สาป สืบ สยอง

     ก่อนหน้านั้นเมื่อ3วันที่แล้ว (ก็วันที่ไปเจอกับนักข่าวนั้นล่ะ) ในตอนที่ฉันกำลังจะเดินกลับบ้านอยู่ดีๆ ก็มีมอไซที่ไหนไม่รู้มาจอด ฉันก็คิดว่าเป็นผู้ปกครองมารับเด็กเลยไม่คิดอะไร เท่านั้นล่ะอีคนท่มอไซนั้น ก็ปาขวดแก้วที่มีของเหลวอะไรบางอย่างอยู่ข้างในขวดใบนั้นถูกปามาโดนฉันอย่างจัง
"เฮ้ยมรึง! หยุดเลยนะโว้ย"เสียงอาจารดังมาจากด้านหลัง พอพวกนั้นได้ยินก็พากันขี่มอไซหนีไปแล้ว
"ให้ตายเถอะมันเกินอะไรขึ้น"โรโระวิ่งตามหลังอาจารมา
"นี้ขนาดบอกให้รออยู่หน้าโรงเรียนแท้ๆยังไม่ปลอดภัยได้ขนาดนี้เลยดหรอ แล้วนี่มัน...."
"พะ....พวกนั้นปาขวดแก้วใส่ฉัน..."
"บ้าหน้าแค่ขวดแก้วมันทำให้เวอะวะได้ขนาดนี้เลยเหรอ"อาจารดูจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก  แต่ก็ยังรวบรวมสติโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับฉันจนได้ พอไปถึงฉันพวกหมอก็ทำแผลให้ฉัน พร้อมกับบอกว่า ที่ฉันเป็นขนาดนี้ไม่ใช่เพราะแก้วบาด แต่เพราะ มีสารอะไรบางอย่างไปกัดกร่อนผิวหนังจนเป็นแผลเวอะวะอย่างที่เห็น แถมยังกำชับอีกว่าให้ล้างแผลวันล่ะสองรอบ พร้อมกับให้ยาแก้อักเสบมาอีก2ขวด
            และนี่คือเหตุผลว่าทำไม กูถึงต้องมานอนแองแม่งอยู่บ้านแบบนีนี่ไง คอยดูนะ ถึงขาจะหายเดี่ยงจนกลับมาเดินแบบปกติได้แล้วก็เถอะ แต่ถ้ามึงจะทำกับกูขนาดนี้กูขอแช่งให้พวกมึงเป็นมะเร็งผิวหนังตายไอ้พวกเวร!
"เชี้ย!!!" ยังไม่ทันไรฉันก็ลื่นตกบันไดไปอีกรอบ 
"โอ้ย....."ฉันลุกขึ้นนั้ง ในขณะเดี่ยวกันก็มีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี
"ไหงเธอมานั้นอยู่ตรงนี้ล่ะ?"นายโรโระนั้นเอง
"มึงเองก็หัดเคาะประตูก่อนจะเสนอหน้าเข้าบ้านคนอื่นเขาบ้างจะได้ไหม?"
"หึ ทั้งตกบันไดที่โรงเรียน ทั้งโดนน้ำกรดสาด แล้วยังมาตกบันไดที่บ้านอีก เธอนี่โชคร้ายได้เสมอต้นเสมอปลายดีนะ" นายนั้นยิ้มออกมา
"ถ้าจะมาเพื่อซ้ำเติมก็กลับไปสะไป!"ฉันพยายามเอื่อมมือไปเกาะราวบันไดเพื่อพยุงตัวเองขึ้นมา 
"สีหน้าดูแปลกๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า"
"อ่อ กูแค่ง่วงนะ"ฉันพยายามยืนให้ดีขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะล้มลงสะง่ายๆถ้าปล่อยมือออกจากราวบันได
"ไข้ขึ้นนี่นา"นายนั้นเดินอ้อมมาแตะหน้าผากฉันจากด้านหลัง
"อืม เป็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ เดี่ยวก็คงหาย"
"ให้ตายเถอะนี่กินอะไรบางหรือยังเนีย"
"ยัง พอดีวันนี้ตื่นสายกว่าจะลุกขึ้นมาได้ก็สิบเอ็ดโมงกว่าๆแล้ว"
"งั้นเธอตั้งแต่ตื่นมานี่ก็....ยังไม่ได้กินยาเลยเหรอ?"
"ช่างเถอะหน้าก็แค่เป็นไข้ เดี่ยวมันก็หายไปเอง ขอทางด้วยกูจะไปต้มมาม่า"
"ไม่ได้หรอก ผมว่าเธอขึ้นไปนอนก่อนเถอะนะ"นายนั้นจับแขนฉันไว้ข้างหนึ่ง
"โอ้ย...!"ฉันหันไปมองที่แขนพบว่าตรงที่นายนั้นจับอยู่มีของเหลวสีใสๆไหลออกมาจนเละ แล้วแผลนั้นก็ทวีความเจ็บขึ้นอีก
"อ่อ ไข้จากแผลอักเสบนี่เอง"นายนั้นพูดขึ้นก่อนจะประคองร่างของฉันขึ้นไปข้างบน 
"รออยู่ในห้องก่อนนะ..."แล้วนายนั้นก็ทิ้งฉันไว้ในห้องก่อนที่จะกลับมาพร้อมชามสีข้าวขนาดเล็กหนึ่งใบ
"ผมต้มข้าวต้มมาให้น่ะ นั้งลงสะเดี่ยวผมป้อนให้นะ"
"ไม่เอา ฉันกินเองได้"
"อย่าอวดเก่งน่า แรงจะยกแขนขึ้นยังไม่มีเลย" นายนั้นนั้งลงข้างๆก่อนจะตักข้าวขึ้นมา
"อ่าปากสิ"
"ไม่เอา" ฉันหันหน้าหนี
"อย่าดื่อน่า บอกให้อ่าก็อ่าสิ"
"ก็ได้...."สุดท้ายฉันก็ยอมให้นายนั้นป้อนข้าวให้จนเสร็จ
"เก่งมาก เด็กดีของผม"นายนั้นลูบหัวฉันเล่นด้วยท่าทางพอใจ ก่อนจะส่งยาแก้ปวดแบบเม็ดกับแก้วน้ำให้
"รอตรงนี้แปบนะเดี่ยวผมจะไปเอายาแก้อักเสบมาให้นะ"แล้วนายนั้นก็ถือจานลงไป ก่อนจะขึ้นมาโดยถือแก้วใบเล็กๆ ขึ้นมา ในนั้นมีของเหลวสีใส่ๆ ซึ่งก็น่าจะเป็นยาที่ว่า
"กินสะสิ"นายนั้นยื่นแก้วยาให้ฉัน แต่กลิ่นของยานั้นรุนแรงเกินกว่าจะกินได้
"ก็จริงอะนะ กลิ่นมันแรงไปนิดหน่อย นี่ขนาดเอาไปผสมน้ำหวานในตู้เย็นมาแล้วนะ...."
"นายเอายานั้นไปเก็บเถอะ ถึงไม่กินก็คงไม่ตายหรอก"
"ไม่ได้! บอกให้กินก็กินสิครับ....!" นายนั้นอ้อมไปนั้งข้างหลังก่อนจะยื่นยาเข้ามาใกล้ๆ
"ไม่เอา ออกไปห่างๆเลยนะ"ฉันพยายามดันแขนของนายนั้นออกไปห่างๆ
"เธอนี่จริงๆเลยนะ ถ้าไม่กินดีๆผมจะจับกรอกปากแล้วนะ"
"เออก็ได้! "ฉันคว้าแก้วยาในมือหมอนั้นมาก่อนจะกลั้นใจเทยานั้นใส่ปากแล้วกลืนลงไปภายในครั้งเดียว
"อีเหี้ย! ขมสัด!" ฉันรีบเทนัำใส่ในแก้วน้ำที่เหลือแล้วดื่มรวดเดียวหมด
"เก่งมากครับ!"นายนั้นปรบมือ
"เก่งพ่อเก่งแม่มึงสิ!"ฉันหันฉับไปตะคอกใส่นายนั้นทันที
"อ่อ เกือบลืมไปเลย พอดีว่ามีทุระด่วนช่วงเย็นๆเดี่ยวผมจะกลับมานะ ไปล่ะ"แล้วนายนั้นก็เดินออกจากห้องไป....