เด็กเนี่ย!...ของผม [Yaoi]

          และแล้วมันก็ชวนผมมาเที่ยวหญิงเหมือนเดิมแหละครับ แต่สำหรับผมผู้หญิง
พวกนั้นก็แค่ผัก แค่ปลา ไม่มีความหมายอะไรกับผมมากนักหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าผมมีนพที่น่ารักน่าใคร่ที่สุดอยู่แล้วอย่างไรล่ะ
          "มึงคิดไรอยู่ว่ะสาสส เห็นนั่งเหม่อตั้งนานแล้ว" เฮ้อ!!! ผมอยากจะบอกกับไอ้วินว่า ถึงมึงป้อหญิงไปเงียบๆ ก็ไม่มีใครเค้าว่ามึงเป็นใบ้หรอกน่ะ
          "ป้าววว แค่คิดถึงนพอยู่ว่ะ กูอยากกลับบ้านแล้วว่ะ ป่านนี้หลานกูคงตื่นแล้วมั้ง"เป็นห่วงจัง จะร้องไห้ไหมน่ะถ้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอผม...
                                        
                                                            
ตอนต่อ
          "ถ้าเป็นห่วงหลานขนาดนั้นก็กลับไปหาหลานมึงเหอะว่ะ กูเฮิร์ทแทนอ่ะเห็นมึงนั่งซึมแบบนี้กูไม่มีอารมณ์ไปล่อหญิงว่ะสาสสส"
          "บ้านพ่องมึงดิ เกี่ยวไรกับกูว่ามึงไม่มีอารมณ์ไปล่อหญิงอ่ะ แล้วอีกอย่างนพก็หลานกูกูก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาแหละว่ะ กูไม่ได้เฮิร์ทสักหน่อย"ผมแก้ตัว เฮ้ย!!! ไม่ใช่ล่ะ ผมแค่อธิบายให้มันฟังเท่านั้นเองน่ะ ผมไม่ได้เฮิร์ทสักหน่อย มันอ่ะใส่ร้ายผม จริงไน่ะ เชื่อผมดิ =_=
          "เออๆๆๆ กูเชื่อมึงและ มึงก็กลับไปหาเด็กมึงเหอะ เดี๋ยวแมร่งงอแงร้องไห้ขึ้นมา เดี๋ยวกูจะดูเป็นเพื่อนน้าที่ใจร้ายของน้องนพเค้า"
          "คิดได้ดีเพื่อน มึงก็รีบกลับเหมือนกันล่ะ ขับรถมืดค่ำแมร่งอันตราย มึงอาจจะตายก่อนหาเมียได้น่ะโว้ย เรื่องนี้กูจะไม่ยุ่ง เข้าใจตรงกันน่ะ" ผมทำเสียงดัดได้น่าอุบาทมากเลยตอนค่ำที่ เข้าใจตรงกันน่ะอ่ะ 
          "เออ แต้งค์กิ้วเพื่อน"
          "ไม่เป็นไรว่ะเพื่อนกัน" ก่อนกลับผมก็เดินไปตบบ่ามันเบาๆ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นคสาโนว่าต่อพ่อก็เหอะแต่ตามจริงแล้วมันแค่อยากหาคนที่ใช่จริงๆของมันให้เจอก็เท่านั้นเอง ภายนอกถึงแม้จะดูเข้มแข็งแต่ภายในของมันใครเล่าจะรู้เท่ากับผมที่เป็นเพื่อนรักของมัน
ผมเดินออกมาจากผับแล้วก็ม่งตรงไปที่รถหรูของตนเอง หลังจากนั้นก็ขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วที่เร็วกว่ากฎหมายกำหนดไว้มาก เพราะตอนนี้ใจของผมโบยบินไปหานพหลานรักของผมแล้ว ตามจริงแล้วผมก็ไม่ได้จะคิดกับนพแบบนี้หรอกน่ะ แต่ด้วยความที่ว่าผมอยู่ดูแลนพมาตั้งนานแล้ว มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันมั้งแน่ะ(กับเด็กเนี่ยน่ะ =_=)
 
          "แม่ครับ นพล่ะ" ผมถามแม่ทันทีที่สายตากวาดไปทั่วห้องแล้วยังไม่เห็นนพ
          "ร้องไห้อยู่ในห้องนะ ตื่นมาไม่เจอกแก งอแงใหญ่เลยไม่ยอมให้ใครเข้าไปในห้องด้วย เข้าเย็นก็ยังไม่ได้ทาน มัวแต่พูดว่าจะเอาน้าพีทๆๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้ แกรีบขึ้นไปดูเลยน่ะตาพีท" ผมยืนนิ่งอึ้งอยู่ซักพัก เพราะผมยังไม่ปรับตัวไม่ทันแค่คิดว่าเจ้าตัวน้อยต้องร้องไห้เพราะผม หัวใจดวงนี้ก็เจ็บแปล๊บ! ไปทั่วแล้ว
          ผมเดินขึ้นบันได อย่าเรียกว่าเดินเลย เรียกว่าบินขึ้นมาน่าจะเหมือนกว่าเลย ผมตั้งสติได้ก็รีบพุ่งขึ้นมาชั้นสองแล้วก็ไขกุญแจห้องเข้าไปอย่างไว ภาพที่ผมเห็นในห้องเป็นภาพแรกแทบทำให้หัวใจของผมแตกสลาย ก็เพราะนพฟุบหลับอยู่ที่พรมบนพื้นโดยที่ตายังแดงอยู่เลย
          ผมเดินเข้าไปหานพช้าๆ แล้วก็ช้อนตัวนพขึ้นมา มานอนบนเตียงแล้วก็ห่มผ้าให้เรียบร้อย ผมเิดเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ พอออกมาอีกทีนพก็ยังนอนหลับอยู่เหมือนเดิม ผมก็เลยไม่อยากจะปลุกแกซักเท่าไหร่หรอก ผมเดินไปเอาผ้ามาชุบน้ำตามตัวของนพ บอกตรงเลย ผมแทบจะห้ามใจไม่อยู่ด้วยซ้ำไป แต่ความรู้จักผิดชอบชั่วดี จึงทำให้ผมแค่แตะนิดแตะหน่อยเท่านั้นเอง พอเช็ดตัวเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วก็นอนลงข้างๆนพ
               จุ๊บ!
          "ฝันดีน่ะครับ คนดีของน้า น้าขอโทษน่ะ น้าผิดไปแล้ว ตื่นมาเมื่อไหร่ นพจะเอาอะไรน้าจะให้หมดเลย"...
 
 
 
 
 
 
 
 
          
  #ว่างๆเดี๋ยวต่อให้น่ะ