Ask her to be my last​ (to be)#รัก​ไม่เลือกเวลาเกิด

#ความเชื่อใจ

ตอนนี้เวลาสามโมงเย็นได้เเล้วมั้ง หลังเลิกเรียนผมกับไอ้บูมก็ซื้อของ ซื้อกับข้าวไปกินฉลองกันที่บ้านไอ้มิกซ์โดยไอ้มิกซ์อาสาให้ไปบ้านมันเอง หลังเลิกเรียนผมโทรติดต่อพี่ภูไม่ได้เลย ไลน์ไปพี่เขาก็ไม่ตอบ ผมกะว่าจะบอกเรื่องที่ไปกินฉลองกันบ้านไอ้มิกซ์ อ้อผมลืมบอกไปเราไปฉลองกันเรื่องที่ผ่านเข้าชมรมว่ายน้ำเเล้ว เเต่..มีไอ้บูมที่ได้สิทธิพิเศษอย่างที่รู้ๆกันมันกลัวน้ำจะตาย เเล้วมันทำไมถึงผ่านเข้าชมรมได้ ผมกับไอ้มิกซ์สองคนว่ายเเทนมันเอง ไปขอร้องรุ่นพี่หัวหน้าชมรมเเทบจะก้มลงกราบ พี่เขาเห็นใจหรือสงสารก็ไม่รู้เลยยอมให้ผ่าน เเต่ก็ต้องให้มันฝึกว่ายจนกว่าจะเป็นให้ได้ด้วย โดยให้ไอ้มิกซ์ดูเเลไอ้บูม ส่วนผมเขาบอกว่าเเค่ว่ายน้ำเป็นก็เกินพอเพราะหุ่นผมไม่เหมือนนักกีฬาว่ายน้ำเเต่เหมือนนางเเบบหุ่นเพรียวๆเดินสะบัดไปทางโน้นทีทางนี้ที กลัวร่างผมจะพังก่อนจะสอบไอ้บูมเป็น จะว่าไปผมก็สบายไปเลยงานนี้ ไอ้บูมยิ่งปากเสียด้วย งั้นผมคงได้เอาหมัดยัดปากมันสักวันเเน่ๆ เเต่หุ่นไอ้มิกซ์ก็ไม่ธรรมดาเลยนะ ถึงผมจะว่ายน้ำได้ใช่ว่าผมจะชอบมากจะเป็นจะตายนะ ก็ชอบเเค่ไว้ออกกำลังกายอะไรเเบบนี้เท่านั้น เเต่ไอ้มิกซ์มันรักการว่ายน้ำมาตั้งเเต่มัธยม รองลงมาคงเป็นฟุตบอล เพราะตั้งเเต่รู้จักมันก็เห็นมันเล่นอยู่เเค่สองอย่าง หลังจากที่ผมมาอยู่บ้านไอ้มิกซ์กันพักใหญ่ ผมก็โทรติดต่อพี่ภู เเต่เหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังติดสายกับใครอยู่ ผมเลยโทรย้ำไปหลายๆรอบก้เหมือนจะยังจะติดสายใครอยู่เหมือนเดิม

"โทรหาไอ้ภูเหรอ" มิกซ์ถามผมขึ้นมาที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"เออว่ะ สงสัยพี่เขาคงอ่านหนังสือสอบ คงไม่ว่างสักท่าไรมั้ง" ผมตอบมันด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม เเต่ในใจนี่ก้เริ่มคิดเเล้วว่าอา่นหนังสือก้น่าจะบอกกันสักนิด

"มึงเเน่ใจว่ามันไม่ว่าง ? มึงเป็นเเฟนมันก็ควรจะบอกมึงป่ะว่าอยู่ไหน ทำอะไร" ผมหันไปหามิกซ์เห็นสีหน้ามิกซ์ที่เหมือนกำลังจะสื่ออะไรสักอย่าง เเววตาของมิกซ์เต็มไปด้วยความกังวลเเละความห่วงใยอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าไม่น้อย

"กู..กูจะกลับหอเเล้วว่ะ" ผมตอบมิกซ์ไปด้วยประโยคตะกุกตะกัก เเต่มิกซ์มาเดินเข้ามาจับมือผมไว้ด้วยสีหน้าที่หมดความอดทนไรสักอย่าง

"กูชอบ..กู..ชอบ.." เเต่ก็มีคนมาขัดจังหวะก่อน

"อ้าวไอ้มิกซ์ไอ้วันมึงยืนทำไรกันตรงนี้ว่ะ" เสียงขรึมๆของไอ้บูมนั่นเอง ไอ้บูมเดินเข้ามาประชิดตัวมิกซ์เเล้วก้มองด้วยสีหน้างุนงง

"ไปๆพวกมึงเล่นเกมกัน มึงก้อย่าพึ่งกลับหอไปวัน นานๆทีอยุ่ด้วยกัน ไหนๆก็ไม่ใช่บ้านกูเเล้ว..เต็มที่สักหน่อยเว้ย"บูมพูดเสร็จก็ดึงผมกับไอ้มิกซ์ไปเล่นเกม เเต่สายตามิกซ์ยังคงมองมาที่ผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ผมนั่งเล่นเกมกับพวกมันมาชั่วโมงกว่าเต็มๆ ดุเหมือนจะชิวๆไม่เหมือนเรียนมหาลัยเเบบนั้นเลย ถ้าเเม่ผมรู้ว่ากลับมาเล่นเกมอีกได้หูชาเเน่ๆ ผมเห็นว่าใกล้มืดเเล้วเลยขอกลับบ้านก่อน โดยไอ้มิกซ์ก็จะอาสาไปส่งเหมือนเดิม บ้านพ่อมันคงขุดบ่อน้ำมันเเน่ๆ เเต่จะเเวะไปส่งไอ้บูมก่อนเเล้วถึงจะไปส่งผม รถผมยังจอดอยู่ที่บ้าน ก็ปกติผมจะไปไหนมาไหนกับพี่ภูตลอด เเล้วพี่ภูบอกว่าจะเป็นคนพาผมไปโน่นไปนี่เอง ไปเรียนด้วยก็เช่นกัน ผมเลยเอารถไปเก็บไว้ที่บ้าน ผมเลยไม่ได้ใช้รถตัวเองมานานพอสมควร

"มึงจอดรถทำไมตรงนี้ว่ะมิกซ์.." ผมถามอีกฝ่ายที่หยุดรถกะทันหัน

"กูมีไรจะบอกว่ะ" มิกซ์เอ่ยขึ้นขณะดูสีหน้าดูตื่นเต้นเเต่มีเสียงโทรศัพท์มาขัดจังหวะซะก่อน

"ครับพี่ภู เอ่อผมกำลังกลับหอเเล้วครับ โอรเครครับงั้นค่อยคุยก้ได้ครับ"ผมวางสายไปมิกซ์ดูมีอาการเเปลกๆ

"กูขอไปนอนหอมึงนะวันนี้ กูขี้เกียจกลับบ้านอ่ะ รู้สึกปวดหัว" มิกซ์บอกเสร็จก้ขับรถเเล้วมุ่งไปหอผมทันที

"มึงไหวใช่ไหมว่ะ เออๆไปนอนหอกูก้ได้ มันมืดด้วยอันตราย.." ผมบอกมิกซ์เเล้วตบไหล่มันเบาๆผมพามิกซ์ขึ้นไปบนห้องขณะที่กำลังจะเปิดประตูห้องก็หันไปมองห้องอีกฝ่ายก็คือห้องพี่ภุดุว่าพี่ภูจะเเอบรอผมบ้างไหม หรือรอผมให้ถึงห้องก็จะเปิดออกมาเรียกเเบบนี้หรือเปล่าเเต่ในขณะเดียวกันนั้น... ก็มีผู้หญิงที่กำลังเปิดประตูออกมาจากห้องตรงข้ามครั้งเเรกที่ผมเห็นผู้หญิงผมก็คิดว่าอาจจะเป็นเเฟนพี่คิวหรือเปล่า เเต่ถ้าเป็นพี่เเป้งผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย ทำไม..ผมมารู้สึกใจหวิวเเบบนี้นะ ยิ่งตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยชื่อพี่ภูออกมา เพราะว่าถ้าไม่สนิทกันจะไม่เรียกว่าภูเฉยๆ

"ไปก่อนนะภู ไว้ไปเจอกันที่บ้านนะ"

".............................."

#ภูผาตะวัน