บัลลังก์ฉิมพลี

          ทอปัดและตรีทิพย์นั่งคุยกันเพลินจนบรรยากาศเริ่มมืดมัว
เมื่อพระอาทิตย์ค่อยๆหายลับไปจากท้องฟ้าแสงสว่างจึงจางหายไป..
 
ซุปตาร์ร่างสูงมุ่งตรงมาที่ห้องนอนของเพชรเกล้าพร้อมกับกุญแจ
เพื่อจะนำมาไขประตูโดยที่ไม่ต้องรอเรียกสาวน้อยให้เสียเวลา
เพราะมั่นใจว่าถึงอย่างไรเจ้าหล่อนก็ไม่มีทางจะเปิดต้อนรับเธออย่างแน่นอน
 
 
และเมื่อตรีทิพย์มุ่งหน้ามาถึงหน้าห้องอันเป็นจุดหมาย
มือเรียวจึงเอื้อมเสียบดอกกุญแจอย่างไม่รอช้า ใบหน้าสวยเลิกคิ้วนิดหน่อย
เพราะประตูดังกล่าวนั้นไม่ได้ถูกล็อคไว้อย่างที่คาดคิด
ตรีทิพย์จึงดึงบานไม้แข็งเงางามออกก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปเบาๆ
 
 
ห้องนอนยังคงมืดสนิทนางแบบสาวหันไปหาสวิตช์ไฟ
พร้อมกับกดเปิดแสงสดสวยจึงสว่างไปทั่วพื้นที่
สายตาคมกริบเพ่งตรงไปยังเตียงกว้างเป็นอันดับแรก
แต่กับไม่พบเจ้าหญิงร่างบางของเธอ.....พลางเดินไปยังห้องน้ำก็ไม่เจอกับเพชรเกล้า
 
ตรีทิพย์ขมวดคิ้วสงสัยนิ่งคิดสักครู่ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
ซุปเปอร์โมเดลก้าวขาเร็วๆกึ่งวิ่งลงมาจากบันไดกว้างแรงสั่นสะเทือน
จากการเร่งรีบนำพาให้หางม้ายาวของผมที่ถูกรวบตึงเอาไว้ให้แกว่งซ้ายแกว่งขวาจนน่าเวียนหัว
 
 
ระหว่างนั้นเองใบหน้าสวยจึงหันไปเห็นใบตองเด็กน้อยที่กำลังเดินเล่นอยู่บริเวณนอกบ้าน
 
" ใบตอง! "
 
เด็กสาวหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามา
ในท่วงท่าของความทะเล้นไปตามประสาฉีกยิ้มกว้างอีกตามเคย
 
" ขาาา..เจ้านาย "
" คุณพราวล่ะ! คุณพราวอยู่ไหน?! "
 
ทอปัดถือแก้วน้ำเดินจิบออกมาจากห้องครัวหยุดยืนฟัง
ในสิ่งที่ตรีทิพย์กำลังไถ่ถามด้วยความร้อนรน
 
" คุณพราวเดินเล่นอยู่ค่ะ " ใบตองตอบเสียงใส
" เดินที่ไหน? คนเดียวอย่างงั้นเหรอ?! "
 
ตรีทิพย์เสียงเข้มคล้ายตำหนิเด็กสาวตรงหน้า
 
" ค่ะ ตอนแรกหนูก็เดินด้วยอ่ะค่ะ แต่คุณพราวบอกอยากอยู่เงียบๆคนเดียว หนูก็เลยต้องกลับมา "
 
ใบตองยิ้มแหยเนื่องจากเธอเป็นคนพูดเก่งเกินไป
จึงทำให้ไปรบกวนความสงบของคุณคนสวยเข้า
 
นางแบบสาวยังคงเป็นกังวลเพราะรู้สึกเป็นห่วงเพชรเกล้าขึ้นมา
 
“ แล้วคุณพราวเดินเล่นอยู่ที่ไหนล่ะ ” ทอปัดถามขึ้น
“ อยู่ทางท้ายไร่ค่ะแต่ก็หน้าจะอ้อมมาทางนี้แล้วนะคะเพราะนี่ก็นานมากแล้ว..งั้นหนูไปดูเองค่ะ ” ใบตองพูดเองคิดเองก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที
 
ตรีทิพย์มองตามหลังด้วยใจที่ว้าวุ่นครั้นจะออกไปด้วย
ก็กลัวจะไปทำให้อีกคนไม่พอใจเมื่อเห็นหน้าเธอ จึงต้องหยุดรออยู่ตรงนี้
 
ทอปัดอมยิ้มเล็กน้อยขณะเห็นน้องสาวของเธอ
ดูเป็นห่วงเป็นใยเพชรเกล้าจนออกนอกหน้าเหลือกิน..
 
 
 
เพชรเกล้าเดินมาตามทางอย่างไมรีบร้อน สองมือโอบกอดตัวเอง
เพื่อให้ไออุ่นกับร่างกายเนื่องจากอากาศในตอนนี้ค่อนข้างที่จะเย็น
ใบหน้าเรียวหันมองไปรอบๆเธอพึ่งรู้ตัวว่าขณะนี้
แต่ละด้านเต็มไปด้วยความมืดเสียแล้วด้วยความที่มัวแต่เหม่อลอย
จนลืมสังเกตไปจนสนิทใจ..
 
บางจุดมีต้นไม้ใหญ่และอีกมุมหนึ่งก็เป็นพื้นที่ทึบๆ
เหตุเพราะกิ่งก้านจากไม้หนาผสมกลมกลืนทับถมกัน
จนกลายเป็นความน่ากลัวยามที่ไม่มีแสงสว่างแบบนี้
เพชรเกล้าละสายตาจากความสนใจรอบด้านพร้อมกับรีบก้าวขาเดินเร็วๆทันที
ตอนนี้เธออยากกลับไปยังสถานที่พักพิงให้เร็วที่สุด
 
 
 
สาวน้อยก้าวขาเดินเร็วๆจนใจเต้นระรัวไปหมด
เป้าหมายคือบ้านไม้สักหลังใหญ่เพียงเท่านั้น
แต่ในขณะที่เธอกำลังรีบร้อนฝีเท้ากับต้องหยุดกึก
เมื่อมีชายบุรุษใบหน้าคุ้นตาที่เธอเองนั้นก็รู้จักด้วย
เข้ามาขวางทางไว้ จึงโล่งอกขึ้นมาเพราะไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน
 
“ หนาวเหรอครับคุณพราว... ” ร่างสูงผิวเข้มถามออกไปด้วยแววตาที่ดูแปลกๆ
เพชรเกล้าฉีกยิ้มบางๆเธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
 
“ ทำไมมาเดินอยู่คนเดียวล่ะครับ ไม่กลัวเหรอ ”
“ พราวกำลังจะกลับเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ”
ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเลี่ยงออกไป
 
“ เดี๋ยวก่อนสิครับ อยู่คุยกับผมก่อนสิ ”
ชายหนุ่มตรงเข้ามาคว้าแขนเล็กไว้จนทำให้เจ้าของสะดุ้งตกใจ
 
“ ไม่มีอะไรจะคุยค่ะ ไว้โอกาสหน้าดีกว่า ”
 
เพชรเกล้ากำลังจะเดินต่อเริ่มรู้สึกไม่ดีที่อีกคนมีกิริยา
ผิดแปลกไปจากเก่าแตกต่างกับครั้งแรกที่ได้รู้จัก
 
 
“ แต่ผมอยากคุยกับคุณ อยากใกล้ชิดคุณตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกัน ”
เสียงแตกใหญ่เอ่ยบอกดึงร่างสาวน้อยเข้าไปใกล้ตน
 
“ ปล่อยนะ! คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ! ” เพชรเกล้าดันร่างชายคนดังงกล่าวออกห่าง
“ เรามาทำความรู้จักกันให้มากขึ้นดีกว่านะครับ ”
 
“ ทำไมคุณถึงพูดจาแบบนี้! ”
“ ก็เพราะว่าผมต้องการคุณไง... ”
 
ลบเนื้อหาบางส่วน