนะ ใครๆก็รู้ว่านัตสึเมะนะรักการวิ่งที่สุด"
     "แล้วการที่นัตสึเมะเลิกวิ่งแล้วพูดว่าเกลียดการวิ่งเป็นอย่างนี้หรอ"
     "ใช่แล้วละ ถ้าในวันนั้นไม่เกิดเรื่องขึ้นละก็นัตสึเมะคงไม่เลิกวิ่งหรอก"
     ในเช้าวันต่อมา
     "หนูไปก่อนนะคะ"
     "จะไปไหนนะนัตสึเมะ แล้วใส่ชุดนักเรียนไปไหน"
     "ก็ไปรับการทดสอบที่พี่ฮารุดกะบอกไงคะ"
     "เธอคิดได้แล้วสินะนัตสึเมะ"
     "ป่าวค่ะ หนูก็แค่ไม่อยากมีปัญหากับพี่เท่านั้น งันหนูไปก่อนนะคะเดี๋ยวจะสายเอา"
     เมื่อนัตสึเมะออกจากบ้านไปก็เจอกับฮานาโกะที่หน้าตาซีดเซียวกำลังปิดประตูอยู่
     "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณฮานาโกะ จะออกไปไหนหรอคะ"
     "อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะคุณนัตสึเมะ พอดีว่าฉันจะไปที่โรงเรียนนะค่ะ"
     "เลือกได้แล้วหรอคะ"
     "ใช่ค่ะ แล้วคุณนัตสึเมะละคะ"
     "ไม่ได้เลือกหรอกค่ะถูกบังคับต่างหากละค่ะ แล้วคุณอานาโกะเข้าที่ไหนหรอคะ"
     "ฮาราชิยามะค่ะ แล้วคุณนัตสึเมะละคะ"
     "ฮาราชิยามะเหมือนกันค่ะ"
     "งันหรอคะ"
     "ฉันว่าเราเดินไปคุยไปกันดีกว่านะคะคุณฮานาโกะ"
     "ฉันก็ว่างันละค่ะเดี๋ยวพวกเราจะไปสายกัน"
     เมื่อทั้งคู่ไปที่โรงเรียนก็พบว่าโต๊ะลงทะเบียนนั้นกำลังจะเก็บทั้งคุ่ก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อห้ามไว้ก่อน
     "อาจารย์ค๊าาาาาา!! เดี๋ยวก่อนค่ะอย่าพึ้งเก็บ!! รอพวกหนูก่อน"
     "ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"
     "ก็อาจารยืกำลังจะเก็บโต๊ะไม่ใช่หรอคะ"
     "ป่าวจ๊ะ พอดีว่าอาจารย์ทำน้ำหกใส่ผ้าปูโต๊ะนะจีะก็เลยเก็บของบนโต๊ะลงเพื่อจะเอาผ้าปูโต๊ะออกนะจ๊ะ"
     "งั้นหรอคะ"
     เมื่อการสนทนาจบลงอาจารย์ก็จ้องนัตสึเมะกับฮานาโกะเขม็งทันที
     "คือว่า พวกหนูมีอะไรแปลกๆหรอคะอาจารย์"
     "อ่อป่าวจ๊ะ ที่แปลกนะมันคือ โรงเรียนนี้ต่างหากละ"
     "หมายความว่าไงหรอคะอาจารย์"
     "แหม่ๆ ช่างมันเถอะจ๊ะ เอาละอาจารย์ชื่อว่า งินนะ ฮานาบิ นะจ๊ะ แล้วพวกเธอละ"
     "หนูชื่อว่า ฮิคุ นัตสึเมะค่ะ"
     "ส่วนหนูชื่อว่า อามาคาวะ ฮานาโกะ ค่ะ"
     "ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ คุณฮานาโกะ คุณนัตสึเมะ"
     "เอ๋!! เรียกชื่อจริงอย่างนี้มัน..."
     "ทำไมหรอจ๊ะ"
     "ป่าวค่ะก็แค่ไม่เคยได้ยินคนอื่นเรียกชื่อจริงเลยค่ะนอกจากคนในครอบครัว"
     "แล้วพวกเพื่อนๆไม่เรียกหรอจ๊ะ"
     "ไม่เลยค่ะ อย่างมากก็แค่คุณฮิคุเท่านั้นละค่ะ เพราะคนที่โรงเรียนไม่กล้าเรียกกัน"
     "งันหรอจ๊ะน่าเศร้าจังเลย เอาละไปรับการทดสอบได้แล้วละจ๊ะ"
     "การทดสอบงันหรอคะ"
     "ใช่จ๊ะ"
     เมื่อทั้ง 3 คุยกันจบนัตสึเมะกับฮานาโกะก็เดินไปจนถึงสถานที่ทดสอบแล้วเข้าสอบทันที
     2 ชั่วโมงผ่านไป
     "ทำไมห้องนี้มีคนอยู่แค่ไม่กี่คนเองละไม่สิต้องพูดว่ามีแค่เรากับคนอื่นๆแค่ 1-2 คนเอง หรือว่าเราไม่ผ่านการทดสอบกันนะ"
     "คุณนัตสึเมะค้าาาาา แงงงงง ยากมากเลยค่ะน่ากลัวด้วย"
     "ใจเย็นเถอะค่ะคุณฮานาโกะ มันจบแล้วนะคะ"
     เมื่อฮานาโกะเจอนัตสึเมะก็รีบวิ่งเข้าไปกอดทันที
     "นักเรียนที่ผ่านการทดสอบทุกคนจากนี้ไปพวกเธอจะต้องเรียนอยู่ที่นี้เป็นเวลา 3 ปี ในวันที่ 16 ของเดือนหน้าเป็นวันเปิดภาคเรียนขอให้ทุกคนมีความสุข"
     "เอาละค่ะคุณฮานาโกะเรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ"
     แซด แซด แซด
     "นี้ๆ เธอนั้นไงคนนั้นนะ"
     "จริงหรอที่ควีนจะมาเรียนที่เดียวกับเรานะ"
     "ไม่ผิดแน่ ก็ฉันได้ยินชื่อนี้นา"
     "แล้วคนไหนละ"
     "นั้นไง นั้นไง คนที่ผมสีแดงแสดนะ สวยใช่ไหมละ"
     "อ่อนั้นนะหรอ ก็สวยดีนี้นาตอนเปิดเทอมมีหวังพวกผู้ชายกรี๊สตรึมแน่เลย"
     "นั้นนะสิ 5555+"
     เมื่อนัตสึเมะและฮานาโกะเดินออกมาจากที่ทดสอบก็รีบเดินไปที่โรงยิมเพื่อไปรับชุดนักเรียน
     "พวกเธอมาทำอะไรที่นี้หรอ"
     "มารับชุดนักเรียนค่ะ"
     "แล้วพวกเธออยู่ชั้นไหนหรอ"
     "นี้ค่ะ"
     "ตายจริงชุดนักเรียนชั้นเรียนพิเศษหมดแล้วนะสิ"
     "ชุดนักเรียนชั้นเรียนพิเศษหรอคะ"
     "ใช่จ๊ะ งันพวกเธอไปหาอาจารย์คุโจที่ห้องพักอาจารย์นะ"
     "ค่ะ"
     นัตสึเมะกับฮานาโกะรีบเดินไปที่ห้องพักอาจารย์แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปก็พบกับหญิงสาวผมสีบอนทองนั่งจิบกาแฟอยู่
     "ขออนุญาตค่ะ คุณใช่อาจารย์คุโจรึป่าวคะ"
     "ใช่จ๊ะ อาจารย์ชื่อ คุโจ ซาวาโกะ แล้วพวกเธอละ"
     "ยะ ใหญ่จังนั้นหน้าอกหรอ"
     ทั้งคู่พูดเหมือนๆกันพร้อมกัน
     "อามาคาวะ ฮานาโกะค่ะ"
     "ฮิคุ นัตสึเมะค่ะ"
     "ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ ฮานาโกะจัง นัตสึเมะจัง"
     "ยินดีที่ได้รู้จังเช่นกันค่ะอาจารย์ซาว่าจัง"
     ทั้งคู่กล่าวพร้อมกันและก้มหัวให้
     "แหม อาจารย์ซาว่าจังงันหรอจ๊ะไม่มีไคเรียกแบบนี้มานานแล้วนะเนี้ย ขอบใจนะจ๊ะ"
     เมื่อคุยกันจบซาวาโกะก็หยิบชุดนักเรียนให้ ทันใดนั้นก็มีเสียงวิ่งมาตามทางเดินแล้วเปิดประตูห้องพักอาจารย์ดัง ปังง 
     "อาจารย์มินาอุจิมีอะไรหรอคะ รีบร้อนเชียว"
     "แฟนของอาจารย์คุโจมารับแล้วละค่ะ ถ้างันฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
     "งันอาจารย์ขอตัวก่อนนะจ๊ะ"
     เมื่อนัตสึเมะกับฮานะเดินออกไปถึงหน้าประตูโรงเรียนก็เจอกับมิคุโอะที่ยืนเก็กหล่ออยุ่ที่รถ
     "อ้ามมากันแล้วหรอจ๊ะสาวๆ มัวทำอะไรกันอยู่ช้าเชียวนะนัตสึเมะฮานาโกะ"
     ทันใดนั้นนัตสึเมะที่ยืนอยู่ข้างๆฮานาโกะก็รีบวิ่งไปกระโดดคว้าคอเสื้อของมิคุโอะอย่างเต็มแรง
     "มาทำอะไรที่นี้กันย๊ะ ไอร๊โอตะคุหน้าด้าน รีบอธิบายมาเลยนะไม่งันละก็พี่เจอไอนี้แน่"
     นัตสึเมะกำหมัดขึ้นมาเพื่อขู่มิคุโอะ
     "เออพี่ก็แค่มาแสดงความยินดีที่ผ่านการทดสอบแล้วนะจ๊ะ"
     "แล้วทำไมจะต้องมายืนเก็กหล่ออยู่หน้าโรงเรียนด้วยละ นี้มันที่สาธารณะนะไม่ใช่แคทวอล์คนะย๊ะไอพี่บ้า"
     "ก็แฟนพี่นั่งอยู่ในรถนี้นาจะให้ทำยังไงละ พี่เองก็อยากหล่อบ้างไรบ้างนี้นา"
     "แฟนงันหรอไหนละหลังฐานนะ"
     "ซาว่าช่วยออกมาหน่อยสิ"
     ทันใดนั้นประตูรถก็เปิดออกมาโดยมีผู้หญิงออกมาจากรถ
     "อาจารย์ซาว่าจังมาทำอะไรที่นี้หรอคะ"
     "แหมก็มิคุโอะเขาจะพาอาจารย์ไปเลี้ยงฉลองนะ ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมแบบนี้นะจ๊ะ"
     "เห้ยยๆๆ ไอร๊พี่บ้าอธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
     "จะให้พี่มาอธิบายอะไรอีกละก็ซาวาโกะนะเป็นแฟนพี่นี้"
     "เอาเป็นว่าเราไปปิ้งย่างกันดีกว่านะ"
     "พี่มิคุโอะ คุณนัตสึเมะฮานะขอตัวกลับก่อนนะคะนี้ก็เริ่มเย็นแล้วด้วย"
     "จะรีบกลับไปไหนละพี่โทรบอกพ่อให้แล้วไปกินด้วยกันเถอะ"
     ณ ร้านปิ้งย่าง
     "เย่ๆๆๆ อย่างนี้ต้องฉลองเนื่องในโอกาสน้องสาวของฉันได้เป็นเด็กสาว ม.ปลายแล้ว"
     ตรูๆๆๆ ตรูๆๆๆ
     "โทรศัพท์ใครดังเนี้ย รีบๆรับสายเซ่"
     "ของหนูเองพี่มิคุโอะมีปัญหารึไง"
     "ป่าวจ้าาา"
     นัตสึเมะรีบคว้าโทรศัพท์แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำทันที
     "อะไรกันเบอร์แปลกนี้นา"
     ติ๊ด
     "สวัสดีค่ะนี้ใครหรอคะ"
     "นัตสึเมะหรอ นี้พี่ยูเองนะ"
     "อ้าวพี่ยูมีอะไรหรอคะ ถ้าเรื่องของฮานาโกะละก็อยู่กับหนูค่ะ"
     "ป่าวหรอก นัตสึเมะเธอตั้งสติแล้วฟังพี่ดีๆนะ"
     "ค่ะมีอะไรหรอคะ"
     "รถของคุณลุงกับคุณป้าประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้คุณป้าปลอดภัยแล้วแต่ว่าคุณลุงนะ ท่านเสียชีวิตแล้ว"
/////โปรดติดตามตอนต่อไป/////