Extra love ศึกรักชิงบัลลังหัวใจ

          ฉันยืนอยู่กลางสงครามที่มีผู้คนมากมายล้มตายกันเป็นจำนวนมากเปลวเพลงสีแดงสดที่เผาไหม้เมืองทั้งเมืองจนแทบไม่เหลืออะไรไว้ดูต่างหน้าอีก ฉันหันกลับไปเตือนทุกคน
"ระวังด้วยนะ ถึงที่นี่จะเป็นอดีตแต่ก็ส่งผลต่อพวกเราในตอนนี้ด้วยเหมือนกัน แล้วอีกอย่างคือ พวกนายต้องตามฉันตลอดอย่าห่างไม่งั้นกลับไปปัจจุบันไม่ได้ไม่รู้ด้วยนะ..."
"ให้พี่ชายเธอพากลับไปก็ได้ไม่ใช่รึไง"ไคโตะพูดขึ้น ฉันเงยหน้าส่งสายไปหาพี่สึซาคุประมาณว่าปล่อยได้แล้ว เขาก็ปล่อยให้ฉันยืนเอง ฉันก้าวเท้าไปหาไคโตะแล้วมองเขาด้วยสายตาท้าทายแล้วกระซิบบอกเขาเบาๆว่า
"ถ้าคิดว่าเขาสามารถอันเชิญคิสออกมาได้ก็เติมตามเขาไปเลยไคโตะ"
"นับวันเธอยิ่งดูน่ากลัวนะเนี้ย"เขาพูด ฉันยิ้มให้เขาแบบมีประกายวิ้งๆอะไรงี้ เขาขนลุกซู่แล้วรีบไล่ฉันไป
"ไปได้แล้วล่ะน่า"
"สีหน้านายตอนนี้ยิ่งกว่าเจอผีซะอีกนะ"ฉันพูดแล้วเดินกลับไปทางเดิมและมองหาตัวฉันกับพี่สึซาคุในอดีต 
"พะ...พี่สึซา...คุ"เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นฉันมองหาเจ้าของเสียงแล้วก็เจอฉันกับพี่สึซาคุที่กอดฉันเอาไว้แน่นฉันในอดีตตัวสั่นและกำเสื้อตัวนอกของพี่ชายเอาไว้แน่นด้วยน้ำตานองหน้า
"ไม่เข้าไปดูจะดีเหรอ"นานิเดินมาถามฉัน ฉันได้แต่ส่ายหน้าแล้วมองไปข้างหน้า
...
"ไม่เป็นไรนะอิซึมิ พี่ยังอยู่ด้วยทั้งคน"สึซาคุกอดเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นแน่นกว่าเดิมเป็นเชิงบอกว่าสองมือนี้จะไม่ปล่อยมือน้องไปเด็ดขาดเด็กหญิงเอาหน้าซบอกพี่ชายเอาไว้แล้วหลับตาลงพร้อมกับพูด
"แต่สักวันหนึ่ง...ฮึก...พวกเรา...ฮึก...ก็ต้องแยก...ฮึก...กันไป...ฮึก...อยู่ดี..."เสียงสอื้นและน้ำตาที่มากขึ้นของน้องสาวในอ้อมแขนทำให้เขารู้สึกอยากกำจัดคนก่อสงครามนี้ขึ้นมา
"ไม่ว่าพี่จะถูกจับแยกไปอยู่ที่ไหนก็ตาม..."เด็กหญิงเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมามองตาพี่ชายที่มีสายตาหนักแน่น
"พี่สัญญาพี่จะตามหาน้องจนเจอแล้วเราจะอยู่ด้วยกันนะอิซึมิ"เด็กชายยิ้มออกมาด้วยสายตาอ่อนโยนส่งไปให้น้องสาว
"ทีนี้จะทำยังไงกับแม่เลี้ยงใจร้ายนั่นดีนะ"
"จะฆ่าหรือแกล้งให้ตกนรกทั้งเป็นดีล่ะพี่"เด็กสาวดันตัวเองออกมาจากพี่ชายแล้วยืนขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆพูดพร้อมกับสายตาที่ดูโหดเหี้ยมยิ่งกว่าสัตว์ป่าที่หิวโหย
"ใจเย็นไว้ก่อนน้องพี่ ที่ทำหน้าตาแบบนั้นแสดงว่าเอาจริงสินะ"สึซาคุพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเรียวเล็กของน้องสาวที่ตอนนี้น้ำตายังไม่หยุดไหลไม่รู้เพราะอะไรถึงใบหน้าจะยิ้มแต่น้ำตาดันไม่ยอมหยุดไหลสักทีสึซาคุสงสัยที่น้ำตานั้นไม่หยุดไหลแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรได้แต่เช็ดไปอย่างเงียบๆ
"ลองกลับไปดูที่คฤหาสน์กันดีกว่าบางที แม่เลี้ยงอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้"
"หนูไม่อยากกลับ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ท่านพ่ออยู่ด้วยเราอาจจะโดนโยนออกจากตระกูลเลยนะ"
"พี่จะรับผิดชอบเรื่องนั้นเองไปเถอะนะ น้องพี่มีแผนแล้วนี่"
"อืม มีเยอะเลยล่ะ"
...
 ฉันและพี่สึซาคุยืนมองตัวเองในอดีตกำลังเดินกลับเข้าไปในกองเพลิงเพื่อไปยังคฤหาสน์ ฉันหันหลังกลับไปมองทุกคน ตอนนี้สีหน้าของแต่ละคนก็ไม่ต่างกัน สีหน้าดู...
"ทำไมถึงได้ทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ"
"ก็หน้าตาเธอตอนได้ความคิดดีๆนี่มันแบบ..."
"สามารถฆ่าคนได้ทั้งเมืองเลยนะ"ซาสึกิกับนานิพูดต่อๆกันด้วยหน้าตาซีดๆเหมือนกลัวฉันจะขย้ำพวกเขาให้ตายคามือ
"พี่ก็ว่าหน้าตาอิซึมิในตอนนั้นทำให้พี่ไม่กล้าคิดอะไรต่อเลยล่ะนะ"พี่สึซาคุยิ้มแห้งๆส่งไปให้ทุกคน
"ขนาดพี่ชายเธอยังกลัวแล้วพวกเราจะเหลือเหรอเนี้ย ว่าแต่อาจารณ์ไอโดไปไหน"
"เรื่องนั้นฉันบอกให้คิสเอากลับไปส่งแล้วล่ะ"
"พูดถึงผมอยู่เหรอสาวน้อย"คิสเดินออกมาจากกองเพลิงที่กำลังลุกไหม้บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง
"ตัวดำหมดแล้วคิส"ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วเช็ดคราบดำๆบนหน้าของคิส
"ไม่เป็นไรหรอกอิซึมิ ผมแค่เข้าไปสำรวจอะไรนิดหน่อย ผมรับประกันความปลอดภัยของคุณคนเดียวเท่านั้นนะส่วนคนอื่นๆผมไม่รับผิดชอบนะ"
"อืม ฉันบอกพวกเขาไปแล้วล่ะ"เมื่อคราบดำๆออกหมดแล้วฉันเก็บผ้าเช็ดหน้าแล้วก้าวเท้าจะไปต่อแต่ดูเหมือนจะยืนนานเกินไปเลยเมื่อยอ่ะนะ
"เหนื่อยแล้วเหรอแค่ยืนเฉยๆเองนะ"ไคโตะเริ่มบ่น
"เมื่อยแล้วใช่มั้ยล่ะ ให้ผมอุ้มนะ"คิสพูดแล้วอุ้มฉันขึ้นมานั่งบนแขนของเขาและแน่นอนฉันรีบเอามือทั้งสองข้างไปกอดคอเขาทันทีเพราะกลัวตก
"ทำอะไรของนาย"
"ก็อุ้มไง ให้คุณนั่งบนแขนของผมจะได้ไม่เมื่อยไง"
"พอแล้วปล่อยฉันลง"
"ไม่ปล่อยหรอก"
"เฮ้! ปล่อยเดี๋ยวนี้นั่นน้องสาวสุดที่รักของฉันนะโว้ยยย!!!"พี่สึซาคุโวยวายแล้วพุ่งเข้ามาแย่งตัวฉันไปจากแขนของคิส ทำให้ฉันเกือบตกพื้น หลังจากแย่งฉันกลับมาได้คิสก็มาแย่งกลับไปอีก ไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียว แต่คนที่น่าสงสารนี่สิ ฉันเองนะคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้
"พอเลยทั้งคู่นั่นและ"ไม่มีใครฟังฉัน เลยไม่มีใครหยุด ฉันตัดสินใจเรียกสิงโตออกมา
"คิฟุ"สิงโตตัวสีน้ำตาลที่มีแผงคอ หางและเท้าทั้ง4เป็นเพลิงที่พร้อมจะมอดไหม่ทุกสิ่ง ปรากฏตัวขึ้นและร้องคำราม
โฮกกกกกกก!!!!
 พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างกับแผ่นดินไหว ทุกคนคงจะเคยได้ยินว่าสิงโตเป็นเจ้าป่าสินะแต่สิงโตตัวนี้เป็นเจ้านรก การกระทำของทั้งสองหยุดชงักพร้อมกับสิงโตที่เดินเข้ามาหาฉันซึ่งตอนนี้ถูกทั้งสองคนสี่มืออุ้มอยู่ตรงกลางแล้วส่งเสียงขู่
กรรรรรรร!!!
 ทั้งสองปล่อยฉันลงทันที คิฟุหมอบลงไปกับพื้นฉันขึ้นไปนั่งแล้วมันก็ยืนขึ้นมาเหมือนเดิม
"โดนทำโทษแล้วก็สำนึกผิดบางนะคิส พี่สึซาคุ"ทั้งสองคุกเข่าลงไปตรงหน้าฉันแล้วก้มหน้าลงตัวสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
"เราอยู่ตรงนี้มานานมากแล้วเสียเวลาไปนานมากแล้วด้วย รีบไปกันเถอะ คิฟุ..."สิงโตหนุ่มวิ่งไปทางคฤหาสน์ตามด้วยคนอื่นๆที่วิ่งตามมา...
------------------------------End------------------------------
ยาวไปๆหายไปสองวันตอนนี้ยาวหน่อยและย้ำว่าหน่อยตอนไหนไม่หนุกก็บอกกันหน่อยละกันผู้อ่านที่น่ารักทุกคน ฝากวิจารณ์และให้คะแนนเราด้วยน้าาาาา มันเป็นส่วนหนึ่งของกำลังใจในการแต่งนิยายเรื่องนี้น้าาาา