ความฝันแห่งความเศร้า

“นะน้า อยากไปแล้ว” ผมอยากจะบ้าตาย แล้วจะทำไงละทีนี้ จะให้พาไปมันก็ไม่ได้ เพราะเธอโดนหมายหัวแล้ว
“ไปไม่ได้”ผมตอบเสียงแข็ง แต่พอหันไปก็ต้องยอมจนได้เพราะสายตานั้น มันอ้อนซะผมอดใจไม่ไหวจริงๆ
หลังจากที่ผมทำอาหารเสร็จเธอก็ต้องพาขนมปังออกไปข้างนอก ซึ่งผมก็ตรวจดูจากสัมผัสพิเศษแล้วไม่มีแน่นอน ถ้าไปแปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั่ง
ตอนนี้ผมกับเธอเดินด้วยกัน 2 ต่อ 2 ,มันรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยมีใครทำให้ผมเขินขนาดนี้มาก่อน -////-
“เป็นไรเปล่าหน้าแดงเชียว”ขนมปังได้ยื่นมือน้อยมาสัมผัสที่หน้าผาก ซึ่งตอนนี้ผมก็ทำไรไม่ถูกเลย
“เปล่า”ผมตอบเสียงแข็งแต่ในใจผมกับอ่อนไหวอย่างมาก
หลังจากนั้น เธอก็เดินไปเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้มมีความสุข สงสัยเราทำให้เธออึดอัดมากสินะ ผมกับขนมปังเดินมาจนเจอบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
“ที่นี้สวยจัง”ผมเพิ่งเคยเห็นเธอยิ้มแก้มปริด ซึ่งตอนนี้เธอเหมือนดอกไม้กำลังเบ่งบานเหมือนกับนางฟ้าเลย ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้
“ครูดิว”
“ครูดิว”
“ครูดิว!!”
“ฮะ มีอะไรเหรอ” ผมสะดุ้งเมื่อเธอเรียกชื่อผม สงสัยผมคงเริ่มหลงมนต์เสน่ห์ของเธอละมั่ง
“คือ ที่นี้สวยก็จริงแต่ทำไมมันเงียบจังค่ะ”คำตอบนั้น ทำให้ผมอึ้งไปเลย ก็ที่นี้คือความฝันนิ ที่มีแค่ผมกับโต๊ะเท่านั้นที่จะเข้ามาได้
“เอ่อ ก็ที่นี้เป็นที่พิเศษไง”ผมเกือบหาคำพูดไม่ทัน
“อ้อ”
“งั้นเรากลับได้แล้ว มันใกล้จะมืดแล้ว”ผมก็เดินนำหน้าเธอกลับบ้าน แต่ผมเริ่มได้กลิ่นอายของอสูร ซึ่งแสดงว่า ร่างกายในโลกมนุษย์ของเธอ ร่างกายอ่อนแอมากถึงมีอสูรเข้าแทรกแซงได้
ตอนนี้ผมกับขนมปังก็รีบเดินทางกลับบ้าน เพราะเหมือนมีอะไรเข้าใกล้ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วล่ะ
“เจอกันอีกแล้ว ขนมปัง”เสียงนั้นทำให้ตอนนี้ผมกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก ผมได้ส่งสัญญาณเสียงให้โต๊ะทันที
“คุณ”
ฝั่งขนมปัง
เอ๊ะ!คนที่เราเจอตอนที่อยู่ในห้องนอนนิ เอ๊ะทำไมมาอยู่ที่นี้นะ
“นายมาที่นี้ทำไม”เสียงครูดิวดูจริงจังเป็นอย่างมาก ซึ่งฉันก็ได้แต่ทำหน้าปกติแต่สัมผัสได้ถึงรังสีอัมมหิตจากเขาคนนั้น
“นายก็น่าจะรู้นิ ฮะฮะฮ่า”เสียงหัวเราะนั้นทำให้ฉันขนลุก เลยไปแอบอยู่ข้างหลังครูดิว ซึ่งฉันในตอนนี้มีแต่ความกลัว
“ฉันบอกนายเลยนะ ว่าฉันจะต้องปกป้องเด็กคนนี้ ซึ่งฉันไม่สนความทรงจำในอดีตหรอก ถ้านายกล้ายุ่งกับเด็กคนนี้อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”ครูดิวจับมือฉันไว้อย่าแน่น แต่ฉันกลับมีความสุขจนอยากจะอยู่แบบนี้ กับมือใหญ่ๆอันอบอุ่นนี้
“ฮะฮะฮ่า อย่าพูดอย่างนั้นสิดิว” ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเขาก็มาอยู่ตรงนั้นครูดิว จนฉันตกใจมาก อะไรจะไวขนาดนี้ ครูดิวเลยพาฉันวิ่งอย่างสุดชีวิต แต่คนนั้นดันไวกว่า
“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง”
ครูดิวหยุดนิ่ง ใบหน้าแดงกล่ำกัดฟัน กรอก กรอก ฉันได้ยินเสียงนั้น ฉันเพิ่งเคยเห็นครูดิวเป็นแบบนี้เป็นครั้งแรก
“กัดไม่ปล่อยสินะ”
แล้วอยู่ๆครูดิวก็ยิ้ม พร้อมกับพาฉันหายตัวกลับเข้าบ้านที่อยู่ เอ๊ะ ผู้ชายคนนั้นชื่อไรนะ เราเคยจำได้แล้วก็ลืมไปแล้ว
ตอนนี้ฉันอยู่ในบ้านกับครูดิว 2 คน ทำไมมันตื่นเต้นกว่าอยู่กับครูโต๊ะละเนี้ย ฉันละไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย
“จ๊อก จ๊อกกก” โอ๊ย!ร้องไม่ดูเวลาเลยเนี้ย มาหิวอะไรตอนนี้เนี้ย
“หิวแล้วเหรอเดี๋ยวไปทำอาหารให้”ครูดิวกำลังจะลุกขึ้น แต่ฉันทำไมต้องดึงแขนเขาด้วยเนี้ย
“มีอะไร”
“คือ ถามได้ไหม ว่าคนนั้นเป็นใคร”ฉันถามด้วยความอยากรู้ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับแน่
“คนอันตรายไม่ควรเข้าใกล้”แล้วครูดิวก็ตรงดิ่งเข้าครัวทันที ทำไมกัน มันต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ แต่ตอนนี้ครูดิวยังดูอารมณ์ไม่ดีอยู่ งั้นไม่ถามดีกว่า
ผ่านไป 15 นาที
ครูดิวทำอาหาร ที่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้จักแต่มาม่าอ่ะนะ
“นี้คืออะไร เหรอค่ะ”ฉันพูดด้วยความสงสัย
“ข้าวผัด”ครูดิวพูดด้วยเสียงเรียบ
ฉันกำลังจะกินข้าวพอดี เห็นมือมีรอยเลือดบาดลึกอยู่ และความเจ็บก็ตามมา
“ทำไมไม่กินฮะ”ครูดิวพูดด้วยความสงสัย เพราะฉันดูมือตัวเอง และจานข้าวที่อยู่ตรงหน้า แต่ฉันเจ็บมือมากและไม่กล้าบอกครูดิวเลย ฝืนหยิบข้อนขึ้นมากินข้าวอย่างช้าๆ จนกินเสร็จ
“งั้นขอตัวเข้าห้องนะค่ะ”ฉันยิ้มแล้วกำลังจะเดินเข้าห้อง
“เดี๋ยว”ครูดิวพูด ฉันหยุดชะงักทันที
“พักผ่อนนะ”ครูดิวพูดแล้วยิ้มให้ ฉันในตอนนี้บอกเลยว่าโครตเขินอ่ะ อยากเห็นครูดิวในลุคนี้อีก ทั้งอบอุ่นและใจดีไม่เหมือนคนก่อน
ฉันเดินเข้าห้องนอนด้วยใบหน้ายิ้ม แต่เสียตรงที่อาการเจ็บมันมากขึ้น จนฉันเริ่มจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้อย่าแสดงความอ่อนแอเลย ฉันได้แต่ทนและนอนหลับไปในที่สุด