รักที่เต็มด้วยสีเลือด..

 
"อืม.."ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย 
"เห้อ ฉันถูกลักพาตัวมาจริงๆสินะ"ฉันพูดแร้วก้มหน้าลงแค่หวังว่าตื่นขึ้นมาแร้วได้กลับไปอยู่ที่บ้ายอย่างเดิมไม่รู้ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง และก็ไม่มีทางรู้เรยว่าทางด้านคากิเป็นยังไงบ้าง
 
"ออกไปข้างนอกได้มั้ยนะ?"ฉันพูดแร้วมองไปที่ประตูซึ่งมีแสงนิดๆหน่อยๆลอดออกมา
"ขอให้เปิดได้เถอะ"ฉันพุโพลักประตูออกไป 
"เปิดได้!"ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจ แต่ว่า..ถึงออกมาได้ก็ไม่รู้จะกลับไปที่ของเรายังไงอยู่ดีจะไปหาคากิก้ไม่รุ้ทางจะกลับโลกก็ไม่รู้จะไปทางไหน อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
"ทำไมคำถามมันเยอะแบบนี่เนี่ย!!"ฉันตะโกนออกมาเสียงดังเพราะตอนนี่ฉันเริ่มสับสนเต็มทีแล้วไม่รู้ยังไงดี
 
"เดินไปเรื่อยๆก่อนก็แล้วไม่มีไรจะเสียแล้ว.."ฉันพูดแร้วออกจากห้องนี่ไป เดินหาประตูทางออกก่อนก็แล้วกัน
 
ผ่านไป 30 นาที 
 
ตอนนี้ฉันเดินมานานมากพอแล้วเดินแหม่กระทั้งชั้นสองก็ไม่พบประตุทางออกและก็ไม่พบใครเลย สรุปฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!
 
"ชักจะโมโหแล้วนะ!"ฉันพูดออกมาด้วยความไม่พอจเลยสักนิด ทำไมซากุระผู้นี่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี่ด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ
 
เอ๊ะ เดี๋ยวนะทำไมหัวสิงโตตรงนั้นมันเบี้ยวแปลกๆล่ะ?
 
"คงเบี้ยวเฉยมั้งไม่มีอะหรอกมั้ง..นะ"ฉันพูดแร้วมองเข้าไปใกล้รูปปั้นหัวสิงโตตรงนั้นทำไมฉันถึงนึกฉากในหนังขึ้นมาได้นะ
 
ที่มันจะเป็นแบบว่าถ้าเราขยับจองที่เป็นกลไกมันจะเจอทางลับ
 
"ลองขยับหน่อยก็คงไม่เสียหายเท่าไร.."ฉันพูดกับตัวเองแล้วหมุนหัวสิงโตในตรงและแล้ว..
 
ครืดดดดดดดดดดดดดดด
 
อยู่กำแพงก็แยกออกจากกันแล้วเปิดทางเป็นอุโมงแร้วเห็นแสงสว่างอยู่ปลายทาง
"ไม่จริงน่า มันเป็นไปได้เหรอ"ฉันพูดกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปในอุโมงนั้น
 
 
"ที่นี่ไหน.."ฉันพูดออกมาอึ้งๆ เมือเดินมาถึงสุดปลายทางก็เจอ..สวรรค์..
 
-----------------------------------------------------
ขอโทดนะคะ ที่หายไปนานมากกกกก 
ข้ามปีกันเรยทีเดียวพอดีมัวแต่ไปอัพของ ธัญวลัย ต้องขออภัยด้วยนะคะ ก้มกราบงามๆ 
-----------------------------------------------------