NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

เราสองคนกำลังเดินอยู่บนทางเส้นใหม่ เบื้องหน้าที่ฉันเห็นอยู่ เป็นอาคารขนาดใหญ่ คงเป็นที่ที่เจ้าหน้าที่หญิงคนนี้กำลังพาฉันไป

"ช่วยถ่วงเวลาหน่อย" เธอพูดเหมือนกระซิบอีกครั้ง บนถนนเส้นนี้ มีเจ้าหน้าที่เดินอยู่ประปราย ฉันคิดว่าเธอคงมีความจำเป็นที่จะต้องคุยจริงๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เราไม่สามารถเดินออกนอกเส้นทางได้ ฉันจึงทำท่ามองซ้ายมองขวาอย่างตั้งใจ

"ที่นี่สวยนะคะ" ฉันเริ่มบทบาท "เอ๊ะ! อนุสาวรีย์นั่นคืออะไรคะ?" ฉันแกล้งเดินนำเธอขึ้นมาสองสามก้าวและชี้มืออกไปยังลานกว้างที่มีอนุสาวรีย์รูปทรงเรขาคณิตหลายๆ ชิ้นตั้งอยู่ เธอจึงขยับเข้ามาใกล้ๆ และแตะหลังฉันให้หลบข้างทางและทำท่าอธิบาย เธอพูดเพียงเบาๆ

"เนโอ ฉันชื่อแองเจลลิน่า โดยปกติเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์จะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องผิดพลาดนี้ขึ้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมีร่าและเราก็ไม่มีเวลาคุยเรื่องนั้น... เธอเห็นแท่งสี่เหลี่ยมนั่นใช่ไหม? มันมีทั้งหมด..." ประโยคหลังเธอพูดเสียงดังเป็นปกติ ซึ่งเป็นตอนที่มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินผ่านเข้ามาใกล้ คุณแองเจลลิน่าลอบมองด้วยหางตาสักพักและพูดต่อ

"เธอได้สังเกตไหมว่าด้านหลังบัตรรับรองของเธอมีแถบสีอะไรอยู่ด้วยหรือเปล่า?" ฉันพยายามนึก ฉันกับครูจูดิธเคยคุยกันเรื่องบัตร เพราะเธออยากเห็น เราจึงหยิบมันมาดู ตอนนั้นฉันกำลังกรอกข้อมูลลงในใบสมัคร เท่าที่ได้จับ ได้ตรวจดู ฉันไม่เห็นอะไรที่เป็นแถบสีที่ว่า ครูจูดิธก็ไม่เคยพูดถึง ฉันจึงส่ายหัวเบาๆ

"ไม่มีค่ะ" ฉันกระซิบตอบ คุณแองเจลลิน่าพูดเบาๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

"บัตรทำจากระดาษสีขาว เนื้อแข็ง ด้านหนึ่งจะมีตราของวิทยาลัยพิมพ์นูนต่ำอยู่ในวงกลม อีกด้านหนึ่งจะว่าง มีแค่ลายมือชื่อของเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ มีอะไรอีกไหมที่เธอเห็น?" ฉันส่ายหัวอีกครั้ง เธอจึงเอามือแตะหลังฉันและพูดด้วยเสียงปกติ

"เอาล่ะ จบการทัศนศึกษาแล้วนะ เดินต่อได้จ้ะ" พอเดินมาได้อีกประมาณหนึ่งเมตรฉันจึงเห็นเสาสีขาวมีวัตถุทรงกลมสีดำที่ปลายด้านบน คล้ายโคมไฟตามทาง แต่ฉันคิดว่าจะเป็นกล้องวงจรปิด คุณแองเจลลิน่าพูดขึ้นอีกครั้งโดยไม่ก้มมามองฉัน

"เธอยังไมได้เอาบัตรรับรองให้ใครดูใช่ไหม?" ฉันพยักหน้า

"บางที วงกลมที่มีตราวิทยาลัยน่าจะลอกออกได้ ลองลอกดู ด้านหลังวงกลมจะมีพลาสเตอร์สำหรับปิดแผลอยู่ เก็บพลาสเตอร์เอาไว้ใช้ยามจำเป็นนะ"

ฉันคิดว่าฉันกำลังตลกกับไอเดียแผ่นพลาสเตอร์หลังป้ายวงกลม วงกลมขนาดรัศมีไม่เกินสองเซ็นติเมตร จะมีพลาสเตอร์แปะอยู่ซักกี่อันเชียว แล้วพลาสเตอร์พวกนั้นจะมีประสิทธิภาพในการรักษาบาดแผลได้แค่ไหนกัน ฉันแอบขำเบาๆ อยู่คนเดียว หลังจากนั้นเราก็เดินกันไปเงียบๆ เนื่องจากเราเดินเข้ามาใกล้ตึกกีฬามากแล้ว

หน้าตึกมีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่สองคนกำลังมองมาทางเรา จู่ๆ คุณแองเจลลิน่าก็สะดุดและล้มลง ฉันจึงก้มลงไปประคอง คุณแองเจลลิน่าเอาแขนมาคล้องคอฉันและพูดเบาๆ อย่างรวดเร็ว

"อย่าใช้ 'ความสามารถ' ในการสอบเด็ดขาด ไม่เธอว่าจะมีหรือไม่ก็ตาม" ฉันตกใจนิดหน่อย แต่คงไม่มีใครสังเกตเห็น และทำเป็นร้องเสียงดังถามไถ่อาการ พอเรายืนขึ้นและทรงตัวได้คุณแองเจลลิน่าก็ปล่อยแขนที่คล้องคอฉันอยู่ เธอขอบคุณฉันและทำทีเป็นก้มไปบีบข้อเท้า และเราก็เดินต่อจนมาถึงตึกกีฬา เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามขึ้นว่า

"เป็นอะไรมากไหมครับ?" คุณแองเจลลิน่ายิ้มและส่ายหน้าแทนคำตอบ เจ้าหน้าที่อีกคนถามขึ้นมาว่า

"ไปผิดตึกเหรอครับ" น้ำเสียงนิ่งเชิงตำหนิ คุณแองเจลลิน่าจึงตอบกลับไป

"เปล่าหรอกค่ะ เด็กคนนี้รู้ว่าต้องมาที่ตึกกีฬา แถมรู้ด้วยว่าการสอบจะเริ่มสิบโมงครึ่ง เธอจึงไปที่ฝ่ายของเราก่อนเพื่อส่งเพื่อนที่ชื่อ...อืม..." ฉันคิดว่าคุณแองเจลลิน่ากำลังนึกหาชื่อตัวละครที่สามอยู่ จึงเอ่ยขึ้น

"แมรี่ค่ะ เธอชื่อแมรี่" ขอบคุณนะแมรี่ เธอช่วยชีวิตพวกเราไว้ ฉันคิดในใจ ฉันหันไปหาเจ้าหน้าที่พูดเสียงดุ

"ฉันพยายามบอกเจ้าหน้าที่ที่นู่นตั้งหลายครั้งแล้วว่าแมรี่เมารถ ฉันจะขออยู่เป็นเพื่อนเธอก่อน" ถึงตรงนี้คุณแองเลจลิน่าจึงพูดขึ้น "ฉันรับปากว่าจะดูแลแมรี่ให้นะ สบายใจได้ เธอไปลงทะเบียนได้แล้วละ รบกวนพาเด็กคนนี้ไปที่จุดลงทะเบียนด้วยนะคะ" ประโยคหลังเธอหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ประจำตึกก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป ฉันมองตามเธอไปก่อนที่จะถูกเจ้าหน้าที่ประจำตึกเรียกให้เดิน