ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA
7.0
เขียนโดย 
9nampakka
วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.44 น.
20 ตอน
0 วิจารณ์
16.52K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 00.36 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
16) จูงมือ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด"
"อึก..." เมื่อไดกิได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังก็ยังคงมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม
"ปิ๊ด.." หลังจากนั้นเสียงนาฬิกาที่ชวนหนวกหูก็หายไป
"ต่อไปก็คงต้องแปลกฟันสิน่ะ.." เมื่อพูดจบไดกิก็ค่อยqเดินไปห้องน้ำ
"เห๋-..หน้าเราโทรมขนาดนี้เลยเหลอ?" ไดกิหยุดดูหน้าตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ
"แหง่ล่ะ..เมื่อคืนเล่นร้องไห้ทั้งคืนเลยนี้.."
"คงต้องทำตัวให้ปกติแล้วสิจะได้ไม่มีใครเป็นห่วง..แต่คงไม่มีแหละเนอะฮาฮา" หลังจากนั้นไดกิก็ล้างหน้าไป1ครั้งแล้วตบหน้าตัวเอง
"นี้ไดกิอรุณสวัสดิ์~" เสียงริกะดังขึ้นตรงทางเดินในอาคารเรียน
"โอ้..ทำเสียงระรื่นมา ไปเจออะไรดีๆมารึไง" ไดกิหันไปทัก
"หืม.." ไดกิสังเกตใต้ตาริกะที่บวมนิดๆ
"นี้ริกะหน้าโทรมเชียว ร้องไห้มารึไง"
"อ...อ่อพอดีเมื่อเช้าหั่นหัวหอมแล้วน้ำตาไหลน่ะแหะๆ" ริกะมีท่าทีรุกรี้รุกรน
"งั้นเหลอไม่เป็นอะไรก็ดีล่ะ.." ไดกิไม่ได้สนใจอะไรเมื่อได้ยินดังนั้น
"แล้วนายกับมิยูริล่ะไปถึงไหนแล้ว?"
"ก...ก็ดีขึ้นแหละ..มั้ง" ไดกิตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น
"มั้งเหลอ..มันยังไงกันแน่ห่ะ?" ริกะทำหน้าสงสัยแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไดกิ
"ชั่งเถอะน่าา เข้าห้องเรียนได้แล้ว" ไดกิรีบตัดบททันที
"บู้ววว" ริกะทำหน้าไม่พอใจ
"เห้อออ" ไดกิก็ได้ค่อยๆนั่งฟุบตัวลงโต๊ะ
"อ่ะ!..คุณไดกิอรุณสวัสดิ์คะ" มิยูริทัก
"หืมม" ไดกิเหลือบมองแล้วเห็นว่ามิยูริอยู่กับอาราตะแต่ก็ไม่ว่าอะไร
"อรุณสวัสดิ์.." ไดกิตอบแบบไร้อารมณ์
"นี้ไดกินายแปลกไปน่ะ" ริกะสกิดข้างหลังไดกิ
"ทำไมเป็นงั้นล่ะ.."
"ก็ปกตินายจะกระดี๊กระด๊าที่มิยูริทักนี้" ริกะยืนคุยจากด้านหลังไดกิ
"ฉันเป็นงั้นหลอกเหลอ..เมื่อคืนคงนอนดึกไปหน่อยน่ะเลยหมดแรง.."
"นี้แหนะ..สดชื้นเข้าไว้ๆ" ริกะเอามือประกบแก้มทั้ง2ข้างของไดกิ
"อึ๊ก..ทำอะไรน่ะ" ไดกิสดุ้งเมื่อริกะทำอย่างนี้
"เป็นการเรียกกำลังใจน่ะ..เป็นไงสดชื้นขึ้นไหม?" ริกะจับไดกิเอนคอหันไปหาริกะ
"อื้ม..ขอบคุณน่ะ" ไดกิตกใจเล็กน้อยแต่ฝ่ามือของริกะที่อุ่นๆทำให้ไดกิรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา
"ไปกินข้าวกลางวันกัน!!" ริกะทุบโต๊ะของไดกิ
"จ้าๆ"
ไดกิกับริกะก็ได้ค่อยๆเดินกันไปคุยกันไปตามทางเดิน
"อ่ะ" ระหว่างเดินไปโรงอาหาร ไดกิก็เจอรุ่นพี่ที่อยู่กับริกะตอนนั้นซึ่งริกะก็สดุ้งเช่นกัน
"นี้ไดกิ!..ฉันลืมของในห้องเรียนน่ะขอกลับไปเอาก่อนน่ะ"
"อ..อื้ม" ไดกิสังเกตอะไรแปลกๆในตัวริกะแต่ก็เดินตามไปจนถึงห้องเรียน
"นี้ริกะ..เธอเป็นอะไรกับรุ่นพี่คนนั้นเหลอ?" ระหว่างเดินไดกิก็ได้ถามขึ้น
"พูดอะไรน่ะ..ก..ก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันไง"
"อย่าโกหกเลยน่า ตอนนั้นยังเห็นอยู่ด้วยกันหน้าโรงเรียนด้วยกันอยู่เลย"
"บอกมาเถอะริกะ"
"อึ๊ก" ริกะอยู่ดีๆก็หยุดนิ่งไป
"ฉันกับรุ่นพี่คนนั้นตอนนั้นเราคบกันน่ะ แต่.."
"แต่?"
"ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว.."
"แล้วทำให้ไม่อยากเห็นหน้าใช้ไหม?"
"อื้ม.." ริกะก้มหน้าแล้วทำหน้าซีด
"งั้นเหลอ..เอาล่ะ" ไดกิหันหลังกลับแล้วเดินไปที่เดิมแต่ไดกิจับมือริกะแล้วเดินไปด้วยกัน
"จะทำอะไรน่ะ" ริกะตกใจ
"ถ้าไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็นสิ ก้มหน้าไปอย่างงั้นแหละ" ไดกิก็เดินแล้วจูงมือต่อไป
ริกะโดนไดกิจูงมือแล้วค่อยๆผ่านคนต่างๆไปริกะก็ก้มหน้าไปตลอดทาง แต่ริกะที่โดนไดกิจับมือไว้เลยทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น
"อ่าา อิ่มจังเลยน่าา" เมื่อกินข้าวกลางวันเสร็จไดกิก็นั่งลงตรงม้านั่ง
"ขอบคุณน่ะ.." ริกะยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขอบคุณเพราะเรื่องที่จูงมือเขา
ไดกิมองหน้าริกะที่รู้สึกดีขึ้นก็ทำให้เขายิ้มขึ้นมา
"นี้ริกะ..ฉันว่าฉันยอมแพ้กับเรื่องคุณมิยูริแล้วล่ะ"
"เอ๋!!ทำไมกันล่ะ" ริกะตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น
"ไม่รู้สิเหมือนฉันมันไม่มีอะไรดีเลยมั้ง"
"ไม่จริงหลอกน่ะ!!..ไดกิออกจะเป็นคนดีจะตาย ชอบเสียสละตัวเองเสมอให้กับคนอื่น เวลามีความรักมักจะทำอย่างเต็มที่น่ะ!!" ริกะหันไปพูดกับไดกิที่นั่งอยู่ข้างๆ
"อุ๊บ...ฮาฮาฮา" ไดกิเมื่อได้ยินดังนั้นแต่ก็หัวเราะขึ้นมา
"ขำอะไรกันย่ะ" ริกะทำหน้าโกรธที่จู่ๆไดกิก็หัวเราะ
"พวกเรานี้เหมือนกันเลยน่ะ" ไดกิพูดไปหัวเราะไป
"แล้วจะทำไมกันย่ะ" ริกะทำหน้าโกรธ
"นี้ริกะวันนี้ไปกินข้าวที่บ้านฉันไหมกับไอริ เหมือนตอนนั้นไง" ไดกิหยุดหัวเราะแล้วไปจับหัวริกะ
"หม้อไฟ.." ริกะหันหน้าหนี
"หืม?" ไดกิเอียงคอ
"ขอหม้อไฟน่ะคืนนี้.."
"อ..เอ๋งั้นเหลอ..okจัดไป!!" ไดกิพูดตอบตกลงอย่างดัง
"อื้ม" ริกะหันไปพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่เปร่งประกายกว่าทุกครั้ง
จากการสนทนาครั้งนี้ทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกันขึ้นไปอีก..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
