เกมวิวาห์เจ้าสาวมาเฟีย

แม้กล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุยืนยันว่ามาเฟียหนุ่มไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับศพทั้งสี่ ถึงเช่นนั้นเขายังได้รับคำเตือนด้วยน้ำเสียงข่มขู่จากเจ้าหน้าที่ตำรวจระดับสูงคนหนึ่ง

          “ตราบใดที่คุณยังยืนอยู่ในอเมริกา ขอให้พึงระลึกไว้ว่าทุกเหตุด่วนเหตุร้ายแรงแค่ไหน เป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ” กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่างคนกำลังใช้ความอดทน “ถ้าคนที่คุณเอามากองไว้นั่นเป็นศพขึ้นมาจริงๆ จะไม่มีโอกาสเดินออกไปง่ายๆ แบบนี้”

          อ้อ! กำลังด่าว่าเขาเสือกสินะ คอนเนลิโอคิดในใจ

          “ฟังดูเหมือนผู้การกำลังขู่ลูกความของผม คงไม่ต้องเตือนนะครับเจ้าหน้าที่ข่มขู่พลเมืองสักคน ข้อหาคงไม่น่าดูชมสักเท่าไหร่” ทนายความมือดีออกรับแทนทันที

          แต่ดูเหมือนว่ากำลังขู่ผิดคนเพราะเจ้าตัวไม่ได้มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวต่อคำขู่นั้นสักเท่าไหร่ แต่กลับยิ้มที่มุมปาก จ้องมองเจ้าหน้าที่ของรัฐไม่กะพริบตา “ถ้าผมผิดก็เชิญจับกุมได้ทันที รับรองว่าจะไม่หนีให้ต้องเสียเวลาตามล่า คงไม่ต้องขอโทษหากจะบอกว่าเก็บคำพูดของผู้การไว้ใช้กับพลเมืองอเมริกัน เพราะผมอยู่กับกฎหมายของตัวเองจนเคยตัว ไม่ค่อยเข้าใจในกฎหมายประเทศมหาอำนาจของคุณหรอก”

          คำตอบนั้นทำให้คนรับสารต้องเงียบเพราะมีนัยบางอย่างที่ซ่อนเร้นเอาไว้ แก๊งสเตอร์ต่างๆ ในนิวยอร์กนั้นมากมายนัก การค้าประเวณี ลักลอบพาคนเข้าเมือง ค้าอาวุธ ค้ายาเสพติดและเรียกเก็บค่าคุ้มครองยังเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในอีกมุมหนึ่งของเมืองใหญ่ๆ เกือบทั่วโลก

          ...จะมีใครกล้าตอบคำถามบ้างไหมว่าเพราะเหตุใดวงจรเหล่านี้ยังคงมีอยู่และดำเนินต่อไปราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด!

          จบคำพูดเลโอก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นแล้วใช้ตัวเองยืนขวางเจ้าหน้าที่ตำรวจ อีกมือผายออกไปด้านหน้าให้เจ้านายและทนายความได้เดินออกไปจากสถานีตำรวจ

          ภาพด้านหลังของมาเฟียหนุ่มซึ่งสวมแจ็กเก็ตหนังด้านน้ำตาลคาราเมลเข้าเซ็ตกับถุงมือซึ่งซุกอยู่ในกระเป๋าแจ็กเก็ต ทุกย่างก้าวแสดงถึงความมั่นใจอันเต็มเปี่ยม ทุกคำพูดแสดงถึงความเป็นผู้นำที่สามารถจัดการกับผู้คนทุกรูปแบบซึ่งอยู่ใต้การปกครอง แน่นอนว่าสายตาของเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคู่กำลังจ้องมองตามร่างมาเฟียซิซิลีของแท้ ไม่ใช่แค่ระดับหัวหน้าของแก๊งอันธพาลที่เคยจับกุมมา

          หยิ่งผยอง อวดดี ไม่กลัวใคร สายตามั่นคง จ้องมองคนไม่หลบตา คำพูดเกือบทุกประโยคแทบจะกลายเป็นคำถามที่สร้างปัญหาให้กับคู่สนทนา

          ...เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในขณะที่ทั้งหมดเดินออกมาหน้าสถานีตำรวจ หน้าจอกำลังโชว์เบอร์ของผู้เป็นพ่อซึ่งทำให้คอนเนลิโอนั้นลังเลใจอยู่ชั่วครู่ว่าจะรับสายหรือไม่

          ทว่าในตอนที่เขาละสายตาจากโทรศัพท์แล้วมองไกลออกไป สายตากลับสะดุดเข้ากับร่างคุ้นตาของชายคนหนึ่งยืนตรงหัวมุมของร้านคอฟฟี่ช็อปฝั่งตรงกันข้าม

          มันกำลังล่อเขาออกไปหาอีกแล้ว! คอนเนลิโอคิดในใจพร้อมส่งโทรศัพท์ให้คนสนิท “รับสายให้ด้วย”

          เลโอยื่นมือรับอุปกรณ์สื่อสารเครื่องบางเอาไว้โดยอัตโนมัติ แล้วต้องครางงงๆ เมื่อเห็นหน้าจอโชว์ชื่อคนที่กำลังติดต่อเข้ามา “อ้าว... แล้วจะให้ผมตอบท่านว่ายังไงล่ะครับ”

          “ก็ตอบไปตามความจริง ถ้าถามถึงฉันก็บอกว่ากำลังไปเลือกของให้เทพีนำโชค” คอนเนลิโอตอบในขณะที่ไม่ยอมละสายตาจากหนึ่งเดียวที่รอดชีวิตในเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ “แล้วแกก็ไปเลือกกระเป๋าถือของผู้หญิงมาให้ฉันสักใบด้วย”

          เลโอยังไม่ได้ถามให้ละเอียดว่าอย่างไร ร่างของเจ้านายก็เดินจากไปเสียแล้ว ทิ้งให้บอดี้การ์ดหนุ่มและทนายความมองหน้ากันอย่างมึนงง ในขณะที่เสียงโทรศัพท์เงียบหายไปในที่สุด หากไม่กี่ชั่วอึดใจดอนดิโน่ก็ติดต่อเข้ามาอีกครั้ง

          ทนายความส่ายหน้าเพราะรู้ทันความคิดของเลโอเป็นอย่างดีจึงค่อยก้าวถอยหลังพร้อมให้คำแนะนำก่อนเดินจากไป “ก็ตอบไปว่าดอนเวนโตล่ากำลังเลือกเคลลี่ หิมาลายัน³ให้เทพีนำโชคก็จบเรื่อง”

          “เฮ้ย... เดี๋ยวสิ! อธิบายให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหม อะไรคือเคลลี่ หิมาลายัน” เสียงตะโกนถามของเลโอไม่ได้ทำให้ทนายหันกลับมา ตรงกันข้ามกลับเร่งความเร็วจนกลายเป็นวิ่งจากไป เลโอจำเป็นต้องเลื่อนหน้าจอรับสายและหวังในใจว่าจะตอบข้อซักถามของดอนดิโน่ได้ดีเช่นที่ทุกคนคาดหวังเอาไว้

          จิอานนี่มั่นใจยิ่งนักว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจะสามารถเชิญตัวคอนเนลิโอมาสอบปากคำได้เป็นแน่ ไม่ผิดหวังเลยเมื่อเสียเวลาดักรออยู่เกือบสองชั่วโมง และอีกในชั่วโมงถัดมาเขาก็ตั้งใจแสดงตัวให้มาเฟียหนุ่มได้เห็น ทันทีที่คอนเนลิโอเริ่มก้าวเดิน เขาก็รู้ว่าเกมสนุกได้เริ่มต้นอีกครั้งและสาบานว่าครั้งนี้จะไม่ยอมให้ใครตลบหลังได้อีก

          คอนเนลิโอเริ่มวิ่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหายลงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน ทว่าในช่วงเวลาเร่งด่วนของนิวยอร์กเกอร์ทั้งหลายที่ใช้บริการระบบขนส่งมวลชนนี้เป็นอุปสรรคต่อการวิ่งตามศัตรูนัก ผู้ชายสูงไม่เกินหกฟุต ร่างกำยำ ผมสีน้ำตาลเข้มสวมแจ็กเก็ตยีนส์สีซีดซึ่งการแต่งตัวแตกต่างไปจากเมื่อคืนนี้ นั่นแสดงว่าต้องมีใครสักคนให้ที่พักพิง อีกทั้งการก้าวเดินอันคล่องตัวนี้ดูแล้วไม่เหมือนคนที่ถูกมือแม่นปืนลอบยิงเลยสักนิด

          แม้จะพยายามขอทางและเดินเบียดเสียดผู้คนไปให้ได้มากเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของเขาจะล้มเหลว เมื่อเดินมาถึงแพลตฟอร์มตอนที่ผู้คนกำลังเดินออกจากขบวนรถไฟ

          “ฉิบหายเอ๊ย!” คอนเนลิโอสบถออกมาเมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณแล้วไร้ซึ่งร่องรอยของชายคนดังกล่าว ในขณะที่คนจำนวนมากกำลังกรูเข้าไปในขบวนรถไฟก็รู้สึกได้ถึงแรงกระตุกที่แขนเสื้อ

          “คุณครับ มีคนฝากจดหมายมาให้ครับ”

          คอนเนลิโอรับเอากระดาษโน้ตที่เด็กหนุ่มยื่นให้ไว้ในมือแล้วถามกลับอย่างไม่ต้องสงสัยว่าใครจะเป็นเจ้าของกระดาษแผ่นนี้ “แล้วคนที่มันใช้เธอมาอยู่ที่ไหน”

          เด็กหนุ่มจึงชี้นิ้วไปยังขบวนรถไฟซึ่งกำลังเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา “เขาอยู่นั่นครับ”

          ดวงตาคู่คมมองตามการชี้นำของเด็กหนุ่ม จึงได้เห็นว่ามันยืนยิ้มเยาะตนอยู่ติดประตูกระจกของขบวนรถไฟ แถมยั่วโมโหด้วยการชูนิ้วกลางให้อีกด้วย แน่นอนว่ารถไฟนั้นเร่งความเร็วขึ้นจนเขาไม่ทันได้ตอบโต้กลับเลย สุดท้ายจึงได้แต่เปิดกระดาษที่พับครึ่งออกอ่านข้อความนั้น

          ‘เที่ยงคืนตรงที่โรเซ่ วาเคชั่นคลับ’

          คอนเนลิโอขยำกระดาษเอาไว้ในมือจนแน่น เรื่องมันยกนิ้วกลางให้นั้นอย่างไรเสียก็มั่นใจว่าจะสั่งสอนมันได้แน่ๆ แต่มันน่าโมโหตรงที่ทำให้เขาเสียเวลาเดินฝ่าฝูงชนมากมายแล้วสุดท้ายกลับไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิด ถ้าจะมานัดเวลาหรือสถานที่แค่ไปทิ้งโน้ตไว้หน้าเวนโตล่าแมนชั่น มีหรือที่คนอย่างเขาจะบิดพลิ้ว

          “ไอ้กระจอกเอ๊ย” ด่าออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวและไม่เบานัก แต่กลับไม่สนใจในสายตาหลายคู่ที่มองราวกับว่าเขาเป็นพวกไร้อารยธรรม สุดท้ายต้องเดินกลับออกจากจากสถานีรถไฟใต้ดินอย่างไม่สบอารมณ์

          โรเซ่ วาเคชั่นคลับ

          แม้ว่าอันตรายที่มีอยู่รอบตัวนั้นจะทำให้จิอานนี่ต้องไปไหนมาไหนอย่างหลบๆ ซ่อนๆ แต่บัตรพนักงานในตำแหน่งผู้คุ้มกันเอ็กซ์คลูซีฟ เมเนเจอร์ ที่เพิ่งทำขึ้นไม่กี่ชั่วโมงนี้ ทำให้จิอานนี่เดินเข้า-ออกคลับหรูได้อย่างสง่าผ่าเผย ไม่มีใครสนใจหรือสงสัยว่าการ์ดคนล่าสุดของมิกิกำลังถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจตามตัว อีกทั้งยังเป็นบุคคลอันดับต้นๆ ที่แก๊งมาเฟียหนึ่งในลิตเติ้ลอิตาลีหมายหัวต้องการตัวมากที่สุด

          ความร้อนใจของมิกิสิ้นสุดลงเมื่อเห็นร่างของจิอานนี่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน “ไปไหนมา รู้ทั้งรู้ว่าตอนนี้ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสำหรับคุณ แล้วทำไมต้องแอบออกไปข้างนอกด้วย ฉันเป็นห่วงคุณนะจิอานนี่”

          “ผมปลอดภัยดี”