เอ็กซ์ทีน

23 มีนาคม 2553
บันทึกของเซน
 
           “เซฟมากวาดบ้าน ล้างจานด้วย จานกองเต็มซิงค์ล้างจานแล้วโว๊ย” เสียงพูดของวัยรุ่นหนุ่มหน้าดุ ร่างใหญ่ยักษ์ ผิวสีเข้ม สวมเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงผ้าลื่น ขณะนั่งเล่นคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ บริเวณโถงชั้นล่างภายในบ้านที่แทบจะไม่มีทางเดินเพราะเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ทั้งแบบที่ใช้งานและตั้งทิ้งไว้ปะปนไปหมด
 
     ร่างของเด็กหนุ่มใส่แว่นตากลม ตัวสูงใหญ่ ในชุดสบาย ๆ เผยตัวขึ้น เขาเพียงหันชำเลืองมองตามเสียงก่อนที่จะหันกลับไปเก็บกวาดบ้าน
 
“กูพูดด้วยไม่ได้ยินเหรอวะ?” ร่างใหญ่ยักษ์เริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่ได้ยินเสียงขานรับตอบกลับมา
“กูทำอยู่ มึงหันกลับมาดูดิ” ใส่แว่นกลมตอบกลับ อีกฝ่ายจึงหยุดเล่นคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอี้ยวคอหันมา
“กวนตีนกู กูจะบอกแม่ให้ตัดเงินมึง” ร่างใหญ่ยักษ์พูดขู่อีกฝ่าย
“มึงจะทำอะไรก็ทำ มึงโทรหาแม่ทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” เด็กหนุ่มไม่สนใจ เขากวาดบ้านพลางพูดตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
“ปากดีนะมึง กูพี่มึงนะ” ร่างใหญ่ยักษ์พูดพลางชักสีหน้าใส่
“ลุกดิ จะให้กวาดปะ เกะกะ” แว่นตากลมเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะพูดไล่ให้อีกฝ่ายถอยออกจากบริเวณที่เขากำลังจะทำความสะอาด ร่างใหญ่ยักษ์ยังคงชักสีหน้าแต่ก็ลุกออกจากเก้าอี้ทันที
“กูได้ข่าวว่าวันก่อนพวกมึงมีเรื่องกับบ้านไอ้ท็อปเหรอวะ?” ชายหนุ่มถามน้องชายขณะที่อีกฝ่ายกำลังเก็บกวาดบริเวณโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขา
“ใครบอกมึง?” แว่นตากลมถาม
“ไอ้พีทเล่าให้ฟัง มันไปช่วยพวกมึง” ร่างใหญ่ยักษ์ตอบกลับ
“อืม ไอ้พวกเxี้ย” เด็กหนุ่มตอบ
“แล้วมึงไปทำอะไรตรงนั้นวะ ติ๋ม ๆ อย่างมึงจะไปช่วยใครได้ มึงจะประดิษฐ์ทีวีแล้วไปเขวี้ยงใส่หัวเขาเหรอวะ?” ร่างใหญ่ยักษ์พูดต่อ เด็กหนุ่มหยุดกวาดแล้วหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“แล้วมึงอะ ไอ้เซน มึงไปอยู่ไหนตอนเกิดเรื่อง ทำไมมึงไม่มาช่วยวะ?” แว่นตากลมพูดใส่ด้วยความโมโห
“มึงรู้อะไรปะ พวกแม่งกะฆ่ากันเลยนะเว้ย น้องชายมึงเกือบตายเคยเป็นห่วงกูบ้างปะ? เอาแต่นั่งเล่นคอม ไม่ทำห่าอะไรสักอย่าง” เด็กหนุ่มพูดสิ่งที่พรั่งพรูในใจออกมา
“มึงชักเอาใหญ่แล้วนะไอ้เซฟ กูเป็นพี่มึงนะ!” ผู้เป็นพี่เริ่มโมโห เขาทุบกำปั้นลงไปที่ตัวเครื่อง CPU จนแลกละเอียดราวกับถูกบดด้วยค้อนยักษ์
“พี่ พี่อย่างมึงกูไม่มีก็ได้!!” แว่นตากลมสวนกลับ เขาไม่มีท่าทางเกรงกลัวนั่นยิ่งทำให้เซนโมโหสุดขีด
“ทำอะไรกัน พี่เซนแกล้งอะไรพี่เซฟ!” เสียงตะโกนของเด็กหญิงไว้ผมหน้าม้า ตากลมโต ผิวสีเข้ม เจ้าเนื้อ จากตรงปลายบันไดบ้านทางขวามือ ทั้งสองคนได้สติ ต่างคลายความเกรี้ยวกราดลง
“ซ่อมให้กูด้วย” ร่างใหญ่ยักษ์พูดพลางสะบัดปลายนิ้วไปที่เศษซาก CPU
“พังเอง ก็เสียเงินซื้อเองแล้วกัน” เซฟพูด เขาพยายามควบคุมสติก่อนที่จะหยิบเครื่องทำความสะอาดแล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว ทิ้งร่างใหญ่ยักษ์ไว้ตรงนั้น
“ไอ้เซฟ…” ชายหนุ่มมีท่าทีไม่ยอมจบ
“พี่เซน ซอลฟ้องแม่จริง ๆ นะ” เด็กหญิงตรงบันไดพูดขู่ ร่างใหญ่ยักษ์ยอมสงบลงแต่โดยดี