กะแล้วว่าชีวิตมอปลายของผมมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
8.5
เขียนโดย 
ยามาโนะ2มาซามูเนะ
วันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 18.52 น.
3 ตอน
0 วิจารณ์
4,238 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2560 14.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) วันที่แสนจะวุ่นวาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"หาว..... วันนี้วันอะไรหนอ......"
"เอะ!!!!! วันนี้เปิดเทอมวันแรกนี้หน่า กี่โมงแล้วนี้"
"7:50แล้วนี้ว่า!!!! สายแล้วๆ!!!!"
หวัดดีครับ ผมเมฆครับ ชนาการ มรกตแก้ว นักเรียนชั้นม.4 ห้อง6 ครับ วันนี้เป็นวันเปิด
เทอม2วันแรกครับ ผมสัมผัสได้ว่าผมกำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว
ผมจึงรีบอาบน้ำ แต่งตัว ด้วยความเร็วสูง วิ่งขึ้นรถแท็กซี่ ด้วยความรีบร้อน ไปโรงเรียน
อันน่าเบื่ออีกครั้ง
"พี่ๆ กี่บาทครับ"
"250 บาทครับน้อง"
"เอ้ พี่ เมื่อก่อน มันแค่ 120 เองไม่ใช่เหรอ"
"ราคามันขึ้นแล้ว น้อง"
อ่า.....ผมว่าละ ผมโดนโกงอีกแล้ว แต่เนื่องจากผมรีบมาก จึงจ่ายตังไปสักอย่างงั้น
ผมวิ่งโดยใส่เกียร์หมาวิ่งไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว แต่จะให้เร็วได้ยังไงละ วิ่งขึ้นตึก9ชั้นนะ
9ชั้น เลยนะ!!!!
จากนั้นผมเปิดประตูห้องเรียนอย่างช้าๆ เปรียบเสมือนรู้ชะตากรรมของตนว่าจะโดนอะไร
บ้าง
"นายชนาการ!!!!!!" ครูชันยาทร ตะโกนด้วยน้ำเสียงอันโหดเหี้ยม
"คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้ามาสายจะโดนอะไร?" ครูชันยาทรพูด
ครูชันยาทร
อายุ 40+
สถานะ -
ผมขอกล่าวถึงแกสักหน่อยละกันนะ แกเป็นครูที่โหดที่สุดในปฐพีนี่เลยเลยก้อว่าได้ ชื่อ
เสียงของแกนั้นโดดดังไปทั่วด้านการลงโทษเด็ก
แกอยู่ฝ่ายปกครอง
"ตอบสิ นายชนาการ!!!!"
อ่า.....เกือบลืมไปเลย
"ลุกนั่ง 300 รอบครับ" ผมตอบไปด้วยความเบื่อหน่าย
"ดี คุณก้อรู้นี่ ดังนั้นอย่าทำอีก ถ้าทำอีก คุณได้เรียกผู้ปกครองแน่"
ครับๆ ผมพูดในใจ
"อ้าว ยังไม่ทำอีก ต้องรอให้ฉันตัดริ้บบิ้นไหม!!!"
"ครับๆ ผม ทำแล้ว หนึ่ง สอง สาม"
หลังจากผมลุกนั่งเสร็จแล้วผมก้อกลับได้นั่งที่ของผม
"เหนื่อยไหม ไอ้เมฆ ที่หลัง มึงอย่ามาช้าอย่างงี้ดิ กูเห็นแล้วกูเหนื่อยแทนวะ"
และนี้คือเพื่อนโคตรสนิทเลยละ มันชื่อไอ้เป้ อาทิตย์ ดาราวัน ไอ้เป้เป็นเด็กตัวสูง ใส่
แว่น หน้าตาก้อหล่อใช้ได้ แต่ผมโคตรงงกับมันเลยวะ ว่าทำไมมันไม่มีแฟนสักที่
"เออกู ไม่เป็นไรเหรอ กูอึด"
"เออ แล้วมึงไปไหนหรือป่าววะช่วงปิดเทอมอะ"
"มึงก้อดูในเฟสดิว่ากูอัพรูปไรบ้าง"
"กูจำรหัสเฟสไม่ได้ ไอ้ห่าน"
"อ้าวแล้วกูจะไปตรัสรู้กับมึงไหมละ ไอ้สวรรค์"
แล้วผมกับมันก็คุยกันไปเรื่อยๆ ตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันช่วงปิดเทอม เพราะตอน
ปิดเทอมผมนะ ใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียว พ่อกับแม่ก็อยู่ต่างประเทศ
ญาติก้อไม่มี ผมจึงเล่นเกม ดูอนิเม อ่านมังงะ ไปในช่วงปิดเทอม ผมรู้สึกว่าเวลาช่วงปิด
เทอมทำไมมันสั้นอย่างงี้ แต่ทำยังไงได้ละ ก้อเวลามันเดินไปเรื่อยๆ
จะไปหยุดมันได้ยังไง เราก้อต้องยอมรับชะตากรรมของเราต่อไป
ออด!!!! เข้าสู่คาบแรก
คาบแรก เป็นคาบภาษาไทย ของครูชัยหาร เป็นวิชาที่น่าเบื่อมากกกกก มันคงไม่มีวิชาบ้า
อะไรที่ไม่น่าเบื่อหรอก
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ คาบหนึ่งไปสอง สองไปสาม สามไปสี่ จนในที่สุดเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
ออด!!!!!! พักกลางวัน
ผมกับไอเป้ ก้อเดินลงไปข้างล่างจากตึกสูง9ชั้น ระหว่างทางได้ไป เจอ ไอ้เต้ เพื่อนอีก
คนหนึ่ง ไอ้เต้ หรือ สรสัน บุญอยู่ ไอ้เต้ เป็นเด็กดำ ขี้แกล้ง ชอบทำตัวน่ารำคาญ แต่ถึง
อย่างนั้นผมก้อไม่เกลียดมันหรอก
"อ้าว ไอ้หนึ่ง!!! ไอ้สมรักษ์!!!" ไอ้เต้เรียกชื่อพ่อผมกับไอ้เป้ทั้งสองคนพร้อมกันด้วยเสียง
อันกวนพระบาท
"เงียบไป ไอ้อุ้ม อยากโดนพระบาทตบหน้าไหม " ผมกับเป้พูดพร้อมกัน
หลังจากนั้นไอ้เต้ก้อโดนจัดไปหนึ่งชุด คนละปาบสองปาบ
เวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว แปปเดียว ก้อจะหมดพักกลางวันแล้ว ผมกับไอ้เป้เดินขึ้นตึก
นรก9ชั้นนั้นอีกรอบ ระหว่างเดินขึ้นไปผมก้อได้คนที่แอบชอบกำลังเดินขึ้นไปเธอชื่อ ไอซ์
ชลดา ปกเกล้า เธอ สูงประมาณ 152 ซม ผิวขาว น่ารัก หน้าเด็ก ผูกผมหางม้า และที่
สำคัญ อกไม้กระดาน เข้าข่ายโลลิที่ดีย์เลยละ เธอนะอยู่ห้องเดียวกับผมด้วยละและเธอ
เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงยังมาโรงเรียนอันน่าเบื่อแห่งนี้ จากนั้นผมเดินสวนกับเธอใน
วินาทีถัดมา ผมเผลอสบตาเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แววตาอันแสนอ่อนโยนของเธอทำให้ผม
ใจหยุดเต้นไปเสี้ยววินาที ช่างเป็นเสี้ยววินาทีที่ดีจังเลยน้า
แอ้ก!!!!! ผมเดินชนเสาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"โอ้ย......เจ็บโคตรเลยวะ"ผมบ่นด้วยความเจ็บปวด
"ไอ้เมฆเป็นไรป่าวมึง"ไอ้เป้ถามอย่างกังวล
"กูไม่เป็นไรหรอก"
"ไม่เป็นก้อบ้าแล้ว ไอ้สวรรค์ หัวโนซะขนาดนั้น ไปห้องพยาบาลเลยเด่วกูไปส่ง"
"เออ ก้อได้วะ"ผมพูดด้วยความโมโห
ไอ้ห่านเอย ทำไมวันนี้ผมซวยจังวะ!!!!!! วันนี้วันอะไรเนี่ย หา!!!!!! แทนที่ผมจะได้เข้าไป
คุยกับคนที่ผมชอบผมกลับต้องไปห้องพยาบาลเพื่อรักษาบาดแผลโง่ๆนั้น
"นี่นายรอก่อน" เสียงอันอ่อนโยนและอ่อนหวานที่ผมต้องการที่จะได้ยินก็มา
เปรียบเสมือนพระเจ้ายังไม่ทิ้งเมฆคนซวยคนนี้ ผมรู้สึกดีใจมากๆเลยละครับ
"คร้าบ~~~ ผมไม่เปนไรมากหร......."แต่ เอ้...แปปน้า อ้าวนี้เธอไม่ได้คุยกับกรูววนี่หวา
"อะไรหรอ ไอซ์" นักเรียนมอปลายสูงสัก170 ถามเธอ
ทันใดนั้นผมรู้สึกหน้าแตกเป็นอย่างมาก
"ไอ้เป้ มึงพากูไปห้องพยาบาลเร็วเถอะ"
"เออ ได้ มึงต้องไม่เป็นไรเว้ยเพื่อน"
ตัวผมไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่ใจผมนะไปหมดแล้ว TOT
"ว่าแต่ ไอ้เมฆมึงเพ้ออะไรของมึงวะ เมื่อกี้อะ?"
"ป...ป่า...ป่าว..สักหน่อยไอ้เป้มึงเมากาวแล้วละไอ้ห่าน"
วันนี้ผมเป็นห่านอะไรนักหนาวะเนี่ย มีแต่ความซวยเต็มไปหมดเลยเนี่ย
หลังจากนั้นผมก้อไปห้องพยาบาลกับไอ้เป้ โชคดีสมองผมไม่เป็นอะไรมากเท่าไหร๋ แต่
ถึงอย่างนั้นอาจารย์ก้อให้ผมเอาผ้าปิดแผลมาปิด ซึ่งผมคิดว่ามันไม่จำเป็นเอาซะเลยนะ
แต่ก้อช่างมันเถอะมันก้อคงดูดีไปอีกแบบละมั้ง?
ออด!!!!!! เข้าสู่คาบห้า
คาบห้า คาบครูชันยาทร คณิตเพิ่มเติม
วิชานี่โคตรน่าเบื่อ ผมก้อขอบรรยายเกี่ยวกับตัวผมและห้องนรกนี้ก้อแล้วกัน
ผมนะก่อนหน้านั้นผมอยู่ห้อง4 เป็นห้องควีนเลยละ แต่ไม่อีท่าไหนอยู่ๆเกรดผมก้อตก พอ
ขึ้น ม.4 ก็เลยอยู่ห้อง6 ไอ้เป้กับไอ้เต้ก้อเหมือนกัน ห้อง6นะเป็นห้องที่โคตรนรกเลยละ
วันๆเหมือนพวกมันไม่มีอะไรทำกัน บางครั้งพวกมันก็ล้อชื่อพ่อชื่อแม่กัน แกล้งกัน ต่อย
กันก็มี ขโมยของกัน สารพัดอย่างที่คนธรรมดาทำกันไม่ได้
"ไอ้ชาญ" เด็กในห้องหนึ่งพูดขึ้นมา
"ไอ้นุสร" เด็กอีกคนหนึ่งพูดตอบอีกคนหนึ่ง
นั้นไงยังไม่ทันขาดคำ พวกมันก้อล้อชื่อพ่อแม่กันอีกแล้ว
"หุบปากไปไอ้ชาญ"
"ไรของมึงละนุสร"
และสุดท้ายก็อย่างที่ผมคิดไว้ พวกมันทะเลาะกัน ปัญญาอ่อนมากๆ นี้พวกมึงทะเลาะด้วย
เรื่องปัญญาอ่อนอย่างเนี่ย เนี่ยนะ เฮ้ย......เพลียจิต
และแน่นอนฝันร้ายที่แท้จริงก็ได้เกิดขึ้น ครูชันยาทร ได้ปาแปรงลบกระดานสองอัน!!!!
ด้วยความแม้นยำปะดุจสไนเปอร์
โป้ก!!!!! ดับเบิ้ลคิล
"นี่พวกเธอบังอาจคุยในเวลาที่ชั้นสอนรึ พวกเธอคุยเรื่องไรกัน หา!!!!!!" ชันยามาร
(ร่างเสมือนอวตารของครูชันยา)ตะโกนถามด้วยความโกรธเกลี้ยวแก่นักเรียนผู้กล้าทั้ง
สอง
"ป..ป่า..ป่าวครับอาจารย์" นักเรียนสองคนตอบด้วยอาการใกล้ตาย
"โกหก!!!!! ถ้าพวกเธอไม่พูดความจริงชั้นจะให้พวกเธอ คัดกฎของโรงเรียน 300 จบ"
อ้าวไอ้สวรรค์ พวกมึงโดนแน่ถ้าพวกมึงไม่พูดความจริงมึงได้คัดกฎ 15000 ข้อแน่!!!
(กฎมี50ข้อ)
"เขาล้อชื่อพ่อผม"
"เขาก้อล้อชื่อพ่อผมเหมือนกัน"
"แล้วไงต่อ"ครูถามต่อ
"หลังจากนั้นผมก้อทะเลาะกับเขา"
"เรื่องแค่นี่ทำไมจะทะเลาะกันทำไม"ครูพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ผมคิดว่านะอาจารย์คงปวดหัวน่าดูเลยละต้องมาเป็นครูที่ปรึกษาห้องนี้นะ เพราะว่า
เหตุการณ์ไม่ได้เกิดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว มันเกิดแทบจะทุกวันเลยละ
ถ้าผมเป็นครูละก้อผมคงลาออกไปแล้ว แต่อาจารย์กลับไม่ทำ อาจารย์คงต้องการดัดนิสัย
พวกเด็กนรกทั้งหลาย
ออด!!!!หมดคาบ
หะ!!!!หมดคาบละหรอเนี่ย เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ
คาบต่อไป คอม ครูนพล
คาบนี้ไม่ค่อยน่าเบื่อเท่าไหร่ เพราะผมชอบวิชานี้
คนส่วนมากในห้องนี้ไม่ค่อยสนใจเรียนหรอกครับมันมาเรียนคอมเพื่อเล่นเกมกัน CS:GO
HON LOL สารพัดเกมที่มันจะโหลดกันมาได้
ระหว่างผมว่างๆ จากการฟังอาจารย์บ่น ผมก็จะแอบมองไอซ์เป็นระยะๆ เธอนี่น่ารักจริงๆ
เลยนะเนี่ย ตัวเล็กน่าฟัดจริงเลย
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนคาบสุดท้ายและแล้วเสียงที่ดีย์งามก็ดังขึ้น
ออด!!!!!! เลิกเรียนได้
ในที่สุดผมก้อรอดจากห้องนรกนั้น แต่ผมก้อแอบเสียใจนิดนึงเพราะถ้าผมกลับบ้านผมก้อ
ไม่ได้เจอเธอ
"เห้ย วันนี้มึงกลับไงวะไอ้เมฆ"ไอ้เป้ถาม
"อ่อ เดียวกูไปรถสองแถว"
"เห้ย มึงกลับกับกูดิ เดียวพ่อกูไปส่ง"
"ไม่เอาวะกูเกรงใจ"ผมตอบเป้ไปอย่างเกรงใจ
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
"งั้นกูไปด้วยก้อได้"
รถพ่อไอ้เป้รออยู่หน้าโรงเรียนผมกับไอ้เป้ก้อเดินไปขึ้นรถ
"สวัสดีครับ" ผมกล่าวสวัสดีพ่อของเป้
"ครับ"พ่อของเป้ตอบกลับ
จากนั้นรถก้อออกจากโรงเรียนไปยังบ้านของผม บ้านของผมและเป้นั้นอยู่ใกล้ๆกันตอน
เย็นมันจึงมาชวนผมกลับบ้านกับมันทุกวัน แต่ผมรู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูกแฮะ
อ่า.....ถึงแล้วอาณาจักรของผม บ้านแสนสุขที่มีผมอยู่แค่คนเดียว!!!!
ชีวิตของผมก้อเป็นแบบนี้ละครับ ตื่น กิน เรียน เล่น แล้วก้อกลับมา นอน ชีวิตโคตร"น่า
สนใจ"เลยสินะครับ
(แต่ใครจะไปรู้ละครับว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้ใช้ชีวิตที่แสนจะธรรมดาและน่า
เบื่อนี่)
ผมเดินเข้าไปเปิดประตูบ้านวิ่งเข้าไป ณ มุมโปรดของผม นั้นคือคอมพิวเตอร์นั้นเอง
ผมเข้าเฟส ส่องเฟสคนที่ผมแอบชอบ หลังจากนั้นผมก้อคิดอะไรไปเรื่อย นั้นเปนเพราะ
ผมรู้สึกเหงามากเลยละ ถึงผมจะมีคอม แต่มันก้อไม่ได้ช่วยไรมากเลย บางครั้งผมก้อรู้สึก
อยากมีน้องสาวสักคนนะ แต่มันจะเป็นไปได้ไงละ ก้อคงได้แต่เพ้อ
เห้ย.....อยากให้ชีวิตมีอะไรน่าสนใจกว่านี้อะ ผมอยากมีเวทย์มนตร์มากเลยละ เพราะมัน
น่าสนุกดีนะ คงเหมือนแฮรี่ พอสเตอร์อะเนอะ
เอาละนอนดีกว่าไม่กินข้าวละ ขี้เกียจ
ผมปิดคอม และเดินขึ้นห้องนอนไปนอน พอผมถึงห้องนอน ผมก้อล้มลงนอนอย่างแรง
ห้องของผมเป็นห้องที่เต็มไปด้วยฟิกเกอร์โลลิ โปสเตอร์โลลิ เป็นห้องนอนสไตล์
โลลิค่อนธรรมดาๆคนหนึ่ง
ผมนอนคิดสิ่งที่ผมอยากได้ก่อนนอนเผื่อสักวันมันอาจจะเป็นจริง
"ผมขอละ ผมขอให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริงด้วยนะครับ"
เอาละได้เวลานอนละ ราตีสวัสดิ์
(และเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะนอนคนเดียวด้วยละน้า ฮิฮิๆ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
