วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     วันนี้ก็เป็นวันแรกที่เข้ามายังห้องชมรมยิงธนู สำหรับน้องใหม่อย่างฉันนั่งทางด้านขวา ส่วนด้าน

ซ้ายเป็นรุ่นพี่ และกรรมการของชมรมนั่งอยู่หัวโต๊ะโดยพี่โชนั่งตรงกลาง

     "อับดับแรกพี่ขอต้อนรับสมาชิกชมรมใหม่ทุกคนนะ พี่ชื่อโชเป็นประธานชมรม ส่วนพี่ทางขาว

มือชื่อพี่ปิ่นเป็นรองประธาน และพี่น้ำเป็นเลขา" พอพี่โชแนะนำจบพวกเราทุกคนก็กล่าวสวัสดี

ทันที

     "เอาล่ะจ๊ะทุกคนเดียวพี่จะจับคู่น้อง ๆ ที่เข้ามาใหม่กับรุ่นพี่เก่านะจ๊ะถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ให้

ถามรุ่นพี่ได้จ๊ะเราอยู่กันแบบพี่น้องนะจ๊ะ" พี่ปิ่นพูดจบก็เอารายชื่อแปะที่กระดาน

     "นี่เป็นรายชื่อที่พี่ได้จับคู่ให้แล้วนะซึ่งรุ่นพี่ของพวกเราก็รับทราบกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นรุ่นพี่ก็

เรียกน้อง ๆ ไปเรียนตัวต่อตัวได้เลยนะค่ะ" พี่ปิ่นพูดจบรุ่นพี่ก็เรียกสมาชิกใหม่ทุกคนออกจากห้อง

ไปที่สนาม แต่....แล้วฉันล่ะ? ทุกคนมีรุ่นพี่กันหมดแต่ฉันไม่มีรุ่นพี่หมายความว่ายังไง แต่ก่อนที่

ฉันจะคิดอะไรตะเริดไปมากกว่านั้นพี่ปิ่นก็เดินเข้ามา

     "น้องนิดอยู่กับพี่นะ พอดีพี่โชฝากพี่ให้ดูแลน่ะ บอกว่าเป็นกรณีพิเศษ" ซึ่งคำพูดของพี่ปิ่นทำ

ให้เด็กใหม่ทุกคนหันมามองฉันทันที แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นระฆังก็ดังก่อน

     "อ้าวนั่นมณิสรานี่น่า" ครูที่ปรึกษาชมรมเดินผ่านมาพอดี

     "สวัสดีค่ะอาจารย์รู้จักน้องนิดด้วยหรือค่ะ" พี่ปิ่นถามอาจารย์แบบแปลก ๆ

     "รู้จักสิ ครูว่างานกีฬาคราวนี้เราได้รางวัลอีกแน่ ๆ หลังจากพราดเมื่อคราวที่แล้วและครูยังเคย

ชวนเข้าชมรมเลย ชื่อนิดหรอ"

     "ค่ะอาจารย์" ฉันตอบสั้น ๆ

     "ถ้าถึงขนาดอาจารย์ชวนเข้าชมรมนี่น้องนิดต้องมีดีแน่ ๆ เลย" พี่ปิ่นพูดยิ้ม ๆ ก่อนที่อาจารย์จะ

ยิ้มตามแล้วเดินจากไป ทำให้พวกเด็กใหม่ได้แต่มองอย่างเดียว

     "ว่าไงยัยเตี้ย สวัสดีครับปิ่น" ฉันนี้หันควับกับคำพูดทันที

     "ว่ายังไงนุ ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่เนี่ย" ปิ่นถามยิ้ม ๆ

     "ลมแห่งความคิดถึงไงล่ะ" ดูพี่ชายตัวแสบมันพูดกับพี่ปิ่นสิ ฉันเลยทำท่าเหมือนอาเจีย

     "เตี้ยแพ้ท้องหรอ" พี่ชายตัวแสบพูด

     "นี่นุ มาว่าน้องปิ่นได้ไง" คำพูดของพี่ปิ่นทำให้พี่ชายถึงกับอึ่งไปเลย ฉันเลยได้ทีฟ้องทันที

     "พี่ปิ่นไม่รู้อะไรพี่นุชอบว่านิดว่ายัยเตี้ยทุกทีเลยค่ะพี่ปิ่น" ฉันกอดแขนพี่ปิ่นพูดแบบเศร้า ๆ

เหมือนในละครเสียเลย อิอิ

     "ยัยนิด...ยัยเตี้ย" พี่ชายตัวแสบชี้หน้าฉันทันที

     "นุ" พี่ปิ่นขึ้นเสียงทันทีเหมือนกัน น่าแปลกที่แค่เสียงของพี่ปิ่นจะทำให้พี่นุพี่ชายตัวแสบถึง

กับกลายเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ ได้นี่ยังไงนาา ฉันทำตาหรี ๆ มองมาที่พี่ชายกับพี่ปิ่นก่อนพี่ปิ่นจะพูด

ต่อ

     "ถ้าไม่มีธุรอะไรแล้วจะมากวนน้องปิ่นล่ะก็ กลับไปเลย" อ่ะ คำพูดแค่นึ้ถึงขนาดทำพี่ชายตัว

แสบเดินคอตกกลับไปได้เลยแฮ่ะ อย่างนี้ต้องสืบให้รู้เพื่อความแน่ใจ ฉันเลยขะเถิบไปไกล้ ๆ รุ่น

พี่คนหนึ่งที่ยืนดูอยู่ไกล้ ๆ

     "รุ่นพี่ค่ะนิดขอถามหน่อยค่ะ" ฉันพูดแค่นั้น

     "น้องนิดคงยังไม่รู้ล่ะสิ พี่นุเขาเป็นแฟนกับพี่ปิ่นอยู่ตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว" ฉันนี่แทบกระโดดเลย

เพราะนั่นทำให้ฉันมีความคิดที่ชั่วร้ายขึ้นมาทันทีถ้าไอ้พี่ตัวแสบม่าว่าฉันเตี้ยเมื่อไหร่ฉันจะมาฟ้อง

พี่ปิ่นให้ช่วยจัดการให้ แต่แล้วเสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นถึงแม้จะดังไม่มากก็ตามแต่ก็ทำให้ฉัน

ได้ยิน

     "ยัยนี่มันเป็นใครทำไมพี่โชกับพี่นุถึงให้ความสนใจมันนัก" เสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้หญิง

คนหนึ่งที่พูดเสียงเบามาก ๆ แต่ฉันก็ได้ยินสงสัยฉันจะมีหูทิพย์(ประเภทแสนรู้หูตั้งน่ะ)

     "เอาล่ะจ๊ะน้อง ๆ ทุกคนวันนี้เราพอแค่นี้ก่อนนะพรุ่งนี้เราจะมาเรียนการฝึกยิงกันนะ" พูดจบพี่

ปิ่นก็หันมายิ้มกับฉันเหมือนเคย

     ขณะที่ฉันกับพี่ปิ่นและเพื่อน ๆ ของฉันเดินกลับหอซึ่งพี่ปิ่นก็เป็นเด็กประจำเหมือนกัน

     "น้องนิดนี่น่ารักกว่าที่นุบอกไว้เยอะเลยนะ" เอ่พี่ปิ่นพูดแปลก ๆ แฮะฉันคิด

     "นุเคยบอกพี่ว่าเขามีน้องสาวอยู่คนหนึ่งน่ารักมาก เขาบอกว่าชอบแกล้งนิดเพราะตอนนิด

โกรษน่ารักดี ยังบอกอีกว่าถ้าพี่ได้เจอพี่ก็จะต้องชอบน้องสาวเขา ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกว่านิดคน

ไหนเพราะพี่ก็สงสัยทำไมโชถึงคะยั้นคะยอให้พี่จับคู่กับนิดบอกแค่ว่าฝาดดูด้วยนะ  แต่พอเห็นนุ

มาแกล้งนิดพี่ถึงเข้าใจว่านี่คือน้องที่นุรักมากนี่เอง" ขณะที่ฉันกับเพื่อน ๆ ฟังพี่ปิ่นพูดทำให้ฉันนึก

ถึงวันที่ฉันขี่จักรยานล้มแล้วร้องไห้พี่ฉันเข้ามาหาและบอกว่าเดียวพี่จะจัดการให้ พอรุ่งอีกว่า

จักรยานที่ฉันขี่ก็กลายเป็นเศษเหล็กทันที อีกครั้งพี่ชายฉันกลับมาพร้อมกับรอยพกช้ำ เพราะไป

ต่อยกับเด็กแถวบ้านเพียงพราะแซวฉันแค่นั้นเอง

     "นิด" แยมเรียก

     "ฮะ" ฉันตอบ

     "แกเหมออะไรของแกฉันเรียกตั้งนานล่ะ" แยมถามซ้ำ

     "ปล่าวนิ แล้วแกเรียกฉันทำไม" ฉันถามต่อ

     "ก็ได้เวลากินข้าวแล้วน่ะสิ" มิ้นพูด

     "นั่นสินิดเป็นอะไรหรือเปล่า พี่ปิ่นบอกลานิดก็เฉยแล้วเดินมานั่งตรงนี้น่ะ" ออมพูดอย่างเป็น

ห่วง

     "อ่อเหรอ พอดีคิดอะไรเรื่อยเปื่ยน่ะ กินข้าวใช่ไหมไปสิ" แล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินทันที ทำให้ทั้ง

3 คนได้แต่ยักไหล่ใส่กันก่อนจะเดินตาม

     วันต่อมาฉันก็ยังคงมาที่สนามฝึกยิงธนูเหมือนเดิมโดยที่เด็กใหม่ฝึกซ้อมเกี่ยวกับการตั้งแขน

และโน้มสายธนู แต่ฉัน พี่ปิ่น กับพี่โช ต่างหัวเราะสนุกสนาน จนพวกสาว ๆ ต่างมองมาอย่างไม่พอ

ใจแต่ฉันก็ไม่สนสายตาพวกนั้นหรอก อิอิ จนถึงเวลาพัก

     "ยัยนี่ไม่เห็นได้ซ้อมอะไรเลยคุยสนุกสนานอยู่ได้"

     "นั่นสิสงสัยเด็กเส้น"

     "นั่นนะสิ มันน่าหมั่นใส้นัก"

     "จะเอาไงดีกับยัยนี่"

     "ก็รอให้มันอยู่คนเดียวโดยไม่มีรุ่นพี่ก่อนค่อยจัดการมัน"

     "จะจัดการฉันทั้งทีกลับพูดให้ได้ยิน คิดเรอะว่าจะสมหวังไม่มีทางหรอก" ฉันคิดในใจ

     หลังจากพักผ่อนเรียบร้อยทุกคนก็ซ้อมกันต่อโดยฉันกับพี่ปิ่นและพี่โชก็ยังคุยเล่นกันอยู่จน

กระทั่งแยม ออม และมิ้นเดินเข้ามาหา

     "ว่าไงซ้อมเสร็จแล้วหรอ" ฉันถามทันทีที่ทั้ง 3 คนเดินมาถึง

     "เสร็จแล้ว ว่าแต่นิดเถอะซ้อมเสร็จแล้วเหรอถึงมานั่งคุยกันน่ะ" มิ้นถามขณะมองไปที่เด็กใหม่

คนอื่น ๆ ที่ยังซ้อมกันอยู่

     "ปล่าว ขี้เกียจเลยนั่งคุยกับพี่ปิ่นกับพี่โช" ฉันตอบเสียงดังพอดูเพื่อให้พวกนั้นได้ยิน

     "แล้วแกจะเข้าชมรมนี้มาเพื่อ..." แยมถาม

     "เพื่อมาจีบพี่โชยังไงล่ะ" ฉันยังคงพูดดังอย่างเดิม จนพวกสาว ๆ พวกนั้นเริ่มมีอาการออกมา

     "พี่ปิ่น พี่โชค่ะนิดขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะค่ะ ป่ะแยมไปด้วยกันส่วนออมกับมิ้นรอที่นี้แหละ"

ฉันพูดก่อนจะยิ้มอย่างมีเรสนัยแล้วจับแขนแยมเดินอย่างช้า ๆ เมื่อฉันกับแยมเดินมาได้ครึ่งทางก็

เห็นพวกนั้น 3 คนเดินตามมา

     "แกจะจริงเหรอ"แยมถาม

     "ถ้าไม่เอาจริงฉันจะส่งข้อความหาแกให้แกมาทำไม" ฉันตอบ

     หลังจากที่พวกนั้นเดินมาถึงซึ่งเป็นทางเลี้ยวฉันกับแยมก็กระชากคอเสื้อทั้ง 3 คนทันที ทำให้

ทั้ง 3 คนตกใจสุด ๆ

     "พวกเธอมีปัญหามากใช่ไหม" ฉันถามทันทีที่ทั้ง 3 คนหลังพิงที่กำแพง

     "จะเอายังไงก็ว่ามาจะถูกตบหรือโดนต่อย" ฉันยังพูดต่อ ทั้ง 3 คนถึงกับหน้าซีดทันทีที่ฉันพูด

ประโยคหลังออกมา

     "ปะ ปะ เปล่า" ทั้ง 3 คนพูดพร้อมกันทันที พร้อมกับโบกไม้โบกมือ

     "จำเอาไว้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก" พูดแค่นั้นฉันก็ตบแก้มไปทีหนึ่งแล้วเหวี่ยงให้ล้มลงก่อนจะชี้

หน้า ซึ่งแยมที่จับคนกลุ่มนี้ถึง 2 คนยังคงมองหน้า 2 คนนั่นอยู่ (ห้ะ ไม่ใช่ฉันนน ฉันออกจะใสซื่อ

บริสุทธ์ กุลสตรีทุกระเบียบนิ้ว)

     "ไปกันเถอะแยม" พูดจบแยมก็จับ 2 คนนั้นไปรวมกองกับเพื่อน ก่อนจะเดินกลับไปที่สนาม

ซ้อมต่อ

     "นิด แยม ทำอะไรอยู่ไปนานจัง" มิ้นถาม

     "พอดีระหว่างทางเจอหมา 3 ตัวเลยจัดการมัน" ฉันตอบก่อนจะนั่งลงข้างพี่ปิ่น ก็พอดีกับที่ทั้ง

3 คนนั้นเดินมาพอดี

     "อ่ะนั้น น้องไปโดนอะไรมาค่ะนั่น" พี่ปิ่นรีบลุกขึ่นไปดูที่แก้มที่มีรอยผื่นแดงทันที

     "อ้อ เปล่าค่ะพี่พอดีหนูไม่ระวังลื้นล้มไปกระแทกกับประตูน่ะค่ะ" 1 ใน 3คนนั้นบอกทันทีก่อน

จะมองหน้าฉันแล้วรีบเดินไปทันที ซึ่งออมก็มองดูอยู่

     "นิด" ออมพูดสั่น ๆ แค่นั้น

     "อะไรออม" ฉันพูดแค่นั้นแล้วหันไปทางอื่น ซึ่งมิ้นก็ยังออกอาการงง ๆ แต่ออมที่คบกันมา

นานรู้อยู่ว่าฉันไปคนประเภทไม่ยอมใคร ใครมาดีก็ดีด้วยแต่ถ้าร้ายมาฉันก็จัดการโดยมีแยมเป็นผู้

ช่วย

     "แปลกนะลื่นลมยังไง ดูจากรอยผื่นน่าจะถูกใครตบมามากกว่า" มิ้นพูดก่อนจะหันมาทางพวก

เราที่นั่งกันอยู่

     "ก็ไม่รู้สิ สงสัยไปขัดขาใครเขาเข้า เอาเป็นว่าฉันหิวแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า" ฉันนี่สุดยอด

เปลี่ยนเรื่องคุยได้ตลอด

     "หา น้องนิดพึ่งกินนมเปรี้ยวกับแซนวิทเมื่อกี้ หิวอีกแล้วหรือค่ะ" พี่มิ้นถามทันที

     "ก็นิดหิวนิค่ะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นทันที ทำให้ทุกคนต้องลุกตามแล้วเดินไปที่สหกรณ์ของโรง

เรียน