IF

บทที่ 4

นกกระดาษ

 INGFAR อิงฟ้า 

ถ้าหากฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกไม่ได้... เธออาจจะต้องลองกินยานอนหลับ

อิงฟ้ายืนมองเม็ดยานอนหลับจำนวนสี่เม็ดที่อยู่ในอุ้งมือของตัวเอง พวกมันช่างดูเย้ายวนให้เธอกลืนมันลงไปเหลือเกิน แต่เธอก็รู้ดีว่ายานอนหลับจำนวนไม่กี่เม็ดไม่สามารถฆ่าเธอให้ตายได้หรอก

พ่อกับแม่จะคอยเปิดกระเป๋าตรวจสิ่งของต้องห้ามประจำบ้านทุกๆ วัน ไม่ว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูน หรือหนังสือนิยาย เพราะฉะนั้นการที่เธออุตส่าห์แอบซื้อยานอนหลับมาได้ตั้งสี่เม็ดนี่ก็ถือว่าเป็นปาฏิหารย์มากแล้ว

อิงฟ้าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเก็บยานอนหลับซ่อนเอาไว้ในแก้วใส่แปรงสีฟันตามเดิม

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ลืมตามองเพดานสีขาวด้วยความรู้สึกหดหู่ ทั้งที่เธอจะต้องออกจากบ้านไปโรงเรียนภายในยี่สิบนาทีนี้ แต่เธอกลับยังไม่ได้เปลี่ยนชุดนอนเลยด้วยซ้ำ

เมื่อคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์บนดาดฟ้าเมื่อวานซืนแล้วอิงฟ้าก็แทบอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองเสียเดี๋ยวนี้ เพียงแค่ถูกขัดขวางจนฆ่าตัวตายไม่ได้นั้นก็แย่พอสมควรแล้ว แต่เธอกลับถูกคนอื่นมาเห็นเข้าด้วยนี่สิ

น่าขายหน้าที่สุด

หลังจากลงมาจากดาดฟ้าในวันนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องเรียนได้ทันเวลาเช็กชื่อฉิวเฉียด จากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบๆ ต่อไปตามเดิม พลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์แสนน่าอนาถบนดาดฟ้าอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ กังวลว่าเรื่องของเธอจะถูกนำไปโพทะนาหรือเปล่า เป็นผลให้เธอต้องคอยมองรอบตัวแทบจะตลอดเวลาราวกับคนหวาดระแวงว่ามีใครรู้เรื่องบ้างหรือไม่ ทั้งที่เธออยากจะลืมเรื่องนั้นโดยเร็วที่สุด แต่ในวันถัดมานายตัวตลกนั่นกลับยังคงตามมาหลอกหลอนไม่ยอมหยุด

น่าเสียดายเหลือเกินที่วันนั้นพลาดโอกาสในการกระโดดตึก แถมยังทำให้เธอไม่กล้ากลับขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกต่างหาก มันเหมือนกับว่าพอถูกคนอื่นรู้ความลับแล้ว เธอก็ไม่อยากจะรับรู้ว่า ‘คนอื่น’ ที่ว่านั่นมีตัวตนอยู่ หรือแม้แต่จะย่างกรายเข้าไปเหยียบสถานที่ต้องสาปอย่างบนดาดฟ้าอีกเป็นครั้งที่สอง โดยที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร เพราะฉะนั้นเธอจะต้องหาสถานที่แห่งใหม่ในการจบชีวิตตัวเอง

บางทีวันนี้แหละ...วันที่ทุกอย่างจะได้จบสิ้นกันเสียที

อิงฟ้ากระพริบตาอีกครั้ง ขณะนอนมองภาพเพดานสีขาวด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว คิดฟุ้งซ่านถึงภาพความตายต่างๆ นานาอย่างโหยหา

เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอไม่อยากไปโรงเรียนหรือแม้แต่อยากจะออกจากห้อง เธอไม่อยากเคลื่อนไหวร่างกาย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างมันช่างดูไร้ค่า ไม่ว่าจะห้องทั้งห้องนี้หรือแม้แต่ตัวเธอเอง อยากจะนอนนิ่งๆ แล้วก็หยุดหายใจไปเลยทั้งๆ อย่างนี้

หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้ง จินตนาการว่าตัวเองได้กลายเป็นซากศพอยู่บนเตียง

“อิง! ลงมาได้แล้วลูก!” เสียงตะโกนของแม่ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เตือนให้หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองต้องบังคับร่างกายให้ลงไปชั้นล่างตามคำสั่งของแม่

อิงฟ้าฝืนดันตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวสวมชุดนักเรียนตามกิจวัตรประจำวันของตัวเอง

ใช้เวลาไม่เกินสิบนาทีเธอก็เตรียมพร้อมออกจากห้อง โดยที่ไม่สนใจแม้แต่จะดูกระจกเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น ไม่มีเพื่อนคนไหนสนใจเธอหรอก ไม่ว่าจะเป็นเบลล์ที่นั่งข้างกันหรือพลอยที่นั่งข้างหน้า หรือแม้แต่เกดกับใบเตยที่นั่งแถวหลัง ส่วนพ่อกับแม่ก็สนใจเพียงแค่ตัวเลขในกระดาษใบเกรดเท่านั้น ตราบใดที่มันยังคงเป็นเลขสี่ พวกเขาก็จะพอใจโดยที่ไม่เคยสนใจเลยสักนิดว่าเธอรู้สึกอย่างไร

อย่างเช่นเมื่อวานซืน คะแนนสอบย่อยของวิชาฟิสิกส์ทำให้พ่อกับแม่ต้องมองเธอด้วยสายตาผิดหวัง ซึ่งเป็นสายตาที่ทำให้เธอต้องรู้สึกปวดร้าวทุกครั้ง และเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ช่างโง่เขลาเกินเยียวยา จนไม่สามารถเป็นลูกสาวแสนเพอร์เฟ็กต์ที่ตรงตามความต้องการของพ่อกับแม่ได้

อิงฟ้าเดินลงบันไดมาจนถึงห้องกินข้าว โตีะอาหารมีโจ๊กและน้ำส้มคั้นวางเตรียมเอาไว้ตรงที่นั่งประจำของเธอ พ่อนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ กำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในไอแพด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอก็ส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ทันที

“อิง” เสียงตื่นเต้นเอ่ยเรียก “นั่งเลยลูก พ่อมีข่าวดีจะบอก”

หญิงสาวเดินไปนั่งลงตรงหน้าชามโจ๊กโดยที่ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป ตามปกติเธอก็ไม่ค่อยจะพูดอะไรอยู่แล้ว นอกจากจะพูดตอบรับคำสั่งของพ่อกับแม่หรืออาจารย์เท่านั้น ทำให้เหล่าญาติๆ มักจะกล่าวชมว่าเธอเป็นเด็กดี ทั้งเรียนเก่งและว่านอนสอนง่าย พ่อกับแม่จึงยืดอกด้วยความภาคภูมิใจทุกครั้งที่มีใครชื่นชมว่าเลี้ยงลูกเก่ง

“พ่อลงคอร์สติวเข้มฟิสิกส์ให้เราแล้วนะ เริ่มวันเสาร์นี้เลย” พ่อพูดด้วยสีหน้ายินดี พอดีกับที่แม่หยิบชามโจ๊กของตัวเองมานั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม

“มันจะชนกับเคมีมั้ยคะคุณ ฉันอยากให้ลูกแน่นเคมีกว่านี้”

“เคมีลงคอร์สเรียนตอนเย็นวันอังคารไปแล้วไง” พ่อแย้งกลับทันทีอย่างมั่นใจแล้วลุกเดินไปหยิบปฏิทินที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวขึ้นมาดู “...วันศุกร์ว่างอยู่ ผมว่าน่าจะลงเรียนเลขดีกว่า”

ปฏิทินนั้นคือตารางเรียนพิเศษของเธอ ซึ่งพ่อกับแม่จำเป็นต้องใช้ร่วมกันเพื่อไม่ให้มีใครเผลอไปลงคอร์สเรียนพิเศษชนวันกัน แม้ว่าผู้เรียนจะเป็นอิงฟ้า แต่หญิงสาวก็ไม่เคยได้ออกความเห็นใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองมีเรียนพิเศษกี่วิชากันแน่ นอกจากจะต้องถามพ่อกับแม่ผู้รอบรู้เรื่องตารางเรียนของเธอราวกับว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัว

พ่อเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร วางปฏิทินในมือลงตรงหน้าอิงฟ้า หญิงสาวจึงเห็นว่า ตัวเองมีวันว่างเพียงแค่วันอาทิตย์และวันศุกร์เท่านั้นในหนึ่งอาทิตย์

พ่อกับแม่ตกลงกันไว้ว่าจะให้วันอาทิตย์เป็นวันทำการบ้าน ไม่ว่าวันอื่นจะมีตารางเรียนอัดแน่นขนาดไหน วันอาทิตย์ก็จะเป็นวันที่เว้นว่างอยู่เสมอ

เธอควรจะต้องขอบคุณหรือเปล่านะ...

“ต้องตั้งใจเรียนเข้าไว้นะลูก เราจะได้สอบเข้าหมอได้ตามที่ฝัน” แม่พูดย้ำประโยคเดิมอีกครั้งอย่างที่เคยทำมาตลอดตั้งแต่วันที่อิงฟ้าได้เข้าเรียนชั้นม.1เป็นวันแรก ประโยคนั้นได้ซึมซาบและติดตรึงอยู่ในจิตใจจนเธอไม่รู้ว่าตัวเองมีความฝันจริงหรือเปล่า หรือเป็นเพียงแค่ความฝันที่พ่อกับแม่เลือกให้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ว่ามันเป็นความฝันที่ดี เพราะว่าพ่อมักจะย้ำต่อท้ายจากประโยคของแม่เสมอว่า

“พ่อหวังดีนะลูก พ่อกับแม่รักลูกมากนะถึงได้อยากที่จะเลือกแต่สิ่งดีๆ ให้ เพราะฉะนั้นลูกต้องตั้งใจเรียนวันนี้อีกวันนะ”

อิงฟ้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของทั้งคู่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ แล้วพร่ำบอกตัวเอง ว่ามันคือความฝันของเธอด้วยเช่นกัน

“...ค่ะ”

คาบเรียนช่วงเช้าวันนี้ถูกยกเลิกไปเนื่องจากมีพิธีไหว้ครู ซึ่งก็ไม่ได้มีอย่างไหนดีไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ เธอก็จะคงเลือกเรียนมากกว่า ต่อให้ไม่ได้อยากเรียน แต่เมื่อเทียบกันแล้ว เธอไม่อยากเข้าไปนั่งรวมอยู่กับเหล่าผู้คนสองหน้าในพิธีหลอกลวงที่มีแต่นักเรียนและครูจอมปลอม ไม่ว่าใครก็ใส่หน้ากากด้วยกันทั้งนั้น โรงเรียนก็คือสนามแข่งขัน หรืออีกนัยหนึ่งคือสนามประลองที่ผู้แข็งแกร่งกว่าจะเหยียบย่ำผู้อ่อนแอขึ้นไปจนถึงจุดที่สูงที่สุด

พ่อกับแม่พร่ำคอยสอนเธออยู่เสมอว่าให้ตั้งใจเรียน เพื่อสร้างคุณค่าให้กับตัวเอง อิงฟ้าเห็นด้วยกับคำสอนของพวกเขา เพราะว่าเพื่อนๆ จะเข้ามาคุยกับเธอก็ต่อเมื่อมีคำปรึกษาเรื่องเรียนเท่านั้น ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่เคยเห็นว่าเธอมีตัวตน

แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ต้องมองเหล่านักเรียนที่ยืนจับกลุ่มพูดคุยอย่างมีความสุขด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งที่เธอสอบได้อันดับหนึ่งหรือไม่ก็อันดับสองมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว ทั้งที่เธออยู่จุดสูงที่สุดอย่างที่พ่อกับแม่ต้องการแท้ๆ แต่เธอกลับรู้สึกเดียวดายเหลือเกิน

เธอไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว

แต่ก็หวาดกลัว...ถ้าหากก้าวลงไปข้างล่าง เธอก็จะไม่เหลือคุณค่าอะไรทั้งนั้น แล้วก็จะกลายเป็นคนไร้ค่าอย่างแท้จริง

หลังจากหมดกิจกรรมเข้าแถว เหล่านักเรียนก็ถูกอาจารย์ต้อนให้ขึ้นบันไดตึกทิศตะวันออกไปยังชั้นหกเพื่อร่วมพิธีไหว้ครูในหอประชุม

อิงฟ้าเดินตามเพื่อนๆ ในแถวไปด้วยความรู้สึกหดหู่ เธอไม่ได้อยากมาอยู่ตรงนี้ ไม่ได้มาอยู่ที่นี่ แต่กลับต้องฝืนก้าวขาไปข้างหน้าเรื่อยๆ โดยที่พยายามตีหน้าเรียบเฉยเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตา มันทรมานเหลือเกิน จนทำให้เธออยากหายตัวไปเสียเดี๋ยวนี้

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินขึ้นตึกกันอย่างเป็นระเบียบ อาจารย์น้ำทิพย์ รองอาจารย์ประจำชั้นของห้องเธอ ก็วิ่งเข้ามาพูดซุบซิบอะไรบางอย่างกับอาจารย์ดวงกมลซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้น

“...หมดเลยค่ะ” อิงฟ้าได้ยินเสียงอาจารย์น้ำทิพย์พูดพึมพำเนื่องจากยืนอยู่ใกล้กันพอดี สีหน้าของอาจารย์ดูวิตกกังวลอย่างหนัก จนทำให้เธอสงสัยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

“หายไปหมดได้ยังไง” เสียงแข็งของอาจารย์ดวงกมลหันไปถามอย่างคาดคั้น แต่คนถูกถามกลับส่ายหน้ากลับมาให้เป็นคำตอบ

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ตอนนี้พี่พงษ์กำลังหาตัวการอยู่ เห็นเขาบอกว่าพอจะรู้ตัวการที่เป็นคนก่อเรื่องนี้”

อิงฟ้าเดาว่า ‘พี่พงษ์’ ก็คืออาจารย์พงษ์ที่เป็นอาจารย์สอนวิชาพละ แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี บางทีอาจารย์น้ำทิพย์อาจจะหมายถึงคนอื่นก็ได้

“ถ้าไม่มีพาน แล้วจะทำยังไงกันล่ะทีนี้”

“ทิพย์คาดว่าอาจจะเป็นนายอิสระอีกก็ได้ค่ะ เพราะเมื่อปีที่แล้วก็เขาเนี่ยแหละ ที่เป็นคนตัดไฟทั้งโรง...”

แล้วเสียงของทั้งคู่ก็ขาดหายไปหลังจากที่เธอเดินห่างออกมาไกลพอสมควร

หญิงสาวจำได้ว่าชื่อ ‘อิสระ’ เป็นชื่อของนายตัวตลกบนชั้นดาดฟ้าเมื่อวันก่อน ทีแรกเธอไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร แต่ก็ได้รู้ชื่อจากเพื่อนร่วมห้องคนอื่นในตอนที่พวกเขาจับกลุ่มพูดนินทาถึงนายตัวตลกคนนั้นกันอย่างสนุกปาก คนส่วนมากเรียกเขาว่าตัวประหลาด แต่ก็มีบางกลุ่มที่เรียกว่าตัวตลก ซึ่งห้องหนึ่งของเธอคุ้นชินกับชื่อตัวตลกมากกว่า อาจจะเป็นเพราะว่านักเรียนห้องหนึ่งรู้สึกว่าตัวเองสูงส่งเกินกว่าที่จะใช้คำดูถูกอย่างคำว่าตัวประหลาด ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว ตัวประหลาดกับตัวตลกก็ไม่ได้ฟังดูดีไปกว่ากันเท่าไหร่

ครึ่งชั่วโมงต่อมานักเรียนทั้งโรงเรียนก็ถูกต้อนขึ้นมายืนเข้าแถวอยู่ในหอประชุมกันจนครบทุกชั้นเรียน เสียงพูดคุยดังอื้ออึงไปทั่วทั้งหอประชุม แต่ละคนเริ่มจับความผิดปกติของพิธีไหว้ครูครั้งนี้ได้เนื่องจากอาจารย์ทุกคนเอาแต่วิ่งวุ่นวายโดยที่ไม่สนใจแม้แต่จะห้ามนักเรียนไม่ให้พูดคุยกัน เหล่านักเรียนจึงหันไปแลกเปลี่ยนข้อสันนิษฐานของตัวเองว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น บางคนเสนอว่ามีอาจารย์บางคนไม่มา บ้างก็บอกว่าระบบเครื่องเสียงมีปัญหา หรือไม่ก็มีเหตุข่มขู่ทางโรงเรียน แต่ข้อสันนิษฐานที่ได้รับความนิยมมากที่สุดก็คือผู้อำนวยการเสียชีวิต

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบถึงสิบโมงเช้า ในที่สุดก็มีอาจารย์คนหนึ่งขึ้นไปประกาศบนเวทีว่าให้นักเรียนแยกย้ายกันกลับห้องเรียน พิธีไหว้ครูจะเลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้แทน ทำให้มีนักเรียนบางห้องส่งเสียงเฮลั่นด้วยความดีใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่านักเรียนห้องนั้นคงมีเรียนวิชาคณิตศาสร์ในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้

คาบเช้าที่เหลืออยู่ของวันนี้คือวิชาฟิสิกส์ ซึ่งเป็นวิชาที่เธออ่อนสุด แต่อิงฟ้ากลับนั่งเรียนอย่างไม่ค่อยมีสมาธิเท่าที่ควร เนื่องจากเธอมัวแต่คิดสงสัยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นายตัวตลกทำอะไรจนถึงกับทำให้พวกอาจารย์ต้องเลื่อนงานไหว้ครูออกไป 

จนกระทั่งเสียงออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้นในที่สุด เหล่านักเรียนและอาจารย์ต่างก็พากันทยอยเดินออกจากห้องเรียน

ช่วงพักกลางวันนั้นเป็นช่วงเวลาที่อิงฟ้าเริ่มรู้สึกหวาดระแวงมากเป็นพิเศษ ก่อนเดินออกจากห้องเรียนเธอจึงต้องมองหาอะไรบางอย่างหรือใครบางคนที่มักจะมาป้วนเปี้ยนอยู้ใกล้ๆ ตลอดสองสามวันที่ผ่านมานี้ แต่ก็น่าแปลกที่วันนี้กลับไม่มีวี่แววของใครคนนั้นเลยสักนิด

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วลงบันไดไปที่โรงอาหารอย่างสบายใจ

เวลาพักกลางวันของชีวิตนักเรียนม.ปลายนั้นช่างเปรียบเสมือนฝันร้าย เหล่านักเรียนจะแบ่งที่นั่งกันเป็นกลุ่ม แล้วเลือกนั่งโต๊ะประจำของตัวเอง ใครที่เป็นนอกคอกจะถือว่าเป็นธาตุอากาศ ราวกับว่าโรงอาหารคือสมรภูมิแห่งการแบ่งแยกจนไม่เหลือพื้นที่ให้มนุษย์ตัวเล็กๆ ผู้ไร้พวกพ้องได้ยืน

อิงฟ้าเดินไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านประจำของตัวเอง เลือกซื้อขนมปังเหมือนอย่างเคย พร้อมกับเหลือบมองสายตาของคนรอบข้างด้วยความกังวลโดยที่ยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ เธอไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเธอไม่มีเพื่อน หรือแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เพราะมันทำให้เธอรู้สึกวิตกจริตทุกครั้งที่จินตนาการถึงสายตาเย็นชาของคนพวกนั้น จนต้องรู้สึกสมเพชตัวเองที่เป็นพวกนอกคอก แต่จริงๆ แล้ว สิ่งที่ทำให้ต้องเจ็บแปลบอยู่ในอกก็คือการตอกย้ำถึงความเป็นจริงที่ว่าเธอไร้ตัวตนในสถานที่แห่งนี้่ต่างหาก

ดังนั้นเธอจึงต้องหนี หนีขึ้นบันไดไปที่ชั้นสามหรือชั้นสี่ เข้าไปในห้องน้ำสี่เหลี่ยมอันแสนเปียกชื้น ซึ่งก็คือโต๊ะอาหารสำหรับมื้อกลางวันของเธออย่างแท้จริง

อิงฟ้าจับฝาโถส้วมปิดลงแล้วนั่งลงบนนั้น จากนั้นก็หยิบขนมปังออกมากัดกินไปเรื่อยๆ พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นอยู่ในดวงตาแต่ก็ไม่เป็นผล นักเรียนหญิงคนอื่นๆ ส่งเสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นไปทั่วห้องน้ำ คนพวกนั้นไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่ายังมีเพื่อนนักเรียนหญิงผู้ไร้ตัวตนอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย

ในที่สุดเสียงฝีเท้าของคนทั้งหมดก็ดังหายออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งห้องน้ำทั้งห้องได้เข้าสู่ความเงียบงัน

ความเงียบเป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบและปรารถนามาโดยตลอด โดยเฉพาะยามที่ประสาทสัมผัสทุกอย่างได้ดับศูนย์ แสดงถึงความจบสิ้นของทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งร่างกาย...และจิตใจ

เหนื่อยเหลือเกิน...

การมีชีวิตอยู่

เธอไม่อยากจะทำอะไรทั้งสิ้น ไม่อยากมอง ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป เธอต้องการให้ความรู้สึกปวดร้าวในอกมันสิ้นสุดเสียที

อยากตาย

อิงฟ้าค่อยๆ ล้วงมือหยิบปากกาลูกลื่นในกระเป๋าออกมา สายตาเรียบนิ่งมองไปที่ปากกาด้ามนั้นอย่างเหม่อลอย กลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก

ถ้าหากว่าเธอแทงปากกาเข้าที่คอ...เธอจะตายได้หรือเปล่า

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะเบาๆ ดังขึ้นที่ประตูห้องน้ำ ดึงสติของหญิงสาวให้หลุดออกมาจากภวังค์ของตัวเอง อิงฟ้าสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ และเผลอทำปากกาหล่นพื้นเกิดเป็นเสียงกระทบดังสะท้อนขึ้นในห้องน้ำ เมื่อครู่เธอเหม่อลอยจนไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนอื่นเข้ามาในห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ไม่ทันไรอิงฟ้าก็ต้องตื่นตระหนกที่ตัวเองเผลอทำปากกาตก หญิงสาวจึงรีบก้มตัวลงไปเก็บปากกาบนพื้น ระหว่างนั้นก็เหลือบมองผ่านช่องว่างตรงพื้นกับประตู และได้เห็นว่ารองเท้าของคนที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของประตูเป็นรองเท้านักเรียนผู้ชาย

“นี่ฉันเอง ฟ้าอยู่ในนี้หรือเปล่า” เสียงร่าเริงอันคุ้นเคยของใครบางคนตะโกนถาม แต่กลับทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงน แม้จะเริ่มรู้สึกคุ้นๆ ว่าคนที่เรียกเธอว่า ‘ฟ้า’ นั้นมีอยู่คนเดียวเท่านั้น แต่ก็นึกไม่ถึงว่าใครคนนั้นจะกล้าบุกเข้ามาในห้องน้ำหญิงแบบนี้

“ไปกินข้าวด้วยกันนะ” ชายหนุ่มกล่าวชวนด้วยน้ำเสียงเริงรื่นเช่นเคย จนเธออดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าเขาไม่ได้กำลังมีเรื่องอยู่กับพวกอาจารย์หรอกหรือไง

อิงฟ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุกคามความเป็นส่วนตัวอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไรดี เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอแอบมาซ่อนตัวกินอาหารกลางวันอยู่ในห้องน้ำแบบนี้ มันน่าสมเพช เพราะฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจว่าจะใช้ความเงียบเป็นคำตอบ เพื่อให้เขาเข้าใจผิดว่าคนที่อยู่ในนี้ไม่ใช่ ‘อิงฟ้า’ และถ้าหากว่าเธอเอาแต่เงียบ เดี๋ยวเขาก็คงจะยอมแพ้ไปเอง

“เธอออกจากห้องน้ำไม่ได้เหรอฟ้า” จู่ๆ นายตัวตลกก็เอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นจริงเป็นจัง แล้วเสียงเครียดของเขาก็กลายเป็นเสียงตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างฉับพลัน “งั้นเดี๋ยวฉันไปตามลุงภารโรงมาให้นะ!”

“อย่า...!” เสียงตื่นกลัวโพล่งออกไปด้วยความตกใจ พร้อมกับรีบเปิดประตูออกไปทันควัน

นายตัวตลกหันกลับมามองด้วยสีหน้างุนงง ก่อนที่จะยิ้มกว้างสดใสทันทีเมื่อเห็นเธอยืนหน้าซีดทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงหน้ากระจก

 -------------------- 50%