Isekai wa Tengoku ja Nai !

"หืม... ดูเหมือนชั้นจะตัวเล็กแขนเล็กลงนะเนี้ย.. แต่ช่าเถอะ.. เอาล่ะมาเริ่มยกสองกันดีกว่า คุณปีศาจ..."
ทันใดนั้นเองทาบาตะได้ก้าวขาขวาออกไปนิดหน่อย "พรึ้บ!!!" เพียงพริบตาเดียวก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าไฮดร้าทาบาตะยกแขนซ้ายขึ้นและชกเข้าที่ท้องไฮดร้า "ฟู้บ!!!" ในจังหวะนั้นเองมือขวาไฮดร้ากลับฟื้นฟูขึ้นมาแล้วจับแขนซ้ายทาบาตะก่อนที่จะถึงท้องตัวเองและทำไห้แขนซ้ายขยับไม่ได้เนื่องจากพละปำชังที่มากมายของไฮดร้าแต่ทว่า... "ชึ้บ!!!" เสียงเนื้อที่ถูกตัดออกในทันทีและร่างของทาบาตะได้อยู่ข้างซ้ายมือของไฮดร้า ทว่าทาบาตะที่ถูกจับแขนจึงใช้มือขวาตัดแขนซ้ายทิ้งไม่ร้องสักคำและทาบาตะได้ง้างหมัดขวาขึ้นและต่อยเข้าที่ใบหน้าข้างซ้ายของไฮดร้า "ฟึ้ด!!!" เสียงหมัดขวาที่ต่อยถูกอากาศของทาบาตะทว่าไฮดร้าได้หันหน้าหลบอย่างชิวเชียด ทำไห้ทาบาตะตกใจเป็นอย่างมาก... "ฟรึ้บ!!" ร่างของไฮดร้ากลับหายไปจากจุดเดิมและปรากฏตัวขึ้นเหนือหัวทาบาตะทันที ไฮดร้าได้ใช้เท้าเหยียบลงที่ไหล่เพื่อทำไห้ร่างทาบาตะติดกลับพื้น "เปรี๊ยะ!!!" แต่ทว่าในตอนนั้นเองมีเสียงสายฟ้าแตกดังขึ้นเพียงพริบตาเดียวทาบาตะไดหายไปจากจุดเดิมเสียแล้ว.. ในตอนนั้นเองทาบาตะได้ปรากฏตัวขึ้นเหนือหัวไฮดร้าและมือจับที่ไหล่ "เปรี้ยงงงง!!!" ทาบาตะได้ปล่อยสายฟ้าใส่อย่างรุนแรงจนส่องแสงออกมาจนทำไห้หลับตา ใส่ไฮดร้าอย่างจังแต่ทว่า ... "เสียใจด้วยนะ.. คนที่ชนะคือข้า..." เสียงของไฮดร้าดังขึ้นอีกทีข้างหูทาบาตะ ทว่าที่ใช้สายฟ้าใส่เป็นเพียงแค่ภาพติดตาเท่านั้นเองในตอนนั้นเอง "ตู้บ!!!" "อั้กก!!!" ร่างทาบาตะได้ถูกชกเข้าที่หลังอย่างรุนแรงจนทำไห้ทาบาตะดิ่งลงพื้น "ตู้ม!!!" แต่ทว่าร่างกลับไม่หยุดที่พื้นกับทะลุเฉียงลงไปด้านล่างลงไปในลาวา... ในตอนนั้นเองร่างที่ถูกเผาด้วยลาวาก็ฟื้นกลับมาและเผาใหม่ฟื้นกลับมาและเผาใหม่... ค่อยๆจ่มลงลาวาและตายและฟื้นเรื่อยๆ

"ข้าจะบอกอะไรดีๆไห้นะ... ถึงเจ้าจะได้มีความสามารถฟื้นฟูของข้า... แต่ว่า ถ้าเจ้าลงลาวา เจ้าก็จะไม่สามารถขึ้นมาได้... ใช่เจ้าจะเป็นแบบนั้นไปชัวนิรันด์..."

นั้นคือสิ่งที่ไฮดร้ากล่าวขึ้นและทาบาตะก็ได้จ่มดิ่งลงสู่ก้นลาวาอย่างช้าๆ พร้อมกับร่างกายที่โดนเผาและฟื้นฟูอย่างไร้ที่สิ้นสุดและทาบาตะได้คิดขึ้นในใจ "นี้.. ชั้นจะตายสินะ... อ่า... ไม่สิจะเป็นแบบนี้ไปชั่วนิรันด์สินะ.... อยู่แบบนี้" นั้นคือสิ่งที่ทาบาตะคิดขึ้น และมุมมองของสายตาก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้และความรู้สึกง่วงก็เข้าไกล้ทาบาตะทำให้ทาบาตะหลับไปในที่สุด...........

[หลายปีผ่านไป-เร็วยังกะโกหก]

[โน๊ต : ร่างกายทาบาตะนั้นเนื่องจากได้รับกายไฮดร้ามาร่างกายจึงหยุดเติมโตและกับการควบคุมร่างกายได้อิสระนั้นเอง]

ทาบาตะนั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันผ่านมานานแค่ไหนรู้สึกเพียงแค่ว่าหลับแล้วตื่นเพียงแค่นั้น... และสิ่งที่ทาบาตะได้เห็นคือก้นลาวาที่เป็นสีฟ้าและร่างกายที่โดนเผาและฟื้นฟูอยู่เรื่อยๆ... "เห้อ... นี้ยังไม่ถึงก้นลาวาอีกหรอ.. อยากเอาหลังติดพื้นแล้วนะเนี่ย.." ทาบาตะได้คิดขึ้นในใจ.. ตอนนั้นเอง "พรึ้บ!!!" "ตู้บบบ!!!" เสียงทาบาตะหลุดออกจากลาวาและร่างกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง

"นี้มันอะไรล่ะเนี้ย..."

ทาบาตะได้มองขึ้นไปข้างบนทว่ามีลาวาเต็มไปหมดแต่ทว่ากับไม่ไหลลงมาเหมือนกับว่ามีบาเรียกันตรงนี้ไว้อยู่... และมีทางเดินสองทางด้านขวาเป็นทางมืดที่เหมือนจะเป็นทางตันส่วนซ้ายมือเป็นทางมืดเช่นกันแต่เหมือนจะโล้งๆ.. ทาบาตะได้ลุกขึ้นพร้อมร่างกายที่ฟื้นฟูเข้าสู่สภาพเดิม.. และเดินไปด้านขวาที่เหมือนจะเป็นทางตัน "ที่นี้มันที่ไหนล่ะเนี้ย.. ก้นลาวาเป็นงี้หรอ"

"ที่นี้มันที่ไหนล่ะเนี้ย..."
ทาบาตะที่หชุดลงมาจากลาวาได้สถานที่ ที่แปลกๆโดยมีทางไหเดินเพียงแค่ซ้ายมือกับขวามือและร่างกายที่กำลังคืนสภาะเสร็จทาบาตะได้ลุกขึ้นและหันซ้ายหันขวาด้วยใบหน้าที่แปลกใจ (แต่ยังไร้อารมณ์) และทาบาตะได้ตัดสินใจเดินไปทางขวา "เค้าบอกว่าขวาร้ายซ้ายดี แต่ความจริงมันกลับด้านกัน" นั้นคือสิ่งที่ทาบาตะคิดและเดินไปด้านขวามือที่ดูเหมือนจะเป็นทางตันและมืดต่างจากจุดเดิม ทาบาตะเดินเข้าไปอย่างช้าๆ และแสงสว่างจากลาวาเริ่มหายไปเพราะมันห่างออกมามากพอสมควร ทาบาตะใช้มือขวายกขึ้นต่อหน้าและในตอนนั้นเองก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นและจู่ๆก็มีไฟขนาดเล็กโผล่ขึ้นมาเหนือวงเวทย์อีกนิด ทาบาตะได้ใช้ไฟจากเวทย์มนต์เป็นแสงและยังเดินต่อไป และจู่ๆก็เสียงของเท้าทาบาตะไปเตะเข้ากับบางสิ่งบาวอย่าง "แกร๊ก!!!" ทาบาตะได้อุทานเสียงหลงครั้งแรกขึ้นมาอย่างแปลกใจ "หึ!!" และได้ใช้ไฟส่องดูและสิ่งที่เห็นอยู่ทางเดินคือกระดูกของสิ่งมีชีวิตปริศนาและทาบาตะไม่ได้ตกใจอย่างรุนแรงอะไรเลย และกล่าวขึ้น "หืม... โครงแบบนี้มันเหมือนกับตัวที่กินขาชั้นไม่ใช่หรอ..." พอพูดเสร็จก็ถอนหายใจเบาและเดินต่อไป ในตอนนั้นเองทาบาตะได้เดินไปเหมือนจะเป็นทางตันแล้วก็พบกับเก้าอี้ที่สร้างขึ้นโดยหินภายในที่แห่งนี้ และด้านซ้ายของเก้าอี้หินก็มีโต๊ะหินและมีผ้าสีเทาขาดๆห่อบางสิ่งบางอย่างอยู่ ทาบาตะได้เดินเข้าไปไกล้ และใช้เวทย์ไฟไห้ลอยขึ้นเหนือหัวและเปิดดูภายในผ้าสีเทาขาดๆและสิ่งที่พบคือ ขวดแก้วทรงน้ำเต่าและมีบางสิ่งบางอย่างที่เป็นเหมือนของเหลวของใน แต่มีหลากหลายสีทั้งยังเปร่งแสงออกมาอย่างเห็นได้ชัด และยังมี ขวดแก้วเป็นหลอดปิดฝ้าด้วยไม้มีของเหลวสีฟ้าอยู่ข้างในอีก หกหลอดใส่กับไม้ที่เป็นที่วางอย่างดี ทาบาตะสงสัยอย่างมากและกล่าวถามขึ้น
"พวกนี้มันอะไรล่ะนิ"
ในตอนนั้นเองเสียงของสกิลการเข้าใจโลกก็ดังขึ้น

《อธิบาย : หลอดแก้วสีฟ้าคือยาฟื้นฟูขั้นสูงที่สามารถฟื้นฟูได้กระทั่งแผลจากคำสาปหรือพลังที่เหนือกว่า.. เช่น เพลิงทมิฬ...... และขวดขนาดไหญ่พอตัวสีรุ้งคือยาพิษสำหรับมนุษย์ชนิดร้ายแรงและหายากยิ่งกว่าสิ่งมีชีวิตในตำนาน》

"หืม... -ฟื้นฟูได้กระทั่ง- หรอ... หมายความว่ามีท่าที่การฟื้นฟูของไฮดร้าไม่สามารถฟื้นฟูได้ด้วยหรอ"

《อธิบาย : แน่นอน การฟื้นฟูที่มีอยู่ทำได้แค่ฟื้นฟูไร้ขีดจำกัดสำหรับโจมตีปกติเท่านั้น.. ทว่าที่มีการฟื้นฟูเป็นเพียงแค่ 1 ใน 4 ของ สกิลฟื้นฟูของไฮดร้าตัวเมื่อกี้ แถมการฟื้นฟูนี้ยังเป็นระดับที่ต่ำที่สุดสะด้วย》

"ยังงั้นหรอ... หืม"
และในตอนนั้นเองทาบาตะได้มองไปยังด้านซ้ายที่เป็นผนังกลับมีดาบคาตานะ ใส่ฝักดาบอย่างดีติดอยู่ที่ผนังเหนือพื้น 1 เมตร ทาบาตะได้กล่าวขึ้นว่า " หืม... อะไรล่ะนั้น"... โดยปกติเสียงแห่งโบกต้องทำงานแต่ทว่ากลับไม่มีเสียงหรือคำตอบดังขึ้นเลยแม้แต่น้อย.. ทาบาตะจึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง "ไอ่ดาบนั้นมันอะไรล่ะนั้น..." แต่กลับไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมาเลย... จึงทำไห้คิดว่า สกิลไม่เป็นผล... และตอนนั้นเองทาบาตะได้หันหน้าไปหาซากโครงกระดูเมื้อกี้แล้วกล่าวขึ้น "กระดูกของตัวอะไรล่ะนิ.." ในตอนนั้นเอง

《อธิบาย : เป็นโครงกระดูกของมอนส์เตอร์ชั้นสูงที่หายาก และหาได้เฉพาะในสุสาน หรือซากปักหักพังที่เก่าแก่และมีพลังเวทย์อยู่มหาศาล หรือตามสถานที่ในตำนาน》

ทาบาตะได้คิดในใจขึ้น "เอ๋.. ก็ไม่เป็รอะไรนี้น่า.. ไม่ตอบคำถามแค่กับดาบหรอ.. หมายความว่าไงล่ะนิ" ด้วยความสงสัยทาบาตะจึงเดินเข้าไปหาและยกดาบดังกล่าวออกจากที่เดิม ด้วยแรงที่ออกนิดหน่อยเพื่อยกดาบขึ้นในตอนที่ยกดาบออกมาทันใดนั้น ความหนักจากดาบก็เพิ่มทวีคูณขึ้นอย่างน่าประหลาด ความหนักที่จู่ก็เพิ่มขึ้นไม่ไห้ตั้งตัวทำไห้แขนที่ยกดาบขาดลงไปพร้อมกับดาบและทาบาตะได้กล่าวขึ้น "เห้ยๆ.. ดาบอะไรจะหนักจนยกไม่ขึ้นแถมยังทำไห้แขนขาดอีก... จะเอาไปฟันคนวิธีไหนล่ะนิหนักขนาดนี้" และแขนที่ขาดก็ค่อยๆฟื้นฟูขึ้นมาและทาบาตะได้ใช้แรงยกดาบขึ้นมาอย่างจริงๆจังๆ และยกขึ้นมาอย่างดาบปกติได้เลยในตอนนั้นเองทาบาตะได้ลองชักดาบออกจากฝักอย่างช้าๆ "แกร๊ก...." และมีรอยสักที่ติดอยู่ตามตัวดาบคือ.... รอยสักของมังกรจีน.... มังกรที่มีขาหลายลำตัวยาวไม่มีปีก ยาวตั้งแต่ต้นดาบจนถึงปลายดาบโดยหัวอยู่ด้านปลาย... และตอนนั้นเอง.... ทาบาตะยังไม่รู้สึกตัวเลย... ว่าดาบเล่มนี้นั้นน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน... และในตอนนั้นเองทาบาตะได้เก็บดาบพร้อมกับความคิดที่ว่า ถือไปก็รกหูรกตาป่าวๆทิ้งไว้นี้และ... "แกร็บ" ในตอนนั่นเองตัวดาบทั้งฝักก็ส่องแสงออกมาจ้าจนต้องปิดตา... และแสงที่หายไปกลับไม่พบดายที่ไหนเลย.. แต่ที่เห็นคือ รอยสักมังกรที่หลังมือขวา เป็นมังกรจีน แต่คดเคี้ยวไม่แยกเป็นวงกลมขนาดไม่ไหญ่อยู่หลังมือขวา

"อะไรล่ะนิ... เหมือนจะลบไม่ออกด้วยแหะ...ช่างเถอะ"

-โปรดติดตามตอนต่อไป-