Who knows

     ฉันรู้ว่าพวกคุณอยากรู้จักเพื่อนฉันแน่ๆ ถึงไม่อยากรู้ฉันก็จะแนะนำ เค้าชื่อ รุจ เป็นชายหนุ่มหน้าตาโอเค ถึงขั้นดีเลยแหละ ดูแลตัวเองเหมือนเกย์นิดหน่อย และฉันก็อยากให้มันเป็นอยู่เหมือนกันฮ่าฮ่าฮ่า รุจสูงประมาณ 180 ซม. บวกลบนิดหน่อย เค้านิสัยเหมือนฉัน ความจริงเหมือนเป็นฉันอีกเวอร์ชันที่เป็นผู้ชายเลยแหละ มันช่างน่ากลัวเป็นบ้าที่ต้องรับรู้ว่ามีตัวฉันอีกคนแบบนี้
        เมื่อก่อนเราจะมามั่วสุมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ เพราะฉันไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เรามีกันอยู่แค่ 4 คน ฉัน รุจ แดน หนุ่มอบอุ่นและอ่อนโยน(กับคนอื่น) และฝน สาวสวยที่มีลูกน่ารักน่าเอ็นดู(โคตรซน) ตอนนี้ฝนมีลูกไปแล้ว เราไปหากันบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย ส่วนแดนก็ต้องอยู่กับแฟนของเค้า ได้แฟนดีเชียวแหละ เลยเหลือฉันและรุจที่ไปมาหากันบ่อยๆ บางครั้งก็ทำให้หลายๆคนเข้าใจผิดถึงความสัมพันธ์ของเรา 2 คน แต่เชื่อเถอะเราไม่สามารถมองกันแบบคนรักได้เลย มันลึกมากกว่านั้น เหมือนคนในครอบครัวเกินกว่าจะรักกันได้ ฉันกล้าที่จะบอกทุกๆอย่างกับมัน เราสามารถนอนเตียงเดียวกันได้โดยที่ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น เมื่อคุณโตพอ คุณจะรู้ว่าคำว่าเพื่อนมันไม่เกี่ยวกับเพศเลยแม้แต่น้อย
        “มึงรู้หรือยังว่าไอแดนกำลังจะแต่งงาน” รุจถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่ากลัวของหนัง
        “ห๊ะ! จริงดิ มันพร้อมจะเป็นพ่อบ้านเต็มตัวแล้วเราะ”
        “กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่เห็นมันง่อนๆแง่นๆกับแฟนมัน ไม่คิดว่ามันจะแต่งเลย มันเพิ่งบอกกูวันนี้เมื่อบ่าย”
        “แล้วไมไม่บอกกู”
        “ไม่บอกห่าไรล่ะ มันบอกให้มึงช่วยมันจัดงานด้วยฮ่าฮ่าฮ่า”
       “อ้าวเห้ย มัดมือชกกูชัดๆ”
        “มันรู้อยู่แล้วล่ะว่ามึงไม่ปฏิเสธ”
        “ว่าแล้ว Video call ไปดีกว่า” ไม่ทันที่รุจจะพูดอะไรฉันก็ call หาแดนเรียบร้อย
        “ไงเมิงงงงงง ทำไรอยู่”
//กูกำลังจะนอนไง นี่ 4 ทุ่มแล้วนะโว้ยย//
        “นอนไวอ่ะมึง โคตรอนามัย ได้ข่าวจะแต่งงานหรอ”
//อ้าว ไอรุจบอกมึงหรอ//
        “Yess มันอยู่เนี่ย”ฉันแพลนกล้องไปทางรุจ
//นี่พวกมึงอยู่กินกันแล้วหรอ ดึกดื่นยังอยู่ห้องผู้ชาย แรดได้อีก//
        “กูคงไม่อยากอ้วกเอาพิซซ่าออกมา แล้วยังไงมึงไหนเล่า”
//ไม่มีไรหรอกแค่งานเล็กๆ มึงมาช่วยกูจัดงานแล้วลากอีฝนกับลูกของมันมาด้วย แล้วก็กูจะสั่งเค้กแม่มึงด้วย เดี๋ยวกูติดต่อแม่มึงไปเองแล้วกัน กูนอนล่ะบาย//
        “บายเมิงงงง ง่ายแบบนี้อ่ะนะ”ฉันหันไปคุยกับรุจที่กำลังเอาผ้าปิดตาดูหนังผี? เพื่อ!
        “เออ มึงก็รู้ว่ากลุ่มเรารักสันโดษ”
        “เห้อกูง่วงละจะไปนอน แปรงสีฟันกูยังอยู่ไหม”
        “อยู่ๆ มึงไม่เห็นหรอในห้องน้ำอ่ะ มึงอย่าทิ้งกูดิกูไปด้วยยย” ไอรุจรีบปิดหนังแล้วตามฉันมา
        “อะไรของมึงเนี่ย ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้ห่า ด้ามไหนแปรงกูวะไม่ได้มานานลืม”ฉันยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำพร้อมชี้ไปที่แปรง 2 ด้ามในขวดแก้ว
        “อันนี้อ่ะของกู อันนั้นอ่ะของมึง กูเอาไปขัดส้วมมาแล้วด้วยนะ”
        “อ้าวเห้ยมึงพูดจริงป่ะเนี่ย” ของแบบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้าเป็นไอรุจ บอกตรงๆฉันไม่ไว้ใจมันอย่างแรง
        “มึงเห็นกูจัญไรขนาดนั้นเลยหรอ”
        “ก็เออสิวะฮ่าฮ่าฮ่า”มันผลักหัวฉันเบาๆ
        เมื่อเราเริ่มแปรงฟันห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เราสบตากันผ่านกระจก ฉันพึ่งจะสังเกตว่าเราไม่ได้เป็นเด็กอีกแล้ว เค้าโตขึ้นมากไม่ใช่เด็กหัวเกรียนสมัยเรียน ตอนนี้ไว้ผมทรงอะไรก็ไม่รู้ ที่ข้างๆเกรียนๆและข้างหน้ายาวๆ ใบหน้าดูมีอายุมากขึ้น แววตาดูละมุนมากขึ้น ตาเยิ้มหน้าแดงเพราะเบียร์ มันหุ่นดีขึ้นด้วยจากเมื่อก่อน แต่ปากก็ยังห้อยเหมือนเดิม
        “มึง ทำไมมึงถึงไม่จีบกูวะ”เสียงกวนๆของรุจดังขึ้นทำลายความเงียบภายในห้องน้ำ
        “ทำไม่กูต้องจีบคนจัญไรแบบมึงด้วยวะ สิ้นคิดโคตรๆ”ฉันรีบล้างปากล้างแปรงแล้วหันหน้าจะเดินออก แต่ก็มีมือใหญ่ๆมาคว้าแขนไว้
        “กูหล่อจะตาย”รุจโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉันทั้งๆที่แปรงสีฟันและฟองยังคาปากอยู่ ยี๋มันจะหยดใส่ฉันแล้ว ไม่นะ ฉันต้องตายเพราะพิษจากน้ำลายมันแน่
        “อี๋ หยะแหยงอ่ะมึง”ฉันผลักตัวไอเพื่อนตัวดีให้ห่างจากฉัน
        “แค่ฟองเองกูล้างให้ก็ได้”รุจหันไปล้างฟองออกจากปาก ในขณะนี่ฉันเดินมากอดอกมองความน่าหมันไส้ของมันอยู่ที่ประตูห้องน้ำ
        “กูไม่ได้รังเกียจฟอง แต่กูแขยงมึงโว้ยไอห้อย!” สิ้นเสียงมันก็วิ่งไล่ฉันเหมือนเด็กๆ ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียง หยิบหมอนพร้อมฟาดใส่หน้าของมันจนหงายเงิบ
        “มึงคิดว่ามึงสู้กูได้หรอหะ” ไอรุจดึงแขนของฉันแล้วรวบมันไว้ด้วยมือข้างเดียวจากด้านหลัง แล้วเอาขาอันใหญ่ยักษ์ของมันมาเกี่ยวทับขาฉันไว้ ฉันดิ้นไปไหนไม่ได้เพราะมันตัวใหญ่กว่าฉันมาก สักพักฉันก็ต้องหยุดพยายาม
        “โอ้ยปล่อยกูได้แล้ว หนักโว้ยขามึงเนี่ย”
        “ขอโทษกูก่อนที่ว่าปากอันทรงสเน่ห์ของกู”
        “ขอโทษห่าไรเล่า อีก 2 นิ้วจะห้องถึงพื้นอยู่แล้ว” มันบีบตัวฉันแน่นขึ้นจนรู้สึกอึดอัด
        “โอ้ยๆ โอเคๆกูของโทษ ซอรี่ ซออู้ ซอด้วย ซอสามสาย ปล่อยกุได้แล้ว”มันปล่อยฉันและผลักฉันออกไปจากตัวของมันอย่าไม่ใยดี ให้ตายสิมันไม่เห็นฉันเป็นผู้หญิงเอาซะเลย
        “มึงนอนได้แล้ว พรุ่งนี้กูก็ต้องไปทำงาน เดี๋ยวตื่นเช้าไปแดกโจ๊กอาม่าหน้าคอนโดเป็นเพื่อนกูด้วย”
        “เออๆ”