ของขวัญของพ่อ

 

 

 ''อาหารวันนี้เป็นยังไงบ้างคะ?'' 

 

เสียงภรรยาสุดที่รักของผมที่กําลังนั้งตักข้าวผัดกองโตให้ลูกที่กินอย่างเลอเทอะตามประสานเด็ก

และคําพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยในขนาดที่ผมซึ่งกําลังเคี้ยวข้าวแก้มตุ๋ยแล้วพูดไปด้วย

 

 

   ''อู้อี๋อ๋าร๋อย'' ผมพูดออกมาภาษาอะไรไม่รู้เลยแฮ่ะ? แอบรู้สึกขําตัวเองว่าพูดอะไรออกไป

จงกระทั้งมีเสียงที่เจ้าลูกชายที่พูดเป็นภาษาเดียวกับผม

 

 

   ''โอ้อออออ๋าร๋อย'' หา? เจ้าลูกชายพูดอะไรวะเนี้ย? ผมหัวเราะออกมาและภรรยาก็แอบขํา

ภาษาของลูกกับผมที่พูดออกมา เขาคงรู้แน่นอนเลยนะว่าไอ้ที่เราพูดคงบอกว่า  ''อร่อยแน่นอน''  

 

 

   ''ดูสิ พวกคุณกินข้าวเลอะเทอะเต็มไปหมด ไปๆ เลย! ไปอาบนํ้ากันทั้งคู่เลย!'' ที่รักของ

ผมบ่นเหมือนกับว่าเธอกลายเป็นแม่คนที่สองของผมเลยพร้อมกับเอาเก็บจานไปล้างจานที่ห้องครัว

ก่อนที่ผมจะหันไปมองลูกแล้วพูดออกมา

 

 

   ''เอาละ ไปห้องนํ้ากันไหม? รีบไปเร็วเดียวยักษ์หน้าเหี่ยวแถวนี้อาละวาดก่อนนะ'' ผมพูด

ออกมาแบบเหมือนกําลังเริ่มเล่นกับลูกพร้อมกับแววตา  ที่ส่งรังสีในห้องครัวภรรยาของผมก็ขว้างนํ้า

ยาล้างจานใส่ข้อหาไปกวนเขาและ  ผมก็หลบทันก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องนํ้า

 

   ''ไปสิฮะ!''พ่อ!'' ลูกชายพูดออกมาพร้อมกับแววตาปิ๊งๆพร้อมกับโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปห้องนํ้าด้วยกัน

 

 

 ------------------------------------------------------------------------------------

 

   ''ผู้พิทักษ์พยุงความยุติธรรมมาแล้ว! อะช้า!'' ผมสาดนํ้าในอ่างอย่างเมามันส์ใส่เจ้าลูกชาย

ที่ทําท่ามาสไรเดอร์แปลงร่าง

 

 

   ''อ๊ากกกก --- ข้าตายแล้ว ...!'' ลูกชายตัวน้อยโดนนํ้าสาดใส่ในอ่างแคบๆก่อนจะทําท่าจม

ลงไปในผิวนํ้าผมกลั้นขํากับความตลกก่อนจะดึงขึ้นมา

 

 

  ''เอ้าๆ พอมาสระผมเลย!''  ผมดึงขึ้นมาจากอ่างก่อนจะหยิบแชมพูสระผมบีบใส่มือสั่งให้

ลูกชายตัวดีนั่งบนเก้าอี้เล็กๆที่ยอมทําตามคําสั่งได้แล้วค่อยๆขยี้หัวลูกชายจงมีฟองสีชมพูเต็มไป

หมดในเส้นผมในขนาดที่ผมสระผมให้ลูกอยู่เขาก็พูดออกมา 

 

 

  ''พ่อ''ฮะ? พ่อคิดว่าของขวัญบนโลกนี้คืออะไรหรือครับ?'' เด็กชายคนนั้นพูดออกมาพร้อม

กับเงยหน้ามองผมในขนาดที่ผมซึ่งงงกับคําถามของอีกฝ่ายจึงถามตอบ

 

  ''ทําไมลูกถึงคิดแบบนั้นละ?'' ผมถามด้วยความสงสัย 

 

  ''ตอนที่ผมอยู่โรงเรียน ผมเห็นคุณ''พ่อ''ทุกคนเขามีของขวัญมาแจกให้ลูกทุกคนละนะ แต่

ผมไม่ได้เลย ... ''  ลูกชายทําสีหน้าเศร้าสร้อยกับผมในขนาดที่ผมนึกถึงวันนี้ .... เดียว? พ่อทุกคน

มาที่โรงเรียน ..... ชิบหาย ......

 

 

วันนี้วันพ่อนี้หว่า ........  ?

 

ผมรู้สึกโครตตกอกตกใจ เพราะผมทํางานมากไปหรือเปล่านะ? ถึงได้ลืมช่วงเวลาที่สําคัญขนาดนี้ ผมหยุดสระผมให้ลูกก่อนจะทําหน้าตัวเองคนเป็น''พ่อ'' ที่ลืมช่วงเวลานี้ก่อนที่ลูกชายจะหันไปมองแล้วมองสีหน้าผมก่อนจะยิ้มออกมาเข้ากอด

 

''ไม่เป็นไรหรอก! ผมน่ะไม่ต้องการของขวัญอะไรหรอก!ขอแค่มี''พ่อ''อยู่กับผมตลอดไปก็พอแล้วครับ!   '' 

 

คําพูดที่ปลอบขวัญผมและกอดที่อบอุ่นเล็กๆนั้นที่เข้ามาหาผมในขนาดที่ผมตัวเปียกอยู่ผมขยับแขนทั้งสองข้างกอดเข้าหาลูกชายตัวน้อยๆที่พูดออกมาเหมือนกําลังบอกผมว่า''ไม่เป็นไร'' ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทํามากไปอาจจะไม่มีเวลาให้ลูกเลย 

 

    ''ขอบใจนะ .ลูกน่ะ .. คือของขวัญที่ดีที่่สุดของ''พ่อ''เลย ..'' ผมเผยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมขยี้หัวลูกชายที่ยิ้มด้วยใบหน้าดีใจ 

 

    ''เอาละ! รีบสระดีกว่า! เดียวนางยักษ์จะโมโหนะ!'' ผมเปลี่ยนเป็นคําพูดที่ร่าเริงพร้อมกับหัวเราะไปมาพร้อมกับลูกชายก่อนที่จะเดินลงไปสระและทําธุระตามประสาน''พ่อ'' ลูกในห้องนํ้า

 

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

ในช่วงที่ผมนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่กับภรรยาที่นอนหลับอยู่และผมที่แยกห้องกับลูกชาย เพื่อให้

เขาโตและเข้มแข็งขึ้นเพื่อที่จะได้ออกไปข้างนอกได้ ผมตื่นขึ้นมาพร้อมเปิดโคมไฟจิ่วขนาดเล็กๆ

ข้างกุมขมับกับการพูดคุยในห้องนํ้ามะกี้ 

 

   [ตอนที่ผมอยู่โรงเรียน ผมเห็นคุณ''พ่อ''ทุกคนเขามี''ของขวัญ''มาแจกให้ลูกทุกคนละ

นะแต่ผมไม่ได้เลย ... ]  อยู่ๆคําพูดของเจ้าลูกชายก็ลอยเข้ามาหาผมจงทําให้ผมรู้สึกว่า เรานี้

เป็น''พ่อ''ที่แย่จริงๆ .. ผมจึงสะกิดที่รักในขนาดที่เขากําลังนอน

 

  ''คุณ ? คิดว่าลูกชายเขาจะเหงาไหมที่ผมไปทํางานทุกวันโดยไม่มีเวลาให้น่ะ '' ผมพูด

ออกมาด้วยเสียงที่ง่วงนอนและพึ้งตื่นมะกี้ภรรยาที่โดนผมสะกิดจึงเอียงคอและถามด้วยความสงสัย 

 

  ''ถามทําไมเหรอคะ? ลูกของพวกเราน่ะเขาก็โตกันแล้วนะ ..แต่ฉันก็พึ่งสังเกตเห็นช่วงนี้

ที่ลูกชายเหงาๆ ... เวลาฉันไปรับเขาทีไร เขาจะนั่งแกร่งชิงช้าแล้วนั่งเหม๋อมองท้องฟ้า ...

''  คําพูดช่วงหลังทําให้ผมรู้สึกว่า ''กรูนี้แม่งแย่ชิบ'' ผมเอามือขยี้หัวตัวเองไปมาและภรรยาของผม

ที่ก็คิดหนักเหมือนกันที่ลูกชายช่วงนี้เขาอาจจะรู้สึกถึงคําว่าเหงา เพราะพวกเราไม่มีเวลาด้วยกัน

ก็ได้ 

 

 ''งั้นเรามาช่วยกันคิดดีกว่านะ '' ผมพูดออกมาเพื่อที่จะหาทางแก้ไข

 

 ''ก็ดีคะ '' สุดที่รักเห็นด้วยกับผมที่จะช่วยหาทางแก้ไขปัญหากัน 

 

 

----[ผ่านไป 1ชั้วโมง ] ----

 

  ''คุณคิดว่าที่นี้ได้ยังคะ?''  

 

 

  ''อันนี้ไม่ได้แน่นอน  ลูกเขาจะชอบอะไรโบราณได้ไงกัน?'' ผมพูดพร้อมหยิบหนังสือท่อง

เที่ยวดู

 

 

 ''งั้นลองคิดดูอีกดีกว่าคะ''

 

 

----[ผ่านไป 2 ชั้วโมง ] ----- 

 

  ''คุณคิดว่าสระว่ายนํ้าที่นี้เป็นไงละ?''   ผมถามเขาที่ซึ่งกําลังอ่านหนังสือค้นหาแหล่งท่อง

เที่ยว

 

  

  ''ลูกเราเล่นนํ้าไม่เป็นนะ คุณ?  '' 

 

 

  ''เออวะ .... ''  

 

----[ผ่านไป 3 ชั้วโมง]-----

 

  

  ''ได้แล้วละ!!'' เสียงตะโกนของผมดังขึ้นมาในขนาดที่สุดที่รักของผมตกใจที่ผมลุกขึ้นมา

 

  ''ได้แล้วหรือคะ? '' ภรรยาของผมพูดออกมาในขนาดที่ผมตื่นเต้นอยู่

 

 

  ''สวนสนุกยังไงละ! พรุ่งนี้เราไปเที่ยวสวนสนุกกัน!!'' ผมพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น  ที่

ตอนเด็กๆคุณพ่อและคุณแม่ในสมัยก่อนพาผมไปเที่ยวที่นั้น ถ้าลูกได้ไปเที่ยวที่นั้น เขาอาจจะดีใจ

ก็ได้ 

 

  ''จริงสินะ นี้พวกเราลืมไปได้ไงกันคะ?''   

 

  ''แก่แล้วนี้หน่า''  ผมพูดแซวออกมาทันทีที่โดนหนังสือขว้างใส่หน้า 

 

  ''นอนเลยพ่อคุณแพนด้า!'' ภรรยาเขกหัวแล้วล้มลงนอนบนเตียงปิดโคมไฟก่อนจะนอนนี้ก็ไกล้

จะตีสามแล้วละสินะอืม .... 

 

  ''ครับๆ '' ผมพูดออกมาโดนไล่แบบเด็กๆก่อนจะปิดโคมไฟของตัวเองล้มลงนอน