ก๊วนเทพวัยใสป่วนหัวใจให้ตกหลุมรัก

                ในที่สุด!! งานที่ระลึกก่อตั้งโรงเรียนก็มาถึง นักเรียนทุกคนอยู่ในชุดยูกาตะหลากสีสัน ดูไปดูมามันก็ลายตาไม่น้อย แต่สวยดีเหมือนกัน ^^                 “โย่ว! โนริ” โกเซนที่อยู่ในชุดยูกาตะสีน้ำเงินวิ่งมาหาฉันที่ยังหมุนซ้ายหมุนขวาตามหาเพื่อนตัวเอง มาอยู่นี่เองหรอ?                 “ว้าว~ เธอดูเป็นกุลสตรีขึ้นมาเลยนะเนี่ย สงสัยต้องให้เธอใส่ชุดแบบนี้บ่อยๆซะแล้ว” โกเซนที่ปากไม่ค่อยอยู่เป็นสุขแซวขึ้นเมื่อเห็นฉันในชุดยูกาตะสีส้ม ท่าทางจะยังไม่อยากมีชีวิตอยู่ใช่มั้ยหมอนี่                 “หุบปากไปเลย!” ฉันหันไปแห้วใส่ โซที่อยู่ในชุดยูกาตะสีแดงหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหันไปเรียกอีกสองหนุ่มที่ยังคงปิดปากเงียบตั้งแต่เดินมาถึง                  “เทสึ นายไม่คิดที่จะชมว่าที่คู่หมั้นนายเลยหรอ? เดี๋ยวโนริน้อยใจเอาน้า~” โซพูดแหย่เทสึที่อยู่ในชุดยูกาตะสีเขียว กล้ามากที่ใส่ชุดนี้                 “สวยดี” เขาชมก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น อะไรของเขา?                  “เทสึมันไม่ชอบให้เธอใส่ชุดแบบนี้แล้วตกเป็นเป้าสายตาของพวกผู้ชายในโรงเรียนน่ะ” โชตะที่ตอนนี้เริ่มพูดมากขึ้นแทรกขึ้น อย่างนั้นเองหรอกหรอ? ที่แท้ก็หวงว่าที่คู่หมั้นตัวเอง น่ารักที่สุด ^^                 “พูดมากน่าโชตะ” เทสึพูดพึมพำก่อนจะเดินมาหาฉันที่กำลังปักปิ่นปักผมอยู่ แต่มันเอื้อมไม่ถึงอ่ะ T^T                 “มานี่” เทสึดึงปิ่นออกไปจากมือฉันก่อนจะลงมือทำผมให้ฉันซะเอง จะว่าไปเขาก็ชำนาญเรื่องนี้อยู่เหมือนกันนะเนี่ย                 “ขอบใจ” ฉันขอบคุณเขาหลังจากที่เขาทำผมให้เสร็จ แต่เขาก็ยังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเคย ว่าแต่..ทำไมเขาไม่ดูขี้เหร่ลงเลยอ่ะ ไม่ยุติธรรมนี่นา                 “ไม่เอาน่าเทสึ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเดี๋ยวโนริก็ไปหาคนมาเป็นคู่ควงใหม่ซะหรอก” โซพูดขำๆ เทสึยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปอีก จะเครียดอะไรนักหนาเนี่ย เฮ้อ~                 “เราไปที่ตึกกลางกันเถอะ คนอื่นๆคงไปรวมตัวกันหมดแล้ว” ฉันเอ่ยปากชวนก่อนจะเดินควงแขนเทสึไปที่ตึกกลาง เขามีสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆนะ -_-                 เมื่อมาถึงตึกกลาง เราห้าคนก็ยังคงเด่นกันตามเคย ฉันที่ควงแขนเทสึอยู่ก็ทำเอาบรรดาสาวๆในสังกัดของหมอนี่ส่งสายตาอิจฉาปนอาฆาตมาให้ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มทักทายให้เทสึที่ไม่ได้ยิ้มตอบกลับเหมือนแต่ก่อน                 “เทสึ เป็นอะไรไปน่ะ นายทำหน้าแบบนี้มันไม่สบอารมณ์เลยแฮะ” ฉันเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแก้มเทสึเพื่อให้เขายิ้ม แล้วเขาก็ยิ้มจริงๆนั่นแหละ อย่างเทสึปั้นหน้านิ่งๆได้ไม่นานหรอก                 “เพราะเธอทำตัวน่ารักอย่างนี้ไง ฉันถึงยิ้มได้” ตาบ้า! ชมกันซึ่งๆหน้าเลยหรอ!                 “ยัยโนริเขินตัวลอยแล้วมั้ง แกไปชมยัยนั่นอย่างนั้นน่ะ” โกเซนกระโดดกอดคอเทสึทันทีที่พูดจบ หมอนี่มันเป็นเกย์หรือเปล่าว่ะ ทำไมชอบกอดผู้ชายด้วยกันไปทั่วเลย                  “เฮ้ๆ นั่นว่าที่คู่หมั้นฉันนะ อย่ามากอดต่อหน้าต่อตาฉันแบบนี้สิ” ฉันดึงโกเซนออกก่อนจะควงแขนเทสึเอาไว้ เทสึอมยิ้มนิดหน่อยก่อนที่เราห้าคนจะเดินไปชมการออกร้านของนักเรียนห้องอื่นๆโดยที่ห้องฉันสละสิทธิ์ไม่ลงแข่งด้วยเหตุผลว่า อยากเที่ยวงานโรเรียนบ้าง ซะงั้น                 ร้านแรกที่เราเลือกร้านขนมโมจิ เป็นขนมที่ฉันชอบมากๆเลยนะ อร่อยมากๆเลย เทสึเขายังชอบเลย แต่เขากินไม่บ่อยเท่าฉันด้วยเหตุผลว่า เขากลัวอ้วน                  อยากจะบอกว่าทุกๆร้านที่เราไปเราได้กินฟรีแทบทุกร้าน ทุกๆคนต่างคลั่งไคล้เราห้าคนเป็นอย่างมาก มันช่างเป็นอะไรที่งดงามจริงๆ ^^                 “พวกนายรู้สึกเหมือนฉันมั้ย?” โซที่จู่ๆก็หยุดเดินหันมาถามพวกเรา ทีแรกฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าเธอถามทำไม แต่แล้วฉันก็หายแปลกใจทันที ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ                 “ก็นะ ดูท่าว่าวันนี้เราคงต้องเหนื่อยกันซะแล้วสิ” โกเซนเอามือประสานท้ายทอยพลางพูดอย่างอารมณ์ดี                 “ไม่น่าโผล่มาตอนนี้เลยแฮะ” โชตะพูดสมทบ                  “เอาไง?” เทสึเอ่ยถามอย่างเซ็งๆ เอาไงดีนะ                 “ไปเถอะ” ฉันเอ่ยปากชวน เราห้าคนต่างพยักหน้าให้กันก่อนที่จะแยกกันตรงนั้น งานนี้ดูท่าว่าจะเหนื่อยกันจริงๆนะเนี่ย
                 Sho’s Talk                 ในที่สุดฉันก็มีบทพูดกับคนอื่นเขาสักทีหลังจากที่โดนสามหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวแย่งบทมาตั้งนาน -_-^^                 ฉันคิดว่าหลายๆคนคงรู้จักฉันแล้ว ก็นะ ฉันเป็นถึงลูกสาวของเทพองค์สูงสุดนาม ‘ฮาเดส’ เลยนี่นา ไม่แปลกหรอกที่ทุกคนจะรู้จักฉัน อีกอย่างฉันยังเป็นเทพนรกที่สวยที่สุดด้วยนะ แถมความสามารถทางด้านเวทย์มนตร์ การต่อสู้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเทพสวรรค์หรือลูกครึ่งอย่างสี่คนนั้นแน่นอน (เทสึ โนริ โกเซน โชตะ)                  ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไร ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เดินเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆอย่างคนไม่มีอะไรจะทำน่ะค่ะ เอ๋? ฉันไม่โกหกนะทุกคน ฉันเดินเล่นจริงๆ ไม่เชื่อถามยัยคนเขียนก็ได้ (เกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย! : Magitopia)             “ยัยหัวแดง ทางเธอเป็นยังไงบ้าง”  เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว ไม่ใช่เสียงที่ฉันคิดไปเองหรอกค่ะ แต่มันดังขึ้นจริงๆนั่นแหละ และคนที่ชอบเรียกฉันว่ายัยหัวแดงก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ             “ปกติดี”  ฉันตอบกลับ คนที่ฉันกำลังคุยด้วยก็คือไอ้โกเซนแสนปากเสียงนั่นแหละ เมื่อไหร่หมอนี่จะออกไปจากเรื่องนี้สักทีเนี่ย!             “ของฉันก็ปกติ”  อีกเสียงแทรกขึ้น น้ำเสียงนิ่งๆแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ โชตะชัวร์ป้าบ!             “ก็ปกติ”  น้ำเสียงเบื่อหนายดังแทรกขึ้น มีคนเดียวอีกนั่นแหละ ไอ้หัวทอง ว่าที่คู่หมั้นของโนริไง             “แต่ของฉันไม่ปกตินะ!”  เสียงหวานดังแทรกขึ้น ทำให้พวกเรานิ่งเงียบทันที เกิดอะไรขึ้น!             “อะไร? ยังไง!?”  น้ำเสียงร้อนรนแบบนี้ เทสึคนเดียวแหละค่ะ             “คือว่า…..กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!! ช่วยด้วย!!!!!!!”  จู่ๆโนริก็กรีดร้องก่อนการติดต่อจะขาดหายไป ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ต้องไปหาโนริให้เร็วที่สุด!!                 แต่เมื่อไปถึง…….                 “ไม่มาเอาชาติหน้าเลยล่ะ” โนริทำหน้าบึ้งอยู่ที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ในห้องสภาฯข้างๆตัวมีจดหมายสีแดงที่ตอนนี้กำลังมีไฟลุกท่วมจดหมาย                 “นั่นจดหมายอะไร?” ฉันถามอย่างสนใจ จดหมายท้าดวลหรือเปล่า?                  “ยังไม่ได้อ่าน รอเธอมาเปิดนั่นแหละ ก็มันส่งถึงเธออ่ะ” โนริบอกพลางมุ่ยปากไปทางจดหมาย ไฟที่เคยลุกโชติช่วงดับพรึบลงทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบจดหมาย ก่อนที่ฉันจะเปิดอ่าน                 ‘ถึง องค์หญิงโซคิยอน เอฟ ทาลอนย์  เมเยอร์นี่ แบร์และเหล่าเทพเพื่อนท่าน           คงไม่แปลกใจใช่มั้ยที่ฉันส่งจดหมายมา ฉันว่าเธอคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านี่คือจดหมายท้าดวล ฉันตั้งใจจะท้าพวกเธอทั้งห้าคนให้มาประลองเวทย์ที่ลานประลองระหว่างเขตแดนของสวรรค์กับนรก แต่พวกเธอต้องมาแค่ห้าคนเท่านั้น ไม่มีตัวช่วยอื่น การประลองแบ่งออกเป็นห้าคู่ ซึ่งฉันจะเป็นกำหนดคู่ให้พวกเธอ แล้วเจอกันที่ลานประลองวันนี้ในอีกสามชั่วโมงข้างหน้า                                                                                                                                    แอเรส’                 เมื่อฉันอ่านจดหมายจบ แทนที่ทุกคนจะเครียดแต่กลับกลายเป็นว่าทุกคนเอาแต่พูดคุยสนุกสนานโดยไม่ทุกข์ร้อนกับสารท้าดวลเลยแม้แต่น้อย ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ พวกนี้มันยังปกติดีหรือเปล่าเนี่ย!?                 “พวกนายไม่เครียดกันเลยหรอ?” ฉันอดถามไม่ได้ แม้แต่โนริที่เป็นผู้หญิงยังดูสบายอกสบายใจที่จะได้ไปดวลไปคู่ต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ยัยนี่ประสาทไปแล้ว?                 “เครียดทำไมนักหนาอ่ะ แค่การประลองเอง” โชตะที่ทุกทีจะดูจริงจังกับทุกเรื่องกลับพูดสบายอารมณ์เหมือนเป็นเรื่องลมฟ้าอากาศซะงั้น                  “จะไม่ไปหรือไง?”  ฉันถาม จะไปก็ไม่ลุกจากเก้าอี้สักที                 “ไปดิ!” พวกมันตอบกลับมาพร้อมกัน จะไปก็ลุกสิเฟ้ย!                  กว่าจะลากพวกมันแต่ละคนให้ลุกจากเก้าอี้ได้ก็ทำเอาฉันเกือบตาย ปากบอกว่าจะไปอยู่แล้วแต่ไม่กระตือรือล้นเอาซะเล๊ย!                 + + ลานประลอง + +                 เราห้าคนมาถึงลานประลองก่อนเวลานัดหมายหนึ่งชั่วโมง เราจึงมีเวลาวางแผนรับมือกับวิธีการของแอเรส                  “หมอนั่นมันคิดอะไรอยู่ว่ะ ถึงได้ท้าพวกเรามาดวลอะไรไร้สาระแบบนี้น่ะ” โกเซนที่ไม่เคยหยุดปากพูดบ่นออกมาอย่างเซ็งๆหมอนี่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว                 “เจอหมอนั่นก็ถามซะสิ” เทสึที่นานๆจะปากดีสักครั้งพูดขึ้น ใครเขาจะไปถามล่ะพ่อคูนนน!!                  “หมอนั่นมันคิดอะไรอยู่นะ คงไม่เล่นขี้โกงโดยการให้เราประลองกับธาตุตรงข้ามหรอกใช่มั้ย?” โนริที่ตอนนี้เริ่มหวั่นๆถามขึ้น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็แสดงว่าฉันต้องสู้กับธาตุน้ำสินะ                 “อย่างที่พวกนายคิดนั่นแหละ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เราทั้งหมดหันไปมองพร้อมกันก็เจอตัวการที่ส่งสารท้าดวลมาหาเรา แอเรส..                 “งั้นพวกเราก็คิดถูกสินะ” โชตะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดูจริงจังเลยสักนิด                 “การประลองจะมีขึ้นในอีกครึ่งชั่วโมง เวลาที่เหลือพวกนายอยากทำอะไรก็ได้” พูดจบแอเรสก็เดินจากไปเราห้าคนเลยหันหน้าเข้าหากันทันที                 “ของฉันเป็นเทพแห่งความมืดมิดT^T ” =>เทสึ                 “ของฉันเป็นเทพปฐพี -_-^^” =>โชตะ                 “ของฉันเป็นเทพแห่งกาลเวลา ^^ ”  =>โกเซน                  “ของฉันเป็นเทพอัคคี ^^ ”  =>โนริ                 “ของฉันเป็นเทพวารี”  =>ฉันเอง                 ดูท่าว่าคู่ต่อสู้ของแต่ละคนไม่ธรรมดาอย่างที่คิดเลยแฮะ แอเรสจะให้ใครมาสู้กับพวกเรากันนะ?                 ถึงแม้สิ่งที่เรากำลังจะเจอจะเป็นการประลองเวทย์แต่เราห้าคนก็ยังดูสบายๆเหมือนมาเที่ยวสวนสนุกซะมากกว่า และนั่นทำให้คู่ต่อสู้ของเราถึงกับงงไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา ฉันเองก็ยังงง -_-^^                 และแล้วเวลาการประลองก็มาถึงเราห้าคนประลองพร้อมกันแต่คนละสนาม ซึ่งตอนนี้คู่ต่อสู้ของเราแต่ละคนยังไม่โผล่หัวออกมาเลย ออ! การประลองที่เรากำลังจะทำกันเนี่ย  ไม่มีกรรมการหรอกนะคะ ส่วนสนามประลองก็ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิด ของฉันที่ประลองกับเทพแห่งน้ำ สนามประลองก็จะเป็นมหาสุทร โชตะที่ประลองกับเทพแห่งดิน สนามประลองก็จะเป็นพื้นดินที่มีต้นไม้ขึ้นสูง โกเซนที่ประลองกับเทพแห่งกาลเวลา สนามประลองก็เป็นมิติแห่งกาลเวลา เทสึที่ประลองกับเทพแห่งความมืด สนามประลองก็จะเป็นหลุมดำที่อยู่นอกโลกนู้น~ (เรื่องจริงค่ะ สองคนนั้นมันประลองนอกโลกจริงๆ)  โนริที่ประลองกับเทพแห่งไฟ สนามประลองก็เป็นไฟนี่แหละค่ะ (น่าสงสาร T^T)                 เห็นมั้ย! ฝ่ายเราเสียเปรียบชัดๆ! ดูสิว่าพวกนั้นจะทำหน้ากันยังไง โดยเฉพาะเทสึที่ตอนนี้คงจะอยู่นอกโลกแล้วเรียบร้อย                 เมื่อเราห้าคนประจำที่เรียบร้อย คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่ต่อสู้ของฉันก็โผล่หน้าออกมาทันที อะ-เอ่อ…..นี่มัน..อะไรกันน่ะ? ข่าวว่านี่เป็นการประลองไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอายุไม่ถึงครึ่งของฉันมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?                  เด็กคนนั้นส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้ ส่วนฉันก็ส่งยิ้มกลับอย่างงงๆ อะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่าเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้คือคู่ต่อสู้ของฉันน่ะ!? จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ!!                 “หนูเป็นใครจ๊ะ?” ฉันเอ่ยถามก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงหน้าเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นมีผมสีน้ำเงิน ยาวประบ่า ดวงตาสีฟ้าบ่งบอกได้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นใคร ส่งเด็กมาสู้กับฉันมันไม่เวิร์คเท่าไหร่เลยนะ                 “ประเมินแค่หน้าตาระวังจะเจ็บหนักนะฮะพี่สาว ^^ ”  ว่าไงนะ! ไอ้เด็กนี่วอนโดนตบซะแล้ว!                 “ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งจริงก็เข้ามาเลย!” ฉันท้า ในมือมีดาบเตรียมพร้อม  ถ้าแอเรสส่งเด็กคนนี้มาก็แสดงว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาแน่ หึ!ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเก่งสักแค่ไหน!                 การประลองได้เริ่มขึ้นเมื่อเด็กคนนั้นวิ่งมาประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็วพลางตวัดขาลงมากลางลำตัวฉันอย่างรวดเร็ว แต่ต่อให้เร็วแค่ไหนฉันก็สามารถหลบได้ทันอยู่ดีนั่นแหละ                  พลั่ก!!                 ฉันที่มัวแต่อ่านความเคลื่อนไหวของเด็กคนนั้นเลยไม่ทันระวังจึงโดนเข้าไปเต็มๆ เด็กนี่เท้าหนักชะมัด จุกเลยอ่ะ T^T                 “ไม่ได้เก่งแต่ปากจริงๆสินะ”                   “แน่นอน ถึงผมจะเป็นเด็กแต่ฝีมือก็ไม่ได้เป็นสองรองใคร และถึงแม้ท่านจะเป็นถึงธิดาของเจ้านรก ผมก็สามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย”                  “หรอ? เก่งจริงนะหนุ่มน้อย” ฉันชม แต่พริบตาเดียว ลูกไฟจำนวนมากก็ล้อมเด็กคนนั้นเอาไว้ และก็พริบตาเดียวเช่นกันที่เด็กคนนั้นสามารถดับไฟทั้งหมดลงได้ ท่าทางจะฝึกมาดีแฮะ                  แต่ต่อให้ฝึกมาดีแค่ไหน มันก็ย่อมมีจุดอ่อนเช่นกัน!!                  “เมซ่า โมเดเวส เวทมนตร์แห่งอัคคี จงสังหารอริแห่งข้า!!” ทันทีที่ร่ายเวทย์ออกไป เปลวเพลิงสีแดงก็พุ่งออกจากปลายดาบตรงไปหาเด็กคนนั้น แต่ว่า….                  พรึบ!                  แต่เปลวเพลิงมันกลับหายไปก่อนถึงตัวเด็กคนนั้นน่ะสิ!! มันเกิดอะไรขึ้น!!                 “ใจคอจะฆ่าเด็กตัวเล็กๆเพื่อให้ชนะการประลองเชียวหรือ? องค์หญิง” ชายหนุ่มผสีเงินปรากฏตัวขึ้น แต่เด็กคนนั้นกลับหายไปแล้ว หรือว่า….                  “นายกับเด็กคนเมื่อกี้ เป็นคนคนเดียวกันใช่มั้ย?” ฉันถาม ว่าแล้วเชียว อย่างแอเรสไม่มีทางที่จะให้เด็กมาสู้กับฉันแน่                 “Yes! ถูกต้อง ฝีมือดีมั้ยล่ะ?” หมอนั่นหัวเราะร่าที่สามารถหลอกฉันได้ ถ้าคิดว่าคนอย่างฉันจะอยู่เฉยล่ะก็…คุณคิดถูกแล้วค่ะ ^^                  ฉันเสกเก้าอี้นวมตัวใหญ่มานั่งเล่นท่ามกลางมหาสมุทรที่แสนเย็นสบาย ถ้าคิดว่าฉันตกลงน้ำแล้วพลังของฉันจะเสื่อมถอยล่ะก็ คุณคิดผิดแล้วค่ะ อย่างฉันไม่จนมุมเพราะตกน้ำหรอกน่า แบบนั้นมันธรรมดาไป                 “เธอทำอะไรของเธอ? นี่มันหยามกันนี่หว่า!” จบคำหมอนั่นก็พุ่งมาหาฉันด้วยความเร็ว แต่ฉันก็กระโดดลงน้ำเป็นที่เรียบร้อย             “เธอลงไปทำอะไรในน้ำน่ะ?”เสียงของใครบางคนดังขึ้นในหัว โนรินั่นเอง             “ก็ลงมาหาอะไรทำนิดหน่อย เธอล่ะ?”  ฉันถามกลับ ยัยนั่นก็ดูท่าว่าจะสบายๆอยู่เหมือนกัน ก็จากที่ฉันสัมผัสได้ยัยนั่นก็อยู่ในกองเพลิงเหมือนกัน ออ!ยัยนั่นไปเรียนเวทย์อัคคีมา เลยทำให้อยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงได้เหมือนกับที่ฉันอยู่น้ำนั่นแหละ             “ก็นะ หมอนั่นมันเล่นเสกลูกไฟตามฉันไม่เลิก ฉันเองก็เหนื่อยเป็นนะ เลยแอบมาพัก แหะๆ ^^;”  ยัยนั่นตอบกลับมาแบบเขินๆ ว่าแล้ว อย่างโนริไม่มีทางลุยเดี่ยวๆโดยไม่พักหรอก             “อ้าว? สามหนุ่มหายไปไหนอ่ะ? เธอเห็นบ้างมั้ย?”  โนริถามกลับมาอีกครั้ง เออใช่ สามหนุ่มล่ะ?             “ก็ยังอยู่นี่นา” เสียงกวนบาทาแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ โกเซนมันยังอยู่รอดปลอดภัยดีหรอเนี่ย!!             “ฉันก็ยังอยู่ แถมโคตรสบายเลยอ่ะ” เทสึตอบกลับมา อยู่ในหลุมดำแท้ๆยังมีหน้าโผล่มาคุยกับคนอื่นเขาอีก             “ฉันยังอยู่ดี พวกนายทุกคนคงอยู่ดีเหมือนกันล่ะสิ”  โชตะที่มาเป็นคนสุดท้ายถามขึ้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว                 เราห้าคนคุยกันอยู่พักใหญ่ ซึ่งนานพอที่จะทำให้คนที่อยู่ด้านบนคิดว่าเราตายไปแล้ว             “เราจบเกมกันดีกว่า ฉันอยากกลับไปเที่ยวงานโรงเรียนเร็วๆป่านนี้สาวๆคงมากันเพี้ยบแล้ว ^^”  โกเซนที่ห่วงแต่เรื่องผู้หญิงพูดขึ้น แต่ฉันก็เห็นด้วยนะ อยู่ในน้ำนานๆฉันเองก็เบื่อ             “เจอกันที่ลานประลองใหญ่นะทูกกกคนนนนน!!!”จบคำโนริก็ตัดขาดการติดต่อ ก่อนจะตามด้วยเทสึ โกเซน โชตะ ฉันเองก็ไปมั่งดีกว่า                 พรวดดด!!!                 ทันทีที่โผล่ขึ้นเหนือน้ำ คนที่กำลังกู่ร้องกับชัยชนะถึงกับเบิกตากว้างทันที อ้าว?การประลองยังไม่จบ ไหงผลการตัดสินออกมาแล้วล่ะ                 “อ้าว? ข่าวว่าการประลองยังไม่จบนะ ทำไมหมอนี่ถึงชนะล่ะ” ฉันเอ่ยอย่างงงๆอะไรอ่ะ สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารเซ่!! (ฉันใช้สำนวนถูกป่ะ? ทำไมมันดูงงๆ)                 “ทำไมเธอถึงยังไม่ตาย! มันเป็นไปไม่ได้!” หมอนั่นถึงกับสติแตก เกิดอะไรขึ้นอ่ะ หมอนั่นมันบ้าไปแล้วหรอ?                 “มันเป็นไปแล้ว อีกอย่างการประลองยังไม่จบ!” ฉันพุ่งเข้าใส่หมอนั่นพร้อมตวัดดาบออกไป เปลวเพลิงลุกโชติช่วงอยู่ทั่วดาบ จบกันแค่นี้แหละ!!                 ฉับ!                 ดาบแห่งไฟตวัดผ่านร่างของหมอนั่นจนสุดท้าย คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่ต่อสู้ของฉันก็หายไปจากโลกนี้อย่างสมบูรณ์แบบ บ๊ายบาย~ ^^                  “ Game Over ^O^!”  ฉันประกาศชัยชนะทันทีที่การประลองจบลง คนอย่างฉันไม่มีทางแพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!                  “อย่าคิดที่จะมาท้าประลองกับฉันอีก ไม่อย่างนั้น…..” ฉันละไว้ฐานที่เข้าใจก่อนที่จะไปหาคนอื่นๆที่อยู่ลานประลองใหญ่ ทุกคนโบกไม้โบกมือให้ก่อนที่โกเซนจะพูดขึ้น                 “ทีนี่เราก็กลับกันได้แล้วใช่มั้ย? ไปเหอะ กลับๆ”                  “อ้าว? แล้วหมอนั่นล่ะ?”  ฉันถามขึ้น แอเรสไม่อยู่แล้วการประลองก็ไม่มีความหมายน่ะสิ                 “ช่างมันเถอะ เรากลับกันดีกว่า ฉันยังมีงานที่สำคัญที่ต้องทำ” เทสึแทรกขึ้น เฮ้อ~เสียดายจังที่ไม่ได้เล่นงานหมอนั่น แต่เอาเถอะ โอกาสมันยังมาหาเราได้ทุกเมื่อ ครั้งนี้ปล่อยไปก่อนก็ได้                 “งั้นกลับกันเถอะ”                 + +Meitoka  Giluku  Senior  HighSchool + +                 เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เป็นอันว่าถึงเวลาเปิดงานพอดี เราที่เป็นถึงคนดังของโรงเรียนก็ต้องอยู่ระดับแถวหน้าของนักเรียนทั้งหมด แต่คนที่เด่นสุดดูจะเป็นคู่โนริกับเทสึที่ตอนนี้นั่งอยู่กับเหล่าสภาอาจารย์ที่แถวหน้าสุด ก็นะวันนี้เขาจะประกาศผลการลงสมัครชิงตำแหนงคิงน่ะสิ โดยตอนนี้ผู้ที่ลงสมัครทั้งหมดก็นั่งเรียงกันอยู่ที่แถวหน้า แต่งานนี้ดูท่าว่าคนที่ชนะจะมีอยู่สองคนนะที่สูสีกัน ลำบากควีนของเราซะแล้ว ^^
                  ฉันกุมมือเทสึแน่นด้วยความตื่นเต้น  วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการหาเสียงการลงสมัครชิงตำแหน่งคิงว่าใครจะได้คะแนนสูงที่สุด โอ๊ยยยย!!ตื่นเต้น!                 “จะตื่นเต้นอะไรนักหนา ฉันที่เป็นคนลงสมัครแท้ๆยังไม่เห็นตื่นเต้นเลย” เทสึที่ตอนนี้ดูเฉยๆกับการรวมคะแนนตรงหน้า(เขารวมคะแนนให้เห็นกันสดๆบนเวที) หมอนี่มันเคยตื่นเต้นกับอะไรมั้ยเนี่ย!                 “ก็แหม~ นานๆทีจะได้ลุ้นอะไรแบบนี้บ้าง มันก็ต้องออกอาการหน่อย” ฉันหันไปพูดกับคนข้างตัวที่ตอนนี้ยังคงก้มหน้าก้มตาอยู่เงียบๆ ฮะๆที่แท้ก็แอบตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนี่นา ปากแข็ง ^^                 “ไม่ได้ตื่นเต้นแน่นะเทสึ?” ฉันอดที่จะแหย่เขาไม่ได้ ก็ดูเขาสิ มือเย็นหมดแล้ว โกหกไม่เนียนเอาซะเลย                 “แน่สิ ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย” อ๋อ~ เขาบอกว่าไม่มีว่างั้น                 “นั่นสินะ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแต่มือนายมันไม่เห็นบอกอย่างนั้นเลยนี่นา” ฉันชูมือที่ฉันกำลังกุมอยู่ให้คนตรงหน้าเห็น เขาถึงกับสะอึกไปเลยเมื่อโดนจับได้ ตลกชะมัด                 “เอาล่ะครับทุกท่าน! ผลการลงสมัครคิงได้ออกมาแล้ว!!” เสียงพิธีกรดังขึ้น อ้าวเฮ้ย! นั่นมันโกเซนไม่ใช่หรอ? หมอนั่นไปทำอะไรบนน้านนนนน!!                 “เป็นที่น่าพอใจเป็นอย่างมากสำหรับผลคะแนนที่ผมกำลังจะประกาศต่อไปนี้ แต่ก่อนอื่นขอเชิญควีนคนสวยของเราขึ้นมากล่าวอะไรสักหน่อยก่อนการประกาศผลนะครับ เชิญครับคุณเอนาริ” แกแน่มากโกเซนที่จะเอาฉันขึ้นไปบนเวที                 ฉันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาโกเซนที่ส่งยิ้มกวนบาทามาให้ หมอนั่นยื่นไมค์มาให้ พูดอะไรดีหว่า?                  “ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอกนะคะ แต่ก็อยากฝากไปถึงคิงคนต่อไปว่าคุณจะต้องรักษาตำแหน่งของคุณให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะตำแหน่งนี้ไม่ได้ได้มาง่ายๆ อีกอย่างเมื่อคุณได้เป็นคิงแล้วก็กรุณาทำหน้าที่ของคุณให้ดีด้วยนะคะ” ฉันพูดแค่นั้นซึ่งทำเอาบรรดาผู้ลงสมัครกลืนน้ำลายกันเลยทีเดียว เห็นอย่างนี้ฉันเอาจริงนะ                  “แหม~ควีนก็ พูดแบบนั้นพวกเขาก็ถอนตัวหมดหรอก” โกเซนหันมาแซว ฉันเลยส่งสายไม่เป็นมิตรไปให้ หมอนั่นเลยกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป                 อาจารย์ท่านหนึ่งยื่นมงกุฎสำหรับตำแหน่งควีนมาให้ซึ่งฉันต้องสวมก่อนที่จะต้องมอบมงกุฏอีกอันซึ่งเป็นของตำแหน่งคิงให้กับคนที่ชนะ เฮ้อ~ถ้าคนที่ชนะไม่ใช่เทสึ ฉันจะทำยังไงนะ                 “และแล้วผลการรวมคะแนนก็ออกมาดังนี้ครับ!!” โกเซนหยุดนิดหน่อยเพื่อให้ทุกคนลุ้นกับสิ่งที่กำลังจะพูด โอ๊ยย!ประกาศเร็วๆหน่อยเซ่!!                 “ผู้ที่ชนะการลงสมัครคิงประจำปีนี้ได้แก่……คุณไอระ เทคกะครับ!!” ฉันแทบกรีดร้องกลางเวทีเมื่อผลที่ออกมามันเป็นอย่างที่หวัง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! เทสึชนะ!! ^O^!!                 เทสึเดินเฉิดฉายราวเจ้าชายในนิยายขึ้นมาบนเวที เขาส่งยิ้มมาให้ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ฉันบรรจงสวมมงกุฏให้เขาพลางยิ้มอย่างดีใจ ให้ตาย! ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ!!                 เทสึยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะให้ไปส่งยิ้มให้บรรดาสาวๆที่เชียร์เขาอยู่ รอยยิ้มของเขาสามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆได้เป็นอย่างดี ให้มันได้อย่างนี้สิ! แฟนฉัน!                 “รู้สึกยังไงบ้างครับกับตำแหน่งที่ได้รับ?” โกเซนทำหน้าที่สัมภาษณ์เทสึถึงความรู้สึกในตอนนี้                 “ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน” เขาเกาหัวอย่างเขินอาย เท่านั้นแหละเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที อะไรจะขนาดนั้น                  “ไม่รู้จะพูดยังไงก็ต้องพูดแหละครับ ไม่งั้นสาวๆคงเอาผมตายเลย” โกเซนที่ดูท่าว่าคงจะฮอตเหมือนกันพูดขึ้น สาวๆกรี๊ดตรึมเลย เฮ้อ~คนสวยเหนื่อยใจ -_-^^                 “ผมก็รู้สึกดีใจมากๆเลยล่ะครับ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นคิง คงเป็นเพราะมีคนคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆมั้งครับ” แล้วจะหันมามองฉันทำไมเล่าตาบ้า!(ตอนนี้ฉันหลบอยู่ในที่มืดน่ะ ไม่อยากออกไป)                 จู่ๆโชตะกับโซที่ไม่รู้ว่ามาได้ไงมายืนอยู่ข้างหลังฉันก่อนจะร่ายเวทย์แปลงโฉมเบาๆจากชุดยูกาตะธรรมดากลายเป็นชุดเจ้าสาวเฉยเลย แถมดอกไม้อีกช่อหนึ่งต่างหาก ไอ้พวกบ้าเล่นอะไรเนี่ย! >//<                  เมื่อฉันหันไปมองเทสึก็พบว่าเขากลายเป็นเจ้าบ่าวสุดหล่อไปแล้ว ไปเปลี่ยนตอนไหนล่ะเนี่ยทั้งๆที่อยู่กลางเวทีแท้ๆ                  เมื่อหันไปมองทางอาจารย์ก็พบว่าพวกเขาส่งยิ้มบางๆมาให้ แสดงว่าพวกเขาไม่เห็นล่ะสิว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่                 “มีคำพูดบางคำที่ผมอยากจะพูดกับใครคนหนึ่ง คนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด คนที่ผมอยากจะปกป้อง อยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต”  เขาพูดก่อนจะยื่นมือมาหาฉันที่ตอนนี้เขินจนแทบบ้า ฉันค่อยๆยื่นมือไปหาเขาก่อนที่เขาจะจูงมือฉันไปยืนอยู่กลางเวที ทำแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ!                 “ผมอยากให้รางวัลที่ผมได้รับในวันนี้และทุกคนในที่นี้เป็นพยานในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้” ผู้คนที่เคยส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดต่างหุบปากเงียบ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ คงมีแต่ฉันล่ะมั้งที่หัวใจเต้นรัวเป็นกลองชุดแบบนี้น่ะ                 เทสึค่อยๆคุกเข้าลงต่อหน้าฉัน สายตาที่มองมาอย่างสื่อความหมายของเขาทำให้หัวใจฉันเต้นรัว ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาจุมพิตหลังมือฉันอย่างอ่อนโยน  ให้ตาย! น้ำตาฉันจะไหลอยู่แล้วนะ!                 “โนริ….ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ฉันมาตลอด”                 “T//T”                 “ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา  ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่ทำให้เธอเสียน้ำตา ฉันขอโทษ”                  ฉันไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะบอกอะไรฉันกันแน่ เขาจะบอกเลิกฉันหรอ? หรือว่าเขา…                 “โนริ ฉันอยากบอกเธอว่า……”                 ตึกตักๆๆ                 “ฉัน……”                 “>////<”                 “ฉัน…รัก…เธอ”