เส้นขอบฟ้าแห่งกาลเวลา

 

นี่คือบทสรุป  บทสุดท้ายของเรื่องน่าเศร้าเรื่องนี้  อาจจะไม่ได้จบสวยงามเหมือนเรื่องสั้น

 

อื่นๆ  แต่กลับจบลงในมุมที่มีความสุข ถึงแม้มุมความสุขนั้นจะไม่มีเหลือความหวังเลย

 

ก็ตาม...

 

ข้ามนภา

 

         เป็นเวลาเนิ่นนานมากแล้วสินะ ที่แมวสีขาวและแมวสีดำได้ลาจากกันไป ความทรงจำที่ใช้เวลาร่วม

 

กันแม้จะเป็นเวลาเพียง 7 วันเท่านั้น แต่เหมือนกับว่าวันเวลาเหล่านั้นยังจำฝังแน่นอยู่ในจิตใจของ

 

เจ้าแมวสีขาวไม่มีวันเลือน… ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่เคียงข้างเจ้าแมวสีดำนั้นเป็นความรู้สึกที่ไม่

 

อาจรับรู้ได้ที่ไหนอีก ความรู้สึกที่ไม่ใช่ความพิศวาส ไม่ใช่ความรู้สึกที่รู้สึกกันอย่างเช่นหนุ่มสาว แต่

 

ความรู้สึกนั้นเป็นความรู้สึกอบอุ่น  ทุกครั้งที่เจ้าแมวสีขาวได้อยู่ใกล้เจ้าแมวสีดำมันรู้สึกปลอดภัย อุ่น

 

ใจ อย่างบอกไม่ถูก  มันรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของมันที่ขาดหายไปได้รับส่วนที่เติมเต็มกลับมา 

 

ประหนึ่งว่าเจ้าแมวสีดำคือญาติมิตรที่ได้พรากจากกันเมื่อนานแสนนาน !  ซึ่งตัวมันเองก็ไม่รู้ได้ว่า

 

จากกันเมื่อนานเท่าไหร่แล้ว  แต่ความรู้สึกขณะนี้นั้นมันต้องการที่จะพบเจ้าแมวสีดำอีกสักครั้ง  เพื่อ

 

ถามคำถามที่มันต้องการคำตอบ เพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็เกินพอ …..

 

        วันนี้อากาศสดใสเหมาะกับการไปเที่ยวชมดอกไม่นานาชนิด  ไปเดินเล่นที่ริมชายหาด  แมวหลาย

 

ตัวต่างก็กำลังเก็บของไปเที่ยวอย่างขะมักเขม่น  แต่…..เจ้าแมวสีขาวกำลังรวบรวมสะเบียงเพื่อไป

 

ยังดินแดนแห่งความอ้างว้าง ดินแดนที่ไม่มีแมวตัวไหนอยากไปเยี่ยมเยียน นั่นคือ เกาะอันเป็นนิรัน

 

ดร์ แต่การจะไปเกาะนี้ได้นั้นต้องไปปรึกษาเส้นทางกับแมวเฒ่าผู้อาวุโสมากที่สุดในเกาะแห่งนี้เจ้า

 

แมวสีขาวมันไม่รอช้ามันรีบตรงดิ่งไปยังที่พักของแมวเฒ่าโดยทันที…..

 

“ท่านแมวอาวุโส ได้โปรดออกมาพบข้าด้วยเถิด”

 

บานประตูสีเทาหม่นที่ถูกปิดไว้อย่างเงียบสนิท…. ราวกับว่าข้างในนั้นจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่  แต่

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบพล่าเล็ดลอดออกมา

 

 

“อื้ม…. เข้ามาสิ..”

 

 

  แล้วประตูบานนั้นก็ค่อยๆแง้มออก  เจ้าแมวสีขาวค่อยๆก้าวเท้าน้อยๆของมันเข้าไป  ภายในบ้านที่

 

แสนจะทรุดโทรม  มีกลิ่นเครื่องหอมตลบอบอวนคละคลุ้งไปทั่วข้าวของวางอย่างไม่เป็นระเบียบมีใย

 

แมงมุงเกาะอยู่มากมาย

 

 

“ว่าไง เจ้าแมวสีขาว มาพบข้าด้วยเหตุใด?”

 

 

เสียงแหบพล่านั้นจู่ๆก็ดังขึ้นพลอยทำให้เจ้าแมวสีขาวสะดุ้งโหยง

 

 

“ข้าจะมาขอคะ…..”

 

 

ไม่ทันที่เจ้าแมวสีขาวจะพูดจบประโยคเจ้าแมวเฒ่าก็พูดแทรกขึ้น

 

 

“อื้ม…ข้ารู้แล้วล่ะว่าเจ้ามาพบข้าด้วยเหตุใด..”

 

 

“ท่านรู้ได้อย่างไรเล่า”

 

 

“บ๊ะ!!!! เจ้านี่  ข้าเป็นใคร?? ข้ารู้ข้าเห็น หากแต่เจ้าจะทำเช่นนั้นจริงรึ  ที่ตรงนั้นไม่เหมาะกับเจ้า

 

หรอกนะ ไปที่นั่นก็ไม่มีวันได้กลับมา..”

 

 

สายตาของเจ้าแมวเฒ่าประกายวาวถึงความโศกเศร้าอยู่ชั่วครู่แล้วก็ดับหายไป  เหมือนไม่ต้องการ

 

ให้ใครรับรู้ถึงปมในใจ

 

 

“ข้าไม่กลัวสิ่งใดทั้งนั้น  ข้า… ต้องการพบเขาให้ได้”

 

 

“เหตุใดเจ้าถึงต้องการพบแมวหนุ่มตนนั้เล่า?”

 

 

เจ้าแมวสีขาวก้มหน้าลงกลับพื้นก่อนน้ำตาจะร่วงหล่น   มันไม่รู้ว่ามันต้องการสิ่งใดกันแน่  แต่ที่มันรู้

 

คือต้องไปพบเจ้าแมวสีดำให้จงได้

 

 

“ข้าไม่รู้ ….”

 

 

“เฮ้อ…… ข้าล่ะเบื่อเจ้าเสียจริง  หนทางไปนั้นช่างน่ากลัวยิ่ง มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะฝ่าฟันไปได้

 

คือ ความเข้มแข็ง และพลังแห่งความกล้าหาญ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

 

 

“ข้าเข้าใจๆ  และก็รู้อยู่แก่ใจ  แต่ข้าต้องไปให้ได้  ได้โปรดแนะนำเส้นทางให้ข้าด้วย”

 

 

เจ้าแมวเฒ่าไม่พูดอะไร  ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องมืดๆชื้นๆเพื่อไปหยิบบางอย่างออกมา

 

 

“เมื่อหลายพันปีก่อนเกาะของเราและเกาะอันเป็นนิรันดร์เคยเป็นแผ่นดินเดียวกัน  เคยปกครองร่วม

 

กัน แต่…. มีเหตุบางอย่างทำให้เกาะสองเกาะต้องแตกแยก และได้ให้สัจสาบานกันว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยว

 

กันอีก  หากสมาชิกของทั้งสองเกาะล่วงล้ำอานาเขตของอีกฝ่าย จะไม่มีการไว้ชีวิตกัน..มีเพียงครั้ง

 

เดียวเท่านั้นที่สามารถเดินทางได้นั่นคือวันที่ครบ 100 ปีที่เส้นขอบฟ้าจะเปิดแล้วเกาะทั้งสอง

 

สามารถเชื่อมโยงถึงกันและกันได้ และมีเวลาอยู่เพียง 7 วันเท่านั้น และห้ามพูดคุยกันกับสมาชิกใน

 

เกาะนั้นเด็ดขาด หึหึ น่าขำนัก เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นข้า มิอาจช่วยเจ้าได้ แล้วเจ้าจะยัง

 

อยากไปเกาะนั่นอีกหรือไม่?”

 

 

เจ้าแมวสีขาวพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

 

 

“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า  นี่คือแผนที่เส้นทางในนี้ข้าได้ใส่มนต์สะกดเอาไว้ จะมีเพียงสมาชิกในเกาะ

 

ของเราเท่านั้นที่จะเห็นมัน  เจ้าจงมุ่งหน้าไปตามเส้นทางในนี้ แล้วเจ้าจะได้พบกับสิ่งที่เจ้าต้องการ

 

จะพบ  จงจำเอาไว้ว่าในระหว่างการเดินทางนั้นเจ้าห้ามพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว  ในเส้นทางนี้

 

เจ้าจะได้พบกับปีศาจแมวร้ายมากมายหลายตัวมันจะพยายามมาถามไถ่เจ้า  เจ้าจงนิ่งเงียบเสีย 

 

ห้ามเอ่ยคำใดใดทั้งสิ้น หากเจ้าเผลอพูดออกมาปีศาจแมวเหล่านี้ก็จะได้กลิ่นอายความมีชีวิตของ

 

เจ้า  แล้วพวกมันก็จะดูดความมีชีวิตของเจ้าให้หมดสิ้น และในที่สุดเจ้าก็จะมิอาจชีวิตกลับมา….”

 

 

“ข้าไม่กลัวสิ่งใดทั้งนั้น  สิ่งที่ข้ากลัวมากที่สุดคือ….การไม่พบคำตอบอะไรบางอย่าง”

 

 

เจ้าแมวเฒ่ายิ้มเย็นเยือกก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้ว่า

 

 

“หวังว่าเจ้าคงมีชีวิตรอดกลับมา ขอให้เจ้าโชคดี….”

 

 

แล้วก็เดินจากไปในห้องชื้นๆนั่น  ปล่อยให้เจ้าแมวสีขาวนั่งอ้างว้างอยู่คนเดียว  เจ้าแมวสีขาวหยิบถุง

 

สำภาระก่อนเดินออกจากบ้านของเจ้าแมวเฒ่าโดยมันไม่รู้เลยว่าเจ้าแมวเฒ่ามองตามมันด้วยความ

 

เป็นห่วง…

 

 

เมื่อเจ้าแมวสีขาวเดินออกมากำลังจะพ้นเขตดินแดนของมัน มันอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับมามอง

 

เพื่อเป็นการอำลาในใจนึกหวั่น  หลังจากที่มันก้าวเท้าออกไปแล้วไม่รู้ว่ามันจะมีโอกาสกลับมา ณ ที่

 

แสนสุขแห่งนี้ได้หรือไม่…. แต่มันจำเป็นต้องไป ไปเพื่อหาคำตอบบางอย่างที่มันยังค้างคาในใจของ

 

มัน  มันตัดสินใจหันหน้าไปยังจุดมุ่งหมาย นั่นก็คือ เกาะอันเป็นนิรันดร์ …..

 

 

2  วันผ่านไป  เป็นการเดินทางที่ไกลที่สุดในชีวิตของมันมันไม่เคยเดินทางจากบ้านมาไกลขนาดนี้

 

เลย  ไม่เคยเลย …

 

 

ถ้าดูจากแผนที่แล้วอีกไม่กี่ชั่วยามมันก็จะเข้าสู่เขตของป่านิรันดร์แล้วล่ะ  เสียงของแมวเฒ่ายังดัง

 

กึกก้องในหัวของมันเพื่อเป็นการเตือนใจของมันอยู่เสมอ

 

 

“เจ้าจงนิ่งเงียบเสีย  ห้ามเอ่ยคำใดใดทั้งสิ้น หากเจ้าเผลอพูดออกมาปีศาจแมวเหล่านี้ก็จะได้กลิ่น

 

อายความมีชีวิตของเจ้า  แล้วพวกมันก็จะดูดความมีชีวิตของเจ้าให้หมดสิ้น และในที่สุดเจ้าก็จะมิ

 

อาจชีวิตกลับมา….”

 

 

อากาศรอบกายเริ่มเย็นยะเยือกขึ้นกลิ่นอายและกลิ่นคาวปีศาจฟุ้งไปทั่วในอากาศ  น่าแปลกมาก

 

ท้องฟ้าที่กำลังสดใสจู่ๆก็มืดดำสนิทประหนึ่งว่าจะมีพายุลูกใหญ่ถาโถมเข้ามา  สายลมสาบๆเริ่มปลิ่ม

 

ละล่องมาแตะจมูก  เจ้าแมวสีขาวกล้าๆกลัวๆที่จะเดินต่อไป  เมื่อความมืดคืบคลานมาความกลัวก็

 

บังเกิดขึ้น นอกจากความมืดแล้วความเงียบก็ไม่แพ้กัน  เจ้าแมวสีขาวเคยได้ยินเรื่องเล่าขานมามาก

 

ที่ว่าเกาะแห่งนี้ไม่มีเสียงใดใดเลย  ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ…..ด้วยความกลัวเจ้าแมวสีขาวเริ่ม

 

หายใจแรงมากขึ้นเกรงว่าลมหายใจนั้นจะหมดไป…. แต่ทันใดนั้น!!!! ก็มีแมวหลากสีตัวหนึ่งปากฏ

 

ขึ้นพร้อมกับกลิ่นที่น่าขยะแขยง  แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

 

 

“เจ้าเป็นปีศาจแมวตัวใหม่รึ?”

 

 

เจ้าแมวสีขาวยังมีสติมากพอที่จะไม่เอ่ยคำใดใด แล้วเจ้าปีศาจร้ายก็พูดขึ้นมาอีก

 

 

“เจ้านี่….ถามไม่ตอบ รีบๆเดินเข้าล่ะประเดี๋ยวจะไม่ทันพิธีทำลายอัมตะ ฮ่าๆๆๆ”

 

 

เจ้าปีศาจหัวเราะร่าก่อนหายตัวจากไป…. ทิ้งให้เจ้าแมวสีขาวงุนงง กับเหตุการณ์  พิธีทำลายอัมตะ

 

งั้นหรือ?? มันคือสิ่งใดกัน  มันรู้สึกไม่สบายใจมันเหมือนกำลังจะสูญสิ้นบางสิ่งบางอย่างไป  แต่มันก็

 

อ่อนเพลียเกินกว่าจะเดินต่อไป  มันเลยตัดสินใจเอาปลาผอมที่มันซุกไว้ออกมากิน  ก่อนจะเอนกาย

 

พักสายตา

 ท่ามกลางบรรยากาศขมุกขมัว ณ เกาะอันเป็นนิรันดร์ใกล้ๆกับจุดที่เจ้าแมวพักอยู่นั่นเอง  สายลม

 

แห่งความเหงาเปล่าเปลี่ยวเจ้าเก่าที่ผัดผ่านมาทุกวัน  แต่หากวันนี้ภายในสายลมนี้กลับมีกลิ่นสาบ

 

แห่งความตายปะปนอยู่ด้วย! ที่ลานประชุมใหญ่ของเกาะแห่งนี้มีแมวอมตะมากกว่าร้อยชีวิตกำลังนั่ง

 

สงบนิ่งเหมือนรอบางสิ่งบางอย่างที่จะเผยออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง  เจ้าแมวสีดำกำลังนั่งเหม่อเช่นทุก

 

ครั้ง  สายตาที่ว่างเปล่าและเยือกเย็นยังปรากฎให้เห็นดังเช่นทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เปลี่ยนสถาน

 

ที่มาเป็นตรงกลางที่ประชุม โดยมีสายตาหลายคู่จับตามองอยู่… แมวทุกตัวยังคงนั่งคอย … รอ

 

คอย…. และก็ยังรอต่อไป…. และในที่สุดบางสิ่งบางอย่างก็ค่อยๆ ปรากฏกายออกมาจากอากาศที่

 

ว่างเปล่าเป็นกลุ่มควันขมุกขมัวอย่างช้าๆ มันเป็นแมวตัวใหญ่ยักษ์  กลิ่นสาบแห่งความตายโชยออก

 

มาชวนให้ขนลุก  สายตาของมันไร้ซึ่งความปรานี ยามเมื่อมันขยับตัวเยื่องย้ายร่างยักษ์ของมันไป

 

ข้างหน้าแผ่นดินก็สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วบริเวณ เสียงหายใจดังกระหึ่มสหนั่นสั่นไหวน่ากลัวยิ่ง

 

นัก วันนี้จะมีการตัดสินคดีใหญ่ซึ่งคดีนี้จะนำมาซึ่งความตาย …

 

 

เสียงนั่นดังสนั่นไปทั้งเกาะและลามเข้ามาในป่าที่เจ้าแมวสีขาวพักผ่อนอยู่ มันตกใจผวาตื่นขึ้นมา 

 

แล้วรีบเร่งไปให้ถึงเสียงนั่น โดยไม่รีรอ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นมันรู้แต่เพียงว่าต้องไปให้ถึงจุด

 

นั้นให้ได้

 

 

ไม่นานนักมันก็ผ่านป่าร้ายนั่นมาได้  และมายืนอยู่บนเกาะที่ขึ้นชื่อว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่มา ณ ที่แห่ง

 

นี้ได้จะไม่มีวันได้กลับออกไป.. มันแทบจะไม่เชื่อสายตาว่าจะมีสถานที่เช่นนี้อยู่  มันเป็นทะเลสาบ

 

กว้างใหญ่ สีดำทะมึน  ท้องฟ้าสีหม่น  หาดทรายสีดำ  ทุกอย่างเงียบเชียบ…มีเพียงกลิ่นอาย

 

แปลกๆเท่านั้นที่โชยมา

 

 

สายตาของมันก็เหลือบไปเห็นกลุ่มแมวผอมๆกลุ่มใหญ่ยืนล้อมเป็นวงกลมขนาดใหญ่น่าแปลกที่แมว

 

ทุกตัวนั้นมีแววตาที่ประหลาด  เป็นแววตานิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใดใด  และพวกมันก็ไม่มีลมหายใจ….

 

เจ้าแมวสีขาวเดินเข้าไปใกล้ๆ มันแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นแมวร่างยักษ์นั่นมันน่ากลัวเหลือเกิน…

 

 

“วันนี้ เป็นวันตัดสินคดี ซึ่งแมวทุกตนในที่นี้เข้าใจในทำนองเดียวกันแล้วคือเจ้าแมวสีดำตัวนี้ได้ทำ

 

ผิดกฎมหันต์”

 

 

เสียงดังกึกก้องของเจ้าแมวยักษ์ตนนั้นอื้ออึงไปทั่ว  เมื่อแมวสีขาวมองไปดูแมวที่กระทำผิด  มัน

 

ตกใจแทบสิ้นสติเพราะแมวตัวนั้นคือเจ้าแมวสีดำตัวที่มันตามหาอยู่นั่นเอง….

 

 

“ตามกฎของเกาะแห่งนี้  เมื่อเส้นขอบฟ้าได้เปิดออก แมวทุกตัวที่เป็นอมตะจะมีโอกาสได้ไปสัมผัส

 

รสชาติแห่งชีวิต ณ เกาะแห่งความเบิกบาน  และจะมีเวลา 7 วันเท่านั้น  และห้าม ห้ามแมวตัวใดที่

 

ได้มีโอกาสไป ณ เกาะแห่งนั้นพูดคุยหรือกล่าววาจากับแมวในเกาะแห่งนั้น แต่!!! เจ้าแมวตัวนี้ได้

 

เอ่ยวาจากับแมวที่มีชีวิต ซึ่งนั่น! หมายความว่ามันได้กระทำความผิดลงไปแล้ว ตามกฎแล้วเจ้าแมว

 

ตัวนี้จะถูกสั่งทำลายความเป็นอมตะ มีใครจะคัดค้านหรือไม่! ”

 

 

เจ้าแมวสีขาวเมื่อฟังจบมันก็ตกใจเพราะจากที่มันเคยได้ยินตำนานที่เล่าขานกันมา การทำลายอมตะ

 

นั้นหมายความว่าฆ่าเจ้าแมวสีดำนั่นเองความตายโดยปกติคือการปลดปล่อยดวงวิญญาณไปสู่อีกภพ

 

เพื่อชดใช้กรรมและไปเกิดเมื่อพ้นกรรม นั่นมันเป็นคติของพวกที่มีชีวิต  ส่วนคติของพวกที่เป็นอมตะ

 

นั้นมันโหดร้ายอย่างยิ่ง เหล่าแมวที่เป็นอมตะเมื่อได้รับความตายแล้วดวงวิญญาณมิอาจถูกปลด

 

ปล่อย แต่ก็มิใช่ถูกทำลายแต่หากเป็นการกักกันให้ดวงวิญญาณอยู่อย่างโดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม  หนาว

 

เหน็บยิ่งกว่าเดิม หิวโหยยิ่งกว่าเดิม  ดวงวิญญาณเหล่านั้นจะไม่ได้ยินเสียงใดใดทั้งสิ้น พวกมันจะ

 

ไม่มีแม้กระทั่งกาย มันมีแต่พียงวิญญาณที่เป็นเพียงสายลมล่องลอยอยู่เช่นนั้นไม่มีการไปเกิด

 

ตลอดไป มันโหดร้ายเกินไป เจ้าแมวมิอาจยืนนิ่งเฉยได้มันจึงรีบพูดขึ้นมาโดยลืมคำเตือนของเจ้า

 

แมวเฒ่าเสียหมดสิ้น

 

 

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งลงโทษเขา!!!!”

 

 

หลังที่มันได้เอ่ยวาจาไปทุกสายตาจับจ้องมาที่มันด้วยความแปลกใจกลิ่นหอมความมีชีวิตจากตัวมัน

 

ได้ฟุ้งกระจายไปทั่ว 

 

 

“ขอข้าได้คุยกับเขาสักครั้งก่อนเถิด ได้โปรด …”

 

 

“เจ้า!!! เป็นแมวมีชีวิต! บังอาจนักที่บุกมาถึงเกาะแห่งนี้ได้ จับตัวมันไว้!”

 

 

“ช้าก่อน!! ท่านเจ้าแห่งอมตะ ได้โปรดให้แมวตัวนั้นได้เจรจากับข้าก่อน”

 

 

เสียงอันนุ่มลึกและอบอุ่นแผดขึ้น เสียงของเจ้าแมวสีดำนั่นเอง

 

 

“ได้… เมื่ออำลากันแล้วข้าจะลงโทษพวกเจ้าตามเดิม..”

 

 

“ขอบใจท่านมาก ” เจ้าแมวสีขาวพูดทั้งน้ำตา

 

 

“เหตุใดเจ้าถึงตามข้ามาที่แห่งนี้ ทั้งที่ตัวเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า…” แมวสีดำเอ่ยขึ้น

 

ด้วยเสียงอันเยือกเย็นเช่นเคย แต่แววตานั้นกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความโศกเศร้า เกินจะพรรณนา

 

 

“ตลอดเวลาที่ข้าและท่านจากกันในครานั้น มันมีบางสิ่งที่ยังค้างคาในใจของข้า แม่ของข้าบอกข้า

 

เสมอว่าให้นั่งรอบางอย่าที่เส้นขอบฟ้า เมื่อข้าเอ่ยถาม  แม่ก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าเรารออะไร

 

และเพื่ออะไรแม่ได้แต่บอกว่า แม่ของข้า ยายของข้า และอีกหลายๆชั่วอายุคนของข้าก็ทำเช่นนี้มา

 

ตลอดเป็นเวลา 100 ปี โดยที่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่อสิ่งใด จนในวันนึงที่ท่านได้เข้ามา… มันเหมือนจะ

 

ทำให้ข้ารู้อะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ นี่จึงเป็นสาเหตุให้ข้าตามท่านมา ณ ที่แห่งนี้”

 

 

แมวสีดำนิ่งเงียบ….สายตาของมันอ้างว้าง ไร้ซึ่งคำตอบที่จะตอบได้… แต่มันก็เอ่ยขึ้นมาแบบลอยๆ

 

เป็นเสียงเพลงที่โศกเศร้าเหลือคณานับใบหน้าของมันยิ้มสดชื่นแต่สายตากับว่างเปล่า….

 

 

“ดินแดนแห่งนี้ที่ว่างเปล่า ดินแดนแห่งนี้ที่เงียบเหงา ดอกไม้เริ่มเฉาตาย หลายชีวาวาย

 

ตายลงทีละหน่อย แต่เรายังรอคอย ความหวัง...หึหึ  มันเป็นบทเพลงที่พ่อข้าขับกล่อม

 

ก่อนจะตาย ข้าเคยมีชีวิต ก่อนจะเดินทางมายังเกาะแห่งนี้เพราะ เกาะแห่งความเบิกบาน

 

เริ่มเหี่ยวเฉาแห้งแล้งแมวหลายชีวิตต้องอดตาย ข้าจึงมาที่นี่เพื่อมาตามหาสายลมที่หาย

 

ไป”

 

“ท่านได้สิ่งนั้นกลับไปหรือไม่?”

 

ทุกชีวิตในเกาะแห่งนี้นิ่งเงียบ ใจจดจ่ออยู่ที่แมวสีดำเหมือนลุ้นระทึกเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นอีก

 

 

“ได้สิ…ข้าได้มันกลับไปแต่ข้าต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดของข้า นั่นคือลมหายใจ…ข้าเสียใจ

 

ที่ไม่อาจกลับบ้านตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ของข้า  แม่ของข้าก็ยังเฝ้ารอต่อไป ….. นี่อาจ

 

เป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้าต้องรอบางอย่าง… แต่เหตุใดข้าถึงจำเรื่องนี้ไม่ได้ข้าก็ไม่รู้…ข้า

 

ขอโทษ หากข้าให้คำตอบเจ้าในวันนั้นเจ้าก็คง…..ไม่มาจบชีวิตลง ณ เกาะแห่งนี้”

 

 

“ข้านี่แหละที่ลบความจำของเจ้า เอาล่ะจบการอำลาที่สุดแสนจะน่าอ้วกของเจ้าไว้แค่นี้ ถึง

 

 

อย่างไรเจ้าทั้งสองก็ต้องตายเช่นกัน ”

 

 

เจ้าแมวยักษ์เอ่ยขึ้นด้วยเสียงและแววตาไร้ซึ่งความปรานี

 

 

“ได้โปรดลงโทษเพียงข้า แล้วปล่อยเจ้าแมวนี่ไปซะ!”

 

 

แมวสีดำพูดขึ้นด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

 

 

“อย่าทำเช่นนั้นเลย ข้ามาเองข้าทำผิดกฎเอง ฉะนั้นข้าก็ต้องได้รับโทษด้วยตัวของข้าเอง”

 

 

จากสายตาที่ดุร้ายของเจ้าแมวยักษ์ เมื่อได้ยินคำนี้มันก็แปรเปลี่ยนมาเป็นสายตาที่สุดแสน

 

จะ งุนงง ก่อนเดินมาตรงหน้าของเจ้าแมวทั้งสองแล้วถามว่า

 

 

“ทำไม พวกเจ้าถึงตายแทนกันได้  ”

 

 

เจ้าแมวทั้งสองเงียบไม่มีเหตุผลใดใดเอ่ยออกมา..

 

 

“หึหึ พวกเจ้ารู้หรือไม่ ตลอดการเป็นอมตะของข้านั้นไม่เคยรับรู้ถึงความห่วงใยจากใคร

 

สักคนเลย…. แต่วันนี้เจ้าทั้งสองทำให้ข้าเห็นว่าการห่วงใยนั้นเป็นเช่นไร หึ แต่ข้าก็ไม่อาจ

 

สัมผัสความรู้สึกนั่นได้…” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า

 

 

“ไม่หรอก… เพียงแค่ท่านเข้าใจในชีวิต…” เจ้าแมวสีขาวเอ่ยขึ้น

 

 

“อย่างไร?”

 

 

“ชีวิต ถึงแม้ตั้งรับรู้ถึงความเจ็บปวด ความหิวโหย ความทรมาน แต่ชีวิตก็คือชีวิต เรา

 

สามารถห่วงใยคนรอบข้างของเรา  สามารถรัก ….. สามารถคิดถึง นั่นแหละคือความสุข

 

ของชีวิต  จึงไม่แปลกที่ข้าจะรักและห่วงใยเจ้าแมวสีดำ” น้ำเสียงอันอ่อนนุ่มละมุนละไม

 

และเพราะก้องกังวาลแต่  ไม่อาจทำให้เจ้าแมวยักษ์เข้าใจในความหมาย

 

 

“แต่…. ข้าไม่มีชีวิต ! แต่ กฎก็ต้องเป็นกฎข้าปกครองหลายชีวิตมิอาจละโทษให้พวกเจ้า

 

หรอกนะ ” สายตาหม่นหมองปรากฏในดวงตาของเจ้าแมวยักษ์ได้เพียงชั่ววูบก่อนจะหาย

 

ไป  และถูกแทนด้วยสายตาอันโหดร้ายเช่นเดิม….

 

 

“หึ!! พอกันทีกับชีวิตน้ำเน่าของเจ้าทั้งสอง  มารับโทษทันต์ที่เจ้าได้ก่อไว้ซะ  ไม่ต้องกลัว

 

ว่าข้าจะพรากพวกเจ้าแต่… ข้าจะทำลายพวกเจ้าทั้งสองต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

 

 

เจ้าแมวทั้งสองมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างรับรู้ในชะตาของตัวเอง….

 

 

“เอาละ แมวทหาร! ไปเอากริชอาคมมา”

 

 

ไม่มีความปรานีใดใดปรากฏขึ้น  เมื่อกริชอาคมถูกนำออกมาจากหีบคร่ำครึ่  เสียงฟ้าร้องก็

 

ดั่งสะหนั่นอย่างเจ็บปวด  กริชอาคมเป็นกริชที่  หากแมวที่เป็นอมตะถูกแทงก็จะเป็นการ

 

ทำลายอมตะ หากแมวที่มีชีวิตถูกแทงก็จะสิ้นชีพในทันที  เจ้าแมวยักษ์ไม่รอช้ามันเดินมา

 

ตรงหน้าของแมวทั้งสองก่อนจะยิ้มยะเยือกแล้วจับกริชอาคมชี้ขึ้นฟ้าแล้วแทงเจ้าแมวทั้ง

 

สองอย่าไม่มีความปรานี……  ไม่มีเสียงกรีดร้องของเจ้าแมวทั้งสอง  มีเพียงสายตาที่ฉาย

 

แววความสุขออกมา  ไม่มีห่วงใดใดให้ทั้งสองต้องทุกข์ใจเพราะมันทั้งสองได้คำตอบที่ใจ

 

ของมันเรียกร้องมาทั้งชีวิต  แต่กลับกัน… ในสายตาของเจ้าแมวยักษ์จากแววตาดุร้ายกับ

 

กลายเป็นแววตาที่เศร้าหมองระทมทุกข์  มันรู้สึกผิด  และยัง งุนงง  กับคำว่า “ชีวิต  ความ

 

รู้สึก  ความห่วงใย และความรัก…”

 

 

จากวันนั้น  ไม่มีแมวสีดำและแมวสีขาวอีกต่อไป….เหลือเพียงตำนานที่เล่าขานถึงความ

 

เสียสละของเจ้าแมวสีดำ  และความไม่ย่อท้อของเจ้าแมวสีขาว  ทุกครั้งที่มีการเล่าถึง

 

ตำนานนี้….  แน่นอนผู้ที่ฟังย่อมโศกเศร้ากับกาสูญเสียที่น่าสลดนี้  และก็ยังถูกเล่าต่อเป็น

 

ตำนานตราบนานเท่านาน….ตลอดกาล….