Alice เพลงรักที่หลงทาง (season 1)

 
 
รู้ตัวอีกทีก็เป็นวันใหม่
ชินระลุกจากที่นอนตามปกติ เหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันยาวนาน แต่ว่าใบหน้าของคนคนนั้นชินระกลับลืมไม่ลง
ใครกันนะ หมอนั่น….
“โย่!”
เสียงห้าวๆเรียกสติชินระกลับมา คนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไร้มารยาทก็คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของชินระเอง ผู้ชายหน้าคมติดหวานตาโตน่ารักผิดวัย ลอว์ลิแวน เซียว คาซามะ
“ได้ยินว่าป่วยกำลังจะตายก็เลยมาดูใจ”
ปากมันก็จัดจ้านระดับปรมาจารย์
“เสียใจด้วย ฉันยังไม่ตาย”
“ก็คิดว่าอย่างนั้น”
เซียวเป็นคนง่ายๆไม่คิดอะไรมากกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว เขาเป็นทายาทของตระกูลเก่าแก่ที่เป็นพันธมิตรกับคุสะแถมเป็นนักร้องของค่ายเพลงใหญ่
“หยุดรึไง”
“เปล๊า แค่ฉีกสัญญาทิ้ง”
ร่างสูงโปร่งสมส่วนตอบมาง่ายๆก่อนจะทิ้งตัวนั่งพับเพียบหลังตรงลงบนพื้นเสื่อทาตามิอย่างผู้ดี
“จะเลิกร้องเพลงแล้วรึไง”
“ก็…ไม่รู้สิ คุณปู่ของฉันก็ไม่ค่อยอยากให้ร้องเพลงเท่าไหร่ด้วย ถ้าปีนี้ไม่เจอคนถูกใจจะทำเพลงด้วยก็คงจะเลิก”
เซียวพูดง่ายๆ หลายครั้งชินระก็สงสัยว่าไม่มีอะไรให้คนผู้นี้กังวลใจได้เลยรึไงนะ หน้าตาน่ารักผิดวัยที่เกือบจะเหยียบเลขสามอย่างมันไปทางไหนก็มีแมวมองมาขอให้ไปร่วมงานที่นั่นที่นี่ ชีวิตมีสีสันผิดกับชินระที่ไม่ต่างอะไรจากหมาป่าเดียวดาย
“แล้วนี่ คิดจะมาดูใจฉันอย่างเดียวรึไง”
“หายแล้วก็ออกไปดื่มกันหน่อยไหมล่ะ ฉันเจอร้านเปิดใหม่”
“ก็ดี”
ไม่ได้ดื่มนานแล้ว ออกไปเดินเล่นตากอากาศหนาวแรกแบบนี้คงทำให้สร่างเร็วขึ้น
แต่ว่าหมอนั่นเป็นใครกันนะ ก่อนที่ชินระจะหมดสติไป มีคนเรียกหมอนั่นว่าซางะ
“ซางะ…”
“หือ? อะไร”
เซียวนั่งดื่มอยู่ข้างๆหันมาถาม
“เปล่า แค่เหมือนเคยได้ยินชื่อใครบางคนที่ไหน”
“สนใจคนอื่นเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ในชีวิตนี้นายเคยจำหน้าใครได้บ้าง”
ว่าเสร็จก็ยกแก้วเครื่องดื่มบาดคอกระดกพรวดเดียวหมด
ชินระได้แต่มองเพื่อนข้างๆก่อนจะก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มของตัวเองที่มันไม่ได้พร่องลงเท่าไหร่ สุดท้ายก็ยกมันขึ้นมากระดกพรวดเดียวลงคอก่อนจะลุกเดินออกไปจากที่นั่ง
“ฉันออกไปเดินตากลมเล่นสักหน่อย”
“เออ”
อากาศเดือนพฤศจิกายนเริ่มเย็นลงแล้ว ฤดูหนาวที่ชินระโปรดปรานกำลังจะมาเยือนอีกครั้ง ใบแปะก๊วยเปลี่ยนเป็นสีเหลืองร่วงลงมาตามทางเดินตลอดแนว มองดูแล้วทำให้ใจสงบลงนิดหน่อย
มี้~
บางอย่างเข้ามาคลอเคลียที่ขา พอก้มลงไปมองก็ถึงได้เจอกับแมวน้อยสีขาวที่เข้ามาคลอเคลียและเงยหน้าขึ้นมองชินระเหมือนอ้อนให้เขาอุ้ม
“ไง เจ้าตัวเล็ก”
ชินระก้มลงช้อนเจ้าลูกแมวน่ารักตัวน้อยขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด มันยังเป็นลูกแมวอยู่เลยแถมยังไร้เจ้าของ พอมองตามันแล้วอดนึกถึงแมวที่เคยเลี้ยงสมัยที่ยังเป็นเด็กไม่ได้เลย มันอยู่กับชินระมาเป็นสิบปีก่อนที่มันจะตาย
“เอ้าๆๆ ซุกใหญ่เลย หนาวมากเหรอ”
เหมียว~
โฮ่ง!
ฟ่อ!~
เสียงเห่าดังมาแต่ไกลเจ้าแมวน้อยในอ้อมแขนชินระก็ขนพองขู่ฟ่อๆแล้วก็กระโดดเหยียบหัวชินระขึ้นไปอยู่บนกิ่งต้นแปะก๊วยข้างทาง และขณะที่ชินระกำลังแหงนหน้าขึ้นไปมองเจ้าขนปุกปุยบนกิ่งแปะก๊วยนั้นเอง
“ระวัง!”
เสียงร้องไหลดังมาจากด้านหลัง ทันทีที่หันหน้าไปจะมองบางอย่างก็กระแทกตัวเขาอย่างจัง
ตุบ!
“อุ๊ก!”
“โอ๊ย!”
โฮ่งๆ!!!!
สุนัขตัวหนึ่งวิ่งผ่านไปก่อนจะเลี้ยวกลับมาวิ่งวนอยู่รอบๆทำให้เชือกจูงที่ติดตัวมันมาพันขาชินระเข้ากับคนที่ชนชินระเมื่อครู่เข้าด้วยกันหลายตลบจนเสียการทรงตัวและล้มไปตามระเบียบ
โครมมมมมมมม!!!!
พอรู้ตัวอีกทีก็ถูกร่างหนักๆทับเอาไว้ทั้งตัว ขาชินระถูกเชือกจูงสุนัขพันติดกับขาของอีกคนที่ทับอยู่บนอกของชินระตอนนี้จนขยับไปไหนไม่ได้เลย แถมผู้ชายตัวโตล้มทับกันกลางถนนแบบนี้กลายเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก
“นี่ ลุกซะที”
“ขอโทษครับ เป็นอะไรรึเปล่า”
คนที่ล้มพาดอยู่บนตัวชินระพูดออกมา มันเป็นเสียงที่คุ้นหูมาก เหมือนเคยได้ยินที่ไหน และพอคนๆนั้นลุกออกไปได้และเงยหน้าขึ้นมาให้เห็นชินระก็จำได้ทันที เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ดูจะตกใจไม่น้อย
“นาย!” ทักออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“นายเมื่อตอนนั้น”
เป็นชินระที่ชิงพูดก่อน
“อะ อืม หวัดดี หายดีแล้วสินะ”
“ซา…”
“อ่าระ? มานอนเล่นอยู่นี่เองเหรอ ตามหาอยู่ตั้งนาน”
เซียวโผล่มาได้จังหวะพอดีแถมยังหันไปทักคนที่ชนชินระหน้าตาเฉย
“โย่ ซางะคุง ไม่ได้เจอกันพักหนึ่งเลยนะ”
“เซียว”
“รู้จักกันเหรอ”
ชินระถามออกไปลอยๆตาก็มองใบหน้าติดหวานของคนที่ยังพยายามแกะเชือกออกจากขาตรงหน้า
“เพื่อนร่วมวงฉันเอง เป็นนักแต่งเพลงแล้วก็มือเบส เขาออกมาจากวงก่อนที่ฉันจะฉีกสัญญาทิ้ง”
จะว่าไปชินระก็เคยฟังเพลงพวกนั้นบ่อยเหมือนกันแถมยังชอบความหมายของเพลงพวกนั้นด้วย
“แล้วนี่อะไร ทำไมนายสองคนมานอนกองกันอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่อายคนเหรอ”
ปากมันหนอปาก
“มะ มันเป็นอุบัติเหตุ ต้องขอโทษด้วยที่สุนัขของฉันทำนายล้ม คุสะซัง”
ซางะคลายเชือกออกจนพ้นขาชินระและก้มหัวขอโทษอย่างมีมารยาท และชั่ววินาทีนั้นที่ชินระมองเห็นรอยแดงแล้วก็รอยข่วนเป็นทางยาวที่คอขาวๆนั่น เขาจำได้ทันทีว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง เหตุการณ์เมื่อวันก่อนปรากฏขึ้นมาในหัวชัดเจนทุกฉากทุกตอน
เหมียว~
เสียงแมวน้อยร้องลงมาจากกิ่งแปะก๊วย ซางะก็ถึงกับอุทานออกมาราวกับโล่งอก
“เจอแล้ว อยู่ที่นี่เอง”
“แมวของนายเหรอ”
“ก็ ไม่เชิง”
“ขอได้ไหม”
“เอ๊ะ?”
“ฉันอยากเลี้ยง นายมีหมาอยู่แล้วคงเลี้ยงมันลำบาก”
ชินระอยากได้แมวตัวนี้เพราะนึกอยากเลี้ยงแมวอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เลี้ยงมานาน
“อืม”
และเมื่อซางะอนุญาตเขาก็เอื้อมสุดแขนขึ้นไปหิ้วคอเจ้าลูกแมวลงมาอุ้ม
“นี่ๆๆ จะดีเหรอซางะคุง แมวของนายนะ”
“ก็ไม่ใช่แมวของฉันหรอก ฉันเก็บมันได้ แล้วก็คงเลี้ยงมันลำบากจริงๆ”
“เดี๋ยวชินระก็บีบคอมันตายหรอก”
คำพูดของเซียวทำเอาซางะสะอึกไป
“ไอ้เซียว!”
ชินระตวาดเสียงดัง เซียวแค่ถอนหายใจยอมแพ้เท่านั้น
ใบหน้าคมคายหันมาหาซางะและพูดขึ้น
“ฉันจะดูแลมันให้ดีที่สุด”
“อืม”
“นี่ พวกเธอสามคน”
เสียงห้าวๆเสียงหนึ่งแทรกเข้ามากลางวง ที่มาของเสียงที่ว่าก็คือผู้หญิงร่างสูงแต่งตัวด้วยยีนส์ขายาวสวมบูทหนังยาวถึงเข่าและสูทเบลเซอร์กันหนาวเท่ห์ๆคนหนึ่ง
“สาวสวยเรียกพวกเราเหรอ”
เซียวทักกลับไปด้วยใบหน้าและรอยยิ้มทรงเสน่ห์ แต่แล้ว
“ฮึๆๆ หรือจะให้เรียกหมากับแมวสองตัวนั้นก็ได้นะ”
ปากร้ายเสียจนเจ้าเสือหน้ายิ้มไปต่อไม่ถูก
“มีอะไรเหรอ”
“ตรงๆเลยนะ พวกนายสนใจจะมาทำงานเพลงสังกัดเราไหม”
“เอ๋?”
“ฉันเอรีน่า ฮอว์ค ฉันสนใจและอยากได้พวกนายสามคนมาเป็นนักร้องของสังกัดค่ายเพลงของฉัน”
“ดะ เดี๋ยวนะ คือว่าเรา…”
“ฉันรู้จักเธอ เซียวคุง ซางะคุง ฉันพอจะรู้ถึงพรสวรรค์ของเธอสองคนดีเลยล่ะ แล้วก็เสือพ่อลูกอ่อนคนนั้น ฉันเชื่อว่าเธอต้องมีดี ว่าไง สนใจมาร่วมวงสังกัดเราไหมล่ะ นี่เบอร์ติดต่อ แล้วโทรหาฉันนะ ไปล่ะ”
หล่อนทิ้งนามบัตรไว้ในมือเซียวแล้วก็เดินจากไป ทิ้งสามหนุ่มให้งงพูดไม่ออก
สำคัญที่ชินระที่ถึงกับช็อคจนพูดไม่ออก
เสือพ่อลูกอ่อน เธอช่างกล้าพูดนะ
“ALICE ไม่เคยได้ยินเลยแฮะแต่น่าจะมีอะไรสนุกๆนะ พวกนายว่า…”
“ฉันขอบาย”
“ฉันด้วย”
“ทำไม!”