ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

7.0

เขียนโดย 9nampakka

วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.44 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

16.53K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 00.36 น. โดย เจ้าของนิยาย

17) ความรู้สึกที่ผิด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ก็เป็นอีกเช้าที่อากาศเย็นมากจนทุกคนต่างพากันใส่เสื้อกันหนาวกันหมด

งั้นผมขอแนะนำตัวอีกครั้งล่ะกัน ผมชื่อไดกิ อาชีพนักเรียน ยังโสด แล้วผมเป็นตัวประกอบที่ไร้ค่าคนๆหนึ่งที่ไม่กล้ามีเรื่องกับใคร และตอนนี้กำลังจะไปโรงเรียน

"ฟุู้ววว" ไดกิหายใจออกทางปากทำให้มีไอขาวๆออกจากทางปากเนื่องจากอากาศหนาวจัด

"ไม่ไหวแล้ว~" ไดกิเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวแล้วรีบวิ่งเข้าอาคารเรียนทันที

"อ่ะ..คุณไดกิอรุณสวัสดิ์!" เสียงมิยูริดังขึ้นทักไดกิขณะที่กำลังเดินไปห้องเรียนอยู่

"โอ้ว..อรุณสวัสดิ์" ไดกิหันไปรับคำทักทายที่ดังมาจากด้านหลังพร้อมชูมือด้านขวาขึ้นเล็กหน้อย

"วันนี้คุณไดกิตื่นเร็วจังเลยน่ะคะ" มิยูริเดินข้างๆไดกิ

"ก็โดนยัยน้องสาวปลุกนะสิไม่รู้คึกอะไร.."

"ว่าแต่คุณมิยูริตอนนั้นเป็นไงมั้ง?"

"ตอนนั้นตอนไหนเหลอคะ?" มิยูริหันไปเอียงคอเล็กน้อย

"ก็ตอนที่วิ่งไปหาเจ้าอาราตะไง?"

"อ่อ...อ่ะ!ก็ดีค่ะ!..ร..เรารีบเข้าห้องเรียนเถอะค่ะเดี๋ยวสายเอา" มิยูริจู่ๆหน้าแดงขึ้นแล้วรีบแก้ตัวทันที

[คงไปด้วยดีแหละมั้ง?..อยากรู้จังเกิดอะไรขึ้น..แต่นี้ยัง7โมงอยู่เลย..]

เมื่อถึงห้องเรียนต่างคนต่างไปนั่งที่ตัวเอง ไดกิเมื่อถึงที่โต๊ะตัวเองก็ค่อยๆฟุบตัวลงที่โต๊ะ

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน..." จู่ๆก็มีเสียงที่ดูแห้งเหือดดังมาจากหน้าห้อง

เมื่อได้ยินเสียงดังนั้นไดกิก็อดใจไม่ได้ว่าเป็นเสียงใคร

"อ่ะ..ทำไมหน้าโทรมงั้นฟร่ะ!" ไดกิเมื่อเห็นริกะที่หน้าโทรมเข้ามาในห้องก็ตกใจทันที

"พอดีนาฬิกาปลุกมันเสียก็คิดว่าไปสายเลยก็เลยไม่ได้กินข้าวเช้าอ่ะ.." ริกะเดินหลังค่อมเหมือนคนหมดแรง

"เห๋~..เอาแซนด์วิชไหม?" ไดกิเมื่อได้ยินดังนั้นก็หยิบแซนด์วิชมาจากกระเป๋าตัวเอง

"เอ๋!..จริงเหลอ!" ริกะรีบเดินไปหาไดกิ จากหน้าที่โทรมกลายเป็นหน้าที่สดใสขึ้นมา

"เหมือนสุนัขเลยแหะ.." ไดกิคิดในใจแล้วก็ยื่นให้ริกะ

"ขอบคุณน่ะ!!" ริกะรีบคว้ารับทันที

"อืมมมม" เมื่อรับไว้แล้วเหมือนริกะกำลังคิดอะไรอยู่ขณะที่มองแซนด์วิช

"อ่ะนี้!..แบ่งครึ่งกัน!" ริกะทำการแบ่งครึ่งแซนด์วิชเป็น2ชิ้นแล้วยื่นให้ไดกิชิ้นหนึ่ง

"ไม่เป็นอะไรหลอก กำลังหิวไม่ใช้เหลอ?"

"จะดีเหลอ..." ริกะทำหน้าเกรงใจ

"ไว้ค่อยซื้อคืนที่หลังก็ได้"

"งั้นเหลอ..งั้นไม่เกรงใจแล้วน่ะ.." เมื่อพูดจบริกะรีบกินแซนด์วิช2ชิ้นนี้

เมื่อกินเสร็จสีหน้าริกะและรอยยิ้มก็สดใสขึ้นมาก รอยยิ้มของริกะพลอยทำให้ไดกิยิ้มขึ้นมาได้

เมื่อเรียนช่วงเช้าจบนักเรียนต่างพากันไปกินข้าวกลางวันกัน มิยูริกับริกะชวนกันไปกินข้าว2คน อาราตะไปกินกับคนในชมรม ก็เหลือแต่ไดกิที่ไปกินคนเดียว

"เหลือคนเดียวจนได้แหะ...อ่ะ.." ไดกิระหว่างเดินไปโรงอาหารอยู่นั้นก็เจอรุ่งพี่ที่เคยคบริกะกำลังยืนคุยกับเพื่อน

"ทำเป็นไม่สนใจล่ะกัน" ไดกิก็ค่อยๆเดินผ่านรุ่นพี่คนนั้น

"ก็แค่คบเล่นๆว่ะ ออกจะน่าเบื่อ55" ระหว่างไดกิเดินผ่านไดกิก็ได้ได้ยินแว่วๆทำให้ไดกิตกใจและเกิดอาการโกรธอย่างมาก

"ใจเย็นๆไดกิมันไม่ใช้เรื่องของเราอย่าไปยุ่งเลย" ไดกิเดินปิดหูก้มหน้าและค่อยๆเดินไป

"อึก.." จู่ๆภาพรอยยิ้มของริกะก็แล่นเข้ามาในหัวจนทำให้ไดกิถึงกับหยุดนิ่ง

"เราอยากปกป้องรอยยิ้มนั้นไว้.." ไดกิหันไปยังรุ่นพี่คนนั้น

โดยความโกรธทำให้ไดกิควบคุมตัวเองไม่อยู่ จึ่งวิ่งไปหารุ่นพี่คนนั้นแล้วต่อยหนึ่งหมัด

"อั๊ก..ทำบ้าอะไร-ึงเนี้ย" เมื่อรุ่นพี่คนนั้นโดนก็หันไปต่อยกลับ

ทำให้คนละแวกนั้นเข้ามาห้ามและมามุงดู เมื่ออาราตะได้ยินก็รีบไปจับไดกิให้หยุดนิ่งๆ

"แกกล้าคิดว่ายัยนั้นเป็นของเล่นเหลอ! ยัยนั้นรัก-ึงมากแค่ไหนรู้ไหมแล้วยังทำอย่างนั้นอีก ยัยนั้นเจ็บแค่ไหนเคยสนใจอะไรบ้างไหมห่ะ!!" ไดกิตะโกนพูดด้วยความรู้สึกทั้งหมดทำให้อีกฝ่ายถึงกับหยุดชะงัก

หลังจากนั้นริกะก็แหวกฝูงคนที่กำลังมุงดูเมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนั้นทำให้ริกะตกใจอย่างมาก ทำให้ทั้ง2ฝ่ายถึงกับตกใจ

ไดกิเมื่อเห็นริกะทำให้หยุดนิ่ง ริกะค่อยๆเดินไปหาไดกิ

"เพี๊ยะ" ริกะตบหน้าไดกิอย่างแรงไปหนึ่งที เมื่อโดนตบไดกิใจสลายอย่างมากและค่อยๆหันไปมองหน้าริกะ

ริกะค่อยๆร้องไห้ออกมา หน้าริกะแสดงความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด..เมื่อเห็นดังนั้นไดกิหน้าซีดอย่างมาก ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

จากนั้นริกะก็ค่อยๆเดินจากไป มิยูริก็เข้าปลอบริกะทันที

"ขอโทษ.." ไดกิก้มหน้าน้ำตาไหลนิดๆและพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เต็มอก..

ตอน 16

สารบัญ

ตอน 18