เข้าค่ายหายนะ

วา:จะทำอะไร!!!!
     หญิงคนนั้นไม่ตอบแต่ค่อยๆคลานลงมาจากเพดานแล้วเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
เกศ:ช่วยด้วยๆ ทำอะไรสักอย่างที กรี๊ดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดด!!!!!!!
หญิงนิรนาม:ไม่มีใครช่วยพวกแกได้หรอก เฮอะๆๆๆ//พูดแล้วหมุนคอตัวเอง//
แบม:ต้องการอะไร ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ
เกศ:ช่วยด้วยๆ กรี๊ดดดๆๆๆๆ//สลบ//
วา:ยัยเกศๆ//วิ่งไปประคองเกศ//
หญิงนิรนาม:. . . . .//ไม่พูดแต่คลานเข้ามาเรื่อยๆ//ฉันจะเอา~พวกแก ไปอยู่ด้วย!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
ครู:หนูๆฟื้นแล้วหรอ
วา:ครู เพื่อนหนูล่ะคะ ครูคะ
ครู:เกศราอยู่โรงพยาบาลจ้ะ ตอนเธอฟื้นเธออารวาท เหมือนคนไม่มีสติ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ส่วนอีกคนก็ฟื้นแล้วจ้ะปรกติดี
วา:ยัยเกศ //นึกถึงเรื่องเมื่อคืน// ครูพบพวกหนูที่ไหนคะ
ครู:หน้าระเบียงทางเดินจ้ะ พวกเธอสลบอยู่
แบม:วาๆ//เข้ามากอด//
วา:ยัยเกศ มันจะเป็นอะไรไหม
แบม:ฉันว่าเกศมันกลัวมากจนหลอนอ่ะยัยวา
วา:โถ่...ยัยเกศ
     หลังจากนั้นเกศก็เข้าออกโรงพยาบาลอยู่เป็นประจำเพราะเธอมีอาการประสาทหลอน มันจะเป็นเรื่องที่ทั้งสามไม่ลืมตลอดไป. . . . .