โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เจ้าชายเอลานอสเอาแต่นั่งหน้าบูดอยู่ในซุ้มเล็กๆ ที่จัดไว้สำหรับดื่มชา   ซุ้มนี้อยู่ทางทิศตะวันออกออกของสวน   อดีตเคยบานสะพรั่งไปด้วยดอกกุหลาบสีขาว   แต่ในเวลากลับไม่สดใสเช่นเดิม
 
เขาจ้องมองบุตรแฝดทั้งสองของราชินีวิเวียร่า   ที่กำลังเล่นซุกซนกันบนพื้นหญ้าเขียวขจี   เบื้องหน้าของเขาคือกษัตริย์แฮโรดผู้บึ้งตึงและราชินีแสนงามที่แกร่งยิ่งกว่าทหารแนวหน้า  
 
ช่วงเวลาดื่มชาในตอนเช้าที่ควรจะสงบสุข   ถูกทำลายลงด้วยเสียงบ่นพร่ำของราชินีผู้คอยตำหนิเรื่องความบกพร่องของการรักษาความปลอดภัยในวัง   ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งใดถูกใจพระนางเลย
 
ตลอดหลายวันมานี้ในวังหลวงมีแต่เรื่องวุ่นวาย  
ราชินีวิเวียร่าก็เอาแต่ตรัสขอนั่นขอนี่ไม่เคยพอ
จนบางครั้งก็ทำเอากษัตริย์แฮโรดเกิดพระทัยเหนื่อยหน่าย
 
“ คนของข้าที่ส่งออกไปตามชนบทได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย   คิดว่าต้องมีเรื่องผิดปรกติเกิดขึ้นอย่างแน่นอน   เราควรจะส่งคนมีฝีมือออกไปอีกครั้งเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ”
 
เจ้าชายเอลานอสกล่าวกับกษัตริย์
ผู้เป็นบิดาของตน
 
“ ไม่มีอะไรเหนือความคาดหมายทั้งนั้น   พวกเขาหนีไปจากเมืองโอรีออนต่างหาก   เมืองนี้มันวิปริตเพราะมีผู้สมคบคิดกับผู้ใช้มนต์ดำ   ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปเมืองนี้คงกลายเป็นเมืองร้างแน่ ”
 
ราชินีกล่าวสวนขึ้น
 
“ ท่านว่าใครนะสมคบคิดกับผู้ใช้มนต์ดำ ”
 
เจ้าชายว่า
 
“ เจ้ารู้ดีที่สุดมิใช่หรือ   ฝ่าบาทเห็นด้วยหรือไม่เพคะ ”
 
พระนางเย้ย
แล้วไปทำฉอเลาะกับกษัตริย์แฮโรด
 
กษัตริย์แฮโรดทรงนิ่งเฉย
แม้พระองค์จะรู้สึกได้ว่ามีไอชั่วร้ายอยู่ในวัง
 
แต่ก็ขลาดกลัวเกินกว่า
จะตัดสินใจทำสิ่งใด
 
“ ท่านพ่อข้าอยากได้คนเพิ่ม   ตอนนี้เมืองของเรามีประสบปัญหาอย่างหนัก   ผู้คนตามชนบทล้วนอดอยากบางทีหากเรานำเสบียงจากเมืองหลวงไปแจกจ่าย   อาจช่วยพวกเขาได้ ”
 
เจ้าชายเอลานอสแสร้งเปลี่ยนเรื่อง
เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
 
“ พูดอะไรเช่นนั้น   ส่งเสบียงไปแล้วผู้คนมากมายในเมืองล่ะ   พวกเขาไม่ดื่มกินหรือไร ”
 
ราชินีวิเวียร่าขึ้นเสียง
 
“ คนในเมืองล้วนแล้วแต่ฟุ่มเฟือยหากให้พวกเขาประหยัดลงบ้างก็คงไม่เป็นไร   เพราะตอนนี้ชาวนาชนบทแทบจะไม่มีข้าวสาลีเอาไว้ทำขนมปังดีๆ กินแล้ว ”
 
เจ้าชายน้อยแย้ง
 
“ ไม่มีขนมปังก็กินอย่างอื่นแทนสิอย่าโง่นักเลย   พวกถั่วพวกข้าวโพดอะไรนั่นบดๆ หน่อยก็กลายเป็นแป้งเหมือนกัน   ถ้าไม่เรื่องมากก็ไม่อดตายหรอก ”  
 
นางว่า
 
“ ท่านไม่ได้ยินข่าวบ้างหรือปีนี้ผลผลิตทางการเกษตรเสียหายหนัก   ของที่ท่านว่ามามันไม่มีหรอก   พวกชาวบ้านอดอยากจนแทบจะกินเนื้อกันเองแล้ว ”
 
“ คนบ้าที่ไหนกินเนื้อกันเองถ้ามิใช่พวกปีศาจมนต์ดำ   ถ้าไม่มีจริงๆ ก็ขุดมันขุดรากไม้กินสิจะไปยากอะไร   คนพวกนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว   แต่คนเมืองหลวงสิเขาไม่เคยลำบากพวกเราต้องห่วงเขาให้มากกว่านี้ ”
 
ดูเหมือนคำว่ามนต์ดำจะจี้ใจเจ้าชายเอลานอสอยู่ไม่น้อย
เขาจึงกล่าวว่า
 
“ ท่านนี่มันปีศาจร้ายชัดๆ เพราะคนเมืองมอบเงินทองให้กับท่านน่ะสิจึงได้เห็นใจเขา ”
 
“ เจ้า ”
 
ราชินีแสนงามโกรธกริ้วจนพระพักตร์แดงก่ำ
แต่ก็ไม่สามารถทำอันใดได้
 
จึงหันไปทางกษัตริย์แฮโรด
 
“ ฝ่าบาท   ดูเจ้าชายเสียเถิดกิริยาทรามนัก   เขาควรได้รับการอบรมที่ดีกว่านี้เพื่อเป็นกษัตริย์ที่ดีในวันข้างหน้า ”
 
“ อย่ามาทำเป็นเสี้ยมสอน   ระวังบุตรสุดรักของท่านให้ดีเถิด ”
 
เจ้าชายกล่าวสอดขึ้น
 
“ เจ้าขู่ข้าหรือ ”
 
ก่อนที่การโต้เถียงจะลุกลาม
กษัตริย์แฮโรดผู้กำลังกลัดกลุ้มก็หมดความอดทน
 
พระองค์ปรารถนาช่วงเวลาที่สงบสุข
ช่วงเวลาน้ำชายามเช้าแทนที่จะได้ผ่อนคลาย
 
กลับต้องมารับฟังการวิวาท
ที่ไม่จบสิ้น
 
พระองค์จึงตบโต๊ะดังปัง
 
“ ไปไหนก็ไปเลยทั้งคู่นั่นล่ะ ”
 
“ ท่านไล่ข้าหรือ ”
 
ราชินีตกตะลึง
นี่เป็นครั้งแรกที่กษัตริย์แฮโรดทรงเกี้ยวกราดใส่
 
กษัตริย์ไม่ตอบอะไร
 
พระนางจึงลุกขึ้นด้วยอาการขัดเคือง
แล้วจูงเอาบุตรทั้งสองกลับเข้าปราสาทไป
 
เจ้าชายเอลานอสมองผู้เป็นบิดาสลับกับถ้วยชา
สุดท้ายก็คว้าถ้วยชา
แล้วเดินกลับห้องไป
 
ในระหว่างทางโถงเดิน
เขาได้กลิ่นกำยายที่คุ้นเคย
 
แต่เมื่อมองหาจนทั่วแล้วก็ไม่พบอะไร
เจ้าชายจึงเดินทางต่อด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
 
นานเหลือเกินที่ไม่ได้พบกับกาเอล
แต่ก็ยังแน่ใจได้ว่าคนผู้นั้นต้องอยู่แถวนี้อย่างแน่นอน