เกาะกินคน

"เหี้ย!" ฉันจะดุ้งตื่นขึนมากลางป่า เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝันสินะ

"ว่าไง ตื่นแล้วเหรอครับ คุณหนู ซาดาโกะ ฮิโดชิ"

"นายมันไอ้โรคจิตเมื่อเช้านี่นา รู้จักชื่อฉันได้ยังไง แล้วแกต้องการอะไร ถึงจับฉันมาฮะ!"

"ใจเย็นนะครับ ผมมาเพื่อช่วยคุณนะ"ชายโรคจิตยิ้มออกมา

"ช่วยเหรอ? ช่วยจับฉันส่งให้พวกนั้นล่ะสินะ บอกไว้ก่อนเลยว่ายังไงฉันก็จะหนี ไม่ว่าพวกแกจะจับฉันกลับไปกี่ครั้ง ก็ตาม พวกแกมันโรคจิต ไอ้ขยะสังคม ไอ้โลกไม่รัก ไอ้โรคจิต!"

"ชู่! มัวแต่พูดมากเดียวก็ตายทั้งคู่หรอก แล้วอีกอย่าง ผมเป็นพวกเดียวกับคุณนะ ...."

"พวกเดียวกับฉันเหรอ?"

"อืม ไม่ต้องหรอกนะ ขอโทษด้วยที่ต้องลักพาตัวมาแบบนั้นน่ะ อย่าโกรธผมล่ะ"ชายคนนั้นลูบผมฉันเล่นอย่างอ่อนโยนจนรูเสึกคลายความละแวงไปได้บ้าง

"แล้วคุณเป็นใครค่ะ ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเจอกันที่ไหน....!"

"หึๆ นึกให้ออกสิ!"ชายคนนั้นยิ้มออกมา

"คุณพ่อมดเหรอ?"ฉันพูดออกไปโดยไม่ได้คิด

"หึ เก่งนี้ แต่เสียดายผมไม่มีรางวัลให้หรอกนะ"

"เป็นไปไม่ได้น่า แล้วคุณพ่อมดมาอยู่นี่ได้ไง!?"ฉันเอียงคิด้วยความสงสัย

"แล้วเธอล่ะมาที่นี่ได้ไง"

"หนูมาเที่ยวเกาะนี้ กับเพื่อนอีกสามคน แต่หนูรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับเกาะนี้เลยหนีออกมาคะ"

"เหมือนกันเลย พวกเพื่อนผมโดนฆ่าเพราะไปค้นเจอความลับของเกาะนี้ มีแค่ผมคนเดียวที่ยังรอดอยู่"

"ทำไมคุณถึงไม่หนีไปล่ะ"

"ทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก เพราะ พวกนั้นอยู่หน้าเกาะเต็มไปหมดเลย ขืนไปมีหวังโดนฆ่าแน่!"

"เหรอค่ะ....? แล้วความลับที่ว่าคืออะไรเหรอ"

"เธอไม่อยากรู้หรอก พักผ่อนสะ วันพรุ่งนี้พวกเรามาช่วยกันคิดหาวิธีออกไปจากที่นี้กัน"

"คะ...."