ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ตื่นเช้ามา ก็ปลุกฮารุซังลงไปข้างล่าง
 
พลอย-นี่ พี่ฮารุคะ มากินโจ๊กกันค่ะ
ฮารุ-โจ๊กหรอคะ
ผม-อร่อยมากเลยนะครับ
ฮารุ-อื้ม อร่อย จริงด้วย แถมรู้สึกเบาท้อง เหมาะกับอาหารเช้าจริงๆเลยนะคะ
พลอย-พี่ฮารุจะกลับวันไหนหรอคะ
ฮารุ-พรุ้งนี้จ๊ะ เพราะบิกคุซัง ลางานมา ได้แค่นี้
พลอย-งั้นหรอคะ
ฮารุ-จริงสิ พลอยจัง จะไปวันไหนหรอคะ พี่ฮารุอยากให้ไปพร้อมพวกเราเลยล่ะค่ะ
ผม-จะทำแบบนั้นได้ยังไงละครับฮารุซัง
พลอย-ใช่ค่ะ พี่ฮารุ ยังไง ก็ต้องรอเอกสารอีกสักพัก
ฮารุ-งั้น ก่อนขึ้นเครื่อง ต้องโทรมาบอกพี่นะ พอถึงญี่ปุ่นแล้ว พี่ฮารุจะไปรับนะคะ
พลอย-เข้าใจแล้วค่ะ งั้นถ้าถึงตอนนั้น ต้องขอรบกวนพี่ฮารุด้วยนะคะ
ฮารุ-จ๊ะ เด๋วจะพาไปทานของอร่อยเยอะๆเลยนะ
เตี่ย-นี่ลูก ยังไงถ้าน้องไป ก็ฝากดูน้องด้วยนะ
ผม-ต่อให้ผมไม่ดูก็มีคนดูแลอยู่แล้วละเตี่ยไม่ต้องห่วงหรอก
แม่-แล้วนี่จะกลับกันวันไหน
ผม-กลับพรุ้งนี้แล้วแม่
แม่-งั้นหรอ ไปอยู่ที่ญี่ปุ่นมีครอบครัวแล้ว ก็ต้องดูแล เค้าให้ดีนะ จะมาทำตัวสร้างปัญหาแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ
ผม-ขะ เข้าใจแล้วน่ะแม่
ฮารุ-ท่านแม่ว่าไงบ้างคะ
พลอย-แม่บอกว่า ต้องดูแล พี่ฮารุดีๆ นะ และต้องดูแลน้องด้วย
ฮารุ-เอ๋ คือว่า บิกคุซังดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่มีสิ่งไหนจะดีไปกว่าบิกคุซังแล้วค่ะ
ผม-ฮะ ฮารุ
พลอย-โหย แม่ พี่ฮารุพูดดีมากเลยละ พี่ฮารุบอกว่า เฮียบิ๊กดูแลดีมาก เลย
เตี่ย-งั้นหรอ ฮ่ะๆ จริงสิแม่ เอาเงินที่เตรียมไว้มาสิ
แม่-อืม นี่เป็นเงินที่เตี่ยกับแม่เตรียมไว้ให้แก ใช้ชีวติที่ญี่ปุ่นนะ มีครอบครัวแล้ว ค่าใช้จ่ายที่นู่นก็แพงด้วยสิ
ผม-แม่ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ที่นั่น ผมสบายดี
เตี่ย-เอาไปเถอะลูกเพื่อเดือดร้อนนะ
ผม-คะ ครับ
ฮารุ-ได้อะไรมาหรอคะ
ผม-คือว่า พ่อกับแม่ผมเค้า อวยพรให้พวกเราขอให้มีความสุขกันเยอะๆ แล้วก็ให้เงินมาด้วยนะครับ
ฮารุก็น้ำตาไหลออกมา
ฮารุ-ขอบคุณมากเลยนะคะ ท่านพ่อ ท่านแม่ วันนี้ ฮารุ มีความสุขที่สุดเลยค่ะ
พลอย-โห เตี่ย แม่ พี่ฮารุ เค้าเรียกว่าท่านพ่อท่านแม่ตลอดเลยนะ พี่ฮารุบอกว่าขอบคุณมากๆค่ะ
ผม-นี่ ฮารุซัง เงยหน้าขึ้นเถอะนะครับ
ฮารุ-ตะ แต่ ฮืออออออออ
ผมก็เลยกอดฮารุเอาไว้
ผม-ดีใจด้วยนะครับ ทีนี้เราก็เป็นคู่หมั้นกันจริงๆแล้วนะ เพราะงั้นเลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับ
แล้วผมก็เอามือไปปาดน้ำตาให้ฮารุ
ฮารุ-ค่ะ ดีจริงๆเลยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆนั่นสินะครับ
เตี่ยกับแม่ ก็เดินมา จับมือฮารุ
เตี่ย-ขอฝากลูกชายโง่ๆคนนี้ด้วยนะครับ
แม่-ถึงจะบ้าและเจ้าอารมไปบ้างแต่ก็ขอฝากลูกชายบ้านนี้ด้วยนะคะ ฮารุกะซัง
ฮารุ-เอ๊ะ ท่านพ่อท่านแม่พูดอะไรหรอคะ
 
เฮ้อ พูดอะไรน่าอายแบบนั้นเนี่ยเตี่ยกับแม่ แล้วใครจะไปกล้าแปลให้กัน ............เอาเถ๊อะ จะแปลให้สักครั้งละกัน
 
ผม-คือ พ่อผมบอกว่า ขอฝากลูกชายโง่ๆคนนี้ด้วยนะครับ และ แม่ผมบอกว่า ถึงผมจะบ้าจะใจร้อนไปบ้างก็ขอฝากลูกชายบ้านนี้ด้วยนะคะ
 
ฮารุ-ค่ะ!!!! ฮารุจะพยายามนะคะ ฮารุจะให้ บิกคุซัง มีเวลากลับมาหาท่านพ่อท่านแม่บ่อยๆนะคะ
 
พลอย-โห เตี่ยแม่ พี่ฮารุเข้าตอบตกลงจะรับฝากลูกชายงี่เง่าของบ้านนี้แล้วละแถมหลังจากยังจะพยายามให้เฮียบิ๊กกลับมาบ้านบ่อยๆด้วยแหละ
 
ผม-นี่ๆ พอ ยัยพลอย แล้ว มีตรงไหนไม่เข้าใจมั้ย ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ เอามาถามพี่ฮารุสะสิ
พลอย-จริงด้วย พี่ฮารุ ช่วยสอนหนังสือภาษาญี่ปุ่นให้หน่อยได้มั้ยคะ
ฮารุ-ได้สิจ๊ะ งั้นเด๋วมานะคะ
ผม-ครับ
เตี่ย-แล้วนี่จะแต่งงานกันเมื่อไหร่
ผม-น่าจะอีกนานแหละมั้ง เพราะผม ก็ยังทำงานได้ไม่ถึงเป้าเล้ย
แม่-งั้นหรอ จริงๆ ก็รีบๆแต่งได้แล้วนะ อายุแกก็ 25 แล้วนะ
ผม-รู้แล้วแม่ แต่ต้องทำงานก่อน ไม่งั้นจะเอาเงินที่ไหนไปขอเค้าละแม่
แม่-แล้ว ก็หัดกลับมาบ้านให้มันบ่อยๆ ละไม่ใช่จะอยู่แต่ที่นั่น
ผม-ผมรู้แล้วละแม่
 
หลังจากนั้นผมก็ ขึ้นไปเริ่มเก็บกระเป๋า แล้วตอนเย็นก็ลงมากินข้าว พอขึ้นมาข้างบน ผมก็ช่วยฮารุเก็บของพอตื่นเช้ามา พวกเราก็อ่าบน้ำแต่งตัวแล้วยกกระเป๋าลงมาข้างล่างกัน
 
แม่-ไม่ลืมของอะไรใช่มั้ย
ผม-ครับ ไม่ลืมอะไรแล้วละครับ
พลอย-พี่ฮารุ เด๋วนี้จะรีบไปหานะคะ
ฮารุ-จ๊ะ แล้วพี่จะ รอนะ
ผม-งั้นเตี่ย แม่ ผมไปก่อนนะครับ
ฮารุ-ขอบคุณที่ดูแลมาตลอดนะคะ
ผม-เตี่ย แม่ ฮารุซังเค้าขอบคุณที่ดูแลฮารุซังตลอดมา
เตี่ย-ไว้มาเที่ยวอีกนะ ฮารุซัง
แม่-ถ้าไปถึงญี่ปุ่นแล้ว ช่วย โทรมาบอกแม่หน่อยนะ ฮารุซัง แม่เป็นห่วง
พลอย-พี่ฮารุ แม่บอกว่า ถึงญี่ปุ่นแล้วโทรมาบอกด้วยนะคะ แม่เป็นห่วง
ฮารุ-ค่ะ!!! ท่านพ่อ ท่านแม่ ได้โปรดวางใจ ฮารุรู้แล้วล่ะค่ะ ว่าบิกคุซังขี้ลืมแค่ไหน เรื่องเตือน ให้เป็นหน้าที่ฮารุเองค่ะ
พลอย-แม่พี่ฮารุบอกจะคอยเตือนให้
แม่-อื้ม
ผม-งั้นไปละนะ เตี่ย แม่ ยัยพลอย
แล้วผมกับฮารุก็เดินออกจากบ้านมา
แม่-แล้วมาเที่ยวบ่อยๆนะฮารุซัง!!!!!
เสียงแม่ที่ตะโกนตามมา
ฮารุ-บิกคุคุง ท่านแม่เรียกรึป่าวคะ
ผม-ไม่หรอกครับ แม่ผมเค้าแค่บอกว่า อยากให้ฮารุซังมาเที่ยวที่บ้านนี้บ่อยๆน่ะครับ
 
แล้วฮารุก็หันกลับไปยิ้มให้แม่ พร้อมกับโบกมือลา แล้วพวกเราก็ขึ้นรถ มาที่สนามบิน พอมาถึงที่ญี่ปุ่นปุ๊บฮารุก็โทรให้ คนที่บ้านมารับแล้วพวกเราก็นั่งรถกลับไปที่บ้าน
 
สึคุยะซัง-ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ
ฮารุ/ผม-กลับมาแล้วค่ะ/ครับ
สึคุยะซัง-ฮารุจังเป็นไงบ้างลูก
ฮารุ-ท่านพ่อกับท่านแม่ บิกคุคุงน่ารักมากเลยค่ะ แถม อนุญาตให้หมั้นกันได้เรียบร้อยแล้วนะคะและยังให้ของฝากกลับ
มาให้คุณพ่อคุณแม่เต็มเลยนะคะ
 
สึคุยะซัง-เอ๋ จริงๆไม่ต้องก็ได้นะลูก
ฮารุ-แต่บิกคุคุงบอกให้รับเอาไว้ เหมือนเป็นการแลกเปลื่ยนละมั้งคะ
ผม-ฮ่ะๆไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ คือว่า พ่อกับแม่ผม เค้าก็รู้สึกแบบเดียวกับโอคะวะซังกับสึคุยะซังนี่หละครับ กลัวว่า
ลูกจะไปรบกวน ก็เลยให้ของฝากมาเยอะแบบนี้ครับ
 
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ ตอนแรกฮารุนึกว่าแลกของกันสะอีก
ผม-มันก็แบบว่า ถ้าฮารุซังปลูกผักได้เยอะ ก็จะเอาผักไปแบ่งสึคุยะซัง แต่พอสึคุยะซังรับผักมาก็รู้สึกเกรงใจที่เป็นฝ่าย
ได้รับอย่างเดียว ก็เลยเอาข้าวที่เก็บเกี่ยวแล้วแบ่งให้ฮารุกลับคืน ก็ประมาณนี้แหละครับ
 
ฮารุ-ใจดีกันจังเลยะนะคะ คนไทย
ผม-เมื่อก่อน ก็ใจดีอยู่หรอกครับ แต่เด๋วนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเมืองใหญ่ๆอย่างโตเกียวที่ผู้คนต่างสนใจแค่ตัวเอง
สึคุยะซัง-อย่างงั้นเองหรอ
ผม-จริงสิ งั้นเด๋วผมเอาของไปเก็บ บนห้องให้นะครับฮารุซัง
สึคุยะซัง -บิกคุคุง ของเอาใส่รถเลยนะ
ผม-เอ๊ะ!! เอาของใส่รถทำไมหรอครับ
สึคุยะซัง-อ้าวนี่ฮารุยังไม่ได้บอกหรอ
ผม-เรื่องอะไรหรอครับ
สึคุยะซัง-งั้นหรอ งั้นถ้าไปเห็นด้วยตาตัวเองน่าจะดีกว่าสินะ ฮารุจังพาไปหน่อยสิจ๊ะ
ฮารุ-ค่ะ
 
แล้วฮารุก็จูงมือผมและก็กระเป๋าไปที่รถ ผมก็เอาไปใส่ในรถ แล้วก็ขึ้นรถไปกับฮารุ
 
ผม-ฮารุซัง นี่มันเรื่องอะไรหรอครับ
ฮารุ-คือว่า จริงๆแล้วฮารุก็บอกไปแล้วว่ายังไม่ต้อง แต่...
ผม-แต่อะไรหรอครับ
ฮารุ-บิกคุคุงขับรถออกจากบ้านไปก่อนนะ
 
พอผมขับไปแปปนึงด้านขวา ก็มี กำแพงยาวมากแล้วก็มีประตูอยู่ ฮารุก็บอกให้ผมขับรถเข้าไปได้เลย พอขับรถเข้าไปปุ๊บ
ทั้งซ้ายและขวา มีแต่แปลงดอกไม้แล้วก็มีต้นไม้ใหญ่เยอะมาก ร่มรื่นสุดๆทางเข้าบ้านก็เป็นทางตรงๆสุดท้ายจะเจอ วง
เวียนเล็กๆ แล้วมีน้ำพุ อยู่ตรงกลางวงเวียน ด้านขวาของวงเวียนจะมี โรงจอดรถขนาดใหญ่อยู่3ห้องเรียงต่อกันแล้วฮารุก็
ให้ผมขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้าน
 
ฮารุ-เนี่ยแหละค่ะที่คุณแม่บอก
ผม-อืม.....บ้านมันก็สวยอยู่หรอกนะครับ แต่จะให้เรามาทำอะไรกันหรอ
ฮารุ-ไหนๆก็มาแล้วเราลองลงไปเดินดูกันหน่อยมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ เราเข้าบ้านนี้ได้จริงๆหรอครับ บ้านใครเค้าก็ไม่รู้นะครับฮารุซัง
ฮารุ-เข้าได้สิคะ แต่เด๋วฮารุโทรศัพท์แปปนึงนะคะ
 
ผมก็ลงจากรถแล้วผมก็เดินสำรวจ ด้านนอกคือเป็นบ้านหลังใหญ่มากๆ มีพื้นที่นอกบ้านเหลือเยอะมาก ไม่ว่าจะสวน
ขนาดใหญ่หรือ แปลงดอกไม้ก็มี บ้านหลังนี้มูลค่าจะกี่บาทกันนะ ข้างในจะหรูหราขนาดไหนกันนะ
 
ฮารุ-บิกคุคุงป่ะ
ผม-ไปไหนหรอครับ
ฮารุ-ขนของน่ะสิคะ
ผม-เอ๊ะ!! ขนของไปไหนหรอครับ
โอคะวะซัง-เป็นไง บ้านสวยมั้ย
ผม-อ๊ะ โอคะวะซังสวัสดีครับ บะ บะ บ้าน ก็สวยดีนะครับ แต่ ผมยัง งง อยู่ว่า ให้พวกผมมาทำอะไรกันที่นี่หรอครับ
โอคะวะซัง-เอ๋ ฮารุจัง ลูกยังไม่ได้บอกหรอ
ฮารุ-ยะ ยังคะ ฮารุไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้
ผม-เรื่องอะไรกันหรอครับ
สึคุยะซัง-ก็นี่จะเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกลูกทั้ง2คนไงจ๊ะ
ผม-ห๊ะ เอ๋!!!!!!!!!!!!!! ดะ ดะ ดะ ดะ เด่วๆ ก่อน
โอคะวะซัง-ทำไมหรอ
ผม-บะ บะ บะ บะ บ้านนี้
สึคุยะซัง-จ๊ะ บ้านนี้แหละจ๊ะ
ผม-คือว่า ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ของแพงขนาดนนี้ แค่ ที่ผ่านมา ผมก็ คิดว่ามากเกินไปสำหรับผมสะด้วยซ้ำไปนะ
ครับโอคะวะซัง
ฮารุ-เฮ้ออออออออ ก็เพราะแบบนี้แหละ หนูก็พยายาม หาทางที่จะพูดอยู่
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง คนเรา ต้องมีบ้านเป็นของตัวเองนะ
ผม-ตะ ตะ ตะ แต่นี่ มันใหญ่เกินไปแล้วนะครับ
สึคุยะซัง-แหม๋ๆ บ้านของอณาคต ประธานบริษัทมันก็ต้องให้สมกับตำแหน่งหน่อยสิจ๊ะ
ผม-ปะ ปะ ปะ ประธานบริษัทหรอครับ
 
ผมนี่ค้างไปเลย คือ งง มาก อะไรกันเนี่ย ผมยืนอ้าปากค้างอยู่นานมากๆ ในหัวได้แต่คิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่มันแผน
หลอกอะไรรึป่าว แบบที่ชอบแกล้งกันแล้วก็เฉลยว่าเป็นบ้านกระดาษ คิดไปต่างๆนาๆ
 
ฮารุ-ที่รักคะ!!! จะยืนอ้าปากค้างอีกนานมั้ยคะเนี่ย รีบๆขนของเข้าบ้านได้แล้วค่ะ เด๋วต้องโทรหาท่านแม่อีกนะคะ
ผม-เอ๊ะ.......... ฮารุซัง
ฮารุ-อะไรหรอคะ
ผม-พะ พะ พวก เราจะอยู่ที่นี่กันจริงๆหรอครับ
ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะ มาถึงขั้นนี้แล้วนะคะ ของก็ย้ายจากที่บ้านมาหมดแล้วด้วย
ผม-ตะ ตะ ตะ แต่ว่า มันใหญ่ไปสำหรับ2คนนะครับ
โอคะวะซัง-2คนที่ไหนกันละ งั้นใครกันละที่จะทำความสะอาด ใครกัน ละจะดูแลดอกไม้และต้นไม้ในสวน
ผม-ก็เพราะแบบนั้นแหละครับ ผมถึงคิดว่า มันไม่เหมาะกับพวกเรา
สึคุยะซํง-ฮิๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะจ๊ะ เข้าไปข้างในกันก่อนนะ เด๋วจะแนะนำให้รู้จัก
ผม-คะ ครับ
 
แล้วผมก็ แบกของ ผมกับฮารุลงจากรถ แล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน ภายใน ก็คล้ายบ้านฮารุอยู่บ้างแต่ก็มีหลายอย่างแตก
ต่างกันไปเยอะเหมือนกันโดยเฉพาะความใหญ่ของบ้านและพื้นที่ด้านนอกบ้าน พอพวกเราเดินมาถึงห้องโถงด้านในบ้าน
ก็เจอกลุ่มคนยืนรออยู่
 
สึคุยะซัง-เริ่มเลยนะจ๊ะ คนๆนี้คือพ่อบ้าน ชื่อว่า ทานากะจ๊ะ ส่วนสาว2คนนี้ชื่อว่าชิสึกับอายะ เป็นเมดจ๊ะส่วน2คนถัดไป
ชื่อว่า คิชิมะกับโนบุเมะ เป็นคนสวนจ๊ะ 2คนถัดไปก็ คานะกับโยนะ เป็นแม่บ้านจ๊ะ แล้วก็2 คนสุดท้าย ยามากุจิ กับ ยามา
ดะ เป็น คนดูแลเรื่องความปลอดภัยจ๊ะ
 
โอคะวะซัง-ทีนี้ก็ไม่ได้อยู่กันแค่2คนแล้วนะ อยู่กันเยอะขนาดนี้ บ้านหลังเล็กๆคงอยู่ไม่พอหรอกนะบิกคุคุงฮ่าๆๆ
ผม-มันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่ไหนจะค่าบ้าน ไหนจะค่าใช้จ่ายในบ้าน แถมค่าคนงานด้วยนะครับ เงินเดือนผมคงจะไม่พอ
แน่ๆเลยครับ
โอคะวะซัง-นี่ฮารุจัง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของบ้านหลังนี้ เงินเดือนบิกคุคุง ไม่พอหรอ
ฮารุ-มันก็ต้องพอ อยู่แล้วนี่ค่ะ ยังไงก็มีเหลือเก็บแน่นอนค่ะ
โอคะวะซัง-ฮารุจังเค้าว่ามาแบบนั้นละนะ
ผม-เอ๋!!! ฮารุซัง
ฮารุ-บิกคุซัง ขอฮารุคุยด้วยหน่อยสิคะ
ผม-คะ ครับ
 
แล้วผมก็เดินออกไปนอกบ้านกับฮารุ
 
ฮารุ-นี่ที่รักคะ ฮารุบอกกี่ทีละคะ ว่าต้องชินได้แล้วนะคะ
ผม-แต่ว่า
 
ฮารุ-บิกคุซังคะ ตอนนี้คนที่ มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน คือบิกคุซังนะคะ แล้วถ้าผู้นำของบ้านหลังนี้ ทำตัวอ่อนแอ ต่อหน้า
คนที่เราดูแลอยู่ เค้าจะกล้าฝากชีวิตไว้กันเราหรอคะ ส่วนเรื่องเงิน ฮารุบอกแล้วว่าฮารุจะ จัดการเรื่องในบ้านให้ที่รัก ที่รัก
อยากได้อะไรก็บอกเลยค่ะ ถ้าเงินเรามีไม่พอฮารุก็จะบอกว่าเงินเรามีไม่พอ เข้าใจมั้ยคะ
 
ผม-ขะ ขะ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-งั้นก็ยืนตัวตรง แล้วก็เข้าไป ข้างในแนะนำตัวดีๆนะคะ
ผม-ครับ
 
พวกเราก็เดินกลับเข้ามา
 
โอคะวะซัง-สรุปกันได้รึยัง
ผม-ครับ สรุปได้แล้วครับ
สึคุยะซัง-งั้นหรอจ๊ะ ฮารุจัง เก่งมากเลยนะ
ผม-โอคะวะซังครับ บ้านหลังนี้ ผมขอรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ แล้วก็ทุกคน ผมขอรบกวนด้วยนะครับ
โอคะวะซัง-เริ่มดูเป็นเจ้าของบ้านขึ้นมาหน่อยนะ งั้นไปดูบ้านกันหน่อยไหม
ผม-ครับ ผมเองก็อยากจะเดินดูสักหน่อยครับ
พ่อบ้าน-งั้นจะเริ่มจากห้องไหนดีครับ คุณท่าน เด๋วกระผมจะเป็นคนพาไปเองครับ
ผม-อืมมมมม งั้นเริ่มจาก ห้องพัก พนง ละกันนะครับ
ฮารุ-เอ๋ จะเริ่มจากตรงนั้นหรอคะ
ผม-ครับ ผมคิดว่าเริ่มจากตรงนี้ดีที่สุดครับ
พ่อบ้าน-งั้นเชิญทางด้านนี้เลย ครับ
 
แล้วพวกเราก็เดินเข้าไป ด้านในตัวบ้าน ที่อยู่ชั้น1 พอไปถึงก็เป็น ห้อง โล่งๆ มีโต๊ะกินข้าว ยาว พอที่จะนั่งได้ 10 คน
แล้วก็มี ตู้เย็น มีไมโคเวฟ มีเตาแก๊สเล็กๆ 1เตา แล้วก็มีจอ ไว้ดูกล้องวงจรปิดที่ติดไว้รอบบ้านทั้งในและนอกบ้าน
 
ผม-เอ๋ เตาแก๊สบ้านนี้ มี อันเดียวนี่หรอครับ
พ่อบ้าน-ถ้าของห้องครัวใหญ่จะมี ครบ มากกว่านี้ครับ ในห้องนี้ แค่ให้ พนง ไว้ทำกันเองน่ะครับ
ผม-อ่อ งั้นหรอครับ อืมมม งั้นต่อ ไป ขอดู ห้องนอน พนง หน่อยครับ
พ่อบ้าน-ได้ครับ
 
แล้วก็เดินออกมาจากห้องเมื่อกี้นิดนึง ก็จะมีห้องเรียง กัน หลายห้อง พอเปิดเข้าไป ในห้องนั้น ก็ กว้าง มีเตียง มีโต๊ะ มีตู้
เสื้อผ้า แถมทุกห้องยังมี ห้องน้ำในตัวด้วย แจ่มจริงๆ คนออกแบบบ้าน
 
ผม-อืมม ใช้ได้นะครับเนี่ย
ฮารุ-นี่ฮารุอยากดู ห้องนอน
ผม-อื้มงั้นเราไปดูห้องนอนกันนะครับ
 
แล้วพวกเราก็เดินมาดูในห้องนอน ใหญ่สำหรับเจ้าของบ้าน ในนั้นมี ทั้งห้องนอน ห้องน้ำ โซนนั่งเล่น แถมในห้องน้ำก็ยัง
เชื่อม ต่อกับ ห้องเสื้อผ้าขนาดใหญ่อีก
 
ผม-โห หรูมากเลยนะครับเนี่ย
ฮารุ-อื้อ ฮารุ เป็นคนเลือก แบบห้องเองแหละ
ผม-เอ๋ จริงหรอครับ
ฮารุ-จริงสิคะ
 
พอพวกเราเดินดูบ้านเสร็จ โอคะวะซัง ก็กลับบ้านไปทิ้งให้ผมกับฮารุ เป็นคนจัดการเรื่องในบ้าน
 
ผม-นี่ฮารุซัง ผมอยากจะซื้อ ทีวี ไว้ใน ห้อง พัก พนง อ่ะครับ เวลานั่งพัก กันจะได้มีอะไรดูนะ
ฮารุ-ได้สิคะ
ผม-แล้วโต๊ะกินข้าวบ้านเรามันใหญ่ไปรึป่าวนะ อยู่กันแค่2 คนด้วยสิ
ฮารุ-เด๋วพลอยจังมาก็มีคนมาเพิ่มแล้วนะคะ
เมดอายะ-คุณท่านกับคุณผู้หญิง เย็นนี่ จะรับประทานอะไรดีคะ
ผม-ฮารุซัง อยากทานอะไรดีครับ
ฮารุ-อยากกินสเต๊ค
ผม-ฮ่ะๆ ชอบสเต๊คมากเลยนะครับ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ
ผม-แต่ว่าพวกเราก็ยังไม่ได้ซื้อของสดเตรียมไว้เลยนะ
เมดอายะ-คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ เด๋วจะรีบไปซื้อมาให้ค่ะ
ฮารุ-ไม่เป็นไรจ๊ะอายะซัง ที่รักเด๋วฮารุจะออกไปข้างนอกนะคะ
ผม-ฮารุจะไปข้างนอกหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมจะไปเป็นเพื่อนนะครับ
ผม-เอ๊ะ งั้นเด๋วผมขับรถพาฮารุไปดีกว่าครับ ยังไงก็ ฝากดูแลบ้านให้หน่อยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-ไปกันเถอะฮารุซัง
 
พวกเราก็ขับรถออกจากบ้านมาที่ ซุปเปอร์แถวบ้านเพื่อมาซื้อของสดกลับไป
 
ฮารุ-ที่รัก ยัง สับสนอยู่ใช่มั้ยคะ
ผม-คะ ครับ ผมยัง งง อยู่จริงๆน่ะแหละครับ จะว่ายังไงดีละครับ เหมือนเป็นความฝันเลยนะครับ
ฮารุ-ไม่ใช่ความฝันหรอกนะคะ ความจริงค่ะ
ผม-แล้วเราต้องซื้อของสดกลับไปเยอะแค่ไหนหรอครับ
ฮารุ-ก็ต้องเยอะๆหน่อยนะคะ นี่เป็นวันแรกของบ้านนี้ ของก็เลยยังไม่ได้ซื้อ
ผม-ครับ
 
หลังจากที่ เราเกือบเหมาของทั้งหมดในซุปเปอร์กันมา พวกเราก็กลับมาถึงบ้านผมก็เอาของลง จากรถ
 
พ่อบ้าน-คุณท่าน เด๋วกระผมจะตามคนมายกของเข้าไปเก็บให้นะครับ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ ป่ะที่รักเข้าบ้านกัน
ผม-ครับ
 
พอเข้ามาในบ้านพวกเราก็ไปนั่งดูทีวีกัน อยู่ที่ห้องนั่งเล่นสักพัก
 
เมดอายะ-คุณท่านคุณผู้หญิงคะ อาหารเสร็จแล้วค่ะ
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ
 
แล้วพวกเราก็เดินไปกินข้าว ระหว่างที่กิน อายะก็คอย ยืน รอ
 
ผม-จริงสิ อายะซัง ทานข้าวรึยังครับ
เมดอายะ-ยังไม่ได้ทานค่ะ คุณท่าน
ผม-งั้นหรอครับ
 
แล้วฮารุก็เอามือมาจับที่มือผม ผมก็เข้าใจที่ฮารุจะสือแหละครับ ว่านี่มันเป็นหน้าที่ของเค้า แต่ก็นะ ผมก็อดห่วงไม่ได้
 
ฮารุ-วันนี้อาหารอร่อยมากเลยจ๊ะ ใครเป็นคนทำหรอ
เมดอายะ-พวกเราช่วยกันทำ ค่ะ คุณผู้หญิง
ฮารุ-จริงสิ ที่รักคะ ฮารุคิดว่า เราควรมีรถเพิ่มอีกคันนะคะ
ผม-หรอครับ
ฮารุ-ใช่น่ะสิคะ เวลา ไปซื้อของ ถ้าที่รักไม่อยู่ จะทำไงละคะ
ผม-อืม......ก็จริงนะครับ แล้วฮารุจะซื้อรถอะไรหรอครับ
ฮารุ-เอารถใหญ่ๆดีมั้ย ขนของได้เยอะด้วยนะ
ผม-อืมมมมมม เด๋วขอผมคิดดูก่อนนะครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ
ผม-วันนี้อาหารอร่อยมากเลยละครับ ขอบคุณนะครับ
เมดอายะ-งั้นเก็บเลยนะคะ
ฮารุ-จ๊ะ
ผม-ตอนนี้ เราพอจะมีเงินเหลือ จ้างคนเพิ่มอีกสักคนมั้ยครับ
ฮารุ-มีจ๊ะทำไมหรอคะ
 
ผม-ผมคิดว่า ผมจะซื้อ รถ หรูๆซักคันครับ ไว้ให้ ฮารุซัง ไว้นั่งเวลาออกไปข้างนอก แล้วก็ถ้าเกิดมีคนขับรถสักคน ก็จะดี
มากเลยนะครับ ฮารุซังจะได้ไปไหนมาไหนได้ จะได้ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านนะครับ
 
ฮารุ-นั่นสินะคะ งั้นเด๋วฮารุจัดการให้นะคะ
ก๊อกๆ
...-ขออนุญาตค่ะ
ฮารุ-จ๊ะ
เมดชิสึ-เอาน้ำมาให้ ค่ะ คุณท่าน คุณผู้หญิง
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ
ผม-ชิสึซัง แล้ว อายะซังละครับ
เมดชิสึ-ตอนนี้อายะซังพักทานข้าวอยู่ค่ะ คุณท่านจะให้ไปเรียกมามั้ยคะ
ผม-อ่อไม่หรอกครับ ถามดูน่ะครับ
เมดชิสึ-ค่ะ
ฮารุ-จริงสิคะ โทรไปหา ท่านแม่หน่อยดีกว่านะคะ
ผม-นั่นสิครับ ผมก็ลืมไปเลย งั้นเด๋วผมมานะครับ
ฮารุ- จ๊ะ ชิสึซังทำของหวานเป็นมั้ยจ๊ะ
เมดชิสึ-ก็พอทำเป็นอยู่บ้างค่ะคุณผู้หญิง
 
ผมก็เดินออกมาโทรหาแม่ก่อน
 
ผม-ฮัลโหล แม่ ผมถึงบ้านแล้วนะ
แม่-อื้ม แล้วเอาของฝากให้ พ่อกับแม่ ฮารุซังรึยัง
ผม-เอ้อ ลืมไปเลย
แม่-แกนี่นะ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย
ผม-ขะ เข้าใจแล้วละแม่
แม่-งั้นแค่นี้นะ ขยันทำงานเข้าละ
ผม-ครับแม่
 
แล้วพอผมวางสายจากแม่เสร็จ ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้อง
 
ฮารุ-นี่ที่รัก พวกชิสึซังทำของหวานได้ด้วยนะ
ผม-งั้นหรอครับ ดีใจด้วยนะครับฮารุซัง
ฮารุ-งั้นเด๋วพรุ้งนี้ ชิสึซังบอกอายะซังด้วยนะคะ เด๋วเราจะออกไปซื้อของกัน
ผม-เอ๋พรุ้งนี้เลยหรอครับ แต่ว่าเรา ยังไม่ได้ซื้อรถ กับ จ้างคนขับรถเลยนะครับ
ฮารุ-งั้นพรุ้งนี้ฮารุจะไปซื้อรถก่อนค่ะ
ผม-แล้วคน ขับรถละครับจะหาจากไหน
พ่อบ้าน-งั้นให้กระผมขับให้มั้ยครับ คุณท่าน
ผม-อ๊ะ จริงสิ เด๋วช่วยรับสมัคร คนขับรถให้หน่อยได้มั้ยครับ อยากได้คนที่ไว้ใจได้น่ะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
ผม-งั้นพรุ้งนี้ รบกวนขับรถให้ฮารุซังหน่อยนะครับ
พ่อบ้าน-ด้วยคีวามยินดีครับ
ผม-จริงสิฮารุซังเรายังไม่ได้ให้ของฝากกับพวกโอคะวะซังเลยนะครับ
ฮารุ-เอ๋ เราให้กันไปแล้วนะคะ ที่รัก
ผม-เอ๊ะ จริงหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ เพราะที่รักนอนน้อยไปนะคะ ปะเราไปพักผ่อนกันเถอะนะคะ เด๋วพรุ้งนี้ ที่รักต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานนะ
ผม-ครับ งั้นเราไปกันเถอะ
เมดชิสึ-คุณท่านคะ
ผม-ครับ?
เมดชิสึ-พรุ้งนี้เช้าจะให้เตรียมอาหารแบบไหนดีคะ
ผม-อืมมม งั้นผมยกให้ฮารุซังจัดการละกันนะครับเรื่องนี้
ฮารุ-จ๊ะ งั้นก็เอาเป็นพวกไข่ดาวขนมปังก็ได้นะ
เมดชิสึ-รับทราบแล้วค่ะ คุณผู้หญิง
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ
 
แล้วพวกเราก็เดินขึ้นมาที่ห้องนอน พวกเราก็แกะกระเป๋า เอาของไปเก็บ
 
ผม-โอคะวะซังนี่ชอบทำอะไรให้ผมตกใจตลอดเลยนะครับเนี่ย
ฮารุ-เอ๋งั้นหรอคะ บิกคุคุงไม่ชอบหรอคะ
ผม-ชะ ชอบสิครับ แต่ มันไม่เยอะไปหรอครับ แบบนี้
ฮารุ-ไม่หรอกนะคะ บิกคุคุงอาจจะไม่ทันได้คิดแต่ว่า บิกคุคุงน่ะ ทำอะไรให้พวกเราตั้งหลายอย่างเลยนะคะ
ผม-จริงหรอครับ ผมกลับรู้สึกถูกช่วยอยู่คนเดียวเลยนะครับ
ฮารุ-ไม่เป็นแบบนั้นหรอกนะคะ ป่ะ ไปอ่าบน้ำแล้วมานอนพักเถอะนะคะ
ผม-แล้วฮารุซังไม่อ่าบหรอครับ
 
ฮารุ-เด๋วฮารุอ่าบที่หลังก็ได้ค่ะ เพราะพรุ้งนี้ฮารุก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ไม่สิต้องบอกว่า ตั้งแต่ มีบิกคุคุง ฮารุก็สบายสุดๆ
เลยละค่ะ ขอบคุณนะคะ
 
ผม-คะ ครับ งั้นผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ
หลังจากที่ผมไปอ่าบน้ำออกมาฮารุก็เข้าไปอ่าบน้ำต่อ ผมก็นอน ดูทีวี แล้วผมก็หลับไปตอนไหนก็จำไม่ได้