กะแล้วว่าชีวิตมอปลายของผมมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
8.5
เขียนโดย 
ยามาโนะ2มาซามูเนะ
วันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 18.52 น.
3 ตอน
0 วิจารณ์
4,240 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2560 14.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
2) ความฝันที่เป็นจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกริ่งงงงงงง!!!!!!
"เอ้.......เช้าแล้วหรอ"
ได้เวลาตื่นแล้ว แต่เอ้...... อะไรนิ่มๆทับบนหน้าอกเราเนี่ย หนักชะมัดยากเลยนี่
ผมลืมตาขึ้นเพื่อมองสิ่งที่ทับผมอยู่ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก้อเกินขึ้น
ผมเห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ12ขวบ ใส่ชุดนอนกระโปรงสีขาว สีผมออกไปทางสีทอง
นอนอยู่บนตัวผม ผมรู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มของหน้าอกอันแบนราบของเธอที่ทับอยู่บน
หน้าอกผม
ช่างเป็นอะไรที่ดีเหลือเกิน ^3^ แต่เมฆมึงตั้งสติก่อน เด็กที่ไหนไม่รู้มานอนบนตัวเรามัน
ไม่แปลกไปหน่อยหรอ ผมคุยกับตัวเองเพื่อไม่ให้สติแตก
เอ้.... เธอตื่นแล้วแฮะ น่าจะตื่นจากนาฬิกาปลุกที่ผมยังไม่ปิดละ
"อรุณสวัสดิ์ค่า พี่ชาย~~~~" เด็กคนนั้นพูดด้วยความน่ารัก เสียงยังกับนางฟ้าเลยละ
อะโฮก!!!! ชั่งเป็นการปลุกที่ดีจริงๆ!!!!! นี่ชั้นจะทนไม่ไหวแล้วนะ เห้ย!!!ตั้งสติก่อน ผม
ตั้งสติและถามชื่อของเธอไป
"นี่เธอชื่ออะไรนะ เธอมาทำอะไรในห้องชั้น?"ผมถามด้วยความงง
"นี่!!!!พี่ชายจำหนูไม่ได้หรอเนี่ย ถ้าจำไม่ได้นี่หนูงอนละด้วย" เธอตอบแล้วก้องอนจน
แก้มป่อง
"ก้อชั้นไม่รู้จักเธอนี่ ชั้นจะไปจำชื่อเธอได้ยังไงไงละ หา!!! และเธอช่วยลุกจากตัวชั้นได้
ไหม ชั้นจะสายแล้วเนี่ย " ผมตอบไปด้วยความโกรธ เนื่องจากตอนนี้มันจะ 6:30แล้ว ผม
ต้องไปขึ้นรถไอ้เป้ตอน 7:00 โมงซึ่งผมคงทำทุกอย่างใน30นาทีไม่ได้หรอก
เธอใช้ท่าไม้ตายสุดท้ายซึ่งเธอคงหวังว่ามันน่าจะใช้ได้
"พี่ชายง่า!!!!! ดุหนูทำมายยยย หนูทำอารายยผิด อ่าาาา" เธอพูดกับผมราวกับจะร้องไห้
แน่นอนครับมันได้ผล ผมติดกับดักเธออย่างจัง คนบ้าที่ไหนจะทนน้ำตาของโลลิได้ละฟะ
"อ่า... โทดที อย่าร้องน้า พี่ชายทำผิดไปแล้ววว" ผมพูดปลอบเธอผลางกับกอดเธอไป
ด้วย รู้สึกดีจังเลย นี่มันความฝันปะเนี่ย
จากนั้นเธอก้อลงจากตัวผมไปยืนบนพื้นห้องของผม
"ก้อคงช่วยไม่อะนะ พี่ชายคงลืมหนูไปจริงๆ แฮะ หนูจะแนะนำตัวเองใหม่ก้อได้"
หนูชื่อ "ไอริ" ชื่อเต็มคือ"ฮายาโตะ ไอริ" หนูเป็นน้องของพี่ชาย พี่ชายชื่อไดเซะไง
ที่นี่จำได้ยังละ หา!!! พี่ชาย" เธอพูดด้วยความมั่นใจ
"นี่!!!! ฉันชื่อเมฆเฟ้ย ไม่ใช่ไดเซะอย่างที่เธอว่าหรอก เธอจำคนผิดหรือป่าว!!!!"
"ป่าวซะหน่อยนะ พี่ชาย"
"อย่างนั้นฉันคงต้องส่งเธอไปหาตำรวจแล้วละ เผื่อพ่อแม่ของเธอจะตามหาอยู่ ฉันไม่มี
เวลาเล่นกับเด็กอย่างเธอหรอกนะ"แท้จริงแล้วในใจผมไม่อยากไปโรงเรียนหรอกอยาก
อยู่เล่นกับเธอทั้งวันเลย แต่ไม่ได้หรอก เราต้องรักษาศีลธรรม ผมจะทำตัวเป็นหมีไม่ได้
หรอก
"ไม่เอานะ พี่ชาย งั้นหนูของทดสอบพี่ชายอย่างหนึ่ง"
"หืม.....ว่าไงนะ จะทดสอบชั้นหรอ?"
"ใช่ ถ้าเป็นพี่ชายของหนูจริงจะอ่านคำนี่ออกไม่ว่าจะยังไงก้อตาม"
เธอหวักหนังสือหนาๆเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเหมือนเป็นหนังสือโบราณอะไรสัก
อย่าง
หน้าปกที่เต็มไปด้วยฝุ่นบ่งบอกว่าหนังสือนี่เก่าแก่ขนาดไหน น่าจะ200ปีละมั้ง
"นี่คือคัมภีร์เวทย์มนตร์ที่แม่เคยเขียนเอาไว้สมัยตอนแม่ยังเป็นครูสอนเวทย์มนตร์
สารพัด"เธอ Present ของอย่างกับทีวีไดเร็ล
เอ้....แปปนะ นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ แม่ผมเป็นครูสอนเวทย์มนตร์หรอ?
ไม่ใช่หรอกมั้ง
"เอาละอ่านตัวอักษรบรรทัดนี่สิ พี่ชาย"
เออ ตัวหนังสือที่เธอให้ผมอ่านผมรู้สึกมันคุ้นๆนะ ตัวยักๆอย่างนั้นอ่านว่า อะเตเกริ เวนา
คาวะ มั้ง
"อะเตเกริ เวนาคาวะ"ผมพูดไป ทันใดนั้นเวทย์นี่ก้อได้ผล ผมรู้สึกเปลี่ยนไปอย่างได้ชัด
แปปนะ เอ้ ทำไมผมรู้หนักหน้าอกแปลกๆ
ผมก้มลงไปดูผมรู้เลยว่าเวทย์ที่เธอให้ผมอ่านคือไร
"นี่!!!!! เธอบังอาจให้ฉันร่ายเวทย์สลับเพศรึ หา!!!!"ผมพูดด้วยความโมโห
"นั้นไง พี่อ่านออก แต่อันนี้หนูช่วยไม่ได้นะพี่ร่ายเอง อย่าลืมนะว่าหนูบอกแล้วว่าพี่เป็นพี่
ของหนู"
"มันไม่จำเป็นไม่ใช่หรอ ฉันอาจจะเดาถูกก้อได้นะ"
"ไม่ๆ ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะแม่ลงเวทย์ปกปิดไว้ มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่
สามารถอ่านได้"
"งั้นหรอแปลว่าฉันเป็นพี่เธอจริงๆสินะ" อย่างนั้นแปลว่าแม่กับพ่อที่เลี้ยงผมมาที่นี่ก้อ
ไม่ใช่พ่อแม่จริงของผมละสิ พ่อกับแม่เป็นใครกันแน่นะผมรู้สึกสงสัยมาก
"ว่าแต่ฉันจะกลับร่างเดิมยังไงละ"ผมถามอย่างจริงจัง
"ก้อคงต้องรอวันหนึ่งละนะ พี่ชาย ฮี่ฮี"เธอพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างไร้เดียงสาแต่ก้อแฝงความชั่วร้ายเข้าไปด้วย ชั่งเป็นเด็กที่ชั่วร้ายจริงๆ ยัยนี่
"อ้าว!!!!! เธอจะให้ฉันไปโรงเรียนแบบนี้ไม่ได้นะ!!!!"ผมตะโกนด้วยความร้อนรน
"ก้อช่วยไม่ได้นะ ถือว่าเป็นบทลงโทษของพี่ชายก้อแล้วกันน้า~~ที่ไม่ยอมเชื่อหนู"
ยัยนี่ร้ายชะมัดยากเลย ไม่น่าเชื่อว่าผมเป็นพี่ของเธอนะเนี่ย
"งั้นก้อได้ ฉันไปสภาพนี่ก้อได้"ผมพูดอย่างไร้อารมณ์
"เอ้......พี่ชายยอมง่ายไปหรือป่าว"เธอถามอย่างด้วยหน้าที่มึนงง
"นั้นก้อเพราะฉันทำไรไม่ได้ไงละจึงต้องยอม"
"หนูขอโทษนะ หนูไม่น่าแกล้งพี่ชายเลยอ่า...."เธอพูดด้วยความสำนึกผิด
"งั้นช่วยหาวิธีทำให้ฉันกลับร่างเดิมได้ไหมละ"
"หนูก้ออยากช่วยอยู่นะ แต่มันไม่มีทางคืนร่างเดิมได้หากยังไม่ครบหนึ่งวัน แต่"
"แต่อะไร!!!!"ตอบมาเร็วๆๆๆ
"แต่ถ้าพี่ร่ายเวทย์อีกบทหนึ่งอาจจะกลับร่างเดิม"
"บทไหนๆ รีบเอามาให้ฉันร่ายเร็ว"
"นี่ไง..เอ้.......มันหายไปไหนอะ!!!"เธอพูดด้วยความตกใจมาก
อ้าว!!!! นี่แปลว่าฉันต้องเป็นผู้หญิงหนึ่งวันหรือนี่ อะๆ ไม่เป็นไรอย่างน้อยก้อคงเปิดมิติ
ใหม่ให้ผมสัมผัสได้ไม่น้อย
"ว่าแต่ ไอริจัง แล้วชั้นจะเอาชุดนักเรียนหญิงจากไหนละ ชั้นไม่มีชุดนะ"
"อ่อ........เดียวหนูจัดการเองค่าพี่ชาย"
เธอเอาเสื้อผ้าของสารพัดจับฉ่ายออกมาจากกระเป๋าเล็กที่เอามา นี่มันกระเป๋าโดเรม่อน
หรือเนี่ย
"นี่ค่าพี่ชาย ได้แล้ว เอาไปใส่ไปเรียนน้า"เธอพูดพลางกับยิ้มไปด้วย
อ่า......ชั่งน่ารักเสียจริง รอยยิ้มของน้องสาว
เอาละ นี่ผมคุยกับเธอจนเพลินเลย ตอนนี้กี่โมงละเนี่ยฮะ!!!!!!! น่าจะสายแล้ว!!!!!
"ไอริจัง ฉันจำเป็นต้องไปเรียนแล้วละ นี่น่าจะสายมากแล้ว"
"พี่ชาย มองไปที่นาฬิกาก่อนนะค่า"
"เอ้..... เอ้!!!!! ทำไมเวลาเวลายังอยู่ที่เดิมอยู่เลยอะ" เวลายังคง 6:30 เหมือนเดิมทั้งที่
ผมคุยกับเธอตั้งนานแต่เวลากลับไม่เดิน หรือว่า....
"เธอใช้เวทย์หยุดเวลาใช่มัย"
"เก่งจังเลย พี่ชาย รู้ด้วยว่าหนูใช้เวทย์หยุดเวลา"
ผมรู้สึกสงสัยในน้องสาวผมอย่างหนึ่ง ผมจึงถามเธอไป
"ไอริจัง ฉันขอถามเธอได้มัย"
"ได้สิพี่ชาย"
"เธอมาที่นี่ทำไมหรอ?"
"เออ หนูมาที่นี่เพราะ หนูคิดถึงพี่ไง"
"แค่นั้นหรอ"
"เออ ก้อยังไม่หมดหรอก"
เอ้....เธอมีจุดมุ่งหมายมากกว่านี้อีกหรอ?
"ที่จริงแล้ว พ่อนะ ให้หนูมาดูแลพี่ชายนะ"
"เอ้.....พ่อหรอ พ่อแท้ๆของฉัน ทำไมพ่อไม่มาเองละ ส่งน้องคนเดียวมาทำไม"
"ไม่รู้สินะ พ่อไม่ได้บอกเหตุผล หนูถามไปแล้วพ่อก้อไม่บอก"
ที่จริงนะ ไม่จำเป็นต้องให้น้องสาวมาดูแลก้อได้ ผมดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว จะส่งน้องมา
ทำไม ผมไม่เข้าใจ แต่ชั่งมันเถอะ อย่างน้อยก้อมีคนมาเพิ่มมาในบ้านคนหนึ่ง ผมจะได้ไม่
เหงา
"ไอริจัง รอ อยู่ตรงนี่ก่อนเดียวฉันไปอาบนำ้ก่อน"
"ได้เลยพี่ชายว่าแต่ห้องพี่ชายทำไมมีแต่ของที่เกี่ยวกับโลลิเต็มไปหมดเลยอะ พี่เป็นโลลิ
ค่อนหรอ?"
"ป...ป่า....ป่าว!!!!สักหน่อย ยัยบ้า"
หลังจากนั้นผมก้อไปอาบนำ้และทำกิจธุระจนเสร็จ และแน่นอนเธอร่ายยกเลิกหยุดเวลา
ทำให้นำ้หลับมาไหลอีกครั้ง
เป็นการอาบนำ้ที่น่าตื่นเต้นมาก เนื่องจาก ผมได้เห็นในสิ่งที่ผมไม่มีใกล้ๆ มันรู้สึกเขินๆยัง
ไงไม่รู้
ผมมองตัวเองไปในกระจก ผมถึงกับตกใจกับเรือนร่างของตนเอง
ตอนนี้ผมกลายเป็นสาวสวย ผมนำ้ตาล ส่วนสูงประมาณ 165 อกคัพD เห็นจะได้
"เห้ย นี่เราเปลี่ยนไปเยอะ ขนาดนี่เลยหรอเนี่ย" ผมพูดอย่างเขินๆ
จากนั้นผมก้อไปใส่เสื้อที่น้องเตรียมให้ มีทั้งเสื้อในเอ้ย เสื้อนอกเอ้ย กระโปรงเอ้ย มี
สารพัดมากมายที่น้องผมเตรียมให้
"นี่ ไอริจัง ช่วยใส่เสื้อในให้หน่อยสิ พี่ใส่ไม่เป็น"ผมพูดอย่างเขินอาย
"อ้าว...พี่ชายเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่กลับใส่ไม่เป็นเนี่ยนะ น่าสมเพชจริงๆ"
"ก้อฉันไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆนี่!!!!!!! ฉันจะใส่เป็นได้ยังละ!!!!! หา!!!! "
"ก้อได้หนูช่วยก้อได้"
ไอริจังเดินไปอยู่ข้างหลังแล้วใส่ตะขอเสื้อในให้
ชั่งเป็นสิ่งที่น่ารำคาญจริงๆเลยเสื้อในเนี่ย
"อ่า...ขอบคุณนะ ไอริจัง"
"ไม่เป็นไร คราวหน้าก้อกลับมาใช้บริการอีกนะ"
"มันจะไม่มีคราวหน้าแล้วเฟ้ย"
ผมทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้วเตรียมพร้อมไปโรงเรียนอันน่าเบื่ออีกครั้ง
ขณะที่ผมกำลังเดินออกไปจากประตูบ้าน ไอริจังก้อวิ่งมาแล้วยื่นของสองอย่างให้
"พี่ชาย เอาคัมภีร์ กับข้าวกล่องไปด้วย หนูทำข้าวกล่องให้พี่เป็นพิเศษเลยนะ"เธอพูด
พร้อมกับยิ้มไปด้วย
"อ่าๆ ฉันเอาไปด้วยก้อได้ เดียวจะไปลองชิมดูนะ ว่าแต่คัมภีร์เอาไปทำไมหรอ?"
"น่า เอาไปเถอะ น่า เดียวพี่ก้อรู้เองแหละว่ามันจำเป็นยังไง"
"ได้ๆ แล้วฉันจะไปโรงเรียนยังไงเนี่ย นี่มัน7:30 แล้วนะ ป่านนี้ ไอ้เป้คงไปโรงเรียนแล้ว
มั้ง"ผมบ่น
"พี่ก้อ TELEPORTไปสิ ลองหาคาถาในคัมภีร์เดียวก้อเจอ"
"อืมจะลองดู"
แล้วมันอยู่หน้าไหนเนี่ย คัมภีร์มีอยู่เป็นร้อยหน้า ลองเปิดสุ่มแล้วกัน เอาละเริ่มเลย!!!!!
ผมลองเปิดดู แต่ไม่รู้อีท่าไหนวันนี้ผมโชคดีแปลกๆ เปิดครั้งเดียวเจอเลย
"หน้าที่120 บรรทัดที่10 กล่าวว่า....."
การที่จะTELEPORTนั้น ต้องคิดถึงที่ๆจะไปแล้วร่ายเวทย์ไป โอเครไม่ได้ยากอย่างที่คิด
เอาละ นึกถึงโรงเรียนเข้าไว้
"เอาละ TELEPORTSU!!!!" หลังจากที่ผมร่ายเวทย์ก้อมีวงเวทย์สีแดงหมุนล้อมรอบตัวผม
ไว้ ชั่งเป็นอะไรที่อลังการจริงๆเลย
วาป!!!!!!
ซูม!!!
เอ้....สำเร็จปะเนี่ย ที่นี่ที่ไหน คุ้นๆนะที่แห่งนี่
ผมมองไปรอบๆผมเห็นห้องสี่เหลี่ยมที่ล้อมรอบไปด้วยลูกกรง แปปนะนี่มันคุกนี่หวา!!!!!!
ผมวาปผิด นี่เวทย์มึงประชดกูใช่มัย
อ่าๆ teleport ไหม่ คราวนี่ตั้งใจๆ เอาละ 1 2 3!!!!!
"TELEPORTSU!!!!!!"
วาป!!!!!!
ซูม!!!!!!
อ่า ในที่สุดก้อวาปถูกสักที แต่ทำไมต้องมาห้องน้ำหญิงด้วยละ แต่ไม่เป็นไรวันนี้ผมเป็นผู้
หญิงวันหนึ่ง
มีเวทย์มันก้อสบายเหมือนกันนะเนี่ย หุหุหุ
เอาละไปหาไอ้เป้ดีกว่า
ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วก้อหันซ้าย นั้นไงไอ้หน้าเอ๋อ ไอเป้ เดินมาแล้ว พูดยังไม่ทัน
ขาดคำ
"นี่ ไอ้เป้ หวัดดี" ผมกล่าวทักทายไอ้เด็กเอ๋อที่ชื่อว่าเป้
"หา นี่เธอรู้จักฉันได้ไงเนี่ย!?!?"ไอ้เป้ถามด้วยความตกใจ
"อ้าว....ไอ้ห่านลืมกูไปแล้วหรอ กูเมฆไง"
"อย่ามาโกหกเลยน่า ไอเมฆมันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง จำใส่กระบาลเอาไว้เถอะ คิดจะ
หลอกคนอื่นก้อหาวิธีที่เนียนกว่านี่หน่อยนะ ฉันคนนะไม่ใช่ควาย
วันนี้ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ฉันไม่มีเวลาเล่นทายชื่อกับเธอนะ ไปไกลๆซะ"ไอ้เป้พูดอย่าง
โมโห
อืมหืม เวลาไอ้เป้โกรธ น่ากลัวไม่เบานะเนี่ย เป็นเพื่อนมันตั้งนานไม่เคยเห็นมันโกรธข
นาดนี่ครั้งแรกนะเนี่ย เป็นไรวะไอ้เป้ มันต้องมีเรื่องกลุ้มใจแน่ๆเลย
"มึงมีเรื่องอะไร กลุ้มใจวะวันนี้ โมโหร้ายเชียว บอกกูได้นะ?"ผมพูดด้วยความเป็นเพื่อน
"อย่ามายุ่งเรื่องชาวบ้าน กูไว้ใจแค่เมฆคนเดียว"
"มึงจะให้กูทำยังไงวะถึงจะเชื่อกู"
"ก้อได้ในเมื่อมึงบอกว่ามึงคือเมฆ มึงต้องตอบคำถามนี่ได้"
"ถามมาได้เลย กูรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวกู"
"เอาละข้อแรก ผ้าเช็ดหน้าของไอซ์ เมฆมีกี่ผืน กูจำได้ว่าไอ้เมฆเคยให้กูดูอยู่ โชว์
เป็นCollectionเลยละ เอาละตอบได้"
ข้อแรกมึงถามได้ส้นเท้าเลยนะไอ้เป้ ผมจำได้ว่าผมเอาไป 8ผืน แต่มันหายไปหนึ่ง เหลือ
7
แปปนะ แล้วไอริจัง จะเจอcollectionนั้นไหมวะ ตั้งซะเด่นเลย เธอจะว่าผมว่าน่ารังเกียจ
ไหมเนี่ยถ้ารู้เข้า เห้ยๆ กลับเข้าเรื่องก่อน
"มีอยู่8 ผืน หายไปหนึ่ง เหลือ 7"
"ถ....ถูก เป็นไปได้ไงเนี่ย"ไอ้เป้สตั้น2วิ
เชื่อกูแล้วละสิไอ้หน้าเอ๋อ ฮิฮิ
"ยังหรอก ยังไม่พอ" เป้ยิ้มอย่างโรคจิต
"ข้อสอง เมื่อวันก่อนปิดเทอม ไอซ์ใส่กกน.สีไร ลายไร ถ้ามึงเป็นเมฆมึงต้องรู้ เพราะกู
เป็นคนพาเมฆไปแอบดูเอง"
อืมหืม โผล่มาข้อสองก้อยังคงความจังไรเหมือนเดืมเลยนะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกู ข้อนี่
ง่ายๆ ผมจำได้ติดตาเลยละ สีชมพูลายทางในตำนาน
"ง่ายๆ ชมพูลายทางไงละ"
"หา!!!!!!! ตอบถูกอีกแล้ว!!!!!!"เป้สตั้นอีกรอบ
"เอาละฉันคงต้องงั้นไม้เด็ดออกมาแล้วละนะ"
หา ยังมีอะไรจังไรกว่านี่อีกหรอเนี่ย!!!!!
"เอาละ นะ ข้อสุดท้าย ไม้ตายเด็ดของกู รหัสผ่าน Email กู คือไร มีแค่เมฆกับกูที่รู้ ตอบ
มา"
ง่ายๆ ผมเป็นคนคิดให้มันทำไมผมจะไม่รู้
"HentaiHeaven1150 ไงละ"
"เป.... เป็... เป็นไปไม่ได้น่า เธอตอบได้ยังไงกัน!!!!"
"ก้อกูบอกแล้วไงว่ากูคือเมฆเพื่อนรักของมึง"
"อ่าๆ กูเชื่อมึงและ ว่าแต่ทำไมมึงถึงกลายเป็นผู้หญิงวะ"
"เรื่องมันยาว เอาเป็นว่ากูสรุปง่ายๆว่า It a magic ละกัน"
"เวทย์มนตร์หรอ นี่มึงจะบอกกูว่ามึงมีเวทย์มนตร์หรอ?"
"แน่นอน เดียวกูพิสูจน์ให้ดู"
ผมควักคัมภีร์ออกมาจากกระเป๋านักเรียน
"นี่อะไรวะ ไอ้เมฆ"ไอ้เป้ถามด้วยความสงสัย
"อ่อ นี้คือคัมภีร์เวทย์มนตร์นะ เอาละ กูจะลองร่ายลักบทให้มึงดูเองเป้"
เอาละ ผมเปิดมาหน้าที่10 หมวดเวลา หมวดนี้ มี คาถามากมายเกี่ยวกับเวลา อ่า ฉันได้
ละ คาถานี้โคตรมีประโยชน์
"เป้มึงเคยรู้สึกเบื่อกับโรงเรียนไหม?"
"ประจำเลยละ มึงจะทำไรวะถามกูอย่างนี้?"
"กูจะร่ายคาถา fast forward ละ"
ที่ผมเลือกร่ายเวทย์ fast forward นั้นก้อเพราะผมจะได้หลุดจากร่างผู้หญิงบ้าๆนี่ซะที
และอีกเหตุผล ผมเบื่อโรงเรียนนี่
"เอาเลยๆ กูอยากเห็นมึงร่ายเวทย์"
"งั้นมึงก้อจับกูด้วยละ เพราะ ถ้ามึงไม่จับเดียวกูจะ fast forward คนเดียว" ผมรู้ได้ไงงั้น
หรอ ถ้าคุณดูหนังเกี่ยวกับเวทย์มนตร์คุณจะเห็นเวลาเขาTeleportกับคนหลายๆคน เขาจะ
จับมือกันแล้วค่อยTeleport ผมก้อเลยเดาว่ากรณีของผมคงเหมือนกัน
"อืม ได้"
สิ่งที่ผมไม่คาดก้อเกิดขึ้น หมับ!!!!! ไอ้ห่าน ไอ้เป้จับนมของผมอย่างเต็มไม้เต็มมือ
"อ้ากกก !!! ไม่ใช่ตรงนั้นสิไอ้เป้ มึงนี่"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย มึงน่าจะเป็นผู้หญิงทุกวันเลยนะ"
"พ่อเอ็งสิเป้ กูไม่อยากอยู่แบบนี่หรอก มึงไม่เข้าใจหรอก เมื่อมึงต้องแบกอะไรที่หนักที่
หน้าอกของมึง มันอึดอัดนะเว้ย ไอ้ห่าน"
"อ่าๆ ก้อได้ไม่จับก้อได้" ไอ้เป้เปลี่ยนไปจับแขนผมแทน
เอาละ ได้เวลาร่ายละ เอาละน้า ตั้งใจๆ
Fatsu fuwuda !!!!!
วาป!!!!
เวลาผ่านอย่างกับสายฟ้า เมื่อกี้ยัง 7:30 อยู่เลย ตอนนี่ 14:00 แต่กระนั้น เวลาก้อยังผ่าน
ไปเรื่อยๆ คนเข้าออกโรงอาหารเร็วมาก
ผมสามารถเห็นคนเดินยังกับthe flash
"เร็วมากเลยละ ไอ้เมฆ เมื่อไหร่มันจะหยุดนี่มันบ่าย3 จะเลิกเรียนแล้วนะเว้ย"
"เดียวมันก้อหยุดแล้วละ"
วาป!!!!
ออด!!!!!!
"เอะ เลิกเรียนแล้วนี่" ผมกับเป้พูดพร้อมกันด้วยความตะลึง
"ไอ้เมฆ โคตรเจ๋ง เลยวะ"
"เออ แม่งโคตรเจ๋งเลยวะ"
ไม่น่าเชื่อ เวทย์มนตร์นี่มันน่าสนใจกว่าที่คิดนะเนี่ย
"เอาละ แล้วมึงจะทำไรต่อละ เมฆ"
"ก้อคงกลับบ้านละมั้ง"
"วันนี้พ่อกูติดธุระวะ มึงจะกลับไงวะ"
"เวทย์มนตร์ ไงละเพื่อนเป้"
"อ่อ กูเข้าใจแหละ Teleport สินะ"
"อืม นายเข้าใจถูกแล้วละ"
อะ ผมเกือบลืมไป ข้าวกล่องของน้องสาว ผมยังไม่กินเลยนี่ ถ้าผมไม่กินเธอคงงอนผม
แน่ๆเลย
"เห้ย แปปหนึ่งนะ เดียวกูกินข้าวกล่องของน้องสาวก่อน"
"หืม!!!!! มึงลูกคนเดียวไม่ใช่หรอ"
"เออ.......เอาน่าเรื่องมันยาว"
ผมเดินไปที่โต๊ะในโรงอาหาร จากนั้นผมก้อเปิดกระเป๋าเพื่อจะเอาข้าวกล่องของไอริจัง
ขึ้นมากิน แต่ผมก้อต้องตกใจเมื่อผมเปิดกล่องข้าว.....
"เอ้!!!!!! ข้าวน.... ใน..... กล่องหายไปเนี่ย!!!!!!"
"อืม เหมือนกันเลย เงินในกระเป๋าตังกูหายไป 150 บาท ได้ไงฟะ"
อ่า..... ผมเหมือนจะเข้าใจ ว่าเกิดไรขึ้นแล้ว ถ้าสิ่งนั้นในกระเป๋าถูกเขียนเพิ่มเติมแปลว่า
ใช่แล้วละ
ผมเอาสมุดเรียน วิชาคณิตเพิ่มขึ้นมา แล้วเปิดดู นั้นไงชัดเลย
"ไอ้เป้กูรู้แล้ว ว่าเกิดไรขึ้น"
"เกิดอะไรขึ้นวะ สมุดกูทำไมเป็นอย่างไง ใครเขียนอะไรลงไปเนี่ยลายมือโคตรแย่เลย"
"เป้ ฟังกูดีๆนะ"ผมพูดอย่างจริงจัง
"อ่า ได้"
"ตอนที่พวกเรา fast forward ร่างกายของพวกเราจะทำงานแบบอัตโนมัติ นี่คงเป็น
เหตุผลว่าทำไมข้างในกล่องฉันหาย นั้นน่าจะเป็นเพราะฉันกินเข้าไปตอนที่ร่างกาย
ทำงานแบบอัตโนมัติ"
แปปนะ ถ้ายังงั้น ผมก้อต้องเข้าไปเรียนสภาพที่ผมเป็นผู้หญิงอะดิ ม่ายยยยยยยน้าาาาา
"ยังงี้ก้อไม่ดีอะดิ ฉันก้อไม่รู้สิว่าฉันใช้เงินไปทำไมตั้ง150บาท"
"อืมคงมีทางเดียวที่แก้ได้ คือพวกเราต้องย้อนกลับไปในเวลานั้นๆ"
"อืมก้อได้ งั้นย้อนกลับไปเถอะ"
"แปปนะเดียวกูเปิดคัมภีร์ก่อนนะ"
หน้า 10 นี่ไง เวทย์ย้อนเวลา
"เอาละ จับตัวกูไว้ไอ้เป้ อย่าจับนมกูนะคราวนี้"
"เออ กูไม่จับหรอกเพื่อน"
"บาคุ ไทม์มุ!!!!!"
ซูม!!!!
อ่า...... นี่เรากลับมาตอนเช้าแล้วหรอเนี่ย มหัศจรรย์จิงๆเลยนะเนี่ย
"ไอ้เมฆ แล้วมึงจะทำไง ละ มึงไปเรียนในห้องสภาพนี่ก้อไม่ได้"
"กูคงต้องหาทางหลบจากสายตาครูนะ"
"นี่มึงจะโดดหรอ"
"แล้วจะทำไงละ ถ้าไม่โดด"
"มันเสี่ยงนะโว้ยถ้าโดนจับนี่ โดนพักการเรียนเลยนะเว้ย"
"ถ้ากูโดดแบบนั้นกูจะมีเวทย์มนตร์ไปทำไมละ"
"เออนั้นสิ มึงจะร่ายเวทย์ไรละ"
"หายตัวไงละ"
หลังจากนั้นผมก้อร่ายเวทย์หายตัวแล้วไอ้เป้ก้อไปเข้าแถวขึ้นชั้นเรียน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆถึงพักกลางวัน ผมก้อยกเลิกเวทย์แปปหนึ่ง แล้วไปกินข้าวกล่องของ
น้องสาว อ่า...... โคตรฟินเลย เวลามีคนห่วงใยเรา และทำข้าวให้กิน
หลังพักกลางวันเสร็จผมก้อร่ายเวทย์หายตัวอีกครั้ง จนกระทั่ง เลิกเรียน ผมกับไอ้เป้เจอ
กันที่โรงอาหาร
"ไอ้เป้มึงรู้ยังว่าเงินมึงหายไปได้ไง"
"อ่อ เงินค่าซ่อมกระจกนะ"
"เอ้.......ทำไมหรอ"
"ก้อเพื่อนกูไอ้พูมทำกระจกห้องวิทย์แตกไง ละ เขาจึงให้คนในกลุ่มจ่ายค่ากระจก
คนละ100"
"น่าสงสารจริงๆนะครับ"
"เอาละ มึง Teleport กลับบ้านกันเถอะ"
"มึงจะอยู่บ้านกูก่อนปะละ พ่อมึงติดธุระไม่ใช่หรอ"
"อ่าได้ กูจะได้ไปเจอกับน้องสาวมึงด้วย"
"เออ ก่อนไป เมื่อเช้ามึงเป็นไรวะ หัวร้อนมาเชียว"
"อ่อ เรื่องนั้นอะนะ"
"กูรู้ได้ไหมวะ"
"เออ ได้สิ"
เอาละในที่สุดเพื่อนเป้เราจะได้ระบายความใจซะที
"คือกูนะ......."ไอ้เป้เล่าแล้วก้อหยุด
"มีอะไรก้อรีบเล่าสิวะ"ต่อมอยากรู้ของผมเริ่มเพิ่มมากขึ้น
"คือ....."เป้ทำสีหน้ากังวลอย่างไม่ถูก มันต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มากแน่ๆ
"อะไรวะเป้ เกิดไรขึ้น"
"คือคอมกูพังอะ!!!!!!!"
"เอ้........คอมมึงพัง...... มันก้อไม่หนักหนานี่ว่า"
"ไม่หนักหนาพ่อเอ็งดิ กูช่วงนี้shock และพ่อกูก้อไปทำงานต่างจังหวัดตั้งหนึ่งสัปดาห์ กู
จะเล่นlol ยังไงวะถ้าไม่คอมอะ
และนี้มันก้อใกล้ช่วงปิดSeason กูกำลังจะขึ้นsilver แล้วเชียว คอมกลับมาพังซะก่อน
โคตรหัวร้อนเลยวะ ไอ้เมฆ"
เออ มันก้อเป็นเรื่องใหญ่ ของมันอะนะ
"เอาละ กลับบ้านกันเถอะ"
"อืมไปกันเถอะ"
Teleportsu!!!!!
วาป!!!!!!
วันนี้ ผมได้ลองศึกษาคัมภีร์เวทย์มนตร์ที่ไอริจังให้มาแล้ว มีเวทย์หลายหมวดมากมาย
แต่มีหมวดเดียวที่ผมอ่านแล้วรักเลย นั้นคือหมวด.....
"เวทย์ต่อสู้"
เป็นเวทย์น่าสนใจมาก ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรักมันเหมือนผมเคยใช้มันมาก่อน
ก๊อกๆ
กลับมาแล้วหรอ—~ค่า—
เสียงของไอริจังอันอ่อนหวาน พูดออกมา
"เออ แค่ดูจากเสียงแล้วน่าจะแค่12ขวบเอง มึงไปลักพาตัวเด็กที่ไหนมาวะ ไอ้หมีโลลิ
ค่อน"แววตาของไอ้เป้ตอนถามผมนั้นยังกับมองเห็นผมเป็นอาชญากรยังไงยังงั้น
"ป.....ป่า......ป่าว.....สักหน่อยกูไม่ได้ลักพาเด็กสักหน่อยน่า ไอ้เป้ อยู่ๆเธอก้อมาหาฉัน
แล้วบอกว่าเธอเป็นน้องสาวฉันนะ"
"อย่ามาโกหกกูเลย กูไม่เรียกตำรวจหรอก กูเป็นเพื่อนรักมึงนะ"
"จริงๆ นะ กูไม่ได้ทำ"
"อ่าพวกพี่ชายนี่ เมื่อไหร่จะเข้าบ้านเนี่ย ยุงมันเข้านะ"
เดียวกูเล่าทุกอย่างให้ฟัง นะไอ้เป้
หลังจากผมกับเป้เข้าบ้าน ผมก้อเล่าทุกอย่างให้ไอ้เป้ฟัง
"งั้นหรอ เรื่องเป็นงี้นี้เอง"
"อืมใช่แล้วละ"
"แล้วมึงจะทำยังไงกับเวทย์มนตร์วะ"
"กูคงจะฝึกไปเรื่อยๆละ"
"อืมของให้มึงโชคดีกับการฝึกนะ"
"พี่ชายหนูเจอคาถากลับร่างแล้ว มันหล่นอยู่ในห้องนํ้า"
"เอาละเอามาให้พี่ร่ายพี่จะได้กลับร่างเดิม
"เอาละในที่สุดผมก้อจะกลับสู่ชีวิตผู้ชายซะที"
"เอวามา เวนาคาวะ!!!"
หลังจากที่ผมร่ายเวทย์เสร็จผมก้อรู้สึกได้ว่าร่างกายผมเปลี่ยนกับเป็นผู้ชายเหมือนเดิม
ผม
ในที่สุดวันที่วุ่นวายอีกวันก้อจบสักที
"อ่า คิดถึงร่างกาย ร่างนี้จังเลย"
"โถ่ น่าเสียดาย นึกว่าจะเป็นผู้หญิงตลอดไปเลย"
"บ้า........น่า กูไม่กลับไปอยู่ร่างบ้าๆแบบนั้นหรอก"
"พี่ชาย เพื่อนหน้าตาคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน"
"ไอริจัง เธอจะคุ้นหน้าเป้ได้ไงละ เธอไม่เคยเจอเขาเลยนะ"
"เอ้......เพื่อนพี่ไม่ได้ชื่อ ดาไซ หรอ?"
"เอ้.......พี่ชื่อเป้นะ ไม่ได้ชื่อดาไซ สักหน่อย" เป้ปฏิเสธ
"หรือว่าหนูจำผิดน้า เอ้ น่าจะจำผิดแหละ"
ยัยนี้พูดอะไรมั่วอีกแหละ เพื่อนเราจะไปเจอเธอได้ไงละ พูดอะไรบ้าๆน่า
"แล้วเป็นไงบ้างค้า ไปโรงเรียนวันนี้?"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกกว่าเดิมมากเลยละ เวลามีเวทย์มนตร์นะ"
"นั้นสินะค้า เวทย์มนตร์เป็นสิ่งน่าสนใจแล้วพี่สนใจหมวดไหนบ้างละ"
"อ่อ เวทย์มนตร์ต่อสู้นะ"
"เอ้ ทำไมกันละ พี่ชาย"
"ไม่รู้สินะ มันเหมือนมีอะไรสักอย่างดึงดูดพี่นะ"
"งั้นหรอค้า อยากฝึกไหมละ พี่ชาย"
"แน่นอนสิ ไอริจัง"
"ยังงี้ก้อดีสิ ไอ้เมฆ มึงจะป้องกันตัว จากพวกเด็กเปรตพวกนั้น" เป้พูดด้วยความน่าสนใจ
"เอาละนะพี่ชาย เดียวทุกเย็นหลังเลิกเรียนมาฝึกกัน"
"คร้าบบบ ไอริจังงง"
"พี่ชาย หิวหรือยังค่ะ เดียวไอริจะไปทำกับข้าวให้กินเองค่ะ"
"หิวแล้วละ ไอริจัง"
หลังจากนั้นเธอก้อเดินไปห้องครัว ชีวิต ของผมแลดูมีชีวิตชีวามากขึ้นเมื่อผมมีน้องสาว
คนนี้เข้ามาในชีวิตของผมทุกสิ่งทุกอย่างดูดีมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"เออ ดีจังเลยนะมึง มีน้องสาวตามที่หวัง ดีจริงๆเลย"
"อืม"
ผ่านไป15นาที ผมคุยกับเป้ไปเรื่อยถึงเรื่องที่จะทำวันพรุ่งนี้
"พี่ชาย กับข้าวเสร็จแล้ว"
"โอโห้!!!!!" ผมกับเป้ถึงกับตกตะลึงกับอาหารที่เธอทำออกมา
"นี่ มันยังกับอาหารโรงแรม5ดาว เลยนะ" ผมกับเป้พูดพร้อมกัน
"เอ้ ไม่ขนาดนั้น หรอกน้า พี่ชาย..... o/////o" ไอริจังทำหน้าตาเขินหน้าแดง อ่า......ชั่ง
น่ารักจริงๆ เลยนะเนี่ย โลลิหน้าแดงเนี่ย
"งั้นจะทานแล้วนะครับ" ผมกับเป้พูดพร้อมกัน
"ง่ำๆๆๆ อร่อยจริงๆเลยนะเนี่ย" เป้พูดอย่างมีความสุข
หลังจากพวกเรา กินข้าวกันเสร็จ ผมก้อลองฝึกเวทย์พื้นฐานที่พอทำได้ในบ้าน ชีวิตผม
เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
จากชีวิตที่อยู่แต่หน้าคอมอย่างเดียว กลายเป็นชีวิตที่มีสัมพันธ์กับผู้อื่น มันก้อสนุกดีนะ มี
น้องสาวที่แสนดีแบบนี้
เอาละนะ นี่ ก้อ สี่ทุ่มแล้ว ไอ้เป้บอกว่าจะนอนค้างบ้านผมด้วย เนื่องจากพ่อมันไปทำงาน
ได้เวลานอนแล้วสินะ เวลาดีมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
"เอ้......อะไรกันเนี่ย"
ผมมองเห็นไอริจัง เดินเข้ามาในห้องนอนผมเหมือนจะพูดไรสักอย่าง
"พี่ชายค่ะ หนูขอนอนด้วยนะค่ะ"
อะโฮก เข้าทางหมีเลยทีนี้
"ได้สิ ไอริจัง"
เธอเดินขึ้นมาบนเตียง แล้วก้อมานอนข้างผม
ผมเห็นอย่างงั้น ก้อเลยทนไม่ไหว ที่จะคว้าเธอมากอด อ่า.....ฟินจังโว้ยนอนกอดโลลิบน
เตียงนี้
"อืมอ้อมกอดนี้หนูไม่ได้สัมผัสตั้งนานนะเนี่ย อ้อมกอดของพี่ชาย >/////<"
เอาละ ปิดไฟนอนดีกว่า ผมลองใช้เวทย์ใหม่ที่พึ่งฝึก ผมขอเรียกมันว่าForce ก้อแล้วกัน
มันทำให้เราทำอะไรไกลๆ โดยไม่ต้องใช้มือ
แป้ก เสียงสวิซต์ไฟปิด
"โอยะสุมิ ไอริจัง"
"โอยะสุมิ โอนี่ซัง"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
