Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 
(เช้าวันต่อมา)
 
               ในเช้าของวันถัดมาในตอนนี้ฉันกำลังตื่นลืมตาขึ้นมามองลุคที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆฉันพร้อมกับโอบตัวฉันไว้ในอ้อมแขนของเค้าหลังจากที่พวกเราจัดหนักกันตั้งแต่เมื่อวานเย็น
 
   พักไปช่วงหนึ่งไปนั่งวางแผนกับเจ้าคูเปอร์ ทานข้าวเล็กน้อยจากนั้นก็เป็นแบบที่เห็นนั่นแหละ ตอนนี้ก็เป็นแบบที่เห็นนั่นแหละฉันปล่อยให้เค้าทำฉันท้องได้ ซึ่งมันอาจจะแปลกๆไปจากเดิมสักหน่อยแต่ว่า....ไม่รู้สิทำไมฉันถึงได้ยอมเค้านักหนา
   ราวกับว่าฉันกับเค้าเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นแหละ ฉันค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปแนบชิดกับตัวของลุคเบาๆและกำฝ่ามือของเค้าเอาไว้แน่น วินาทีนี้ฉันไม่อยากไปไหนอีกแล้วอยากจะอยู่กับเค้าแบบนี้ตลอดไป
 
“ตื่นแล้วหรอที่รัก” ลุคเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกับพลิกตัวมาทางฉัน
 
“ตื่นแล้ว...”
 
“ดีมากครับสุดสวยของผม” ลุคจูบลงที่หน้าของฉันเบาๆก่อนที่จะเคลื่อนลงมาจูบที่ปากของฉัน เป็นการจูบยามเช้าที่น่ารักมากแต่จะดีกว่าถ้าที่นี่เป็นห้องนอนของเราไม่ใช่ห้องนอนของไอ้คูเปอร์
 
“แล้วคิดไว้รึยังเรื่องลูก”
 
“ก็คิดไว้เยอะเลยละ แต่ถ้านึกถึงตอนนี้ละก็ลูกน่าจะติดแล้วละมั้ง”
 
“ก็เล่นจัดไปหลายรอบเลยนี่ ไม่ติดให้มันรู้ไป”
 
“นั่นสินะ รักที่รักของผมจังเลย”
 
“เฮ้ยเพื่อน!!!!!!!!!” คูเปอร์ที่จู่ๆก็เปิดประตูพร้อมกับตะโกนเสียงดังเข้ามาในทำลายบรรยากาศอันสุดแสนจะโรแมนติกของฉันไปหมดเลย!!! บอกเลยว่าพินาศ!!!!
 
“คูเปอร์!!!!!!! นี่มันใช่เวลามั้ย!!!!!” ฉันกำผ้าห่มไว้แน่นพร้อมกับลุกขึ้นมาตะโกนสวนกลับกลับไปคูเปอร์ไป!
 
“เฮ้ย!! ใจเย็นๆก่อนนะเพื่อนคือว่าจะมาบอกข่าวดีนิดหน่อย”
 
“ว่า!”
 
“ระบบของเราเตรียมพร้อมแล้วที่จะโจมตี แถมงานนี้ยัยลูซี่จนมุมแน่นอน!!”
 
“เยี่ยม! ตอนนี้ทำได้หมดทุกอย่างแล้วใช่ม๊ะ”
 
“แม่นแล้วเพื่อนเอ๋ย”
 
“โอเค งั้นเดี๋ยววันนี้เราจะลุยกัน แต่ขอเวลาให้ฉันได้ใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั้ย”
 
“อะๆๆ ขอโทษทีที่มาขัดนะ อยากบอกว่าพวกเธอ 2 คนนี่สุดยอดไปเลยยิ่งกว่าAVที่เราดูอีก” คูเปอร์ทิ้งประโยคสุดท้ายไปก่อนที่จะปิดประตูไป ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำด่าก็แล้วกัน
 
“เพื่อนคุณนี่ตลกดีนะ”
 
“ฉันว่ามันไม่ตลกนะ ออกแนวมุขฝื่ดด้วยซ้ำ”
 
“ไม่เอาน่าที่รักใจเย็นก่อน เรารีบไปแต่งตัวแล้วก็ออกไปวางแผนกับเพื่อนของคุณดีกว่า”
 
“โอเค...ได้ ตกลงตามนั้น” พวกเราต่างพากันลุกเพื่อจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แปรงฟันล้างหน้าให้ดีจากนั้นจึงออกไปหาคูเปอร์ที่กำลังนั่งกินป๊อปคอนอยู่ที่โต๊ะคอมของมันอยู่
 
“มาพอดีเลยเพื่อน!”
 
“ได้ความว่ายังไงบ้างละ”
 
“ก็คือเราเจาะระบบเข้าไปเว้ยโดยที่ไม่ทำให้ยัยลูซี่รู้ตัว ซึ่งเราสามารถควบคุมระบบได้ทั้งหมดไม่ว่าจะไฟ เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่าง ประตู หรือแม้แต่ข้อมูลเราก็จัดการได้หมดยกเว้นแค่อย่างเดียว”
 
“อะไรละ”
 
“อื้ม....รู้สึกมันจะมีเอกสารลับอะไรสักอย่างนะที่เราเจาะระบบเข้าไปไม่ได้”
 
“ถ้างั้นเดี๋ยวพวกจะเข้าไปเอามาเอง ในระหว่างที่พวกเรากำลังบุกเข้าไปถ้าอะไรไม่ดีก็จัดการใช้คลื่นไฟฟ้าช็อตสมองของพวกมันได้เลย เพราะพวกมันแต่ละคนจะติดเครื่องสื่อสารเอาไว้ที่ข้างหูของตัวเองกันทุกคน”
 
“รับแซ่บ!!! เดี๋ยวจะคอยดูผ่านกล้องวงจรปิดละกันนะ”
 
“ขอบใจ ช่วยได้เยอะเลย”
 
“นี่มันระดับไหนแล้วละเพื่อนเอ๋ย เรานี่เซียนไม่มีใครเกินอยู่แล้ว!!”
 
“ทำเป็นพูดไป เอาเป็นว่าฝากที่เหลือด้วย”
 
“จัดไปวัยรุ่น!!!”
 
“ที่เหลือก็แค่รอให้ถึงเวลากลางคืนก็พอสินะ....”
 
 
(เวลาต่อมาเวลา 22.00 น. ณ บริษัท G.Well Corp.)
 
               ในตอนนี้ทั้งฉันและลุคก็ได้เดินทางมาถึงยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ องค์กรที่เคยเป็นเหมือนกับบ้านเก่าของฉัน และในช่วงเวลานี้ฉันจึงใช้เวลาในการตั้งสมาธิสักครู่เพราะว่าถ้าเราเข้าไปมันจะไม่ใช่แค่ง่ายๆ ยิงไม่กี่นัด จบ
    แล้วก็ออกมาเพราะหนึ่งในตัวร้ายที่ฉันต้องจัดการก็คือบอสของฉันซึ่งยังไม่รวมถึงนักฆ่าฝีมือดีจากแผนกอื่นๆอีกด้วย เอาตามตรงนะฉันไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่และไม่เคยคิดว่าจะโดนปลดออกกันง่ายๆแบบนี้ด้วยฉันว่าพวกนั้นคงจับตามองฉันอยู่ตลอดนั่นแหละ
 
“คุณโอเครึเปล่า...” ลุคพูดขึ้นหลังจากที่เค้าขับรถมาถึงยังทางเข้าด้านหลังของตึก G.Well corp.
 
“ฉันหรอ...ไม่เลยแค่รู้สึกกังวล”
 
“ไม่ต้องห่วงนะทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวผมจะช่วยคุณเอง”
 
“พูดอย่างกับว่าฉันเป็นนักฆ่ามือสมัครเล่นงั้นแหละ”
 
“แล้วจะกลัวอะไรอีกละ”
 
“ก็.....กลัวสิ่งที่คนพวกนั้นซ่อนเอาไว้”
 
“เฮ้อ เอาน่าใจเย็นๆเข้าไว้คุณมีผมอยู่ข้างๆไว้ทำไมละ”
 
   ลุคดึงมือข้างหนุ่งของฉันไปกุมเอาไว้ แม้จะเป็นแค่การกุมมือเล็กๆน้อยๆแต่มันก็ทำให้รู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ บางทีมันก็ทำให้ฉันคิดว่าครั้งหนึ่งฉันเคยรู้จักกับเค้ามาก่อนรึเปล่า หรืออาจจะไม่แค่เพียงเราอยู่อยู่ด้วยกันแล้วมีแรงดึงดูดให้พวกเราเข้าหากันอย่างนั้นหรอ
 
“ขอบคุณ”
 
“เราไปลุยกันเถอะ”
 
“อื้ม”
 
    พวกเราทั้งสองคนก้าวลงจากรถพร้อมกับปืนสั้นคนละกระบอก แค่นี้ก็เกินพอแล้วเพราะยังไงกระสุนที่เตรียมมาก็มากพอที่จะจัดการคนได้ทั้งแผนกแล้วอีกทั้งยังมีอาวุธของพวกเจ้าหน้าที่อยู่ข้างในนั่นอีก
 
   อย่างน้อยก็อาจจะใช้ของแบบนั้นในยามฉุกเฉินได้ ฉันค่อยๆเปิดประตูทางหนีไฟอย่างช้าๆจากนั้นจึงค่อยๆก้าวเข้าไปและสอดส่องดูว่ามีใครอยู่ข้างในบ้างมั้ย ซึ่งดูเหมือนคูเปอร์จะจัดการช็อตสมองให้ไปแล้วนะ
 
“ทางสะดวกแหะ”
 
“เพื่อนเธอนี่ทำงานดีเหมือนกันนะ”
 
“ก็จ่ายไปแบบนั้นไม่ทำให้ดีดีก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
 
“นั่นสินะ”
 
     เมื่อพูดกันจบฉันจึงเดินลุคไปทางลิฟต์ที่อยู่ในห้องพักของพนักงานตามที่ฉันเคยเข้าไป(ประจำ)อ่ะนะ ซึ่งมันก็ยังคงถูกซ่อนไว้ที่นี่เหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงเหมือนกับว่าพวกมันรู้ว่าฉันจะมา
 
    ฉันจึงติดต่อไปหาคูเปอร์เพื่อจะบอกให้เค้าจัดการให้ลิฟต์เลื่อนลงมาแบบว่าให้ฉันสามารถขึ้นไปยืนบนลิฟต์ได้เพราะฉันยังไม่อยากจะเข้าไปข้างในลิฟต์เพราะเกรงว่าพวกนั้นก็รมควันฉันในลิฟต์ตายได้
 
“คูเปอร์จัดการลิฟต์ให้ฉันหน่อย”
 
[ได้เลยเพื่อนจัดไป!!]
 
คูเปอร์จัดการเปิดประตูลิฟต์ให้จากนั้นก็เลื่อนลิฟต์ลงมารับฉันลุค ให้ขึ้นไปบนลิฟต์ ย้ำว่าบนลิฟต์ไม่ใช่ในลิฟต์!!
 
“ก้าวระวังหน่อยนะ”
 
“รู้แล้วๆ ว่าแต่คุณทำแบบนี้บ่อยหรอ” ลุคพูดขึ้นในขณะที่เรามาอยู่บนลิฟต์เรียบร้อยแล้วจากนั้นลิฟต์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวลง
 
“ก็ค่อนข้างบ่อยอยู่เพราะถ้าฉันมายืนบนนี้ก็จะจัดการกับเหยื่อของฉันที่อยู่ข้างในลิฟต์ได้สบายๆ”
 
“อย่างนี้นี่เอง”
 
“ดีแล้วละที่คุณไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้”
 
“มันก็จริงแต่หลังจากนี้เราก็ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้แล้วนี่”
 
“ใช่....ชีวิตบั้นปลายที่แสนสุข”
 
“เอาเป็นว่าเรารีบไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จกันเถอะ”
     ลุคพูดขึ้นในขณะที่ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นเหล่าเจ้าหน้าที่ นักวิจัยที่กำลังทำงานกันอย่างขมักเขม้น และเดินกันไปมาอย่างวุ่นวาย นั่นจึงทำให้เป็นจังหวะในการเปิดศึก!!!
 
    กระสุนนัดแรกในการฉากนั้นฉันยิงไปที่หัวของเจ้าหน้าที่ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าของพวกเรา และทันทีที่ร่างของเจ้าหน้าที่คนนี้ล้มลง ที่อย่างก็กลายเป็นความอลม่าน! นักวิจัยทั้งหลายต่างพากันหลบเข้าไปยังห้องวิจัยที่ใกล้ที่สุด อีกทั้งเจ้าหน้าที่ ที่ต่างกันพากันกรูเข้ามาเพื่อจะจัดการกับพวกเราทั้ง2คน
 
   แต่อย่าหวังเลยพวกเรา 2 คนนี่ที่ 1 ของวงการเลยนะ! คงจะจัดการยากสักหน่อย กระสุนนัดแล้วนัดเล่าที่เจาะผ่านกระโหลกของพวกมันไป ฉันวิ่งไปเก็บปืนของมันที่อยู่ตรงฟื้นและจัดการยิงฝ่าวงล้อมของพวกมันไป โดยมีลุคที่คอยยิงสกัดจากทางของหลัง นับได้ว่าแบ่งหน้าที่กันมาดีแล้ว แหม่ แค่มองตาก็รู้ใจแล้วละมั้ง!!
 
“แหมๆ.....มาบุกถึงนี่เลยหรอไวโอเล็ต” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางเลี้ยวทางด้านซ้ายมือฉันจึงรีบหันไปมองพร้อมกับเอาปืนจ่อไปทางนั้นด้วย และภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย...
 
“แม็ท.....”
 
“ตกใจหรอจ๊ะที่รัก! แหม่ เจอแฟนเก่าทั้งทีไม่ดีใจหน่อยหรอ”
 
“ดีใจกับผีละสิ!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเชิงข่มขู่พร้อมกับอารมณ์โกรธอีกเล็กน้อย และก็ส่งสายตาอาฆาตไปที่แม็ทฉันว่าแล้วว่าเค้าต้องเกี่ยวกับที่นี่แน่ๆ เหมือนกับที่ลุคเคยบอกตระกูลของเค้าเกี่ยวข้องกับที่นี่
 
“คุณคาร์ลวิน....”
 
“แหมๆ บอดี้การ์ดของผมยังจำได้อยู่สินะ นึกว่าจะหลงผู้หญิงจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว”
 
“หืม....ก็เคยบอกไปแล้วว่าลาพักร้อนนี่และก็อีกอย่างผมมีหน้ารับใช้ประธาณาธิบดีรุ่นต่อรุ่น และผมภักดีต่อประธาณาธิบดีคนเก่าซะด้วยสิ”
 
“เห็นแล้วมันเจ็บจี้ดเหลือเกิน ที่คุณไม่ได้จงรักภักดีต่อครอบครัวของผมสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่างเถอะ”
 
“แกต้องการอะไร!!!!” ฉันตะคอกใส่แม็ทที่อยู่ตรงหน้า
 
“ก็แค่....เสือ 2 ตัวที่กำลังจะติดกับดักไง”
 
      สิ้นประโยคของแม็ท ช่องสวิตไฟที่อยู่ใกล้ๆนั้นก็เปิดออกพร้อมกับยิงเข็มออกมาปักเข้าที่ต้นคอของฉันและลุค ร่างกายของฉันรู้สึกชาจนไม่อาจจะถือปืนเอาไว้อยู่
 
      ไม่ไหว....ยืนไม่ไหวเลย ทั้งฉันและลุคต่างก็ล้มลงกับพื้นจากนั้นเจ้าหน้าที่ ที่ยังรอดอยู่ก็เข้ามาจัดการล็อคตัวของและลุคเอาไว้ และคนที่ฉันไม่ปลื้มสักเท่าไหร่ก็เดินออกจากห้องที่อยู่ใกล้ๆ
 
     นั่นก็คืออดีตบอสของฉันเอลตันและสตีเฟนประธานขององค์กรนี้.....บ้าจริง!!! วันนี้วันรวมญาติรึไง...แถมยัยลูซี่ก็เดินกระดี้กระด้ามาควงแขนแม็ท อ๋อ คงแอบกินกันมานานแล้วสิท่า.....
 
“สวัสดีไวโอเล็ต แบล็ค จำผมได้รึเปล่า” สตีเฟนเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน นั่งย่อลงเพื่อให้มองฉันได้สะดวก หึ....คนแบบนี้ใครจะไปลืมลงละ
 
“สตีเฟน เกรสเวลล์ประธาน G.Well Corp. ฉันเคยเป็นลูกน้องแกนะจะไปลืมได้ยังไงกันละ”
 
“น่ารักจังแบบนี้สิผมชอบ เฮ้อ...สมกับที่คุณเอลตันโม้เรื่องเธอเอาไว้เยอะเลย จัดการกับคนของผมภายในเวลาไม่กี่นาที”
 
“เพราะคนพวกนั้นมันกระจอกยังไงละ”
 
“ถูกต้อง ผมถึงได้ดีใจที่ได้คุณมาทำงานกับเรา แต่แล้ววันหนึ่งคุณกับแฟนหนุ่มของก็เกิดสงสัยและคิดจะกบฏกับผม...”
 
“ถ้าแกไม่ทำอะไรตุกติกให้ฉันสงสัยหรือไล่ฉันออกก็ไม่ทำหรอกยะ!!”
 
“ก็จริงอยู่ แต่คุณรู้มั้ยว่าผมเสียดายความสวยของคุณนะ น่าเอาไปใช้ได้อีกเยอะ แต่ก็ช่างเถอะ อ้อ จริงสิไหนคุณก็อยู่นี่แล้วผมจะคลายข้อสงสัยให้คุณ”
 
“ก็ว่ามาสิ”
 
“คุณคงจะจำได้สินะว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้เพราะอะไร...”
 
“ก็รู้สิ!”
 
“แล้วถ้านั่นไม่ใช่เรื่องจริงละ”
 
“ว่ายังไงนะ!! แกจะบอกฉันว่าความจำของฉันถูกโปรแกรมเอาไว้งั้นหรอ”
 
“ใช่ ฉลาดมากไวโอเล็ตแต่นั่นไม่ใช่แค่เธอคนเดียว เค้าด้วย” สตีเฟนชี้ไปที่ลุคที่อยู่ข้างๆฉัน ลุคด้วยงั้นหรอ......
 
“เล่ามา!”
 
“โอเคๆ เล่าให้ฟังอยู่แล้วเพราะไหนไหนเธอก็จะต้องถูกขังอยู่ที่นี่อยู่แล้ว งั้นขอเริ่มเลยละกัน เดิมทีเธอกับแฟนของเธอ ลุค ออสติน เคยเป็นเด็กในโครงการทดลองสร้างสุดยอดอาวุธสังหารที่เก่งที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมา
    แต่แล้วเราก็พบว่าDNAของเด็กๆแต่ละคนนั้นไม่สมดุลกันเลย เว้นแต่เพียงเธอกับเค้าที่นำมารวมกันแล้วก็จะได้สิ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุด แน่นอนเราจะจับคนสองคนมารวมกันก็ไม่ได้....เราก็เลยคิดใหม่
   คิดๆๆจากนั้นคุณเอลตันก็เสนอความคิดมาว่า ทำไมไม่ให้2คนนี้มีลูกด้วยกันละ! ซึ่งนั่นเป็นข้อเสนอที่ดีมากผมก็เลยทำการฉีดสารกระตุ้นที่สังเคราะห์ที่ได้มาจากเสือโคร่งและพัฒนาจนทำให้คนที่ถูกฉีดเข้าไป
    มีความรู้สึกคล้ายกับเสือและเมื่อเจอคนที่มีสารกระตุ้นแบบเดียวกัน มันจะกระตุ้นอารมณืความรู้สึกทางเพศ ซึ่งแหละก็ทำให้เธอสองคนรู้สึกอย่างที่ว่าเวลาอยู่ใกล้กันยังไงละ!!!”
 
“แกก็เลยทดลองกับฉัน...”
 
“ใช่ พวกเราฉีดสารกระตุ้นนั้นให้เธอกับลุคจากนั้นก็โปรแกรมความทรงจำไปใหม่ ฝึกฝนเธอให้พร้อมที่จะเป็นแม่พันธุ์สำหรับอาวุธที่สุดยอดที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมา”
 
“แกมันเลวที่สุด!”
 
“ก็จริงอยู่ที่ผมเลว แต่นั่นละตัวผมเอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะพาเธอกับแฟนของเธอไปขังแยกเอาไว้และหลังจากนี้เราจะได้เล่นอะไรสนุกๆกัน....”
 
“ฝันไปเถอะ!!!” ฉันถุยน้ำลายใส่หน้าสตีเฟน ไอ้สารเลว!! ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเสียแรงที่ฉันเคยแอบปลื้ม เอลตันก็ด้วย!!!! ยัยลูซี่ก็อีกตัว!! หักหลังกันหน้าด้านๆทุกคนเลย!!!
 
“โอ๊ย!!!!”
    เสียงของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งร้องขึ้นหลังจากที่ลุคจัดการเหวี่ยงมันไปกระแทกกับผนังในสภาพแบบล่อแล่คงเพราะฤทธิ์ยานี่ด้วย ลุครีบวิ่งไปที่สตีเฟนหมายจะเข้าไปจัดการแต่ก็ไม่ทันการเอลตันเข้าขัดขวางและยิงปืนยาสลบไปที่ลุค....ไม่นะ....
 
“ลุค!!!”